Andrei Gromyko: Discurso na Asemblea Xeral de NN.UU (Plan de Partición de Palestina, 29 novembro de 1947)


No pleno da Asemblea Xeral das Nacións Unidas o 29 de novembro de 1947, con motivo da votación sobre a partición de Palestina, a Unión Soviética, na voz do seu representante permanente e posteriormente Ministro de Relacións Exteriores, Andrei Gromyko, quen pronunciou un histórico discurso que de seguido reproducimos traducido ao galego:



A Unión de Repúblicas Socialistas Soviéticas, como todo o mundo sabe, non tivo ningún interese material ou doutro tipo en Palestina; Está interesado na cuestión de Palestina porque é un membro das Nacións Unidas e porque é unha gran potencia que ten, do mesmo xeito que outras grandes potencias, unha responsabilidade especial para o mantemento da paz internacional. Estes feitos determinan a posición adoptada polo Goberno da URSS sobre a cuestión de Palestina. Os puntos de vista da delegación da URSS xa se expresaron plenamente no período extraordinario de sesións da Asemblea Xeral en maio de 1947, así como nos debates da presente reunión. Por conseguinte, non vou repetir o que xa manifestou a delegación da URSS cando se estaba examinando a cuestión do futuro de Palestina. Pero creo que algunhas observacións adicionais non serán inútiles, tendo en conta de que a Asemblea Xeral nesta ou nunha reunión posterior terá que tomar unha decisión transcendental que decidirá o futuro de Palestina. Por tanto, é natural que cada delegación considere que é un deber non só tomar unha posición definida votando por unha proposta en particular, senón tamén dar razóns para a postura que adopte.

Cando a cuestión do futuro de Palestina foi debatida no período extraordinario de sesións da Asemblea Xeral, o Goberno da URSS sinalou as dúas solucións máis aceptables desta cuestión. A primeira foi a creación dun único Estado democrático árabe-xudeu no que os árabes e os xudeus gozarían dos mesmos dereitos. No caso de que esta solución resultase impracticable debido á insistencia dos árabes e xudeus en que, tendo en conta o deterioro das relacións árabe-xudías, non poderían vivir xuntos, o Goberno da URSS, a través da súa delegación na Asemblea ofreceu unha segunda solución, que era a de dividir a Palestina en dous estados libres, independentes e democráticos: un Estado árabe e outro xudeu.

O período extraordinario de sesións da Asemblea Xeral, como Vostedes saben, estableceu un Comité Especial sobre Palestina que estudou coidadosamente a cuestión de Palestina a fin de atopar a solución máis acaída. Unha vez concluídos os traballos deste Comité, comprácenos constatar que a súa recomendación ou, máis exactamente, a recomendación da maioría do Comité, coincide cunha das dúas solucións propostas pola delegación da URSS no período extraordinario de sesións. Teño in mente a solución de dividir a Palestina en dous estados democráticos independentes -un árabe e outro xudeu.

Por tanto, a delegación da URSS non podía deixar de apoiar esta alternativa recomendada polo Comité Especial. Agora sabemos que non só o Comité Especial que estudou o problema do futuro de Palestina aceptou a alternativa da partición, senón que esta proposta obtivo o apoio dunha abafadora maioría das demais delegacións representadas na Asemblea Xeral. Abafadora maioría dos Estados membros das Nacións Unidas que chegou á mesma conclusión que xa tomara o Goberno da URSS despois dun estudo exhaustivo da cuestión de como resolver o problema do futuro de Palestina.

Podemos preguntarnos por que a aplastante maioría das delegacións representadas na Asemblea Xeral adoptou esta solución e non outra. A única explicación que se pode dar é que todas as solucións alternativas do problema palestino foron atopadas como totalmente impracticables. Ao expor isto, teño en mente o proxecto de crear un só Estado árabe-xudeu independente con igualdade de dereitos para os árabes e os xudeus. A experiencia adquirida co estudo da cuestión palestina, incluída a experiencia do Comité Especial, demostrou que os xudeus e os árabes en Palestina non desexan e non poden vivir xuntos. A conclusión lóxica que se tira é que se estes dous pobos que habitan Palestina, os cales teñen vencellos históricos profundamente arraigados coa terra, non poden vivir xuntos dentro dos límites dun só Estado, non hai outra alternativa que crear, en lugar dun país, dous Estados -un árabe e outro xudeu-. É en opinión da nosa delegación, é a única solución viable.



Os contrarios á partición de Palestina en dous Estados independentes, democráticos e separados adoitan sinalar que esta decisión se dirixe, segundo alegan, contra os árabes, contra a poboación árabe en Palestina e contra os Estados árabes en xeral. Este punto de vista é, por razóns que serán moi facilmente comprendidas, especialmente recalcado polas delegacións dos estados árabes. Pero a delegación da URSS non pode estar en absoluto de acordo con este punto de vista.  Nin a proposta de dividir a Palestina en dous Estados independentes, nin a decisión do Comité Especial que se creou nese período de sesións e que aprobou a proposta que agora se discute, está dirixida en contra dos árabes. Esta decisión non está dirixida contra ningún dos dous grupos nacionais enfrontados que habitan Palestina. Pola contra, a delegación da URSS sostén que esta decisión corresponde aos intereses nacionais fundamentais de ambos os pobos, é dicir, aos intereses tanto dos árabes coma dos xudeus.

Os representantes dos Estados árabes afirman que a partición de Palestina sería unha inxustiza histórica. Pero esta opinión é totalmente inaceptable, aínda que só sexa porque, despois de todo, o pobo xudeu está estreita e profundamente vencellado con Palestina durante un longo período da historia. Á parte diso, non debemos pasar por alto -e a delegación da URSS chamou xa a atención sobre esta circunstancia orixinalmente no período extraordinario de sesións da Asemblea Xeral- non debemos pasar por alto a dramática posición na que o pobo xudeu se atopa coma resultado da recente guerra mundial. Non vou repetir o que a delegación da URSS dixo sobre este punto na sesión especial da Asemblea Xeral. Con todo, pode non estar de máis lembrar novamente aos meus oíntes que, como resultado da guerra desencadeada pola Alemaña hitleriana, os xudeus, como pobo, sufriron máis que ningún outro pobo. Vostedes saben que non houbo un só país en Europa occidental que lograse protexer adecuadamente os intereses do pobo xudeu contra os actos arbitrarios e a violencia brutal dos hitlerianos.

En relación coa proposta de partición de Palestina, os representantes dalgúns Estados árabes referíronse á URSS e tentaron botar man da política exterior do seu Goberno. En particular, o representante do Líbano exerceu dúas veces o seu enxeño sobre o tema. Xa sinalei que a proposta de dividir a Palestina en dous Estados independentes e a posición que a URSS adoptou nesta materia non se dirixen contra os árabes e que, na nosa profunda convicción, unha solución desta cuestión está en harmonía cos intereses nacionais básicos non só dos xudeus, senón tamén dos árabes.

O Goberno e os pobos da Unión de Repúblicas Socialistas Soviéticas tiveron e aínda manteñen un sentimento de simpatía polas aspiracións nacionais das nacións do Oriente árabe. A actitude da URSS cara os esforzos destes pobos para librarse dos últimos grillóns da dependencia colonial é de comprensión e de simpatía. Por tanto, non nos identificamos cos intereses nacionais vitais dos árabes nas torpes declaracións feitas por algúns dos representantes dos Estados árabes sobre a política exterior da URSS en relación coa cuestión do futuro de Palestina. Facemos unha distinción entre tales afirmacións, que obviamente fixéronse baixo a tensión de emocións fugaces, e os intereses básicos e permanentes do pobo árabe. A delegación da URSS está convencida de que os árabes e os Estados árabes seguirán ollando cara a Moscova e agardan que a URSS lles axude na loita polos seus lexítimos intereses, nos seus esforzos por eliminar os últimos vestixios coloniais.

A delegación da URSS sostén que a decisión de repartir Palestina é acorde cos altos principios e obxectivos das Nacións Unidas. Está de acordo co principio da autodeterminación nacional dos pobos. A política da URSS na esfera dos problemas da nacionalidade, que se veu perseguindo desde a súa creación, é unha política de amizade e autodeterminación dos pobos. É por iso que todas as nacionalidades que habitan a URSS representan unha soa familia unida que sobreviviu aos xuízos desesperados durante os anos da guerra na súa loita contra o inimigo máis poderoso e máis perigoso que xamais coñecese un pobo amante da paz.



A solución do problema de Palestina baseado nunha división en dous estados separados será de profundo significado histórico, porque esta decisión responderá as demandas lexítimas do pobo xudeu, centos de miles dos cales, como vostedes saben, aínda están sen un País, sen fogares, atopando refuxio temporal só en campamentos especiais nalgúns países de Europa occidental. Non podo falar das condicións en que estas persoas viven; Estas condicións son ben coñecidas. Moito se dixo sobre este tema por representantes que comparten o punto de vista da delegación da URSS nesta materia e que apoian o plan de división de Palestina en dous Estados.

A Asemblea está a facer un esforzo decidido por atopar a solución máis equitativa, máis práctica, máis viable e, ao mesmo tempo, máis radical ao problema de Palestina. Ao facelo, a Asemblea baséase en certos feitos irrefutables que levaron a expor a cuestión palestina nas Nacións Unidas.

Cales son estes feitos? O feito número un é que o sistema do mandato fallou. Vou dicir máis: o sistema de mandato fracasou por completo. Que o sistema de mandato fallou, sabémolo mesmo das declaracións dos representantes do Reino Unido. Estas declaracións fixéronse no período extraordinario de sesións así como no actual período de sesións da Asemblea. Só porque o sistema de goberno de Palestina por mandato fracasara, resultou ser insuficiente, que o Goberno do Reino Unido pediu axuda ás Nacións Unidas. O Reino Unido pediu á Asemblea que adoptase a decisión apropiada e se comprometera así a resolver o problema do futuro de Palestina.

Feito número dous: o Goberno do Reino Unido, tras dirixirse ás Nacións Unidas, declarou que non podía encargarse de aplicar todas as medidas que terían que aplicarse en Palestina en relación cunha posible decisión da Asemblea Xeral. Ao facelo, o Goberno do Reino Unido recoñeceu que a Asemblea Xeral, en virtude dos dereitos e facultades que lle confire a Carta, asume a responsabilidade de resolver a cuestión do futuro de Palestina.

No entanto, a delegación da URSS considera oportuno chamar a atención da Asemblea sobre o feito de que até agora a Asemblea non recibiu do Reino Unido o tipo de apoio que temos dereito a agardar. Por unha banda, o Goberno do Reino Unido solicitou axuda á Asemblea para resolver a cuestión do futuro de Palestina; por outra banda, o Goberno do Reino Unido, durante o debate da cuestión no período extraordinario de sesións así como durante o actual período de sesións da Asemblea, formulou tantas reservas que me pregunto se o Reino Unido está realmente desexoso de resolver o problema palestino a través das Nacións Unidas.



No período extraordinario de sesións da Asemblea Xeral, o representante do Reino Unido, por unha banda, declarou que o Reino Unido estaba preparado para aplicar as decisións das Nacións Unidas, sempre que a responsabilidade da acción que posiblemente tería que tomarse non dependese só do propio Reino Unido.

Con esta declaración, a delegación do Reino Unido sinalou inequivocamente aos demais Estados que estaba disposta a cooperar coas Nacións Unidas na solución deste problema.

Por outra banda, no mesmo período extraordinario de sesións, o representante do Reino Unido declarou que o seu Goberno estaba disposto a levar a efecto as decisións pertinentes da Asemblea Xeral só se os árabes e os xudeus conviñesen nalgunha forma de solución do problema. Quedará claro para todos que estas dúas afirmacións son contraditorias entre si. Se a primeira declaración demostra que o Reino Unido está disposto a cooperar coas Nacións Unidas neste asunto, a segunda declaración mostra que o Goberno do Reino Unido pode tamén ignorar a decisión da Asemblea.

O representante do Reino Unido formulou observacións semellantes durante o presente período de sesións. Hoxe escoitamos a declaración de Sir Alexander Cadogan sobre este asunto. Repetiu nunha forma lixeiramente modificada a idea de que o Reino Unido está disposto a aplicar a decisión da Asemblea sempre que os xudeus e os árabes cheguen a un acordo. Pero todos sabemos que os árabes e os xudeus non chegaron a un acordo. A discusión deste problema na presente sesión amosa que un acordo entre eles é imposible. Parece que non hai perspectivas de que se poida chegar a un acordo entre árabes e xudeus.

Esta é a opinión non só da delegación da URSS, senón de todas as delegacións que chegaron á conclusión de que durante o presente período de sesións se debe chegar a unha decisión definitiva sobre esta cuestión.



Todas estas reservas da delegación do Reino Unido demostran que o Reino Unido non ten aínda o desexo real de cooperar plenamente coas Nacións Unidas na resolución deste problema. Aínda que a gran maioría das delegacións representadas na Asemblea Xeral están a prol dunha decisión definitiva sobre a cuestión do futuro de Palestina, a prol de dividir a Palestina en dous Estados, o Goberno do Reino Unido declara que cumprirá a decisión da Asemblea só cando os xudeus e os árabes estean de acordo entre eles. Repito que propor tal condición equivale case a soterrar esta decisión mesmo antes de que a Asemblea Xeral a tome. É así como debería actuar o Reino Unido neste asunto, sobre todo agora, cando despois dunha longa discusión ficou de manifesto para todos, incluído o Reino Unido, que a abafadora maioría dos países está a favor da división de Palestina?

No curso da primeira sesión na que se expuxo a cuestión do futuro de Palestina, aínda era posible, polo menos, comprender as reservas formuladas pola delegación do Reino Unido. Agora ben, despois de que as opinións da inmensa maioría dos membros das Nacións Unidas quedaran claras, a presentación de tales reservas equivale a dicir con antelación que o Reino Unido non se considera obrigado por ningunha solución que a Asemblea Xeral poida adoptar.

A delegación da URSS non pode compartir esta opinión. Temos dereito a agardar a cooperación do Reino Unido neste asunto. Temos o dereito de esperar que, se a Asemblea aproba unha recomendación, o Reino Unido a teña en conta, especialmente porque o actual réxime en Palestina é odiado igualmente por árabes e xudeus. Todos vostedes saben cal é a actitude cara a ese réxime, especialmente por parte dos xudeus.

Creo que tamén debo mencionar outro aspecto.

Desde o comezo destas discusións, varias delegacións, principalmente as delegacións dos Estados árabes, trataron de convencernos de que esta cuestión aparentemente non é competencia das Nacións Unidas. Ao afirmar que non podían, como era de esperarse, achegar argumentos convincentes á parte de varias declaracións xerais e infundadas.

A Asemblea Xeral, así como o conxunto das Nacións Unidas, non só ten dereito a examinar este asunto, senón que, tendo en conta da situación en que se atopa Palestina, está na obriga de tomar a decisión necesaria. A xuízo da delegación da URSS, o plan para a solución do problema palestino, elaborado polo Comité Especial e segundo o cal a aplicación práctica das medidas necesarias para darlle efecto corresponde ao Consello de Seguridade, está de pleno acordo co interese de manter e afortalar a paz internacional e co interese de aumentar a cooperación entre os Estados. É precisamente por esta razón que a delegación da Unión de Repúblicas Socialistas Soviéticas apoia a recomendación de repartir Palestina en dous Estados.

A delegación da Unión de Repúblicas Socialistas Soviéticas, a diferenza doutras delegacións, adoptou desde o principio unha postura clara, clara e inequívoca neste asunto. É consistentemente manter esta posición. Non ten ningunha intención de manobrar e manipular votos, coma desgraciadamente faise na Asemblea, especialmente en relación co exame da cuestión palestina.

Nova York, 29 de Novembro de 1947

https://unispal.un.org/


********

The Union of Soviet Socialist Republics, as everyone knows, has had no direct material or other interests in Palestine; it is interested in the question of Palestine because it is a Member of the United Nations and because it is a great Power that bears, just as do other great Powers, a special responsibility for the maintenance of international peace. These facts determine the stand taken by the Government of the USSR on the question of Palestine. The views of the delegation of the USSR have already been expressed fully enough at the special session of the General Assembly, in May 1947, as well as in the course of the debates during the present session. I shall not, therefore, repeat what has already been stated earlier by the USSR delegation when the question of the future of Palestine was being considered. But I believe that a few additional remarks will not be useless, in view of the fact that the General Assembly at this or a following meeting will have to take a momentous decision that will decide the future of Palestine. It is natural, therefore, for every delegation to regard it as a duty not only to take up a definite position by voting for a particular proposal but also to give reasons for the stand it takes.

When the question of the future of Palestine was under discussion at the special session of the General Assembly, the Government of the USSR pointed to the two most acceptable solutions of this question. The first was the creation of a single democratic Arab-Jewish State in which Arabs and Jews would enjoy equal rights. In case that solution were to prove unworkable because of Arab and Jewish insistence that, in view of the deterioration in Arab-Jewish relations, they would be unable to live together, the Government of the USSR through its delegation at the Assembly, pointed to the second solution, which was to partition Palestine into two free, independent and democratic States— an Arab and a Jewish one.

The special session of the General Assembly, as you know, set up a Special Committee on Palestine which carefully studied the question of Palestine in order to find the most acceptable solution. After the work of this Committee had been completed, we were gratified to find that its recommendation, or to be more exact, the recommendation of the majority of the Committee, coincided with one of the two solutions advanced by the USSR delegation at the special session. I have in mind 'the solution of partitioning Palestine into two independent democratic States—an Arab and a Jewish one.

The USSR delegation, therefore, could not but support this alternative which was recommended by the Special Committee. We now know that not only did the Special Committee which studied the problem of the future of Palestine accept the alternative of partition, but that this proposal gained the support of an overwhelming majority of the other delegations represented in the General Assembly. The overwhelming majority of Member States of the United Nations reached the same conclusion as had been reached by the USSR Government after a comprehensive study of the question how the problem of the future of Palestine should be resolved. .

We may ask why it is that the overwhelming majority of the delegations represented in the General Assembly adopted this solution and not another. The only explanation that can be given is that all the alternative solutions of the Palestinian problem were found to be unworkable and impractical. In stating this, I have in mind the project of creating a single independent Arab-Jewish State with equal rights for Arabs and Jews. The experience gained from the study of the Palestinian question, including the experience of the Special Committee, has shown that Jews and Arabs in Palestine do not wish or are unable to live together. The logical conclusion followed that, if these two peoples that inhabit Palestine, both of which have deeply rooted historical ties with the land, cannot live together within the boundaries of a single State, there is no alternative but to create, in place of one country, two States—an Arab and a Jewish one. It is, in the view of our delegation, the only workable solution.

The opponents of the partition of Palestine into two separate, independent, democratic States usually point to the fact that this decision would, as they allege, be directed against the Arabs, against the Arab population in Palestine and against the Arab States in general. This point of view is, for reasons that will be readily understood, particularly emphasized by the delegations of the Arab countries. But the USSR delegation cannot concur in this view. Neither the proposal to partition Palestine into two separate, independent States nor the decision of the Ad Hoc Committee that was created at that session and which approved the proposal which is now under discussion, is directed against the Arabs. This decision is not directed against either of the two national groups that inhabit Palestine. On the contrary, the USSR delegation holds that this decision corresponds to the fundamental national interests of both peoples, that is to say, to the interests of the Arabs as well as of the Jews.

The representatives of the Arab States claim that the partition of Palestine would be an historic injustice. But this view of the case is unacceptable, if only because, after all, the Jewish people has been closely linked with Palestine for a considerable period in history. Apart from that, we must not overlook—and the USSR delegation drew attention to this circumstance originally at the special session of the General Assembly—we must not overlook the position in which the Jewish people found themselves as a result of the recent world war. I shall not repeat what the USSR delegation said on this point at the special scission of the General Assembly. However, it may not be amiss to remind my listeners again that, as a result of the war which was unleashed by Hitlerite Germany, the Jews, as a people, have suffered more than any other people. You know that there was not a single country in Western Europe which succeeded in adequately protecting the interests of the Jewish people against the arbitrary acts and violence of the Hitlerites.

In connexion with the proposal to partition Palestine, the representatives of some Arab States referred to the USSR and attempted to cast aspersions on the foreign policy of its Government. In particular, the representative of Lebanon twice exercised his ingenuity on the subject. I have already pointed out that the proposal to divide Palestine into two separate independent States, and the position which the USSR has taken in this matter, are not directed against the Arabs, and that, in our profound conviction, such a solution of this question is in keeping with the basic national interests not only of the Jews but also of the Arabs.

The Government and the peoples of the USSR have entertained and still entertain a feeling of sympathy for the national aspirations of the nations of the Arab East. The USSR's attitude towards the efforts of these peoples to rid themselves of the last fetters of colonial dependence is one of understanding and sympathy. Therefore, we do not identify with the vital national interests of the Arabs the clumsy statements made by some of the representatives of Arab States about the foreign policy of the USSR in connexion with the question of the future of Palestine. We draw a distinction between such statements, which were obviously made under the stress of fleeting emotions, and the basic and permanent interests of the Arab people. The USSR delegation is convinced that Arabs and the Arab States will still, on more than one occasion, be looking towards Moscow and expecting the USSR to help them in the struggle for their lawful interests, in their efforts to cast off the last vestiges of foreign dependence.

The delegation of the USSR maintains that the decision to partition Palestine is in keeping with the high principles and aims of the United Nations. It is in keeping with the principle of the national self-determination of peoples. The I policy of the USSR in the sphere of Nationality problems, which has been pursued ever since its creation, is a policy of friendship and self-determination of the peoples. That is why all the nationalities that inhabit the USSR represent a single united family that has survived desperate trials during the war years in its fight against the most powerful and most dangerous enemy that a peace-loving people has ever met.

The solution of the Palestine problem based on a partition of Palestine into two separate states will be of profound historical significance, because this decision will meet the legitimate demands of the Jewish people, hundreds of thousands of whom, as you know, are still without a country, without homes, having found temporary shelter only in special camps in some western European countries. I shaft not speak of the conditions in which these people are living; these conditions are well known. Quite a lot has been said on this subject by representatives who share the USSR delegation's point of view in this matter, and which support the plan for partitioning Palestine into two States.

The Assembly is making a determined effort to find the most equitable, most practical, most workable and at the same time the most radical solution to the Palestine problem. In doing so, the Assembly bases itself on certain irrefutable facts which led to the Palestinian question being raised in the United Nations. What are these facts? Fact number one is that the mandate system has been found wanting. I shall say more: the mandate system has failed. That the mandate system has failed we know even from the statements of the United Kingdom representatives. These statements were made at the special session as well as at the present session of the Assembly. It was just because the system of governing Palestine by mandate had failed, had proved inadequate, that the United Kingdom Government turned to the United Nations for help. The United Kingdom asked the Assembly to take the appropriate decision and thus to undertake itself the settlement of the problem of the future of Palestine.

Fact number two: the United Kingdom Government, having turned to the United Nations, stated that it could not be responsible for implementing all the measures which will have to be put into effect in Palestine in connexion with a possible decision of the General Assembly. In so doing, the United Kingdom Government has recognized that the General Assembly can, by virtue of the rights and powers conferred upon it by the Charter, assume responsibility for settling the question of the future of Palestine.

The USSR delegation considers it advisable, nevertheless, to draw the Assembly's attention to the fact- that up to now the Assembly has not been getting from the United Kingdom the kind of support which we have the right to expect. On the one hand, the United Kingdom Government has applied to the Assembly for help in settling the question of the future of Palestine; on the other hand, the United Kingdom Government during the discussion of the question at the special session as well as during the current session of the Assembly, has entered so many reservations that willy-nilly one asks oneself whether the United Kingdom is really anxious to have the Palestinian problem settled through the United Nations.

At the special session of the General Assembly, the United Kingdom representative, on the one hand, declared that the United Kingdom prepared to implement the United Nations decisions, provided that the responsibility for the action that would possibly have to be taken did not rest with the United Kingdom alone.

By this declaration, the United Kingdom delegation made it unequivocally clear to the other States that it was prepared to cooperate with the United Nations in the solution of this problem.

On the other hand, however, at that same special session, the United Kingdom representative stated that his Government was prepared to give effect to the relevant decisions of the General Assembly only if the Arabs and Jews agreed on some kind of a solution of the problem. It will be clear to everyone that these two statements contradict each other. If the first statement shows the readiness of the United Kingdom to cooperate with the United Nation in this matter, the second statement shows that the United Kingdom Government may disregard the Assembly's decision.

Similar reservations have been made by the United Kingdom representative during the present session. We have heard, today, Sir Alexander Cadogan's statement on this matter. He repeated in a slightly modified form the idea that the United Kingdom was prepared to implement the Assembly's decision provided the Jews and the Arabs came to an agreement. But we all know that the Arabs and the Jews have failed to reach an agreement. The discussion of this problem at the present session shows that an agreement between them is impossible. There seems to be no prospect of any such agreement being reached between Arabs and Jews.

This is the opinion not only of the USSR delegation but of all those delegations that have come to the conclusion that a definitive decision on this question must be reached during the present session.

All these reservations by the United Kingdom delegation show that the United Kingdom has no real desire, even now, to cooperate fully with the United Nations in solving this problem. While the vast majority of the delegations represented at the General Assembly were in favour of reaching forthwith a definite decision on the question of the future of Palestine, hi favour of partitioning Palestine into two States, the United Kingdom Government declares that it will comply with the Assembly decision only when the Jews and the Arabs agree between themselves. I repeat that to put forward such a stipulation is almost tantamount to burying this decision even before the General Assembly has taken it. Is that how the United Kingdom should behave in this matter, especially now, when, after lengthy discussion, it has become clear to everyone, including the United Kingdom, that the overwhelming majority of countries are in favour of partitioning Palestine?

In the course of the first session in which the question of the future of Palestine first arose, it was still possible, at least to understand the reservations made by the United Kingdom delegation. But now, after the views of the overwhelming majority of the United Nations Members have become clear, the lodging of such reservations is tantamount to stating in advance that the United Kingdom does not consider itself bound by any solution the General Assembly may adopt.

The USSR delegation cannot share this view. We have a right to expect the cooperation of the United Kingdom in this matter. We have a right to expect that, should the Assembly adopt a certain recommendation, the United Kingdom will take that recommendation into account, especially since the present regime in Palestine is hated equally by both Arab and Jew. You all know what the attitude towards that regime is, especially on the part of the Jews.

I think I should also mention yet another aspect.

From the very outset of these discussions, a number of delegations, mainly the delegations of Arab States, have tried to convince us that this question was ostensibly not within the competence of the United Nations. In so claiming they were unable, as might have been expected, to adduce any convincing arguments apart from various general and unfounded statements and declarations.

The General Assembly, as well as the United Nations as a whole, not only has a right to consider this matter, but in view of the situation that has arisen in Palestine, it is bound to take the requisite decision. In the view of the USSR delegation, the plan for the solution of the Palestinian problem which has been drawn up by the Ad Hoc Committee, and according to which the practical implementation of the measures necessary to give it effect rests with the Security Council, is in full accord with the interest of maintaining and strengthening international peace and with the interest of increasing cooperation between States. It is precisely for this reason that the USSR delegation supports the recommendation to partition Palestine.

The USSR delegation, unlike some other delegations, has from the outset taken a clear cut, definite and unequivocal stand in this matter. It is consistently maintaining this stand. It has no intention of maneuvering and manipulating votes as unfortunately is done at the Assembly, especially in connexion with the consideration of the Palestinian question.

Comentarios