Por Ben Dror-Yemini
Pasaron tres semanas desde que Donald Trump entrou na Casa Branca e unha cousa debe quedar clara: a situación de Israel nos campus e ante a opinión pública progresista se vai pór peor, posiblemente moito peor. E canto máis oficialmente se asocie Israel con Trump, as cousas poranse peor.
Estaba nas protestas contra el a semana pasada. Falei cun sennúmero de activistas xudeus prol-Israel. Hai unha conclusión: Israel está a xogar con lume. No pasado, Israel recibiu o apoio de ambos partidos. Os demócratas non se converteron en inimigos de Israel. Pero só un cego non pode sentir o cambio. Isto non está predeterminado. Pódese deter. Pero non estou seguro de que o actual goberno israelí sexa capaz de facer o que é mellor para Israel. Móstrase entusiasta e ilusionado cunha alianza coa nova administración. Isto é perigoso.
Trump converteuse en presidente a pesar de que non contaba co apoio do Partido Republicano e aínda que a maioría dos estadounidenses non votou por el. Nomeou a Stephen Bannon como o seu asesor principal. Bannon non foi sorprendido aínda facendo un comentario antisemita, pero conectóuselle con suprematistas brancos que adoitan ser tamén antisemitas. E a combinación entre ambos anuncia un aumento no nivel de antisemitismo.
Este é o mesmo Bannon que estivo detrás da declaración emitida hai dúas semanas, en honra do Día Internacional do Holocausto, que non mencionaba aos xudeus. E a dereita israelí fixo a vista gorda.
Eu persoalmente entrevisteime cun importante funcionario xudeu americano nun foro pechado. Estamos a falar dunha persoa que traballa día e noite por Israel. Necesítase un proceso de paz, clamoume alí. Mesmo se nada sae del, aínda que está moi claro que a parte palestina dirá sempre que non, existe a necesidade dunha realista presentación da vontade israelí pola paz. Non é que este alto funcionario ignore que non existe ningunha probabilidade de que a paz chegue. Non é que el ignore que o presidente palestino Mahmoud Abbas rexeitou todas as ofertas. El sábeo perfectamente. Pero na batalla contra a deslexitimación, máis se debe facer. Moito máis.
Israel pode facer máis. O primeiro ministro Benjamin Netanyahu pode facer máis. Pero el non o está facendo. Converteuse a si mesmo nunha caricatura de Emile Zola. El acusa. Todo o que fai é acusar. Todo o mundo ten a culpa. El é perfecto e marabilloso. E isto é triste, porque existe outro Netanyahu. O Netanyahu intelixente. Máis que intelixente. El pode estar na parte superior da lista dos máis impresionantes líderes históricos de Israel. É hora de que o pequeno político, o desconfiado, o regateador, volva ao caixón, e que a persoa astuta entre en acción. Sería bo non só para Israel, senón tamén para Netanyahu.
As Nacións Unidas decidiron celebrar un día internacional de recordo do Holocausto en 2005. Foi a iniciativa de Silvan Shalom, quen era o ministro de Exteriores no momento. A decisión indicaba o seguinte: "O Holocausto, do que resultou o asasinato dun terzo do pobo xudeu, xunto con moitos membros doutras minorías, sempre será unha advertencia para todas as persoas dos perigos do odio, a intolerancia, o racismo e os prexuízos". Obviamente, os representantes dos países musulmáns expresaron as súas reservas. O embaixador de Indonesia sostivo que "o Holocausto non é a única traxedia humana", e un diplomático exipcio dixo que "a resolución debe cubrir todo os casos de xenocidio". Eles protestaron polo feito de que a resolución falase expresamente dos xudeus.
En xaneiro de 2014, o xefe entón de política exterior da UE, Catherine Ashton, emitiu un comunicado con motivo do Día Internacional do Holocausto. Ela negouse a mencionar a palabra "xudeus". Ela era claramente anti-israelí. Ela provocou reaccións airadas en Israel. Agora foi Trump, e o silencio foi enxordecedor. E a dereita dura de Israel non debe e non pode adorar ao home que seguiu o camiño tomado por Ashton e os países musulmáns. Non, non foi unha negación do Holocausto. É unha distorsión do Holocausto. Mentres el pode darlles permiso de establecerse en todas os Kasbah e en cada outeiro, co fin de substituír o Estado xudeu por un único estado.
A deterioración antisemita tamén se dá na esquerda. Bernie Sanders, o líder inamovible da esquerda do partido Demócrata dos Estados Unidos, tuiteó felicitacións a Linda Sarsour - unha palestina americana con evidentes lazos cos islamitas e o BDS - pola organización das protestas masivas tras a inauguración de Trump como presidente: "Grazas por axudar a construír un movemento progresista. Cando estamos xuntos, gañamos".
Algo malo está a pasar á democracia máis grande e importante do mundo. Trump leva tras de si unha escura nube de comentarios racistas e a un grupo de seguidores que inclúe antisemitas e racistas. Pero a resposta dos demócratas tamén é temible, debido a que a coalición Sanders-Sarsour é basicamente unha coalición vermella-verde, esquerdistas e islamitas.
Nas protestas anti-Israel, principalmente en Europa, hai unha colaboración real entre a esquerda radical e os islamitas. En Gran Bretaña reflectiuse no Partido Laborista, convertido nunha incubadora de antisemitismo. O actual líder do partido, Jeremy Corbyn, anunciou no pasado que era amigo de Hamas e Hezbolá. Nos EEUU, a principal cooperación entre os membros da coalición vermella-verde dáse nos campus. O denominador común é o odio a Israel. Infiltrouse no partido Demócrata moi rapidamente e subiu rapidamente até un líder do calibre de Sanders. E o que fixo Corbyn no partido Laborista británico está a facelo Sanders no partido Demócrata americano.
Debido a que Linda Sarsour, unha das líderes da protesta, oponse á existencia do Estado de Israel, apoia o BDS e preconiza "un estado único (árabe)". Ela é tamén unha islamita para todos os efectos e soportes, por exemplo, a lei da Sharia. Cando o Instituto Hartman Shalom iniciou unha colaboración con activistas estadounidenses musulmáns, Sarsour asinou unha petición opóndose á iniciativa. Ela está en contra da cooperación cos organismos que buscan a paz. Ela apoia a cooperación soamente con aqueles corpos que negan o dereito de Israel a existir.
E esta activista islamita recibiu a bendición de Sanders, así como a bendición dos xudeus "progresistas" americanos. Sempre hai parvos útiles, e bastantes "xudeus progresistas e útiles" baixo consígnas de "xustiza e dereitos humanos" apoian esa deriva. O que está a suceder nos campus, e debemos tomar nota, está a chegar á parte superior das organizacións políticas e os medios progresistas moi rápido. É demasiado pronto para dicir que esta corrente se fará cargo do partido Demócrata. Pero xa sucedeu co Laborismo británico. Podería suceder tamén co partido Demócrata.
Ver orixinal: http://www.ynetnews.com/articles/0,7340,L-4919400,00.html
Comentarios