Por Rubén Kaplan
http://rkpress.com.ar
25 maio 2011
.
http://rkpress.com.ar
25 maio 2011
.
O martes 19 de maio, en Washington, o presidente norteamericano Barack Hussein Obama, no marco dun oprobioso discurso político sobre Medio Oriente, previo a chegada do Primeiro Ministro de Israel, Binyamín Netanyahu para reunirse con el na Casa Branca o venres 22, expresou que Israel debería retirarse ás liñas anteriores ás de de a Guerra do Seis días de 1967 -demarcacións chamadas "liñas de Auschwitz" polo lembrado ex Chanceler israelí Abba Eban- con intercambios de terra acordados polas partes, como punto de partida para as negociacións de paz cos palestinos. O expresado por Obama -o primeiro mandatario que esixe unha retirada de Israel sen as mínimas medidas de seguridade indispensables e non ten en consideración os innumerables ataques terroristas contra o Estado xudeu por parte de palestinos-, así como esquece a garantía dada polo presidente George Bush en 2004 ao ex Primeiro Ministro Ariel Sharon, pola cal se comprometía a non forzar a Israel a retornar ás fronteiras de 1967, causou perplexidade e consternación en Israel e mereceu a inmediata réplica de Netanhayu, quen firmemente dixo que o seu país non se retiraría de ningún modo ás liñas de 1967, posto que estas eran indefendibles e que a seguridade de Israel esixía a presenza imperioso do IDF (Israel Defense Force) no Río Jordán. Así mesmo, salientou que Xerusalén seguirá sendo a capital indivisible do Estado de Israel, pronunciamiento que tamén fixera no 2008 en tempos electorais, o presidente Obama. Evidenciando unha mesquiña ambición política, en detrimento dos intereses do seu país, a líder do partido de oposición Kadima, Tzipi Livni, criticou a Netanyahu e defendeu o discurso de Obama. Unha recente enquisa realizada en Israel antes do brillante discurso de Netanyahu no Congreso de EE.UU. indica que a posición de Livni, valeríalle perder seis escanos na Knesset. Quen se uniron á crítica ao Primeiro Ministro de Israel, foron os consabidos grupos de esquerda israelí. Un dos seus máis conspicuos expoñentes, o líder da agrupación Shalom Ajshav, Iariv Oppenheimer, nunha delirante declaración, instou ao Primeiro Ministro Binyamin Netanyahu a pedir perdón ao presidente Obama ao que, segundo el, despreza porque non é rico nin é branco. Na súa cuestionada alocución, Obama non fixo referencia ao pretendido "dereito ao retorno" núcleo central de calquera negociación, polo que bregan por igual a ANP e o Hamas, que pretenden que os expulsados na Guerra da Independencia de Israel en 1948, -orixinada cando sete países árabes da rexión atacaron ao flamante Estado xudeu, rexeitando a partición da ONU- millóns de familiares ou descendentes daqueles, incluídos os que fuxiron voluntariamente a instancias dos seus dirixentes, regresen como refuxiados para reducir aos xudeus a unha minoría no seu propio país. Respecto diso opinou Bret Stephens, editor da sección Relaciones Exteriores e Director Adxunto da páxina editorial de The Wall St Journal, quen dixo que O
bama tratou con desdén un día antes da súa visita a Netanyahu e cualificou ao plan de paz bosquexado polo presidente Obama, entre Israel e os palestinos, como unha "fórmula de guerra". Stephens acusou a Obama, quen dixo no seu discurso "é tempo de dicir a verdade", de compor a linguaxe que serviu como un "tecido fino de falsidades, prestidixitación retórica, omisións e auto-contradicións". Se realmente o Presidente Obama, fóra prol-Israel, debería dicirlle aos palestinos que non existe ningún dereito de retorno, e debe esbozar as consecuencias específicas e duras que debe enfrontar por unirse Hamas ao Goberno. O Presidente elucubrou e desestimou as cuestións da situación de Xerusalén e dos refuxiados, suxerindo que a Autoridade Palestina e Israel deben discutir, despois dun acordo sobre un Estado palestino a contradición inherente. A repercusión negativa que produciu o escandaloso discurso e a tallante reacción de Netanyahu rexeitándoo, plus a crítica de moitos medios estadounidenses, persuadiron a Obama, cando falou ante 11.000 delegados do influente lobby prol- israelí American Israel Public Affairs Committee (AIPAC), para que fixese un xiro e adoptase un ton conciliador "Aínda cando é posible que ás veces non esteamos de acordo, como amigos, os lazos entre Estados Unidos e Israel son irrompibles, e o compromiso dos Estados Unidos para a seguridade de Israel é rigoroso". Nun denodado intento por aclarar o que expresara anteriormente, Obama chamou á creación dun "Estado soberano e contiguo" para os árabes palestinos e dixo que "as fronteiras de Israel e de Palestina deben basearse nas liñas de 1967". Por tanto non estaba a pedir un retorno ás liñas de 1967, pero si novas fronteiras baseadas nas liñas de 1967. Obama lembrou súbitamente a garantía que o Presidente Bush deu ao primeiro ministro Ariel Sharon en 2004 contra un retorno ás indefendibles fronteiras de 1967, engadindo que os cambios demográficos sobre o terreo e os intereses de ambas as partes deben ser realistas e están obrigados a cambiar nas negociacións. O presidente norteamericano ofreceu outra concesión crave, aclarando o seu comentario do xoves pasado, cando dixo que o futuro Estado palestino compartiría fronteiras con Xordania, Exipto e Israel, pero non se refería ás disposicións de seguridade esixidas por Israel, como unha presenza militar na fronteira do río Jordán. O domingo, Obama explicou que o retiro das FDI do territorio que se asignaría ao Estado palestino nas negociacións de paz avaliarase para que coincida coa capacidade garantida do novo Estado e as forzas da súa seguridade para impedir o terror, armas de contrabando e infiltración. Pola contra, Israel permanecería na Ribeira Occidental. Noutra rectificación das súas declaracións, Obama ofreceu importantes concesións a Israel. Dixo que Estados Unidos se comprometerá a manter a vantaxe militar cualitativa deste e que ten un compromiso inquebrantable de Israel como a patria do pobo xudeu. Tamén se comprometeu a impedir que Irán adquira armas nucleares e a oporse a calquera intento por mellar a lexitimidade de Israel. Ratificou que o seu país de oporá a un Estado palestino declarado unilateralmente. Con todo, a pretensión dos palestinos conta co respaldo de moitos países da ONU e de gran parte da Unión Europea, da que moitos dos seus integrantes foron cómplices por omisión ou colaboración, do Holocausto. Obama agregou que Israel non pode negociar cun partido como Hamas que planea a súa destrución. "Hamas (omitiu cualificalo como grupo terrorista) debe liberar a Gilad Shalit a quen mantén (secuestrado) por longos cinco anos". O apoteótico recibimento que tivo o discurso pronunciado por Netanyahu o 24 de maio no Congreso de EE.UU., interrompido en 29 ocasións polos aplausos dos parlamentarios Republicanos e Demócratas por igual, non foi óbice para evitar que o Primeiro Ministro de Israel fose criticado polos seus e deostado polos seus inimigos. Por mor dos seus comentarios dicindo que Israel debería facer desgarradoras concesións de territorio da súa patria, e que "en calquera acordo de paz que termine o conflito, algúns asentamentos acabarán máis aló das fronteiras de Israel", o viceprimeiro ministro Silvan Shalom dixo a unha audiencia en Kiryat Arba, que co seu discurso Netanyahu desafiara a política do seu partido Likud. Shalom dixo que deixar aos residentes xudeus de Judea e Samaria baixo control palestino (non é o meu punto de vista nin a política do Likud). Tamén fixo un chamado para manter Hebrón en calquera acordo cos palestinos e para a inclusión da Tumba de José en Naplusa, a unha lista de sitios do patrimonio nacional. Naturalmente, os palestinos reaccionaron ao discurso de Netanyahu como cabía esperar. Nabil Shaath, axudante do Presidente palestino Mahmoud Abbas, dixo que a insistencia de Netanyahu en manter as pezas craves dos territorios que os palestinos queren para o seu estado é unha "Declaración de guerra contra os palestinos". "Temos máis nada que continuar a nosa loita na area internacional para seguir construíndo o noso estado e continuar a nosa loita popular". Non temos un socio para a paz". Pola súa banda o líder do grupo terrorista Hezbollah- que do mesmo xeito que Hamas nega o dereito á existencia de Israel- o xeque Hassan Nasrallah, dixo que Estados Unidos e Israel teñen os mesmos obxectivos e que Obama e Netanyahu deron un golpe mortal á paz. O péndulo do físico Jean Bernard León Foucault proba visualmente a rotación da Terra. É de esperar que Obama poña fin ás súas oscilacións e adopte unha actitude firme como quere a maioría dos norteamericanos, contra o Islam radical, que máis aló de pretender crear un estado palestino, está lonxe de querer a paz con Israel e persegue a súa destrución.
bama tratou con desdén un día antes da súa visita a Netanyahu e cualificou ao plan de paz bosquexado polo presidente Obama, entre Israel e os palestinos, como unha "fórmula de guerra". Stephens acusou a Obama, quen dixo no seu discurso "é tempo de dicir a verdade", de compor a linguaxe que serviu como un "tecido fino de falsidades, prestidixitación retórica, omisións e auto-contradicións". Se realmente o Presidente Obama, fóra prol-Israel, debería dicirlle aos palestinos que non existe ningún dereito de retorno, e debe esbozar as consecuencias específicas e duras que debe enfrontar por unirse Hamas ao Goberno. O Presidente elucubrou e desestimou as cuestións da situación de Xerusalén e dos refuxiados, suxerindo que a Autoridade Palestina e Israel deben discutir, despois dun acordo sobre un Estado palestino a contradición inherente. A repercusión negativa que produciu o escandaloso discurso e a tallante reacción de Netanyahu rexeitándoo, plus a crítica de moitos medios estadounidenses, persuadiron a Obama, cando falou ante 11.000 delegados do influente lobby prol- israelí American Israel Public Affairs Committee (AIPAC), para que fixese un xiro e adoptase un ton conciliador "Aínda cando é posible que ás veces non esteamos de acordo, como amigos, os lazos entre Estados Unidos e Israel son irrompibles, e o compromiso dos Estados Unidos para a seguridade de Israel é rigoroso". Nun denodado intento por aclarar o que expresara anteriormente, Obama chamou á creación dun "Estado soberano e contiguo" para os árabes palestinos e dixo que "as fronteiras de Israel e de Palestina deben basearse nas liñas de 1967". Por tanto non estaba a pedir un retorno ás liñas de 1967, pero si novas fronteiras baseadas nas liñas de 1967. Obama lembrou súbitamente a garantía que o Presidente Bush deu ao primeiro ministro Ariel Sharon en 2004 contra un retorno ás indefendibles fronteiras de 1967, engadindo que os cambios demográficos sobre o terreo e os intereses de ambas as partes deben ser realistas e están obrigados a cambiar nas negociacións. O presidente norteamericano ofreceu outra concesión crave, aclarando o seu comentario do xoves pasado, cando dixo que o futuro Estado palestino compartiría fronteiras con Xordania, Exipto e Israel, pero non se refería ás disposicións de seguridade esixidas por Israel, como unha presenza militar na fronteira do río Jordán. O domingo, Obama explicou que o retiro das FDI do territorio que se asignaría ao Estado palestino nas negociacións de paz avaliarase para que coincida coa capacidade garantida do novo Estado e as forzas da súa seguridade para impedir o terror, armas de contrabando e infiltración. Pola contra, Israel permanecería na Ribeira Occidental. Noutra rectificación das súas declaracións, Obama ofreceu importantes concesións a Israel. Dixo que Estados Unidos se comprometerá a manter a vantaxe militar cualitativa deste e que ten un compromiso inquebrantable de Israel como a patria do pobo xudeu. Tamén se comprometeu a impedir que Irán adquira armas nucleares e a oporse a calquera intento por mellar a lexitimidade de Israel. Ratificou que o seu país de oporá a un Estado palestino declarado unilateralmente. Con todo, a pretensión dos palestinos conta co respaldo de moitos países da ONU e de gran parte da Unión Europea, da que moitos dos seus integrantes foron cómplices por omisión ou colaboración, do Holocausto. Obama agregou que Israel non pode negociar cun partido como Hamas que planea a súa destrución. "Hamas (omitiu cualificalo como grupo terrorista) debe liberar a Gilad Shalit a quen mantén (secuestrado) por longos cinco anos". O apoteótico recibimento que tivo o discurso pronunciado por Netanyahu o 24 de maio no Congreso de EE.UU., interrompido en 29 ocasións polos aplausos dos parlamentarios Republicanos e Demócratas por igual, non foi óbice para evitar que o Primeiro Ministro de Israel fose criticado polos seus e deostado polos seus inimigos. Por mor dos seus comentarios dicindo que Israel debería facer desgarradoras concesións de territorio da súa patria, e que "en calquera acordo de paz que termine o conflito, algúns asentamentos acabarán máis aló das fronteiras de Israel", o viceprimeiro ministro Silvan Shalom dixo a unha audiencia en Kiryat Arba, que co seu discurso Netanyahu desafiara a política do seu partido Likud. Shalom dixo que deixar aos residentes xudeus de Judea e Samaria baixo control palestino (non é o meu punto de vista nin a política do Likud). Tamén fixo un chamado para manter Hebrón en calquera acordo cos palestinos e para a inclusión da Tumba de José en Naplusa, a unha lista de sitios do patrimonio nacional. Naturalmente, os palestinos reaccionaron ao discurso de Netanyahu como cabía esperar. Nabil Shaath, axudante do Presidente palestino Mahmoud Abbas, dixo que a insistencia de Netanyahu en manter as pezas craves dos territorios que os palestinos queren para o seu estado é unha "Declaración de guerra contra os palestinos". "Temos máis nada que continuar a nosa loita na area internacional para seguir construíndo o noso estado e continuar a nosa loita popular". Non temos un socio para a paz". Pola súa banda o líder do grupo terrorista Hezbollah- que do mesmo xeito que Hamas nega o dereito á existencia de Israel- o xeque Hassan Nasrallah, dixo que Estados Unidos e Israel teñen os mesmos obxectivos e que Obama e Netanyahu deron un golpe mortal á paz. O péndulo do físico Jean Bernard León Foucault proba visualmente a rotación da Terra. É de esperar que Obama poña fin ás súas oscilacións e adopte unha actitude firme como quere a maioría dos norteamericanos, contra o Islam radical, que máis aló de pretender crear un estado palestino, está lonxe de querer a paz con Israel e persegue a súa destrución.
Comentarios