Por Pilar Rahola
La Vanguardia - 03.09.10
.
Un artigo sobre Israel, para alimentar o monumental enfado que lles colle a algúns cando falo deste tema. Dicían os da colla de Sabadell - frase recuperada por Salvador Dalí - que ninguén é ninguén se non ten un exército de inimigos. E, sen dúbida, os inimigos máis militantes e nimios que un pode conseguir en Catalunya son os que dedican a súa vida a odiar a Israel, coa mesma intensidade que manipulan, minten e invéntanse unha historia paralela do conflito. Hainos que chegaron a tal punto de delirio, que, desde posicións anarcoateo-antisistema-ultraesquerda, acaban defendendo entes teocráticos, tiránicos e defensores do peor dos sistemas, o que se basea no c
ontrol absoluto dos cidadáns. Trátase dunha viaxe ideolóxica alucinante, aínda que non é a primeira vez que, desde posicións de progreso, deféndense ideas retrógradas. Algún día os sociólogos - ou os antropólogos - dedicarán sisudos estudos á empanada mental que, respecto de Oriente Medio, sufriron estes militantes da solidariedade miope.
.
ontrol absoluto dos cidadáns. Trátase dunha viaxe ideolóxica alucinante, aínda que non é a primeira vez que, desde posicións de progreso, deféndense ideas retrógradas. Algún día os sociólogos - ou os antropólogos - dedicarán sisudos estudos á empanada mental que, respecto de Oriente Medio, sufriron estes militantes da solidariedade miope..
Máis aló destes visionarios cegos, o conflito árabe-israelí volve mover peza, como sempre da man norteamericana. Todos os presidentes de Estados Unidos soñaron con ser os artífices da paz. Por suposto, e como sempre ocorreu, o só anuncio dun proceso de negociación veu acompañado dalgún atentado sanguento por parte de organizacións palestinas, en coherencia coa frase histórica: "Os palestinos nunca perderon a oportunidade de perder todas as oportunidades". Atrapados entre a amoralidade violenta de Arafat - que nunca quixo ser o presidente dun Estado palestino, senón o heroe eterno da resistencia: "Non acabarei como Sadat", dicía - e o fundamentalismo islámico, os palestinos democráticos tiveron poucos cravos aos que collerse. Con todo, e a pesar do enorme problema que representan as dúas patas violentas a norte e sur, Hamas e Hezbollah, algo alimenta a esperanza: o papel de Mahmud Abas. Por suposto, Beniamin Netanyahu é un duro, pero todos os que avanzaron no proceso, desde Begin até Sharon, foron falcóns. Abas tamén o é, pero é o primeiro líder palestino que aspira a ondear a bandeira na ONU, e iso marca a inflexión. Ambos líderes poderían avanzar eficazmente. O problema, con todo, é o de sempre. Queren a paz o resto dos ocupantes autoinvitados á tráxica festa? Quérea Irán, Siria, o yihadismo internacional, as tiranías da zona? Porque a pesar da supina inxenuidade de Obama - ou das súas interesadas présas - ,a ficha non se move entre Xerusalén e Ramallah se non pasa por Teherán. Por iso temos asasinatos como aperitivo de calquera negociación. E por iso mesmo, hai que ter esperanza, pero, desgraciadamente, hai que pola en formol.
Comentarios