Por Pilar Rahola
.
A xornalista Jana Beris comenta: "Que non me guste Netanyahu, a quen non votei, non cambia a historia". Refírese á historia de Xerusalén, tan próxima e, polo que parece lendo a prensa, tan afastada. Certamente, calquera tratado de historia obriga a lembrar algunhas cousas. Por exemplo, que a tan manoseada resolución 181 da ONU de 1947, que determinaba a partición da chamada Palestina entre un "Estado xudeu e outro árabe", saltou polo aire cando os árabes declararon a guerra contra Israel. E coa guerra cargáronse o carácter internacional que Xerusalén tiña. Despois viría a toma de Xerusalén por parte de Xordania, o éxodo de todos os xudeus da parte antiga, a destrución das sinagogas, entre elas a prestixiosa sinagoga Hurva, e a longa ocupación xordana da única capital histórica, cultural, relixiosa e social que tiveron nunca os xudeus. O armisticio do 49 marcou a fronteira da Xerusalén ocupada e foi entón cando naceu o concepto de "Xerusalén oriental", até entón descoñecido.
A partir da guerra do 67, os israelís recuperaron a parte de Xerusalén ocupada por Xordania (cuxa vontade de dotar a Xerusalén de "capital palestina" brillou por completo pola súa ausencia), e con iso pecharon a brutal ferida que durante máis de 17 anos estivo aberta na súa mítica cidade. A Xerusalén actual, pois, non só é a plasmación de miles de anos de historia, senón o resultado das guerras que os árabes provocaron e perderon. O que os árabes chaman, pois, a "ocupación" de Xerusalén, foi para os israelís a "liberación" da súa única capital. E, como lembra Florentino Portero cando publicou en GEES, "Netanyahu ten razón cando afirma que construír asentamentos xa existentes na contorna inmediata de Xerusalén non é unha provocación, nin unha ilegalidade, porque eses enclaves son parte de Israel, da mesma forma que a antiga cidade de Koënisberg, onde se escribiron algunhas das páxinas máis transcendentais do pensamento alemán, é hoxe a cidade rusa de Kaliningrado. Os alemáns asumiron o custo das súas derrotas, e grazas a iso Europa reconstruíuse. Os palestinos non e de aí os problemas que padecemos".
A pesar diso, e a pesar da unidade que existe na poboación xudía respecto de Xerusalén -lembren a indestructible posición de Rabin respecto diso-, Ehud Barak chegou a expor no 2000, en Camp David, o tema tabú da división, por considerar un ben superior a posibilidade dun tratado de paz cos palestinos. E Arafat, como sempre, dixo que non. Despois, chegaría a segunda intifada, o erro máis sanguento e destrutivo dos moitos que acumula a causa palestina. Xerusalén, pois, non é unha cuestión baladí, nin a obsesión fanática do duro Netanyahu, nin a enésima maldade dos israelís. É unha cuestión fundamental do ser xudeu, gañado con suor de loitas e traxedias, e cuxo status actual parte das guerras vencidas por quen non as provocaron. Si falamos, pois, de Xerusalén, non o fagamos sen ler historia.
A pesar diso, e a pesar da unidade que existe na poboación xudía respecto de Xerusalén -lembren a indestructible posición de Rabin respecto diso-, Ehud Barak chegou a expor no 2000, en Camp David, o tema tabú da división, por considerar un ben superior a posibilidade dun tratado de paz cos palestinos. E Arafat, como sempre, dixo que non. Despois, chegaría a segunda intifada, o erro máis sanguento e destrutivo dos moitos que acumula a causa palestina. Xerusalén, pois, non é unha cuestión baladí, nin a obsesión fanática do duro Netanyahu, nin a enésima maldade dos israelís. É unha cuestión fundamental do ser xudeu, gañado con suor de loitas e traxedias, e cuxo status actual parte das guerras vencidas por quen non as provocaron. Si falamos, pois, de Xerusalén, non o fagamos sen ler historia.
Significa, todo iso, que é lícito crear novos asentamentos en Ramat Shlomo? Legal e lícito, sen dúbida, oportuno, poida que non. Pero iso non valida os argumentos que agora esgrime a Administración Obama, desexosa de gañarse a simpatía do politicamente correcto, masivamente obsesionado con Israel. Non deixa de ser rechamante que Obama mostre unha actitude tan ríxida con Israel e á vez estreite relacións con gobernos que destrúen todos os dereitos fundamentais, ou se desculpe con Gadafi porque alguén da súa administración dixo que iso de chamar á yihad contra Suíza non está ben. Que conseguirá Barack Obama coa súa actitude? Crear unha maior sensación de soidade en Israel, aumentar a convicción de que o risco iraniano acrecéntase, afundir aínda máis á esquerda israelí e dar ás ao extremismo palestino. É dicir, un dez en estratexia xeopolítica... Xerusalén non é un cromo que Obama poida esgrimir para facer populismo. Si non o sabe, Rahm Emmanuel debería explicarllo. Si o sabe, é un irresponsable.
Comentarios