Por GEES-Grupo de Estudios Estrategicos
10 de Abril de 2010
.
.
Mentres Obama pacta con Rusia, Irán continúa, firme pero seguro, cara á bomba nuclear. A terá nuns prazos que cada vez se acurtan máis, e a dúbida está en se o punto de non retorno será dentro de máis ou menos meses. Con ela tratará de liderar ao mundo musulmán contra occidente, cumprindo os soños que Jomeini vislumbrou en 1979 para a República Islámica de Irán. Os mísiles iranianos probados por Teherán, de procedencia coreana e tecnoloxía rusa, alcanzan xa todo o territorio de Israel e parte de Europa. As últimas versións de mísiles Shahab, ou os BM-25, fan que Roma e Atenas non estean menos ameazadas que Tel Aviv ou Haifa. E tras elas o resto de capitais europeas. Iso sen contar a posibilidade de que grupos terroristas se fagan coa arma nuclear. Sabe o lector que en dentro duns anos poderá ser vitrificado xunto coa súa familia se así o decide un ayatoláh iraniano? Pois xa o sabe.
Os europeos móstranse alleos a todo iso, coma se desentendéndose dos problemas, estes pasasen de longo. A decadencia dos países do Vello Continente é dolorosa, e pouco hai que convide o optimismo. Non está xa nada claro se Europa non pode porque non quere, ou non quere porque non pode. O que si está claro é que non está disposta a evitar que as súas cidades estean ao alcance dos mísiles do réxime xiíta. Por outra banda, Obama encabeza unha política americana de repregamento: a construción das vivendas en Xerusalén Este non foi a causa do desencontro de Obama cos israelís, senón a consecuencia lóxica de meses de progresiva desafección da administración USA cara a Israel. Simplemente, Israel é un problema para a política do presidente Obama cara aos árabes como ben publicitou no seu discurso da Universidade do Cairo.
A clave, desde logo, está en Israel. Tras o fin da era Bush, o Estado xudeu é o único estado occidental disposto a defenderse e defender a democracia mediante o uso da forza. Só Israel interponse entre os mísiles iranianos e as capitais europeas, máis preocupadas en polemizar sobre o Papa que en evitar un fungo nuclear sobre elas. Que ninguén se chame a engano: a única esperanza occidental está na tradicional determinación histórica do pequeno país mediterráneo. Se os israelís non solucionan o problema iraniano, garantindo a súa supervivencia e a nosa tranquilidade, ninguén máis o fará. A estas alturas, só Israel pode salvar a Europa dos mísiles iranianos.
Até agora deu probas sobradas de poder actuar en soidade, aceptando uns sacrificios que ningún país europeo estaría hoxe disposto a facer. Desde 1948, pouca axuda prestou Europa á fronteira occidental máis meridional. Pero hai unha diferenza entre facelo sen Europa e Estados Unidos e facelo contra a primeira e ante a indiferenza dos segundos. Este é o problema a día de hoxe: nada hai máis preocupante que o cerco diplomático crecente a Israel nas institucións e conferencias internacionais, que comeza a iniciativa dos países árabes e atopa eco crecente en funcionarios, políticos e gobernos occidentais. Non se trata de que Israel se enfronte ao islamismo, que é o que fixo sempre; é que por detrás os mesmos europeos que diso se benefician, sabotean -na ONU, na UE e no resto de institucións internacionais-, os intentos israelís. Vímolo co Informe Goldstone, con resolucións da UE ou do Parlamento Europeo. O último episodio era o cumio de Washington do luns e martes próximo, onde se preparaba unha emboscada diplomática de países pouco recomendables -con Turquía e Exipto á cabeza- contra Israel, cos países europeos de testemuñas prol-árabes e Barack Obama de anfitrión de luxo. A última entrega dunha estratexia destinada a facer caer a Israel. Non será a última.
Europa non ten intención de salvarse a si mesma. Israel pode salvarse sen contar con ela e de paso salvar a Europa, a condición de que esta non poña máis dificultades das que xa hai. Pero se o Vello Continente continúa sendo un lastre que sabotea as medidas israelís, as deslexitima e alimenta aos seus inimigos, Israel entón caerá.
E se Israel cae, quen nos salvará?
Os europeos móstranse alleos a todo iso, coma se desentendéndose dos problemas, estes pasasen de longo. A decadencia dos países do Vello Continente é dolorosa, e pouco hai que convide o optimismo. Non está xa nada claro se Europa non pode porque non quere, ou non quere porque non pode. O que si está claro é que non está disposta a evitar que as súas cidades estean ao alcance dos mísiles do réxime xiíta. Por outra banda, Obama encabeza unha política americana de repregamento: a construción das vivendas en Xerusalén Este non foi a causa do desencontro de Obama cos israelís, senón a consecuencia lóxica de meses de progresiva desafección da administración USA cara a Israel. Simplemente, Israel é un problema para a política do presidente Obama cara aos árabes como ben publicitou no seu discurso da Universidade do Cairo.
A clave, desde logo, está en Israel. Tras o fin da era Bush, o Estado xudeu é o único estado occidental disposto a defenderse e defender a democracia mediante o uso da forza. Só Israel interponse entre os mísiles iranianos e as capitais europeas, máis preocupadas en polemizar sobre o Papa que en evitar un fungo nuclear sobre elas. Que ninguén se chame a engano: a única esperanza occidental está na tradicional determinación histórica do pequeno país mediterráneo. Se os israelís non solucionan o problema iraniano, garantindo a súa supervivencia e a nosa tranquilidade, ninguén máis o fará. A estas alturas, só Israel pode salvar a Europa dos mísiles iranianos.
Até agora deu probas sobradas de poder actuar en soidade, aceptando uns sacrificios que ningún país europeo estaría hoxe disposto a facer. Desde 1948, pouca axuda prestou Europa á fronteira occidental máis meridional. Pero hai unha diferenza entre facelo sen Europa e Estados Unidos e facelo contra a primeira e ante a indiferenza dos segundos. Este é o problema a día de hoxe: nada hai máis preocupante que o cerco diplomático crecente a Israel nas institucións e conferencias internacionais, que comeza a iniciativa dos países árabes e atopa eco crecente en funcionarios, políticos e gobernos occidentais. Non se trata de que Israel se enfronte ao islamismo, que é o que fixo sempre; é que por detrás os mesmos europeos que diso se benefician, sabotean -na ONU, na UE e no resto de institucións internacionais-, os intentos israelís. Vímolo co Informe Goldstone, con resolucións da UE ou do Parlamento Europeo. O último episodio era o cumio de Washington do luns e martes próximo, onde se preparaba unha emboscada diplomática de países pouco recomendables -con Turquía e Exipto á cabeza- contra Israel, cos países europeos de testemuñas prol-árabes e Barack Obama de anfitrión de luxo. A última entrega dunha estratexia destinada a facer caer a Israel. Non será a última.
Europa non ten intención de salvarse a si mesma. Israel pode salvarse sen contar con ela e de paso salvar a Europa, a condición de que esta non poña máis dificultades das que xa hai. Pero se o Vello Continente continúa sendo un lastre que sabotea as medidas israelís, as deslexitima e alimenta aos seus inimigos, Israel entón caerá.
E se Israel cae, quen nos salvará?
Comentarios