A prensa europea oculta aquelas novas que colocan a política de defensa israelí no seu contexto real: o dun acoso permanente por parte do terrorismo islamita. A imaxe típica que ofrecen os medios de comunicación sobre Oriente Medio é o dun océano de paz e tranquilidade que só abandona a súa mansedumbre pola violencia gratuíta que o Estado de Israel inflixe sobre os seus veciños musulmáns, a quen non queda máis remedio que responder a Israel cos seus precarios medios materiais. O terrorismo islamita, neste sentido, convértese, non nun crime, senón nunha estratexia de xusta represalia contra unha sociedade tecnolóxica e economicamente superior (dobre circunstancia que á súa vez atribúen ao apoio financeiro de Estados Unidos). A realidade da rexión, con todo, pouco ten que ver con esta imaxe maniquea. Israel é o único Estado democrático en Oriente Medio e lonxe de buscar deliberadamente o conflito ou a exterminación dos seus veciños, o seu único desexo é defenderse para sobrevivir; exactamente o mesmo que faría, ou debería facer, calquera Estado de dereito que se prece de selo. De feito, só as ditaduras caudillistas -tan ao gusto dos críticos de Israel- poden aceptar pasivamente o sacrificio da súa poboación con tal de perpetuar o seu réxime fronte ás críticas exteriores. Con todo, pouco ou nada importa aos medios antiisraelíes que a principal misión de todo Estado sexa defender as vidas e as propiedades dos seus cidadáns. Aos seus ollos, Israel seguirá coqueteando coa aniquilación dos palestinos por moito que se puidese lograr ese obxectivo hai anos se realmente o ambicionáse ou por moito que Israel sexa o Estado desa zona onde os palestinos gozan realmente de dereitos civís. E se, como vemos, a opinión ou a interpretación da información que sobre o "conflito" de Oriente Medio nos ofrece a prensa europea resulta sesgada, que non dicir cando se tentan ocultar ou minimizar certas noticias que colocan a política de Israel no seu contexto adecuado: o dun acoso permanente por parte dun terrorismo islamita que lonxe de responder a agresións orixinarias do Estado hebreo busca o seu total aniquilación desde hai décadas. Onte, este mesmo terrorismo tan románticamente idealizado por moitos xornalistas volvía a cobrarse a vida de dous policías israelís encargados de velar pola seguridade dos seus concidadáns. Por desgraza, este atentado de dramático resultado non supón a excepción senón a normalidade dunha sociedade atacada polos seus inimigos e desprezada polos seus supostos aliados. Desde que a mediados de xaneiro o Goberno de Israel declarou unha tregua nas súas incursións a Gaza para desarticular a infraestrutura dos terroristas de Hamás, estes últimos non detiveron nin a súa ofensiva contra Israel. O seguimento da actividade de Hamás deixa claro que case cada día cometeron ou prepararon un atentado contra Israel. Pero tales accións foron na súa maioría ocultadas ou minusvaloradas pola prensa europea, que tentou transmitir a falaz imaxe de que se non fora por Israel, a paz reinaría en Oriente Medio. Trátase da mesma prensa que, aínda que cala ante os ataques contra Israel, non dubidaría en acusar a este último de xenocida e belicista se amagara con defenderse e responder a eses ataques. E é que parece que a paz que desexan moitos europeos é a do exterminio dos xudeus e que para alcanzala non dubidan en recorrer ao silencio cómplice.
Comentarios