TAÍR E TÁHER

Por Dario Teitelbaum

Taír é a miña filla, e é tan real como as súas respiracións que escoito chegar do cuarto contiguo onde durme. Taír ten catro anos e nove meses (a pesar de que ela sostén ter catro e medio) e vive coa súa mama Ana e comigo no Kibbutz Gvulot (1). Tâher é tan real como a miña filla Taír. Non estou seguro se se chama Taher, se ten catro ou cinco anos. Non sei se vive en Rafah, en Nuseirat ou Shaty. Con certeza hai unha, dez ou cen Tâher na Franxa de Gaza. Tair significa "iluminará", neoloxismo hebreo. Tâher significa "puro, limpo", en árabe literario. Disque as raíces etimolóxicas de ambos nomes desprenden dunha fonte en común. Fonte seca nestes dias. Tair foise durmir, logo de cear. Cea habitual de Sábado, cea que Ana e eu logramos proverlle dia a dia (asi como os almorzos, xantares, merendas e demas antollos infantís) grazas ao noso traballo. Xa que estamos no inverno (non moi rigoroso por certo) a súa habitación esta agradablemente calefaccionada. Ana leulle un conto.

Non sei onde Tâher durme esta noite. Quizais na súa propia casa, quizais na do seu tío nun barrio máis seguro, lonxe de zonas de lanzamento de mísiles Kassam e de represalias israelís. Non sei que xantou Tâher, se foi xantar quente, ou tan só unha ración repartida polas organizacións humanitarias. Nin sei se Tâher sofre frío ou soidade. Por certo Taír quedou na casa connosco, non así moitas "Taír" da súa idade, habitantes da rexión do Néguev, que optaron –os seus pais optaron– por saír da zona diante da inminente ameaza de caída de mísiles tipo Kassam e Katiusha, a constante tensión de vivir baixo interminables alarmas e de compartir un xardín de infancia improvisado nun refuxio subterráneo.

Taír e Tâher viven nestes dias unha vida que elas non elixiron, senón que nós como proxenitores asignámoslles, e quizais (oxalá non) á cal condenámolas. As súas vidas non son simétricas, nin tampouco o mundo que lles construímos. Tampouco a cegueira terrorista daqueles que non recoñecen o dereito de Taír de vivir sen ameazas de morte, ou a impotencia nosa de non chegar a un acordo que permita a Tâher o mesmo que está permitido a miña Taír. Non obstante as asimetrías, ambas están potencialmente baixo un extremo risco existencial: ser as vitimas dun conflito que non ten lugar sobre a faz do planeta. Un conflito que ameaza ao carácter humano de todos e cada un de nós, sexa nas rúas aflixidas de Sderot, nos carreiros tortuosos de Beit Hanun, nos campos de Jolit e o as praias de Dir el Balah. Un conflito que pon en evidencia o escurantismo dos fundamentalismos e o nocivo dos nacionalismos exacerbados, e isto máis alá do dereito natural dos pobos á autodeterminación. Conflito no cal todo humanista, antes de tomar partido impulsivo debe acudir á empatía e á capacidade de entender a situación de risco latente e perigo inminente.

A reacción natural de cada pai de defender á súa filla. A súa Taír ou a súa Tâher. E ao comprender isto, a súa obriga moral (e non só política) de actuar en favor de disminuír ese risco, esa ameaza e ese temor. É a súa misión facer que as Taír e as Tâher poidan gozar dunha nenez feliz, unha adolescencia plena e unha perspectiva de vida digna. Iso non se logrará cun Kassam ou un home-bomba, nin cunha cisterna ou un avión, nin con negacións nin abnegacións. A iso non se chegará se cada ano se suman á lista de mortos, feridos, damnificados e afectados, e así se reforzan os circulos viciosos da violencia. Senón ao entender o risco e perigo e potencialidade dunha traxedia máis profunda aínda, exercer a defensa e autodefensa por medio do diálogo, do respecto á vida e da vontade humana de auto superación. A miña Taír e Tâher poderían cumprir coa aspiración que os seus nomes encerran: iluminar e purificar…

Amén, asi sexa…

Ou mellor dito… fagámolo asi.

Darío, Pai de Tair,

(1) Kibbutz Gvulot, situado a 7 Km. da Franxa de Gaza

***

Dor (generacion, nombre masculino hebreo)/ Janan Yovel

La próxima generación duerme en la habitación de al lado,
Oigo su respiración.
La próxima generación duerme en la habitación de al lado,
Balbucea temores al soñar.
Quiero acercarme, abrazarlo fuerte
Pero al meditarlo entiendo
Yo me equivoqué, él razón tendrá

Dor, Dor,
No quiebres tu sueño como lo hice yo
Dor Dor
No remates tu mundo.
Abre tus ojos, no olvides lo que ahora anhelas
Extiende tus manos, pero no confíes en los que en vano imploran
No te silencies, enfréntate a mi…
No te fíes de mi generación.

La próxima Generación distingue muy bien entre bien o mal
Y con un desarrolado sentido de justicia sabe contar.
La próxima generación pueden ver claramente lo que sucedió
Y no mantiene en secreto su sensación.

Quiero decirle - basta ya,
Que alto costo tiene este mundo
Pero al pensarlo nuevamente se que --
Él es tan puro, yo ya no lo soy.

Dor, Dor ...

La próxima generación duerme en la habitación de al lado,
Oigo su respiración.