Por Shlomo Ben-Amí
.A vocación europea pola construción da paz e polas normas internacionais de conduta será a base sobre a que Barack Obama buscará reconstruír a alianza transatlántica que o seu predecesor danou tan seriamente. A prontitude coa que o novo presidente aborde o conflito árabe-israelí será de suma importancia para os europeos, porque para eles Xerusalén sempre foi máis importante que Bagdad, algo que George W.Bush non quixo escoitar. A incapacidade de Europa para axudar a resolver o conflito árabe-israelí non xorde da súa postura cara aos temas centrais, que difire moi pouco da de Estados Unidos. A súa impotencia nace máis ben da súa actitude cara ao Estado xudeu. En esencia, como xudeus e europeos, temos unha combinación de atracción e rexeitamento que está incrustada na nosa conciencia colectiva.
.
Europa, como dixo Denis de Rougemont en 1946, é a patrie da mémoire, unha memoria atormentada e que atormenta. O Vello Continente sofre de dous complexos de culpabilidade que teñen moito que ver con Israel: o colonial e o xudeu. A traxedia palestina vese directamente afectada por esta aflición europea. O Estado xudeu foi o resultado da máis grave crise de conciencia europea. Para os europeos, a creación de Israel compensaba os pecados cometidos contra o pobo xudeu. Con todo, o prezo que
supostamente tiveron que pagar os palestinos tocou outro punto neurálxico na mente dos europeos. Como Europa segue enredada neste enigma sen solución aparente, os israelís consideran que trata de compensar a súa falta de eficacia política na diplomacia de Oriente Próximo cun insoportable discurso moralista e puritano. Para os israelís, Europa converteuse na "dama vella" do ensaísta Mario Andrea Rigoni, "que despois de terse permitido toda clase de liberdades, e moitos horrores, quixo, ao chegar á idade do decoro e sentirse fatigada e débil, que o mundo se adaptase ás súas necesidades de moderación, equidade e paz". Europa tivo que vivir guerras relixiosas, dúas guerras mundiais e máis dun xenocidio para resolver os seus conflitos endémicos polas fronteiras e o nacionalismo. O seu pasado colonialista está monstruosamente rexistrado na historia da humanidade. Agora Europa está a facer sentir aos israelís non só que é indiferente aos seus apuros existenciais, senón que, no canto de loitar pola vida contra obstáculos case insuperables, Israel está a cometer crimes ao estilo europeo.
supostamente tiveron que pagar os palestinos tocou outro punto neurálxico na mente dos europeos. Como Europa segue enredada neste enigma sen solución aparente, os israelís consideran que trata de compensar a súa falta de eficacia política na diplomacia de Oriente Próximo cun insoportable discurso moralista e puritano. Para os israelís, Europa converteuse na "dama vella" do ensaísta Mario Andrea Rigoni, "que despois de terse permitido toda clase de liberdades, e moitos horrores, quixo, ao chegar á idade do decoro e sentirse fatigada e débil, que o mundo se adaptase ás súas necesidades de moderación, equidade e paz". Europa tivo que vivir guerras relixiosas, dúas guerras mundiais e máis dun xenocidio para resolver os seus conflitos endémicos polas fronteiras e o nacionalismo. O seu pasado colonialista está monstruosamente rexistrado na historia da humanidade. Agora Europa está a facer sentir aos israelís non só que é indiferente aos seus apuros existenciais, senón que, no canto de loitar pola vida contra obstáculos case insuperables, Israel está a cometer crimes ao estilo europeo. .
Moitos israelís pregúntanse se algúns europeos tratan de usar a Israel para desfacerse da culpa sobre a cuestión xudía, e con iso, do inaguantable reclamo de superioridade moral dos xudeus ao comparalos con lixeireza cos perpetradores do Holocausto. Israel, que é a resposta territorial aos vellos temores xudeus, tende a tomar decisións unicamente en base ao peor escenario. A súa nova doutrina de "resposta brutal" cando é atacado desde terras das que se retirou -Líbano e Gaza- pode ser censurable, e mesmo pode condenar ao país ao oprobio internacional. Pero non é "xenocidio". En efecto, os críticos en Europa están a caer nunha frívola banalización cando comparan o recente conflito en Gaza ou a batalla de Jenin de 2002 -coas súas 58 vítimas entre os combatentes pales
tinos (Israel perdeu 25 soldados)- con Auschwitz, unha fábrica da morte onde 30.000 xudeus eran asasinados diariamente. Israel non debería, con todo, regocixarse por estar tan lonxe de Europa porque o estilo europeo non é esaxerado: o mundo non pode funcionar durante moito tempo á marxe dun razoable sistema internacional de normas e leis. Ademais, Israel é consciente dos moitos intereses lexítimos que Europa ten na rexión. A inestabilidade é unha ameaza para eses intereses, e para Europa, que se está convertendo nun continente cosmopolita cunha enorme poboación musulmá, o conflito árabe-israelí tamén ten unha dimensión interna. Talvez Europa non intimida, pero si inspira, e Israel debería interesarse en promover que Europa adopte unha participación xuiciosa na construción da paz, a estabilidade e a cooperación na rexión. Tamén pode dar moitas leccións. A Unión Europea non proba a decadencia da Estado-nación. En cambio, ensina que o nacionalismo (se se respecta) pode converterse nunha forza responsable para unha maior cooperación internacional. O nacionalismo dexenera nun violento narcisismo só cando se lle negan os seus dereitos fundamentais. A UE demostrou a diferenza entre unha soberanía voluntariamente limitada e unha soberanía roubada involuntariamente. Para que Europa poida desempeñar o papel ao que ten dereito na construción da paz en Oriente Próximo, necesita restablecer a súa credibilidade ante Israel. A reacción xusta e enérxica dos líderes europeos na guerra de Gaza, e a visita de cinco deles a Xerusalén para axudar a concretar o cesamento do fogo, pode, agora que Obama puxo en marcha os seus esforzos na rexión, dar comezo a unha asociación euro-estadounidense para a paz en Oriente Próximo.
tinos (Israel perdeu 25 soldados)- con Auschwitz, unha fábrica da morte onde 30.000 xudeus eran asasinados diariamente. Israel non debería, con todo, regocixarse por estar tan lonxe de Europa porque o estilo europeo non é esaxerado: o mundo non pode funcionar durante moito tempo á marxe dun razoable sistema internacional de normas e leis. Ademais, Israel é consciente dos moitos intereses lexítimos que Europa ten na rexión. A inestabilidade é unha ameaza para eses intereses, e para Europa, que se está convertendo nun continente cosmopolita cunha enorme poboación musulmá, o conflito árabe-israelí tamén ten unha dimensión interna. Talvez Europa non intimida, pero si inspira, e Israel debería interesarse en promover que Europa adopte unha participación xuiciosa na construción da paz, a estabilidade e a cooperación na rexión. Tamén pode dar moitas leccións. A Unión Europea non proba a decadencia da Estado-nación. En cambio, ensina que o nacionalismo (se se respecta) pode converterse nunha forza responsable para unha maior cooperación internacional. O nacionalismo dexenera nun violento narcisismo só cando se lle negan os seus dereitos fundamentais. A UE demostrou a diferenza entre unha soberanía voluntariamente limitada e unha soberanía roubada involuntariamente. Para que Europa poida desempeñar o papel ao que ten dereito na construción da paz en Oriente Próximo, necesita restablecer a súa credibilidade ante Israel. A reacción xusta e enérxica dos líderes europeos na guerra de Gaza, e a visita de cinco deles a Xerusalén para axudar a concretar o cesamento do fogo, pode, agora que Obama puxo en marcha os seus esforzos na rexión, dar comezo a unha asociación euro-estadounidense para a paz en Oriente Próximo.
Comentarios