O NÚMERO DE MORTOS EN GAZA


"Así foi como os raparigos de Hamas nos usaron coma obxectivos (militares)"
.
Lorenzo Cremonesi
Corriere della Sera
.
Habitantes de Gaza acusan aos militantes islamicos: «Impedíannos deixar as nosas casas e disparaban desde alí» GAZA - «Váianse, váianse de acá! Queren que os israelís nos maten a todos? Queren ver morrer aos nosos nenos baixo as bombas? Lévense de acá as súas armas e os seus mísiles», gritaban os habitantes da franxa de Gaza aos militantes de Hamas e aos seus aliados da Jihad islamica. Os máis valerosos organizábanse e clausuraran os accesos aos seus patios, cravado táboas aos accesos das súas casas, bloqueando rápida e furiosamente as escaleiras cara aos teitos máis altos. Polo xeral os guerrilleiros non lle levaban o apuntamento a ninguén. «Traidores. Colaboracionistas de Israel. Espías de Fatah, covardes. Os soldados da guerra santa castigaranos. E van morrer de calquera xeito, como nós. Combatendo aos xudeus sionistas estamos destinados ao paraíso, non lles chega que morramos xuntos?». E así, gritando furiosos, vencían portas e xanelas, escondíanse nos pisos altos, nas hortas, usaban as ambulancias, parapetábanse preto dos hospitais, escolas, edificios do a ONU. En casos extremos disparaban contra os que tentaban bloquearlles o paso para salvar ás súas familias, ou os golpeaban salvaxemente. «Os milicianos de Hamas o que buscaban era provocar aos israelís. En xeral eran novos, de 16 ou 17 anos, armados con metralladoras. Non podían facer nada contra os tanques e os cazas. Sabían que eran moito máis débiles. Pero querían que nos disparasen sobre as nosas casas para acusalos logo de crimes de guerra», sostén Abu Issa, de 42 anos, habitante do barrio de Dei Tel Awa. «Practicamente todas as casas máis altas de Gaza que foron alcanzadas polas bombas israelís, como o Dogmoush, Andalous, Jawarah, Siussi e tantos outros tiñan sobre o teito as ramplas lanzamisiles, ou eran puntos de observación de Hamas. Emprazáranos cerca do depósito maior da ONU que despois se incendiou. E o mesmo ocorreu cos barrios ao longo da fronteira que logo foron tan devastados pola furia da tola multitude e a acción punitiva dos sionistas», faille eco a sobriña, Um Abdallah, de 48 anos. Usan os sobrenomes familiares. Pero provén detalles circunstanciais. Foi difícil recoller estes testemuños. En xeral aquí triunfa o medo de Hamas e imperan os tabùes ideoloxicos alimentados por un século de guerras co «inimigo sionista». O que conta unha version diferente da narrativa imposta pola «muhamawa» (a resistencia) é automaticamente un «amil», un colaboracionista e pon en risco a súa vida. Axuda, con todo o recente encontro fratricida entre Hamas e a OLP. Se Israel ou Exipto permitíronlle aos xornalistas estranxeiros entrar, resultase moito máis fácil. Os (xornalistas) locais son frecuentemente ameazados por Hamas. «Non é un feito novo, no medio Oriente entre a sociedade arabe falta unha tradición cultural dos dereitos humanos. Só baixo o réxime de Arafat pasaba que a prensa fose perseguida e censurada. Con Hamas é incluso peor», sostén Eyad Sarraj, prestixioso psiquiatra da cidade de Gaza. E existe outro dato que está a emerxer sempre en modo máis evidente visitando clinicas, hospitais e ás familias das vitimas do fogo israeli. En realidade, o seu número aparenta ser máis baixo dos case 1.300 mortos, preto de 5.000 feridos, reportados polos homes do Hamas e repetidos polos oficiais da ONU e da Cruz Vermella locais. «Os mortos poderían ser non máis de 500 ou 600. Na súa maioría mozos entre os 17 e 23 anos recrutados entre as filas de Hamas que os mandou literalmente á masacre», dinos un medico do hospital Shifah que non quere en absoluto ser identificado, e a risco da súa propia vida. Un dato que foi confirmado tamén polos xornalistas locais: «Xa o sinalamos aos capos do Hamas. Por que insisten en inflar as cifras das vitimas? é tamén estraño que as organizacións non gubernamentais, mesmo as occidentais, as repitan sen verificar. Ao final a verdade poderá saír á frote. E podería ocorrer como en Jenin no 2002. Inicialmente falouse de 1.500 mortos. Despois resultou que só eran 54, dos cales 45 eran guerrillieros que caeron combatendo». Como se chega a estas cifras? «Tomemos o caso da masacre da familia Al Samoun do barrio de Zeitun. Cando as bombas golpearon as súas habitacións reportaron que había 31 mortos. E así foron rexistrados polos oficiais do ministerio da Sanidade controlado polo Hamas. Logo, cando os corpos foron efectivamente recuperados, a suma total duplicouse a 62 e así pasaron ao computo do balance total», explica Masoda Al Samoun de 24 anos. E agrega un detalle interesante: «A confundir as augas metéronse tamén as escuadras especiais israelies. Os seus homes disfrazábanse de guerrillieros de Hamas, coa característica bandana verde atada na fronte coa consabida lenda: Non hai outro Deus que Allah e Mahoma é o seu Profeta. Metíanse nas pasaxes para crear caos. A nós tocábanos gritarlles que se fosen, porque temiamos as represalias. Máis tarde entendiamos que eran israelies». é suficiente visitar calquera hospital para enteder que as cifras non cadran. Moitas camas están baleiras no Hospital Europeo de Rafah, un dos que debería estar máis ocupado con vítimas da «guerra dos túneles» israeli. O mesmo vale para o "Nasser" de Khan Yunis. Só 5 camas das 150 do Hospital privado Al-Amal están ocupadas. Na cidade de Gaza foi evacuado o Wafa, construído coas doazóns «caritativas islamicas» de Arabia Saudita, Qatar e outros paises do Golfo, e bombardeado por Israel a fin de Decembro. O instituto é coñecido por ser un punto forte de Hamas, aquí recupéranse os seus combatentes feridos na guerra civil con Fatah no 2007. Os demais estaba en cambio no Al Quds, á súa vez bombardeado durante a segunda media semana de xaneiro. Di sobre ésto Magah al Rachmah, de 25 anos, habitante a poucas decenas de metros dos catro grandes edificios do complexo sanitario hoxe seriamente danado. «Os homes de Hamas refuxiaranse sobre todo no edificio que acolle as oficinas administrativas do Al Quds. Usaban as ambulancias e obrigaban aos seus choferes e enfermeiros a sacarse os uniformes cos simbolos dos paramedicos, e deste xeito poder confundirse mellor e fuxir das inspeccións israelís». Todo ésto reduciu moitísimo o numero de camas dispoñibles entre os institutos sanitarios de Gaza. Tamén, Shifah, o hospital máis grande da cidade, queda ben lonxe de rexistrar un cheo total. parece que estivesen en cambio densamente ocupados os seus subsolos. «Hamas escondera as células de emerxencia e o cuarto de interrogatorios para prisioneiros de Fatah e da fronte da esquerda laica que foran evacuados da prisión bombardeada de Saraja», dixeron os militantes da Fronte Democratico para a Liberación de Palestina. Foi unha guerra dentro da guerra entre Fatah e Hamas. As organizacións humanitarias locais, en xeral controladas pola OLP, falan de «decenas de execucións, casos de torturas e secuestros nas últimas semanas» perpetrados por Hamas. Un dos casos máis notables foi o de Achmad Shakhura, de 47 anos, habitante de Khan Yunis e irmán de Khaled, brazo dereito de Mohammad Dahlan (ex xefe dos servizos de seguridade de Yasser Arafat hoxe no exilio) que foi secuestrado por orde do xefe da policía secreta local de Hamas, Abu Abdallah Al Kidra, logo torturado, extirpáronlle o ollo esquerdo, e finalmente executado o 15 de xaneiro.

Comentarios

Publicar un comentario