A FÁBRICA DOS SUPLICIOS

Por Guy Bejor

Segundo unha organización de dereitos humanos siria, que actúa no exilio desde Londres, decenas de persoas morreron ou resultaron feridas e impedíuselles recibir atención médica nunha cárcere siria. Esta violenta represión dá conta de até que punto o réxime sirio tópase presionado, desesperado e se aferra ao poder mediante o uso da forza máis brutal. Pero tamén pon en evidencia con quen negocia o goberno israelí e a que réxime estalle a dar lexitimación.

"José Ignacio Sáenz de la Barra volvía una vez más con sus poderes intactos a la fábrica de los suplicios que había instalado a menos de quinientos metros de la casa presidencial en el inocente edificio de mampostería colonial donde había estado el manicomio de los holandeses, una casa tan grande como la suya, mi general, escondida en un bosque de almendros y rodeada por un prado de violetas silvestres, cuya primera planta estaba destinada a los servicios de identificación y registro del estado civil y en el resto estaban instaladas las máquinas de tortura más ingeniosas y bárbaras que podía concebir la imaginación, tanto que él no había querido conocerlas sino que le advirtió a Sáenz de la Barra que usted siga con su deber como mejor convenga a los intereses de la patria con la única condición de que yo no sé nada ni he visto nada ni he estado nunca en ese lugar, y Sáenz de la Barra empeñó su palabra de honor para servir a usted, general, y había cumplido, igual que cumplió la orden de no volver a martirizar a los niños menores de cinco años con polos eléctricos en los testículos para forzar la confesión de sus padres...". "El otoño del patriarca", Gabriel García Marquez.

Unha vez máis, o presidente sirio Bashar Al Assad complícase e unha vez máis alguén o sacará da complicación. Despois que dese a orde de liquidar cunha tonelada de material explosivo ao seu inimigo libanés Rafik Al Hariri en febreiro de 2005, e desculpoullo; despois que dese a orde de liquidar a decenas dos seus opositores no Líbano, políticos, xornalistas, xuristas, homes da Fiscalía da Nación que estaban a investigar na causa pola morte de Hariri, militares, e desculpoullo; Despois que se complicase nunha serie de mentiras respecto da instalación nuclear, e desculpoullo, unha vez máis se volveu a complicar. Hai 28 anos, no verán de 1980, o seu pai - Hafez Al Assad- deu a orde de abrir fogo, e hai quen din que tamén de utilizar gas químico, contra reclusos do Penal de Tadmor, no deserto sirio. Polo menos 600 morreron. Entón, como agora, detrás do ataque aos reclusos estaban extremistas dos "Irmáns Musulmáns". O mundo informou escasamente acerca do sucedido, como agora, e máis ou menos con iso se desentendeu do asunto. Logo daquel ataque, que seguiu a un intento de asasinar o presidente Assad, produciuse a revolta islámica máis grande, na cidade de Hama, a principios de 1982. Unha revolta que tamén foi reprimida e terminou nun mar de sangue de miles, hai quen din que decenas de miles, de cidadáns sirios. Por estes dous episodios Hafez Al Assad gañouse a imaxe de mandatario cruel que tiña. Segundo os informes chegados desde Siria, o penal de Tadmor foi pechado, como así tamén outros, coñecidos polas súas tremendas condicións. Pero o fin de semana pasado a escena repetiuse. Un motín de presos políticos nunha cárcere militar situada preto de Damasco chamada Sidnaya, e os carceleros que sinxelamente responderon con disparos de armas de fogo. Isto non é Israel, querido.

Segundo unha organización de Dereitos Humanos que actua no exilio en Londres, decenas de presos morreron en forma inmediata, ou se lles impediu recibir atención médica e agonizaron até morrer. Hai informes que falan de 25 mortos e outros de polo menos 100. Que pasa exactamente dentro dese cárcere, ninguén no mundo o pode saber, xa que o goberno confiscou todos os teléfonos celulares dos reclusos e as familias teñen prohibidas as visitas desde hai máis dunha semana. Só se pode ver o fume que sae desde dentro. De feito, este penal xa é unha especie de fervedoiro desde hai dous meses, e a intranquilidade influíu sobre outro cárcere, a máis grande de Siria, a Prisión Central de Adara, situada en Damasco. Este feito pon en evidencia a debilidade do presidente e o fortalecemento dos factores islámicos. En Siria, o ministerio de Seguridade Interior é responsable polos cárceres, e a maioría delas son dirixidas polo exército e a policía militar. Noutras palabras, factores de intelixencia responsables pola seguridade do réxime. Segundo informes de Amnesty Internacional, o réxime de Siria inventou polo menos 25 sistemas novos de tortura, que están en vixencia e se utilizan. Despois de que foran tiroteados, algúns presos subiron ao teito do penal e atrincheiráronse. Houbo informes acerca de que tomarían carceleros como reféns. Que destino espéralles, cando a única alternativa é que os asasinen con brutalidade? A información deixou de fluír, xa que o goberno sirio interveu os medios de comunicación árabes. A brutal represión dá conta de en que medida o réxime sirio está presionado por unha posible revolución islámica que aínda pode suceder no país, cando o factor sunita se suma ao cadro de situación; e de até que punto devandito réxime é temporal, está sumido na desesperación e ten necesidade de aferrarse ao poder por medio da violencia máis brutal. Agora se pode entender tamén que gran servizo e canta axuda proporciónalle Israel á familia Al Assad na lexitimación que lles dá mediante as conversas en Turquía. Rescatámolos en grao sumo baixo e elevámolos, levámolos do cárcere de Sidnaya a París. Éste é o réxime co cal os amantes da paz e a liberdade en Israel tanto desexan negociar. Éste é o réxime ao cal os amantes da paz e a liberdade do mundo árabe -Azmi Bishara, por exemplo- tanto admiran. Éste é o réxime tan odiado polos propios sirios, e a ese réxime insistimos en achegarnos. Como pode ser que a prensa israelí practicamente non mencione o sucedido no cárcere de Siria, que conmoveu ao mundo árabe? Será que estes informes poderían arruinar as fantasías para comer humus en Damasco, que tanto nos prometeron? Non é agradable admitir con quen temos trato? E as organizacións de "Dereitos Humanos" árabes? Ou é que os sirios non teñen dereitos? Claro que semellante noticia daría volta todo o planeta se se tratase -Deus non permita- dunha cárcere israelí. O divertido deste asunto é un comunicado de organizacións de Dereitos Humanos dentro de Siria (ou sexa, as que están dominadas polo réxime e cumpren coa súa vontade), segundo o cal as familias dos reclusos dirixíronse ao presidente Bashar Al Assad para que interveña no asunto, para que free a matanza. O problema é que el non sabe nada do que sucedeu. Hai que informarlle!

"... pero usted puede dormir tranquilo mi general pues los buenos patriotas dicen que usted no sabe nada, que todo esto sucede sin su consentimiento, que si mi general lo supiera hubiera mandado a Sáenz de la Barra a empujar margaritas en el cementerio de renegados de la fortaleza del puerto, que cada vez que se enteraban de un nuevo acto de barbarie suspiraban para adentro si el general lo supiera, si pudiéramos hacérselo saber..."

Artigo tirado de Povesham