Por Samuel Hadas
La Vanguardia, 29/06/08
Un ano transcorreu desde que a organización fundamentalista islámica Hamas abatese ás forzas de seguridade da Autoridade Nacional Palestina identificadas con Fatah, o partido do presidente Mahmud Abas, nas sanguentas xornadas de xuño do 2007 en Gaza, facéndose co poder nesta parte de Palestina. Non transcorreran entón senón tres meses do acordo para o establecemento dun goberno de unidade nacional palestino axenciado por Arabia Saudita, co apoio da liga Arabe. Hamas, recordemos, derrotara a Fatah nas eleccións á ANP en xaneiro do 2006, ante o desconcerto de todos os actores na rexión. As esperanzas de que Gaza puidese transformarse na Singapur de Oriente Medio despois de que Israel evacuase este territorio, disipáronse como o fume: nesta parte do mundo a rea
lidade resístese a transitar por carrís previstos e Gaza non tivo mellor sorte que Somalia. A situación neste territorio palestino é desde entón un inferno: as condicións de vida empeoraron notablemente e dúas de cada tres dos seus habitantes viven por baixo da liña de pobreza, mentres o paro asume proporcións catastróficas. A maioría dos seus habitantes depende da caridade de institucións internacionais. Gaza non é hoxe senón un gran problema humano. Desde xuño do 2007, centenares de militantes de Fatah poboan os cárceres de Gaza como resultado da persecución política. Mentres que o goberno da ANP paga os salarios dos seus 78.000 ex funcionarios en Gaza, Irán cobre os gastos de Hamas, mesmo os militares. Hamas logrou sobrevivir até agora ao cerco internacional co que Israel, co consentimento da ANP e coa axuda de Estados Unidos e a Unión Europea, busca proscribirlo internacionalmente e expulsalo do poder. O resultado: Hamas, unha organización cualificada terrorista por Estados Unidos e a Unión Europea e, por suposto, Israel, é hoxe máis popular que nunca entre os cercados palestinos de Gaza. Para estes, os responsables da súa calamitosa situación son os israelís e "os seus aliados norteamericanos" e non os fundamentalistas de Hamas, cuxa prédica nacionalista-relixiosa gana día a día máis adeptos. O empobrecimiento contribuíu á radicalización relixiosa. "Antes - explica un palestino-, viamos nas mesquitas maioritariamente a xente adulta, e hoxe vemos alí máis e máis novas". Mentres, un resignado compatriota seu explica que están afeitos á situación, dado que á fin e ao cabo "as condicións foron sempre malas e nada sucede se con Hamas son un pouco peores". O feito é que a un ano do seu golpe de man, Hamas logrou superar politicamente o bloqueo que arruinou a economía de Gaza e segue no poder. Hamas conmemora o primeiro aniversario de Hamastán con dous clamorosos éxitos políticos: as renovadas conversa coa ANP para a reconciliación nacional (até agora, o seu presidente, Mahmud Abas, rexeitaba categoricamente negociar con Hamas, esixindo o retorno ao statu quo anterior ao golpe) e, sobre todo, o acordo de "tregua" con Israel, que non é outra cousa que compromisos que Israel e Hamas asumen ante Exipto, que mediará o cesamento do fogo que poña fin á cotiá choiva de foguetes sobre as poboacións israelís e as consecuentes represali
as. A tregua é extremadamente fráxil e calquera incidente menor podería rematala. Hamas necesitaba urxentemente un respiro que permita aliviar a penuria dos habitantes de Gaza mentres que para o Goberno israelí, presionado por unha opinión pública cada vez máis crítica pola situación das poboacións na fronteira con Gaza, era mester tranquilizar os caldeados ánimos políticos. Entre a incerteza e o pesimismo, israelís e palestinos dubidan que a calma poida manterse moito tempo. Problemas conflitivos como o cesamento do masivo contrabando de armas a Gaza por parte de Hamas, xentileza de Irán, ou a liberación do soldado israelí Gilad Shalit, a cambio de terroristas palestinos, poderían facer saltar polo aire a tregua. Exultantes líderes de Hamas presentan a tregua como unha "gran vitoria" sobre Israel e Estados Unidos, mentres que é rexeitada polos israelís que esixen unha operación militar que destrúa a infraestrutura de Hamas e poña fin ao seu réxime. Pero, sobre todo, porque ao aceptar a iniciativa exipcia, o Goberno israelí recoñece, de facto, a lexitimidade do réxime de Hamas en Gaza, o que podería conducir a algo que tenta evitar: o recoñecemento internacional desta organización radical, cuxos sectores máis duros seguen sen demostrar a mínima disposición a aceptar a existencia de Israel. Nas escolas, mesquitas e os medios de comunicación de Gaza, sobre todo na televisión de Hamas, predícase sen tregua a yihad, a guerra santa contra os xudeus. A carta fundamental de Hamas recórdanos que non hai outra solución para o problema palestino que a yihad. Por iso é polo que en Israel non son poucos os que consideran inevitable unha contenda en gran escala con Hamas, cuxo obxectivo prioritario segue sendo reforzar o seu "brazo armado", segundo o exitoso modelo de Hizbulah na súa guerra con Israel no 2006. A tregua proporciona a Hamas unha oportunidade de ouro para prepararse para a próxima volta.
lidade resístese a transitar por carrís previstos e Gaza non tivo mellor sorte que Somalia. A situación neste territorio palestino é desde entón un inferno: as condicións de vida empeoraron notablemente e dúas de cada tres dos seus habitantes viven por baixo da liña de pobreza, mentres o paro asume proporcións catastróficas. A maioría dos seus habitantes depende da caridade de institucións internacionais. Gaza non é hoxe senón un gran problema humano. Desde xuño do 2007, centenares de militantes de Fatah poboan os cárceres de Gaza como resultado da persecución política. Mentres que o goberno da ANP paga os salarios dos seus 78.000 ex funcionarios en Gaza, Irán cobre os gastos de Hamas, mesmo os militares. Hamas logrou sobrevivir até agora ao cerco internacional co que Israel, co consentimento da ANP e coa axuda de Estados Unidos e a Unión Europea, busca proscribirlo internacionalmente e expulsalo do poder. O resultado: Hamas, unha organización cualificada terrorista por Estados Unidos e a Unión Europea e, por suposto, Israel, é hoxe máis popular que nunca entre os cercados palestinos de Gaza. Para estes, os responsables da súa calamitosa situación son os israelís e "os seus aliados norteamericanos" e non os fundamentalistas de Hamas, cuxa prédica nacionalista-relixiosa gana día a día máis adeptos. O empobrecimiento contribuíu á radicalización relixiosa. "Antes - explica un palestino-, viamos nas mesquitas maioritariamente a xente adulta, e hoxe vemos alí máis e máis novas". Mentres, un resignado compatriota seu explica que están afeitos á situación, dado que á fin e ao cabo "as condicións foron sempre malas e nada sucede se con Hamas son un pouco peores". O feito é que a un ano do seu golpe de man, Hamas logrou superar politicamente o bloqueo que arruinou a economía de Gaza e segue no poder. Hamas conmemora o primeiro aniversario de Hamastán con dous clamorosos éxitos políticos: as renovadas conversa coa ANP para a reconciliación nacional (até agora, o seu presidente, Mahmud Abas, rexeitaba categoricamente negociar con Hamas, esixindo o retorno ao statu quo anterior ao golpe) e, sobre todo, o acordo de "tregua" con Israel, que non é outra cousa que compromisos que Israel e Hamas asumen ante Exipto, que mediará o cesamento do fogo que poña fin á cotiá choiva de foguetes sobre as poboacións israelís e as consecuentes represali
as. A tregua é extremadamente fráxil e calquera incidente menor podería rematala. Hamas necesitaba urxentemente un respiro que permita aliviar a penuria dos habitantes de Gaza mentres que para o Goberno israelí, presionado por unha opinión pública cada vez máis crítica pola situación das poboacións na fronteira con Gaza, era mester tranquilizar os caldeados ánimos políticos. Entre a incerteza e o pesimismo, israelís e palestinos dubidan que a calma poida manterse moito tempo. Problemas conflitivos como o cesamento do masivo contrabando de armas a Gaza por parte de Hamas, xentileza de Irán, ou a liberación do soldado israelí Gilad Shalit, a cambio de terroristas palestinos, poderían facer saltar polo aire a tregua. Exultantes líderes de Hamas presentan a tregua como unha "gran vitoria" sobre Israel e Estados Unidos, mentres que é rexeitada polos israelís que esixen unha operación militar que destrúa a infraestrutura de Hamas e poña fin ao seu réxime. Pero, sobre todo, porque ao aceptar a iniciativa exipcia, o Goberno israelí recoñece, de facto, a lexitimidade do réxime de Hamas en Gaza, o que podería conducir a algo que tenta evitar: o recoñecemento internacional desta organización radical, cuxos sectores máis duros seguen sen demostrar a mínima disposición a aceptar a existencia de Israel. Nas escolas, mesquitas e os medios de comunicación de Gaza, sobre todo na televisión de Hamas, predícase sen tregua a yihad, a guerra santa contra os xudeus. A carta fundamental de Hamas recórdanos que non hai outra solución para o problema palestino que a yihad. Por iso é polo que en Israel non son poucos os que consideran inevitable unha contenda en gran escala con Hamas, cuxo obxectivo prioritario segue sendo reforzar o seu "brazo armado", segundo o exitoso modelo de Hizbulah na súa guerra con Israel no 2006. A tregua proporciona a Hamas unha oportunidade de ouro para prepararse para a próxima volta.
Comentarios