Por Gustavo D. Perednik
Recentes incidentes en Vigo e en Xenebra revelan o perigo da mentalidade totalitaria, analizada no momento oportuno por Sebastián Soler
Na televisión de Bahrain o sheik Abdula Al Mahmoud aconsella a quen «opte por mallar ás súas esposas» (sic) que as golpes non fagan sangrar nin deixen moratóns. Estes e outros piadosos consellos, así como debates acerca de se a muller pode ocupar cargos políticos, poden verse sen censuras nin comentarios na páxina www.memritv.org, entre unha colección de perlas de misoxinia e xudeofobia tomadas directamente das canles televisivos oficiais dos países árabes e Irán.
Nunha mostra recente (dunha canle do Sudán) Ahmed Bahr, parlamentario do Hamás, pide a Deus para que elimine ate o último dos xudeus e dos norteamericanos (13 de abril de 2007).
As incitacións ao xenocidio que abundan nos devanditos medios non reciben desaprobacións nos diarios occidentais nin queixas por parte de mulleres «progresistas e feministas» como Gema Martín Muñoz ou Maruja Torres, demasiado ocupados todos denostando a Israel como para dedicar tempo a nimiedades.
O caso ao que alude o noso título supera esta deliberada cegueira, xa que non se trata de esquerdistas que condenan ao islamo-fascismo e a súa violencia, senón dunha crúa e directa incitación ao xenocidio proveniente da esquerda supostamente pacifista. O lector pode imaxinar quen é o branco da furibunda verbal.
A actitude violenta é case inevitábel na mentalidade totalitaria. Coma os seus esquemas acerca da realidade son eminentemente maniqueos, literalmente sáese dos seus cabais cada vez que a realidade non responde ao credo, e xa que logo ansía golpeala. Explicouno entre outros Sebastián Soler, un dos máximos xuristas hispanoamericanos. Adoitar redactou a base do Código Penal arxentino de 1963 e foi Procurador Xeral da Nación. A súa obra Dereito Penal Arxentino (1945) é un clásico de estudo universitario.
Varios ensinos de Adoitar teñen aplicación nos nosos días. Unha se extrae do seu libro Lei, Historia e Liberdade (1957) cando alerta sobre o abuso da lei e do dereito a fin de lexitimar o ataque a ambos. Outra xorde dun ensaio menos coñecido: Mecánica mental do antisemitismo (1964), no que Adoitar toma como referencia a tese de Jean Paul Sartre que se daba a coñecer á sazón, segundo a cal o xudeófobo é «o home que ten medo. Non dos xudeus senón de si mesmo, da súa propia conciencia, da súa liberdade...»
O xurista define o «espírito de abstracción» que activa ao xudeófobo, un suxeito que «construíu os máis sumarios esquemas, pero resolve que ese coñecemento é suficiente para a acción, que non quere saber máis». A quen odia irrítalle que o xudeu provea (sen proporllo) información adicional que podería cuestionar o xa coñecido. Quere descansar na limitada «información» que obra no seu poder; non necesita mais para poder actuar violentamente en consecuencia. Ansía descargar esa violencia, e moléstalle que un novo dato puidera modificar o proxecto no que se sustenta o seu fanatismo. Por iso, nada poderá convencelo de que non debe mallar.
Sebastián Soler advirte da perigosidade de «cando ese coñecemento defectuoso, acompañado da vontade de non saber máis, proxéctase sobre as relacións humanas e sociais… porque as nosas accións son desencadenadas a partir dunha imaxe, pero recaen sobre un ser real». E conclúe que o pensamento do xudeófobo «non é pensamento especulativo; non está movido propiamente por unha vontade de coñecer, senón por unha vontade de actuar. Na súa esencia non é propiamente pensamento senón acción aberrante».
Un vivo exemplo acaba de encarnalo Balbino Pérez Bellas, ex arquitecto que aínda que leva unha pródiga vida de burgués, préciase de igualitarista, e quen durante a última Asemblea Comarcal do Bloque Nacionalista Galego (Vigo, 30 de marzo de 2007) afirmou que «a única solución do conflito do Oriente Medio consiste en que Irán guinde unha bomba atómica sobre Israel» (omitiu agregar que «os sionistas deben ser exterminados por asasinos»…).
Este caso extremo de incitación ao xenocidio podería ter concitado aos asembleístas presentes a frear a Balbino, xa que despois de todo aducen opoñerse á guerra. Pero non: lonxe de condenar o exabrupto o coroaron cun pechado aplauso. Tocoume coñecer persoalmente o odio militante deste mesmo xentío a finais de maio de 2003, cando fun convidado pola Asociación de Prensa de Lugo a participar nun debate que tivo lugar na Galería Sargadelos. Entre a audiencia había un barulleiro grupo obviamente reclutado para non permitir que me explaiara e para perturbarme con xestos socarróns e «preguntas» tales como «todo o que vostede diga é mentira», «vós sodes nazis» e «ti dásme mágoa».
Consciente da dificultade, limiteime a expresar canto desexamos os israelís a paz cos palestinos, e que nos é moi duro enfrontarnos a tanto terror e brutalidade. Que sería bo axudar a democratizar as sociedades árabes, que o conflito non é territorial; non había nada que se dignaran oír. Esa é a maneira de diálogo para os totalitarios. Monopolizar a razón e atribuír aos seus inimigos toda a maldade.
Beberon dunha ideoloxía para a cal a política é unha especie de ciencia exacta; non hai intercambio de ideas senón imposición de dogmas.
O Talmud, máis aberto cá ONU
Un comentario talmúdico parecese anunciar hai uns dous milenios a virtude do respectuoso debate cando se explíca que dúas correntes rabínicas perseveraron en discordar durante tres anos ate que se sentenciou que ambas opinións eran válidas. Aínda non satisfeito con esta era aprobación da diverxencia, o Talmud formulou unha elocuente pregunta: se ambas escolas de pensamento (Hilel e Shamai) eran aceptables por que predominou a primeira? A resposta constitúe unha gabanza á pluralidade intelectual: «porque eran amables e humildes, e explicaban tamén a opinión do adversario». Parecería constituír a antípoda do totalitario de hoxe.
No transcurso dunha recente conferencia nunha universidade vallisoletana (26 de abril de 2007) tocoume dirimir cos estudantes se acaso existen métodos para recoñecer cando un argumento é máis verdadeiro. Cando se trata dos portavoces do mundo totalitario en xeral ou do islamo-fascismo en particular, a dificultade diminúe, xa que ningún deles podería soster relatorios contrarias ao réxime baixo o cal viven. Ningún dos sheiks mencionados podería manifestar os seus desexos de paz con Israel sen ser expeditivamente perseguido. En cambio en Israel a liberdade de expresión está protexida por lei e se eu enunciara opinións diametralmente opostas a aquelas nas que creo podería pronuncialas libre e protexidamente onde me atopar. Esa circunstancia de por si aumenta a verosimilitude das ideas que proveñen do mundo libre.
É máis complicado empero entender a motivación de quen desde Occidente promove vereditos que levan á súa destrución. Para comprender estes casos ben pode axudar o citado estudo de Sebastián Soler. Pero a veces non se trata de persoas senón de organismos internacionais, dos que somos testemuñas que son secuestrados polos totalitarios. Verbigraza a ONU frecuentemente se transforma nun marco protector para que réximes islamofascistas poidan descualificar ás democracias (especialmente a unha).
Un caso patente deuse hai pouco máis dun mes en Xenebra durante a Cuarta Sesión do Consello de Dereitos Humanos das Nacións Unidas (23 de marzo de 2007). Hillel Neuer, representante da ONG «UN Watch» que monitorea o bo desempeño da ONU, fixo un comentario que recibiu por toda resposta unha negación tipicamente fanática. Sinalou Neuer:«Hai seis décadas, como consecuencia dos horrores nazis, creouse o Consello de Dereitos Humanos. Que foi do nobre sono? Nesta sesión vemos a resposta: fronte aos informes de tortura, persecución, e violencia contra as mulleres no mundo, que decidiu o Consello? Nada. A súa resposta delituosa foi a indiferenza. Aínda que hai algo que o Consello si fixo: promulgou unha resolución tras outra condenando a un só Estado, Israel. Ignorou ao resto do mundo e aos seus millóns de vítimas en 191 países. Así, os asasinos racistas e violadores de mulleres de Darfur declárannos que se preocupan dos dereitos das mulleres palestinas. Máis de 130 palestinos foron asasinados polas forzas palestinas, tres veces máis que o total que se usou como pretexto para convocar ás sesións especiais contra Israel… O sono dos fundadores deste Consello está converténdose nun pesadelo.»
Tocoulle responder ao mexicano Luis Alfonso de Alba, presidente do Consello, cuxas palabras moverían a riso se non movesen a vergonza:«Por primeira vez non darei grazas por unha intervención. Non tolerarei ningunha declaración similar no Consello. É inadmisible. Advírtolle que no futuro observe unha conduta mínima apropiada. Calquera outra declaración de tons similares tirarase dos rexistros».
Para Balbino e para Luis Alfonso, cando se trata de Israel non hai debate: hai bombas atómicas para que non queden rexistros.
Comentarios