Itsjok Katznelson se enfrontou cara a cara co mal no gueto de Varsovia o 14 de agosto de 1942. Ao volver co seu fillo maior do taller no que traballaban, atopan a súa habitación baleira. A súa muller e os seus fillos menores foran deportados a un campo de exterminio. Á catástrofe colectiva súmase agora a persoal. No gueto está como en transo; escribe torrencialmente noite e día e os seus poemas circulan en centenares de copias que chaman á lucidez e á resistencia fronte ao gran obxectivo de exterminar e non deixar rastro. Consciente de iso, impulsado pola desesperación, Katznelson, preso agora nun campo de internamiento en Vitell, Francia, ao que lograra fuxir co seu fillo maior, grazas á axuda do movemento clandestino xudeu, compón unha elexía que canta o horror. Un mes antes da súa deportación a Auschwitz, onde se perden as súas pegadas, Katznelson oculta o manuscrito en tres botellas seladas e entérraas baixo as raíces retorcidas dun vello piñeiro, cuxas acenos difunde entre os seus compañeiros. O 12 de setembro de 1944 Vittel é liberado e unha interna, Miriam Novich, desenterra e dá a luz O canto do pobo xudeu asasinado.
Comentarios