Por Ricardo Forster
Toda guerra é miserábel e dolorosa; nada xustifica a morte de civís, a destrución de cidades, o horror do bombardeo permanente. Matar no nome de calquera fe, relixiosa ou secular, é, sempre, un crime. O exército israelí mata, Hezbollah mata, Hamas mata, Siria mata, Irán mata, Estados Unidos mata... e a lista é moito máis longa, case inacabábel, e atravesa a xeografía enteira do planeta. A guerra, nas súas múltiples versións e xustificacións, déixanos desamparados entrementres que seres humanos, comunícanos coa crueldade que levamos moi dentro de nós. Israel non é todo o xudaísmo nin resume toda a extraordinaria historia xudea; Israel é un Estado coas súas contradicións, con súas inxustizas e, incluso, perdón perante tanta crítica, cos seus logros. Mais ser xudeu non é ser israelí, máis alá dunha corrente de afecto e solidariedade que poidamos sentir para a terra dos nosos afastados ancestros, nin todos os xudeus se senten identificados coas políticas do Estado, e incluso están tamén aqueles que han despregado críticas directas á militarización de Israel ao longo dos anos. Pero tampouco é posíbel reducir brutalmente a historia xudea, as súas múltiples vicisitudes, o seu labiríntico camiño, ao puro e destemperado presente.
O pasado habítanos, a memoria segue escribindo o seu texto nos nosos corpos, unha memoria na que a brutalidade da guerra actual non pode nin debe dicir a última palabra. É odioso, parcial, inxusto homologar o que está acontecendo hoxe, agora, no Líbano, coa condición xudea; da mesma maneira que tamén é parcial e mentirá a redución do conflito á única responsabilidade israelí, coma se o mundo árabe fóra unha vítima inocente, inxustamente atacada por un país agresor que o único que quere é asoballar eternamente ao pobo palestino e, de paso, destruír ao Líbano. Resulta case inverosímil ler manifestos ou columnas de opinión de intelectuais progresistas que colocan a Israel no puro lugar do mal e non din unha soa palabra de Hezbollah ou das políticas agresivas de Siria e Irán, que calan diante da morte de civís israelís pero que se desgarran as vestiduras diante da morte de civís palestinos ou libaneses. Para eles os mortos non valen o mesmo, os únicos asasinos son os soldados israelís mentres que da outra beira só hai combatentes pola liberdade e a paz. Tanta inxenuidade é algo máis que inverosímil, é complicidade, é esa eterna xustificación maniquea que no nome da causa, da loita antiimperialista ou a que sexa, elixe que mortos sonlle funcionais e onde por o acento da compaixón humanitaria.
A nós dóennos todos os mortos e nunca deixamos de pronunciarnos contra as políticas que negaban o dereito do pobo palestino a ter o seu propio Estado, do mesmo xeito que defendemos o dereito de Israel á existencia sabendo que ese dereito está sendo permanentemente ameazado por aqueles mesmos que hoxe se ofrecen, aínda que constitúan un exército armado ate os dentes, como vítimas e que son reivindicados polos nosos progresistas benpensantes. Ou acaso os múltiples fracasos dos plans de paz, dende Camp David a Oslo, foron responsabilidade exclusiva dos gobernos israelís? E que dicir do que Hamas proclama respecto de eliminar a Israel do mapa? E das declaracións do premier iraniano que nega a Shoá? Israel está moi lonxe de ser unha nena bonita e virxinal. Cábenlle, por suposto, responsabilidades evidentes, pero iso non significa, non pode significar, reducir a traxedia do conflito en Medio Oriente á maldade “xudea”.
Comentarios