Por Jorge García Monsalve
Avogado e membro da Executiva en Asturias de AMSO-PSOE
O
meu espertar ao mundo da política, aló polos inicios da década do
oitenta do pasado século, coincidiu, entre outros acontecementos, co
apoxeo da guerra civil no Líbano e o enfrontamento
palestino-israelí. A matanza, o 16 de setembro de 1982, de milleiros
de refuxiados palestinos nos campos de Sabra e Chatila, levada a cabo
polas milicias falanxistas cristiás libanesas, coa tolerancia do
exército israelí dirixido por Ariel Arik Sharón, supuxo un punto
de inflexión e unha aldrabada na conciencia de miles de adolescentes
que, coma min, incorporabámonos á vida adulta tomando partido por
todas as causas máis ou menos revolucionarias daquela época. (Aínda
hoxe en día estremece a lectura de Catro horas en Chatila, do grande
escritor francés Jean Genet, testemuña directa do masacre). A
partirres de entón a loita do pobo palestino pasou a formar parte,
xunto coa loita contra o apartheid do goberno racista surafricano ou
a batalla do goberno sandinista fronte á contra nicaraguana, do
frontispicio das miñas loitas persoais por un mundo mellor e máis
xusto. O certo é que xa por aquel entón, a esquerda europea e polo
tanto a española, era inequivocamente prol-árabe. Con todo, non
sempre foi así. Como sinala o profesor da Universidade de Londres,
Colin Shindler, «en 1945, canto máis de esquerdas era alguén, máis
posibilidades tiña de ser sionista. Hoxe sucede xustamente o
contrario». E iso, porque, sen ningunha dúbida, a creación do
Estado de Israel é obra da esquerda. O Partido dos Traballadores da
Terra de Israel (MAPAI) e o seu sucesor, o Partido Laborista, foron
maioritarios na Knésset durante tres décadas e proporcionaron os
catro Primeiros Ministros do novo Estado xudeu, (David Ben-Gurión,
Moshe Sharet, Levi Eskhol e Golda Meir). Doutra banda, a poboación
xudeu estadounidense, fundamental na creación do Estado de Israel,
formaba parte do sector máis esquerdista da sociedade
norteamericana. Co seu inglés trufado de termos yiddish, e
habitando maioritariamente en barrios da cidade de New York, como o
vello Lower East Side de Manhattan, ou Brooklyn, estes centos de
miles de traballadores e pequenos profesionais liberais (avogados,
médicos, dentistas), nutriron o Partido Comunista dos Estados
Unidos, formaron parte dos gobernos máis progresistas da historia do
país, caso do neoyorkino Henry Morgenthau Jr., secretario do
tesouro de F.D. Roosvelt e cerebro gris, do New Deal, e alcanzaron a
alcaldía da Gran Mazá na década do setenta e oitenta, con
personaxes como Abraham Abe Beame e o carismático Ed Koch, ocupando
a á máis esquerdista do todopoderoso Partido Demócrata do Estado
de Nova York.
Así
pois, nun primeiro momento, a esquerda europea apoiou sen reservas a
creación de Israel, mostrando a súa admiración por movementos
orixinais do novo estado xudeu como a colectivización democrática a
través dos Kibbutz, exemplo máximo de socialización dos medios de
produción e alternativa clara ao capitalismo dominante. Con todo, a
partir da Guerra do Seis Días (1967), a cousa cambiou. A ocupación
por parte do Tsahal dos territorios de Gaza, Cisxordania, Xerusalén
Este e os Altos do Golán, xunto co trato aos palestinos e a política
de asentamentos de colonos xudeus nos territorios ocupados, así como
o crecente auxe dos partidos nacionalistas e ultraortodoxos, orixinou
que a esquerda europea xa non vise ao sionismo como un movemento
nacionalista e socializador senón como unha ideoloxía racista,
colonizadora e monicreque dos Estados Unidos.
A
postura da esquerda española foi aínda moito máis antisionista, se
cabe. Así, mentres España renovaba relacións diplomáticas coa
mesmísima Unión Soviética nunha época tan temperá da transición
como o ano 1977, non foi ate o ano 1986, durante o segundo goberno
socialista de Felipe González, cando se estableceron relacións
diplomáticas entre o Reino de España e o Estado de Israel, e iso
como consecuencia das presións da por entón Comunidade Económica
Europea (C.E.E.), que advertiu a países como Grecia e a propia
España que a normalización das relacións con Israel era un
requisito ineludible para o seu acceso de pleno dereito ás
institucións comunitarias. A pesar deste tardío recoñecemento, a
hostilidade da esquerda española cara a Israel non fixo máis que
medrar e alcanzou o seu punto culminante durante a segunda intifada,
cando Zapatero se fotografou cunha keffiya palestina, mentres o
portavoz do partido socialista, o todopoderoso Xosé Blanco, acusaba
ao Goberno israelí de buscar intencionadamente obxectivos civís, o
que significaba, nin máis nin menos, que imputar ao goberno israelí
da comisión de crimes de guerra. Todo iso, dito sexa de paso,
mentres se mantiñan as mellores relacións cos sátrapas do Golfo
Pérsico, cuxos gobernos non teñen empacho algún en colgar
homosexuais dos guindastres nin en lapidar publicamente a mulleres.
Así mesmo, actuacións ben recentes, como o boicot ao Estado de
Israel aprobado polo pleno do Concello de Xixón, co voto unánime
dos tres partidos de esquerdas da corporación, non fixeron máis que
profundar na, para min, incomprensible hostilidade da esquerda
democrática cara ao único Estado da zona que respecta a protección
social, a pluralidade política ou as distintas liberdades públicas,
entre elas, a relixiosa ou a sexual. Basta unha simple mirada aos
Estados limítrofes, para mostrarnos que os mesmos non aguantan unha
comparación dos mínimos estándares democráticos e de respecto aos
dereitos humanos co pequeno Estado nado no ano 1948. Así, Israel
atópase rodeado por países como o Líbano, que se recupera a duras
penas dunha guerra fratricida e no que a milicia chiita e proiraní
de Hezbolláh xoga un papel dominante; Exipto, onde transcorridos
seis anos desde a chamada primavera árabe a poboación volve estar
baixo unha ditadura militar, co xeneral Al Sisi á cabeza; Siria, un
estado errado, inmerso nunha guerra civil que xa vai por máis de
300.000 mortos e millóns de desprazados. E por último, Xordania, un
país monicreque, cunha dinastía, a Hachemita, a soldo da C.I.A.
desde a fundación da antiga Transxordania e cuxo exército, baixo as
ordes do rei Hussein, causou a maior matanza de palestinos da
historia, durante aquel Setembro Negro de 1970. Sobran os
comentarios,
Certamente,
a esquerda ten razóns para criticar a Israel, fundamentalmente en
todo o relacionado coa súa política de novos asentamentos. Pero
unha cousa é a esixencia lóxica do cumprimento das resolucións do
Consello de Seguridade das Nacións Unidas na materia e outra ben
distinta levar a cabo bastos xestos e innecesarias actuacións que
caen no antisemitismo máis primario. Aínda estamos a tempo, pois,
de emendar este histórico erro. Poñámonos xa man a obra.
Comentarios