Por Bernard-Henri Lévy
El País - 25.09.2012
As manifestacións da semana pasada no mundo árabe-musulmán deixaron varios mortos, empezando polo embaixador estadounidense Stevens, amigo de Libia e arquitecto da súa liberación. Pero, ademais, deixaron outra vítima colateral, e que vítima, pois se trata nin máis nin menos que do pobo sirio no seu conxunto, mallado como nunca, bombardeado cada vez máis, ante a indiferenza dunhas nacións que só esperaban un pretexto como este para enterrar as súas tímidas e recentes veleidades de intervención: "Se isto é a primavera árabe -murmuran nas cancillerías-, se así llo agradecen a aqueles que, como o embaixador Stevens, creron nesta liberación, entón para que abrir unha nova fronte, unha nova caixa de Pandora?".
Mesmo en Francia, os fanáticos que foron manifestarse ante a Embaixada de Estados Unidos e, de paso, a apupar a un aliado de Francia, á vez que os valores fundadores da República, fixeron máis nunha tarde para desacreditar a imaxe, non só dos inmigrantes, senón dos franceses de confesión musulmá, que anos de discriminación, racismo cotián, xenofobia e estreiteza de miras. Evidentemente, a inmensa maioría dos musulmáns de Francia non se recoñece nesa minoría de alborotadores manipulados. Pero, quen o sabe?, quen o comprende?
Cando todo termine e teñamos máis perspectiva, haberá que tentar facer balance deste desastre político e humano, desta conxelación, esperemos que provisoria, da revolución en Tunes, Exipto e, talvez, Libia. Pero, por agora, gustaríame determe nun momento da secuencia de acontecementos que xa está moi claro e, para a miña sorpresa, case non atraeu a atención dos comentaristas, a pesar da súa gravidade. Corre a mañá do 12 de setembro. O corpo sen vida do embaixador Stevens acaba de aparecer en Bengasi; esa cara gris, irrecoñecible, que conmociona a quen o coñeceron. E un home, Sam Bacile, que se declara autor da película que desatou a tormenta, concede unha entrevista á axencia Associated Press e ao diario The Wall Street Journal na que se presenta como un "israelo-estadounidense residente en California" que contou para esta empresa coa axuda de 50 "doantes xudeus" que permanecen nun prudente anonimato. O resto da prensa reproduce a historia. Logo, a radio e as televisións de Estados Unidos, Europa e o mundo enteiro.
Durante 48 horas, e sen que a ninguén pareza sorprenderlle, fálase só dos 50 xudeus que pagaron un vídeo cuxo único obxectivo é insultar aos musulmáns e provocar un conflito mundial. Aquí dinnos que Sam Bacile está "aterrado polo que fixo". Alá soben a poxa afirmando que os provedores de fondos non son 50, senón 100. Uns din que foron vistos, e que están a piques de ser detidos, pois son os mesmos que, fai oito anos, manifestáronse contra a película de Mel Gibson. Outros se dedican a facer análise delirantes dos que se deduce que, a dous meses das eleccións estadounidenses, o obxectivo da "conspiración" era debilitar a un Barack Obama ao que supoñen menos sionista que o seu rival.
Até o día en que nos decatamos de que Sam Bacile non existe. De que o autor desa necia -e inmunda- película non é en absoluto xudeu nin tampouco israeli, senón copto. De que os 50 ou 100 doantes xudeus non son máis reais que Sam Bacile, que en realidade contou co apoio dun puñado de fundamentalistas cristiáns, sen dúbida apoiados por un estafador de pouca monta e un autor de películas porno. En resumo, a prensa esperta das súas 48 horas de tolemia e descobre que repetiu unha e outra vez, e sen a menor verificación, a historia dun manipulador, un armazón de mentiras, unha montaxe ao que deu unha repercusión planetaria.
O problema é que o mal está feito. E a experiencia demostra que, se non son rápida e contundentemente desmentidas, a vida deste tipo de manipulacións prolóngase, como a luz das estrelas mortas, moito tempo despois da súa denuncia factual. Onde están os desmentidos? Onde, eses mea culpa, esas escusas, que deberían ser tan espectaculares como o lanzamento do rumor?
Onde está o artigo de Associated Press contando, para tentar desarmala, a historia desa trampa na que tan facilmente caeron os xornalistas da axencia e, a continuación, a prensa do mundo enteiro?
E os medios de comunicación especializados na arte da contrainvestigación, a contra-información e demais formas de análises do discurso mediático? A que esperan para descifrarnos esas horas de arrebato colectivo nas que todo o mundo lanzouse de cabeza a unha historia digna do máis basto capítulo dos Protocolos do sete sabios de Sión?
Cando as Embaixadas deixen de arder, outro lume seguirá consumíndose, o das almas, insidioso e, se non se actúa enseguida, máis devastador aínda. E por iso, apagar esoutro lume que deixaron propagarse ao aceptar cos ollos pechados a fábula do cineasta israelo-estadounidense financiado polos seus 50 ou 100 conspiradores xudeus é hoxe unha tarefa urxente para todos aqueles que se ocupan de informar á opinión pública mundial e de elevar a conciencia pública.
Comentarios