Onde está Willy?


Por Joan B.Cula i Clará
El País . 18/03/2011
.
Foi o pasado 16 de febreiro cando se iniciou en Bengasi a revolta popular libia contra a tiranía de Gadafi. Catro días despois, os mortos nas protestas xa ascendían, segundo este diario, a 233. Transcorreron desde entón catro semanas; e, a pesar das trabas e intoxicacións informativas do toleado coronel, as características do enfrontamento en curso -a desigualdade de medios entre ambos bandos, o papel represor de forzas mercenarias xa sexan estranxeiras ou locais, a cultura tribal acerca da traizón e a vinganza...- dan pé a calcular por milleiros, e na súa inmensa maioría civís, as vítimas mortais no país norteafricano.
.
Así as cousas, onde está Willy? Refírome a Willy, ou Guillermo, Toledo, o actor e vehemente activista contra a guerra de Iraq, paladín da causa palestina, abanderado da causa saharauí, defensor incluso dos motivos que teñen os piratas somalíes para secuestrar barcos. Pero o interrogante podería estenderse a prestixiosos cantautores como Luís Eduardo Aute e Pedro Guerra, a Cristina del Valle e a súa Plataforma de Mujeres Artistas -especializadas desde hai lustros na denuncia da ocupación israelí-, a David Segarra, Laura Arau e Manuel Tapial, os tres militantes españois que, en maio de 2010, trataron de alcanzar Gaza a bordo da chamada flotilla da liberdade. Onde están todos eles? Como é que os dramáticos acontecementos de Libia non lles suxeriron un xesto de protesta, un manifesto, nin sequera unha sinxela nota condenatoria?
.
Cabería a posibilidade de que esta crise os tivese colleito desmovilizados, retirados do compromiso fraternal cos oprimidos do mundo. Pero non: aínda o pasado día 7, mentres Gadafi enriquecía o seu currículo criminal castigando a cidade rebelde de Zauiya, os nomes arriba citados protagonizaron en Madrid un concerto solidario con Palestina, un festival destinado a financiar a organización da segunda flotilla da liberdade rumbo a Gaza. Segundo as crónicas do acto, ninguén suxeriu que, como medida de urxencia, tal flotilla puxese de momento proa a Bengasi para auxiliar a quen loita pola súa liberdade, ou a Trípoli para denunciar a brutalidade do sátrapa. Sobre isto, nin unha palabra.
.
Por que? Que fai aos libios esmagados por Gadafi menos merecedores de solidariedade e apoio internacionalista que os independentistas saharauís reprimidos por Mohamed VI ou que os palestinos de Hamás en Gaza, acosados por Israel? Só se me ocorre unha resposta: ese Willy Toledo apoloxeta do castrismo ("en Cuba a represión e a persecución son inexistentes"), como vai condenar a un Gadafi colega durante décadas de Fidel, segundo lembraba aquí o outro día a xornalista cubana Yoani Sánchez? E que simpatía polos rebeldes libios vai mostrar o xa aludido Manuel Tapial, cuxa ONG doméstica (a Asociación Cultura, Paz e Solidariedade Haydée Santamaría, que preside o seu papá) glorifica a ditadura comunista caribeña? En canto a David Segarra, cabe sorprenderse de que ese colaborador de Telesur por admiración cara ao réxime venezolano sexa cego ante as fechorías dun estreito aliado e amigo de Hugo Chávez?
.
Definitivamente, nin Willy Toledo e demais artistas da súa corda, nin os impulsores das flotillas a Gaza, nin o senador Joan Saura, nin o deputado Joan Boada, nin o seu colega Joan Ferran (outro admirador confeso de Castro e Chávez), nin eses miles e miles de almas boas que, en xaneiro de 2009, mobilizáronse en Madrid e en Barcelona para condenar o ataque israelí a Gaza, ningún deles saíu nin sairá agora á rúa contra o baño de sangue que Gadafi perpetra. En todo caso, agardarán a unha intervención da OTAN ou de Estados Unidos, e entón si se manifestarían, pero aos berros de "Non á guerra!", "Non blood for oil!", "Paremos o imperialismo!" e outras consignas do mesmo ton. Iso si, despois de que o tirano convertese Libia nun cemiterio, todos eses artistas, activistas, políticos e militantes da "esquerda solidaria" seguirán denunciando xenocidios e impartindo leccións de ética e de moral.

Comentarios