Por Pilar Rahola
Confésoo. ía titular este artigo de forma máis contundente e explícita: "A esquerda fascista". Pero freoume o sensato artigo de Lluís Foix, na Vanguardia de onte. Certamente, e como eu mesma escribín en ocasións, hai que ter moito coidado co uso dalgúns grandes conceptos que tinxuiron de horror o pasado de Europa. Lluis Foix fala do uso perverso do termo xenocidio para atacar a incursión militar de Israel. Eu, que coincido con el, cometería o mesmo erro se usase o termo fascista para definir aos sectores que teño a intención de analizar. O fascismo é un fenómeno ideolóxico cun longo historial de violencia e morte e non é equiparable a nada. E se é a expresión extrema e tráxica das ideas de dereitas, non podemos esquecer que tamén existe a versión extrema e tráxica das ideas de esquerdas. Do fascismo ao comunismo, todos converxen no mesmo gusto por tiranizar e matar.
.
Deixemos, pois, as ideoloxías totalitarias para a memoria negra da historia. Como resulta evidente, con todo, que actualmente existen sectores da esquerda que presentan tics inequivocamente intolerantes, e cuxo dogmatismo fanático impide a disidencia, ás veces de forma violenta, tamén resulta fácil consideralos fascistas de esquerdas. Non caerei na trampa, e tentarei consideralos só intolerantes, incapaces de asumir dúas actitudes fundamentais da cultura da liberdade: o dereito á disidencia e o dereito a non ser sospeitoso por exercela. Por suposto, escribo pola ferida, non en balde teño a dubidosa honra de ser branco, xunto con algúns outros colegas, das iras de sectores organizados que, coa escusa da defensa do pobo palestino, están demonizando o noso dereito a pensar distinto.
.
Gardiáns celosos do pensamento único, e escravos do seu medo a pensar en liberdade, disparan contra o pianista para impedir calquera posibilidade de reflexión crítica. Sobre o conflito de Palestina non se debate. Imponse argumentos camuflados de solidariedade e pacifismo, e calquera análise que estea fóra da ortodoxia progre é enviado aos infernos da maldade e da complicidade asasina. Por suposto, todo ben aderezado con campañas de difamación, insultos en todos os foros posibles, e algunhas lindas ameazas. Estes mesmos que se manifestan de forma iracunda nas rúas, levantando bondadosas bandeiras de solidariedade, son os mesmos que nos atizan con esas bandeiras, nun intento basto de facernos calar porque pensamos distinto. A súa intolerancia chega até o punto de tentar monopolizar, non só a verdade do conflito, senón tamén a defensa da paz. é dicir, non só negan o debate. Tamén se cren co dereito a considerarse "os bos" da traxedia que se vive en Terra Santa, nun exercicio pueril de maniqueísmo. Bos palestinos e malos israelís e resumo en branco e negro un conflito que hai 60 anos que dura. Por suposto, os que temos opinións máis complexas sobre o crebacabezas de Oriente Próximo somos tachados de xenocidas, cómplices da matanza, e outras lindezas ao uso.
.
E se resultase que para defender a paz, se precisara un pensamento máis complexo? E se os inimigos da paz, estivesen nas filas que defenden? E se algúns palestinos o teñen máis claro que os papistas europeos que din defendelos? E se Israel fose a única alternativa real que queda ao pobo palestino, cando se libere das ideoloxías que os oprimen?
.
Nin contemplan a posibilidade de pensalo, imbuídos dunha pretendida superioridade ética que lles permite negar toda opción que non sexa a da súa verdade bíblica. A superioridade ética da intolerancia. Neste proceso de demonización da disidencia, chegouse a momentos de pura tolemia. Por exemplo, as manifestacións de Madrid e Barcelona, onde os berros de Allah Akbar, os pasamontañas e as pistolitas, os vivas a Hamas, a queima de bandeiras israelís e americanas e os grupos islamitas manifestándose en boa compañía con 'L´estaca', os progres ao uso e os pacifistas de toda a vida. E co propio conseller de Interior, nun dos actos máis vergoñosos da historia desta conselleria. Como din algúns mossos, como van recibir información sobre islamismo radical por parte doutros servizos de intelixencia, se o seu propio conseller se manifesta en tamaña compañía?
.
Din que se manifestaron a favor da paz, pero escoitáronse berros de guerra. Din que se manifestaron a favor da solidariedade, pero na manifestación repartíronse revistas onde seis cidadáns cataláns -Joan Culla, Vicenç Villatoro, Lluís Bassat, Miquel Sellarès, Pilar Rahola e Jaume Renyer- eran sinalados coa diana da maldade e da sospeita. Eles sinalan, e quizais outros disparan? Por suposto, recibirán a querela pertinente. E finalmente, din que se manifestaron a favor de Palestina, e só escoitamos o ruído atronador do odio contra Israel. De tolerancia, nada. De solidariedade, co ollo torto. E de liberdade, só o berro, usado para impor o pensamento único, e acalar as bocas disidentes.
La Vanguardia - 14.01.09
Comentarios