Por mor das accións de guerra levadas a cabo polo Tsahal contra Hamás en Gaza os yihadistas e os antisionistas de todas partes do mundo cualificaron as operacións militares israelís coma xenocidio. Unha parte da esquerda europea, a catalá incluída, sumouse coa pretensión de negar toda lexitimidade ao Estado de Israel a base de equiparalo co réxime nazi. Hai un consenso internacional, máis ou menos, para denominar xenocidio o asasinato masivo e sistemático de grupos humanos por motivos políticos, étnicos ou relixiosos. A noción vai ser formulada xuridicamente por un xudeu polaco, Raphael Lemkin (1900-1959) xa antes da Segunda Guerra Mundial tendo como referencia o xenocidio sufrido polo pobo armenio (1915-1916) a mans do imperio turco por motivos relixiosos (o obxectivo era eliminar os cristiáns do seu territorio e consolidar o monopolio islámico, por isto tamén diezmaron os asirios -católicos caldeus- xunto cos armenios). O ascenso ao poder do comunismo en Rusia e do nazismo en Alemaña permitiu a comisión de xenocidios por motivos político-ideolóxicos (a fame provocada por Stalin como método para dobregar o pobo de Ucraína nos anos vinte e trinta causou case dez millóns de vítimas) e étnicos (o holocausto dos xudeus e dos xitanos europeos a mans do nazis e os seus colaboradores). A esquerda europea de posguerra eludiu sistematicamente afrontar a realidade dos xenocidios cometidos en aras do comunismo (por pór un exemplo, o do pobo de Camboia a mans dos khemers vermellos a partir do 1975), recoñeceu de mala gana o holocausto provocado polos nazis, e calou durante o xenocidio -de carácter étnico- de Ruanda (1994) e cala perante o do Darfur -do cal son vítimas as poboacións negras animistas a mans do réxime islamita do Sudán- na actualidade.
Libros como o de Harald Welzer, "As exécuteurs", no cal analiza o proceso de formación da conduta xenocida son desgrazadamente excepcionais. O holocausto sufrido polos xudeus europeos foi un dos elementos determinantes que conduciu á partición da Palestina británica, acordada polas Nacións Unidas o 1947 en dous estados, un xudeu e un árabe. Os estados árabes e as correntes ideolóxicas que non admitiron nunca aquela decisión, nin por tanto a lexitimidade do Estado de Israel, contrapuxeron a "naqba" (o desastre) dos palestinos ao 1948 -a derrota militar ante o exército xudeu e o exilio de centenares de miles de habitantes- como elemento lexitimador da súa causa nacional. Esta reacción foi asumida por motivos ideolóxicos por boa parte da esquerda europea que fixo do antisionismo un dos seus sinais de identidade xunto coa antiliberalismo ou o antiamericanismo. Estas teses convertéronse hexemónicas tamén en Catalunya a partir dos anos setenta até o punto de que o ano pasado as principais institucións catalás (Concello de Barcelona, Deputació de Barcelona e Generalitat de Catalunya) non atoparon ningún inconveniente en apoiar á campaña "Palestina ao corazón" que conmemoraba o sesaxésimo aniversario da "naqba", tal e como se pode comprobar visitando o lugar http://www.naqba-catalunya.blogspot.com/. O pacifismo autóctono tamén participa desta visión de parte e así se mobiliza masivamente cando hai un conflito no cal interveñen Estados Unidos ou Israel e fican mudos cando é Rusia quen ataca Xeorxia, este verán pasado, por exemplo. O antisionismo é a forma moderna da xudeofobia de orixe cristiá que actúa sobredimensionando os feitos de guerra responsabilidade de Israel -reais e documentados polos mesmos historiadores isrealis- equiparándoos á categoría de xenocidios. Esta actitude pouco rigorosa historicamente e xuridicamente, busca a banalización dos xenocidios realmente feitos e dos que se poden cometer no futuro (como as ameazas de Esfandyar Rahim Masahei, vicepresidente iraniano: "O mundo debe destruír o Estado de Israel", mentres reza na Meca en compañía do presidente sudanès -ver Aurora Dixital do 10 de decembro do 2008). O presente ataque do exército israelí a Hamàs, previa provocación inevitábel, como escribe acertadamente Joan B. Culla, debe ser tratado politicamente, atendidas as repercusións de carácter estratéxico que ten en todas as ordes, tendo como obxectivo unha paz xusta e duradeira que só se pode lograr a partir do mutuo recoñecemento das partes enfrontadas e o rigor histórico e xurídico das solucións propostas. E o primeiro paso é non banalizar os conceptos políticos que se usan para situarse respecto do conflito árabe-isrealí.
Comentarios