Por Alberto Mazor
É moi difícil que os bombardeos non acaben coa vida de persoas inocentes. A pesar da dor por estas perdas, é imposíbel esquecer a orixe da traxedia: tanto Hamás como os que dentro e fóra de Gaza dan cobertura e lexitimizan as súas atrocidades usan á poboación árabe palestina como carne de cañón. Desde a saída de Israel de Gaza hai máis de tres anos, esta zona e a súa poboación non deixaron de ser utilizadas por Hamás, apoiado polos Gobernos de Siria e Irán, para realizar ataques indiscriminados contra Israel. Entre as agresións máis crueis cabe citar as de setembro de 2007, cando os islamitas lanzaron proxectís sobre escolas algúns minutos antes de que se abrisen as aulas, provocando un estado de pánico e terror difícil de borrar da memoria de centos de nenos israelís.
Israel retirouse da Franxa co obxectivo de facilitar o pleno autogoberno dos palestinos. Con todo, esa política de man tendida non produciu os resultados esperados. É certo que a desconexión unilateral levada a cabo polo Goberno de Ariel Sharón non foi unha manobra estratéxica intelixente. levada a cabo sen ningunha negociación previa con algunha forza política palestina, sen chegar a ningún tipo de acordo coa Autoridade Nacional Palestina, que en aquela época -paga a pena lembrar- era o ente soberano que gobernaba a Franxa. O prezo que pagou Israel foi o ascenso de Hamás ao poder, primeiro por medio de eleccións lexislativas e logo por mor dun golpe de estado en Gaza mediante o cal violou o Pacto de Sharem A-Sheik asinado con Al Fatah, que establecía un goberno palestino de unidade nacional. Debido a iso, inmediatamente despois da desconexión, aumentaron en forma extrema os disparos de mísiles sobre as poboacións israelís próximas á Franxa. Calquera Estado soberano cuxa poboación civil é vítima de constantes bombardeos (sete anos!) procedería como o fixo Israel nestas dúas últimas semanas:
*Alertar aos agresores antes de tomar represalias.
*Reclamar unha e outra vez ante o Consello de Seguridade da ONU.
*Tratar de que países veciños e outros, que poidan ter algunha influencia sobre os agresores, inflúan sobre os seus dirixentes para que estes ordenen o cesamento dos lanzamentos e a volta ao armisticio conseguido varios meses atrás.
Israel realizou todos eses pasos. Onte, en forma practicamente inusitada, o mismísimo chanceler exipcio, Mahmud Abu Al-Rayet, culpou abertamente a Hamás por violar a tregua e declarou que agora este grupo radical fundamentalista terá que soportar as consecuencias de devandita acción. A ruptura do cesamento do fogo por parte de Hamás, coincidente cun mal momento para Irán, cada vez máis afogado polas sancións económicas e o afundimento do prezo do petróleo, provocou a contundente represalia israelí. Centos de mortos, entre eles numerosos membros e varios xefes militares de Hamás, e a destrución de instalacións usadas polos terroristas é o saldo inicial dunha operación que en palabras de Ehud Barak, estenderase canto sexa necesario para garantir a vida e a seguridade dos cidadáns. Esta vez o obxectivo non é interromper o lanzamento de mísiles e morteiros contra Israel, senón impedir que estes feitos se repitan no futuro, un fin lóxico e xustificado. Unha vez rota de forma definitiva a confianza que as autoridades israelís depositaran en Hamás (o pacto de tregua non establecía ningunha data determinada do final da mesma), a única opción que quedaba era atacar o aparello loxístico creado por Hamás na Franxa e reducir ao mínimo posíbel as súas actividades terroristas.
É moi difícil que os bombardeos non acaben coa vida de persoas inocentes. A pesar da dor por estas perdas, é imposíbel esquecer a orixe da traxedia: tanto Hamás como os que dentro e fóra de Gaza dan cobertura e lexitimizan as súas atrocidades usan á poboación árabe palestina como carne de cañón. No que a oportunismo político se refire, convén ver todo o panorama: Non só Israel está en épocas de eleccións. O mandato do Presidente Mahmud Abbás está por concluír e Hamás sabe moi ben que os seus bombardeos a Israel fortalecen a súa posición ante a opinión pública palestina. As súas manifestacións nas que se jacta de ser máis forte que nunca e de que non cederá nin ondeará a bandeira branca, demostran o nulo respecto deste grupo de asasinos polas vidas de quen di representar. Toda mostra de comprensión cara eles nesta situación, só dana cualquera posibilidade de paz na rexión. Así as cousas, pouco poderán facer Israel e a Comunidade Internacional, cuxa pasividade limita con frecuencia a desvergoña, mentres a poboación árabe palestina non reaccione contra os seus verdadeiros inimigos, estes fabricantes de miseria e destrución no nome de Alá. Só eles poden -e deben- desatar ese nó gordiano.
Artigo publicado en PAZ AHORA
Comentarios