Por Adolfo García Ortega
En Oriente Próximo as cousas están claras para quen queira velas. Tan claras como clara é a estratexia de Irán: gañar tempo, confundir, provocar e xerar unha gran cortina de fume que aparte a mirada do seu escuro plan nuclear (bomba incluída) co que facer unha permanente chantaxe aos nosos pobres principios morais e democráticos. Unha vez lograda a capacidade nuclear militar, a súa posición será a do conflito disuasorio, mirarase no espello da vella guerra fría, e o seu modelo social será a consolidación da tiranía relixiosa. Non é casual que un tirano tan arrogante como Chávez tope un aliado -e non táctico senón estratéxico- en Ahmadineyad. Vivimos tempos en que os tiranos renacen, os perigos vense vir de lonxe, non hai tapuzos nas formulacións dos nosos inimigos, non disimulan as súas intencións. E con todo, cústanos moito asimilar o concepto de que son "os nosos inimig
os". Ás veces non cremos nin sequera que esteamos ameazados. O xuízo do 11-M, talvez o máis importante que está pasando hoxe en Europa, converteuse nalgúns medios ou para algunhas persoas en algo alleo, irreal, que ten un poderoso compoñente espectacular, como o é un reality show ou un estraño labirinto dialéctico. Hai tempo que hai indicios dabondo para advertir de que en Oriente Próximo estanse levando a cabo os experimentos do futuro. É un dramático e non menos espectacular campo de probas dunha realidade que vemos tan allea, por desgraza, como o xuízo do 11-M. En Oriente Próximo hai un plan. Para quen queira velo, insisto, xa que a cegueira é libre. Non me refiro a unha conspiración, pero case. Hai unha estratexia que ten por obxectivo a provocación, a desesperación de Israel, a confusión de todos os países estables da zona (Exipto, Xordania) e a ameaza insistente duns poucos. Este plan ten metas, fases, pr
ogramación, e é un plan no que o tempo xoga ao seu favor. A orixe está en dous países: Irán e Siria. A oportunidade do plan xurdiu e foi desenvolvéndose coa guerra de Iraq, ou mellor dito coa evolución que tomou a guerra de Iraq. Irán optou por presionar cando se demostrou que nunca será atacada nin invadida por EE UU dun xeito convencional, xa que se algo ensinou esta guerra en Iraq é que quen inicia accións así, no mundo islámico moderno, baseado na permanente guerra civil como arma, vese arroxado a unha humillante derrota. Cando sucedeu hai un ano, o orquestrado secuestro duns soldados israelís motivou a enésima provocación por parte de Hamás, un grupo terrorista, e o pretendido reequilibrio de forzas en Líbano foi inducido por Irán e Siria, que sabían perfectamente que Israel entraría enseguida ao trapo. Non tiña máis remedio, se non quería dar imaxe de febleza, de derrota, de incapacidade. Outra cousa é como entrou, e como fracasou, e para iso, para xulgar os seus erros, algúns de enorme calado humano, militar e político, constituír unha comisión (Vinograd) cuxos resultados foron de
moledores co Goberno de Ehud Olmert -fracasado se mire desde onde se mire-. Pero polo menos en Israel son capaces de xustiza e crítica. Existe no mundo árabe unha comisión así, capaz de reprocharlle crudamente aos seus gobernos os seus erros militares con tanta crueza? A resposta é: obviamente, non. Pero sigamos. Como Irán e Siria sabíano, iniciaron a provocación. O prezo que había que pagar tamén estaba xa no plan previo: uns cantos miles de mortos en Líbano, uns cantos millóns de dólares en destrución de infraestruturas (que de inmediato forone repostas descaradamente por Irán e Siria). Pero os beneficios foron enormes: tensión de forzas en Líbano, inmerso nunha longa parálise sen protagonismo, desgaste do seu Goberno pro-occidental, co consecuente paso á outra fase, a do predominio de Hezbollah como forza emerxente en busca dunha oportunidade, e a subida do petróleo en Irán, que todo o silencia co alza de prezos. Non esquezamos que Irán é "intocable" non porque figuras como Ahmadineyad ou os ayatolahs gobernen un país que, tarde ou cedo, terá que reaccionar, senón po
la presión que exerce sobre os prezos do cru. Que riscos asumían entón os creadores dese plan? Estes: a evidencia de que Siria está detrás do asasinato de Hariri, todo un símbolo, e a tensión na zona ate o extremo de parecer que ninguén ten o control de nada. A turbulencia como clima político. Pero Hezbollah e Hamás, é dicir, Siria e Irán, si teñen o control, e saben que cunhas cantas fotos impactantes, uns cantos terribles dramas humanos e unhas cantas hipocrisías, a conciencia occidental europea abrándase e enseguida entra na espiral da culpa e o maniqueísmo. Agora estamos nunha fase máis: agora a volta de torca de Irán, en materia nuclear, volveuse a dar. Non esquezamos que este é o seu Gran Obxectivo. Todos os demais feitos na zona son accións ou etapas para chegar a ese obxectivo, o de facerse potencia. Xa que logo, na nova fase, á que estamos asistindo, as pezas "monicreques" volven moverse, a xerar fume, a crear m
ortos (algo barato para o mundo islámico): Hamás busca eliminar politicamente a Al Fatah mediante o simulacro de guerra civil, e Siria activa os muyahidim de Fatah al Islam, de Al Qaeda, que dende hai un ano vén depositando nos campos palestinos libaneses, na confianza de que xa serán varridos por Hezbolla cando conveña. E Siria os "activa" xusto cando a ONU vaise a pronunciar, coa súa investigación, sobre a culpabilidade dese país no asasinato de Hariri, e xusto cando Bachar al Assad saíu reforzado nun simulacro de referendo (o típico 97,6%). Agora que ninguén para os pés a Irán, agora que a debilidade de Abu Mazen é maior, agora que a política de Israel está tocada e en dúbida, precisamente agora dáse cabida a estas milicias dun terrorista do que oiremos falar moito, como é Shakir al Absi. Tomen nota. Son o monstro que se deixou crecer confiando en que sirva para desestabilizar durante u
n tempo. E se instauraran tamén en Gaza contra Al Fatah, son os cans que necesitan Hamás e Hezbollah para converterse en necesarios. O que falta por ver é se se volverán contra eles ou non. Hai que esperar a ver se Al Qaeda terá a medio prazo un papel protagonista ou non en Oriente Próximo, mediante unha progresión a base de "guerras civís portátiles" para que, finalmente, a gran confrontación, o pulso esperado, sexa entre Arabia Saudita e Irán. Un Irán moi poderoso porque ninguén se atreveu a enfrontarse á súa ameaza nuclear, nada velada, moi nítida e expansiva. O noso inimigo. Dirémolo?
Comentarios