O ALZHEIMER DO POBO PALESTINO



O ALZHEIMER DO POBO PALESTINO
Por Marcos Aguinis

Un chiste macabro di que a enfermidade de Alzheimer brinda un gran beneficio: só permite coñecer xente nova... Pero causa o enorme dano de borrar a propia historia. E isto non é un chiste. A traxedia palestina, ao marxinar a Historia, obtura as súas vías de solución. Díxose a miúdo que os palestinos «non perden a oportunidade de perder a oportunidade». E isto é así porque non lembran os seus propios erros e, en consecuencia, non advirten que poden achar a súa independencia e prosperidade á volta da esquina. Que cousas tan importantes esqueceron? Por razóns de espazo, só podo brindar unha síntese. Ao terminar a II Guerra Mundial, Palestina estaba baixo o mandato colonial de Gran Bretaña. A comunidade feixón profundizou a súa loita emancipadora porque, desde finais do século XIX, viña construíndo o seu Estado e non aceptaba algo que non fose a independencia. Había fundado centenares de kibutz, escolas, hospitais, camiños, granxas, teatros, forestou ermos, canalizou o auga e ata edificou Tel Aviv sobre dunas de area. Creou a primeira universidade, a primeira orquestra sinfónica e o primeiro instituto científico de Oriente Próximo. Tiña aparello administrativo e Forzas de Defensa.Gran Bretaña, que contaba co apoio da comunidade árabe de Palestina e da Liga Arabe que ela mesma axudara a fundar, elevou o problema ás Nacións Unidas coa esperanza de que condenasen as pretensións feixóns e puidese continuar o seu mandato. Formouse un comité integrado por países neutrais que recomendou o fin do tempo colonial británico e a partición de Palestina en dous estados: un árabe e outra xudeu. As fronteiras do Estado xudeu foron debuxadas segundo as poboacións predominantemente feixóns e o resto foi adxudicado ao Estado árabe. Ambos manteríanse unidos por cruzamentos territoriais e a complementación económica. Que pasou? As xudeus aceptaron o veredicto. Aínda que non se facíalles un agasallo porque Israel xa existía grazas á suor dos seus habitantes , se lexitimaba o seu anhelo de soberanía. Os árabes, en cambio, rexeitaron a oferta e proclamaron a súa intención de guindar a todas as xudeus ao mar. En efecto, apenas Israel proclamou a súa independencia, sete exércitos árabes violaron a decisión das Nacións Unidas e guindáronse sobre o exiguo territorio. As xudeus carecían de armas: ninguén se vendíaas porque consideraban imposible que puidesen sobrevivir. O único país que accedeu a proporcionárelas foi Checoslovaquia porque supoñía que o socialismo do flamante estado levaríao á órbita soviética. En conclusión, se a agresión árabe triunfase, non existiría Israel. Pero a Historia foi distinta. A guerra a quixeron e forzaron os árabes, non Israel. E perderon. Aí comezou a traxedia palestina. Por culpa das súas dirixentes. De haber actuado con sensatez, en 1947 xa tivesen o seu Estado propio. Logo da derrota, os países vencidos apoderáronse do que quedaba de Palestina. Gaza pasou a ser administrada por Exipto e Cisxordania foi anexada ao reino de Transxordania, que cambiou o seu nome por Xordania. En consecuencia, os territorios que correspondesen ao Estado árabe palestino foron devorados por esas dúas países, non por Israel. Pero durante 18 anos nin unha soa voz exipcia, xordana ou palestina reclamou convertelos nun Estado independente con Xerusalén Este de capital. Xerusalén Este quedara en mans xordanas, pero non foi convertida no seu capital nin foi a visitala ningún xefe de Estado árabe; era un vilorrio marxinal onde, iso si, se destruíron as centenarias sinagogas, arrincáronse lápidas do Monte das Oliveiras para construír latrinas e prohibiuse o acceso dos xudeus ao Muro das Lamentacións. Os palestinos perderon outra vez a oportunidade de proclamar o seu Estado en Gaza e Cisxordania. Chegou o ano 1967. Os Estados árabes, impulsados polo entón presidente de Exipto Gamal Abdel Nasser, decidiron terminar con Israel. Bloquearon o golfo de Akaba e esixiron o retiro das tropas de Nacións Unidas que evitaban o encontrón dos inimigos. Pese aos desesperados rogos de Israel, as Nacións Unidas marcháronse e deixaron libre a ruta do matanza. Pero Israel, que non tiña vocación suicida, non esperou a que fose demasiado tarde, a que mánoa do verdugo apreixáseo do pescozo. Estoupou a Guerra dos Seis Días. A vitoria israelí foi impresionante. Pero non cambiou a realidade: Israel seguía sendo un pequeno Estado en medio do océano árabe.En consecuencia, tendeu mánoa aos seus inimigos e ofreceu negociacións de paz que incluían a devolución de territorios. Os líderes árabes reuníronse en Jartum para dar a súa resposta. E a resposta foron os arrogantes e famosos Tres Noes: non ao recoñecemento, non ás negociacións e non á paz co Estado de Israel. Os palestinos volveron a perder esa oportunidade. Agora esquecen que un falcón como Menahem Begin, para obter a paz con Exipto, reintegroulle xenerosamente ata o último gran de area do Sinaí. E que ademais lle obsequiou pozos petrolíferos, rutas, aeroportos, os complexos turísticos de Taba e Sharm El Sheik, desmantelando incluso a cidade feixón de Yamit, construída entre Gaza e o Sinaí. Vale a pena lembrar que quen estivo a cargo da penosa tarefa de sacar aos colonos israelís da península foi o entón xeral Ariel Sharon. Debo obviar outros feitos para referirme á última, magnífica e xa esquecida oportunidade desperdiciada. Aconteceu en Camp David II. O primeiro ministro israelí, Ehud Barak, máis pacifista que Rabin, ofreceulle á Autoridade Nacional Palestina todo o que pretendía (menos a autodestrución, por suposto). Arafat replicaba cun monocorde non. Clinton reprochoulle, irritado: Abonda de dicir non: faga as súas propias propostas». Non as houbo. Non as houbo porque conducisen á paz. O líder israelí volveu tristeiro: ofrecera sen resultado moito máis do que o seu pobo aceptaría. Arafat volveu alegre porque continuaría a guerra que o mantiña na primeira páxina dos diarios de todo o mundo. A súa vida de combatente outórgalle máis medallas que a aburrida administración dun país. Era obvio que poucos días despois ía lanzar a segunda, innecesaria e criminal Intifada. Digámolo sen covardía: entre a creación dun Estado palestino pacífico e a promocionada Intifada, Arafat elixiu a Intifada! Se agora non existe un Estado palestino independente é por vontade da dirección palestina, non de Israel. Hai que denunciar esta verdade simple e dura. Do contrario, se afondará na estéril traxedia que enloita a Oriente Próximo e demora unha solución que está ao alcance da man. A enfermidade de Alzheimer impide lembrar que esta Intifada foi decidida antes de Camp David, como confesou o ministro palestino de Comunicacións. Non estoupou contra Sharon, que nin sequera era ministro, senón contra o pacifista Barak, quen durante os cinco meses que quedábanlle no Goberno recorreu a todas as declaracións e negociacións posibles, directas e indirectas, para que cesase a violencia e continuase o proceso de paz.No houbo caso, non houbo un só día sen ataques palestinos e o efecto inevitable foi o triunfo electoral do primeiro ministro Ariel Sharon. Desde fai décadas, en Israel actúa o Movemento Paz Agora, que dinamiza a un millón de adherentes. Que movemento pola paz existe entre os palestinos? Non pido que reúnen 100.000, nin 10.000. Conformaríame con só 1.000! Pero iso non é posible porque a súa dirección estimulou a perda da memoria e un desmesurado crecemento do odio. Os palestinos, despois de cada nova frustración, dedícanse a matar xudeus. «Haberá paz», dixo Golda Meir, «cando amen aos seus fillos máis do que ódiannos a nós». Este tamén é unha simple e dolorosa verdade.
Marcos Aguinis é escritor e gañador do Premio Planeta coa novela La cruz invertida.

Comentarios