FÁCIL = TODO ENCAIXA (FÁCIL)


Por Pedro Gómez-Valadés
Cada día que pasa estou máis convencido de que o problema de comprensión do conflito no Medio Oriente é máis que nada un problema de información. Custa crelo nestes tempos no que a información rula pola rede en inxentes cantidades. Custa crelo. Mais acho que é a explicación máis obxectiva e realista. Explícome.

Se lle pregunto á miña panadeira, ao repartidor do Faro, á miña tía de Nigrán, etc... se lles pregunto pola ocupación chinesa do Tibet, da crise en Darfur, da situación a día de hoxe en Grozni, en Tindouf... probabelmente a resposta non pasaría dun vago: "que mal está o mundo".

Se pola contra pregúntolles pola crise en Medio Oriente, a resposta será clara: "os xudeus que están a masacrar aos pobres palestinos". Por que esta disparidade?

Pois porque o conflito -duro, complicado e con mil aristas- de Israel non é doado de explicar con rigorosidade. Porque o fácil foi -é- recorrer á cantinela oficial de uns malvados xudeus que aterraron en Palestina e botaron fóra aos lexítimos habitantes daquelas terras. Esta explicación funciona porque é simple, e xa que logo, encaixa moi doadamente se non buscamos a súa verificación. A fin de contas os xudeus nunca tiveron o vento a favor na opinión pública. Nin sequera após o Holocausto que levou por diante a un terzo do total da súa xente. Como moito a opinión pública occidental -no resto do mundo agás casos moi específicos non hai de feito opinión pública como nós a entendemos- tivo uns anos de mala conciencia o que levou a que 3 anos despois do descubrimento do que acontecera en Dachau, Treblinka, Auschwitz, Mauthausen etc... levou a Nacións Unidas, despois dun intenso traballo de campo, de delegacións de NN.UU sobre o terreo negociando coas partes un acordo satisfactorio, levou entón ao recoñecemento dos dereitos nacionas históricos dos xudeus -Resolución 181- que tivo como resultado o nacemento do Estado de Israel.

Non insistirei máis outra vez en que a Resolución 181 contemplaba a creación tamén dun Estado árabe no 80% do Mandato Palestina, que foi a negativa radical dos estados árabes a respectar a resolución o que derivou na non existencia a día de hoxe dun estado palestino, de que cando se acusa -moitas veces con razón- a Israel de violar, de non respectar as múltiples resolucións posteriores de NN.UU, "esquécese" moi curiosa e interesadamente a 181 e quen a violou, (Por certo sobre a violación da Resolución por parte dos estados árabes eis o que dixo o representante soviético Andrei Gromyko no Consello de Seguridade (29 de maio de 1948): "Ésta non é a primeira vez que os estados árabes, que organizaron a invasión de Palestina, ignoran unha decisión do Consello de Seguridade ou da Asemblea Xeral. A delegación da URSS xulga que é esencial que o Consello declare a súa opinión máis clara e firmemente ao respecto desta actitude dos estados árabes perante as decisións do Consello de Seguridade").

Ter que enfrontar todo isto recoñezo que é complexo e require en moitos casos por en cuestión verdades absolutas previamente asumidas. Máis estou certo, totalmente certo, de que a canta máis información teñamos a propósito das orixes do conflito, máis claro estaría todo. Non falo de posicións acríticas a favor de Israel. En absoluto. Contra o algún de vós poida pensar non é o meu caso. Nin os asentamentos, nin os asasinatos "selectivos", son por exemplo aceptabeis. O que para min tamén é inaceptábel é esa posición radicalmente acrítica cos palestinos, como se despois de case 60 anos non tiveran ningunha responsabilidade na non resolución do drama. Esa cómoda e politicamente impecábel posición de minimizar cando os mortos son israelies -perto de 1000 desde 2000- en salvaxes atentados suicidas contra autobuses, universidades, discotecas, rúas comerciais, paseos... cando os mortos caen baixo os Kassan que Hamas dispara a diario desde Gaza e Cisxordania contra civis israelís... estes mortos son indecentemente minimizados. Como se o feito de seren israelies fora xa "pecado orixinal" dabondo para xustificar a súa morte. É indecente escoitar cousas como "pobres palestinos co que sofren non teñen outra saída". Non terían -tirando desta mesma liña xustificadora- os "pobres xudeus co que pasaron" tamén algún motivo para sobrepasarse nunha terra onde é tan doado sobrepasar a delgada liña vermella do racional?

É para min de verdade incompresíbel que desde o nacionalismo non sexa a independencia de Israel un feito a celebrar. Unha nación que sobreviviu séculos de progroms, persecucións, discriminacións, exterminio industrial masivo... e que por fin acada un anaco de terra, da súa terra, para vivir por fin en paz sen ser perseguidos, discriminados, exterminados. Un anaco de terra máis pequeno que o da miña patria que xa é pequena, un pobo coa fortaleza na súa conciencia nacional suficiente para conquerir o que eu quero para a miña nación. Nación que nun parlamento autonómico de 75 deputados só 13 teñen ese mesmo obxectivo no pleno recoñecemento dos Dereitos Nacionais do meu pobo. E que a pesar de ser nós -os nacionalistas- unha minoría no noso pequeno país, nunca aceptarei como ningún de vós tampouco, que se poña en cuestión o caracter nacional da Galiza e o seu irrenunciábel dereito de autodeterminación. Pero como non é motivo de safistacción, como nacionalistas, que outros nacionalistas acadaran o que nós pretendemos para o noso país?. De verdade compañeiros, non o entendo.

Dicíame un compañeiro do BNG que o problema de Israel e o BNG era a súa alianza cos Estados Unidos. Dicía o compañeiro con ironía que se a alianza fose coa vella e defunta URSS, O propio Sharon estaría convidado na Quintana o Día da Patria e os palestinos serían tratados como "a contra nicaragüense".

Para min, como nacionalista e de esquerdas, hai datas na terra e no tempo que teño como referenciais. A independencia americana, a revolución francesa, a independencia da verde eirín e o 14 de maio de 1948 no que centos de anos despois o pobo de Israel acadou o que en xustiza merecía. A súa independencia.

Case 60 anos despois, constantemente acosado, atacado, non é honesto nin sequera realista, exixirlle ao Estado de Israel un expediente impoluto e sen mancha. Ninguén, ninguén que pasara o que pasou só no último século, como o que viviu o pobo de Isarael, tería unha actitude defensiva diferente. Non nego -eu non son acrítico- que Israel ten cometido abusos, excesos represivos brutais. Mais descontextualizalos dun día a día pre-bélico cando non simplente bélico, é un fraude interesado.

Oxalá o pobo de Israel e o pobo palestino cheguen o máis axiña posíbel á paz. Paz máis que merecida. E a paz contrúse sobre a realidade. Se o IRA non asumise pragmaticamente a realidade de esgotamento na que ficaba, os Acordos do Venres Santo non terían visto a luz. A paz en Medio Oriente virá da man do real recoñecemento do dereito de Israel a existir e vivir con seguridade ou non virá. Dicía Golda Meier que podía entender que os árabes quixeran botalos ao mar. Pero que o que os árabes non podían pretender é que os xudeus colaboraran na tarefa.

Comentarios

pepe dixo…
Sempre que passo por este blog aprendo mais alguma coisa e retiro o prazer duma leitura inteligente, bem informada e tranquila.

O desiquilibrio noticioso que privilegia o que se passa na região da Palestina/Israel é absurdo se atendemos à área, à população, à geo-política, à escala do conflito, etc. Os exemplos citados do Darfur ou de Grozni são motivo para alarme e intervenção mil vezes mais urgentes, porém...

Depois, não se entende que, mesmo com os palestinianos em guerra civil ou depois de anos de atentados terroristas tipo homem-bomba em Israel, não se coloque em causa a estratégia e liderança que conduziu os palestinianos a este beco sem saída.

Bem, uma das respostas só pode ser pelo facto dos palestinianos terem tantos "amigos", países e organizações que não deixarão o povo palestiniano encontrar alternativa ao confronto por todos os meios.

Com "amigos" assim, dispostos a subsidiar as famílias dos homens/mulheres-bomba, é preciso muita coragem para abrir caminho a uma negociação pacífica.
Emily Fox dixo…
Acabo de descobrir este blog por intermédio de um amigo.
Li com muito agrado este artigo, porque me faz lembrar que ainda existe gente com razão e coração por este mundo fora.
Tenho lido tanta insanidade, tantos comentários agressivos e deshumanos no que toca a Israel e ao seu povo, que por vezes tenho a sensação que eles têm o mundo inteiro contra eles, quando deveria ser o contrário.
A "borreguice" dos humanos é o que levará a Europa à sua perda.
Que se levantem mais homens como Pedro Gómez-Valadés e talvez consigamos inverter essa nefasta tendência

Obrigado Pedro !