Por Amos Oz*
Cando estou moi ocupado, fumo un cigarrillo tras outro, corro daquí para alá tentando resolver diversos asuntos apuntados nunha lista, tacho os problemas resoltos, anotando na mesma lista os novos problemas que
foron xurdindo e, ao mesmo tempo, contesto sen demora cartas, peticións e chamadas telefónicas, desmonto unha billa que pinga, cámbiolle a goma que se pudriu, axústoo ben, sen esquencer que teño que pasar a tempo pola lavandería, redactar a solicitude de traslado
para facerlla chegar coa maior brevidade ao ministro de Educación e Cultura, agradecérlle á tía Tischka a preciosa tarta, aclarar o asunto do cheque, e todo isto entre a reunión do plan de paz e o encontro coa profesora de Montevideo, e sen que se me esquenza
mudar a camisa, porque a que levo ten o pescozo agrio de suór, e ademáis non podo perdeme as novas da tarde, porque na parada do autobús estiveron falando dunha concentración de forzas do exército, e ademáis teño que arranxarme un empaste, tirar o leite de
principos da semana, cambiar a febilla dunha sandalia, atopar ao electricista para que arranxe a neveira, fumar un pouco menos, ser un pouco máis dilixente, porque o tempo voa, decidir finalmente o asunto da encadernación, tomar partido respecto aos caprichosos
cambios de situación, pasar a consolar a Zelig e a Slava sen cargar coa tarefa de prepararlle o libro conmemorativo, botarlle unha ollada ao xornal, devolverlle ou non a ofensa ao desprezable doutor Schuster, pedir hora para o radiólogo, tratar con coidado
ao ancián dirixente dos kibbutz que primeiro me acompaña ate a esquina da rúa, logo ate outra e despóis un pouco máis, abstraerme da dor de móas que vai a peor, e pasar, por fin só, xunto a un can atropelado que ten os sesos ciscados pola calzada, decatarme
de súpeto de que me perdín o cambio das cores no ceo - a mañá foi azul e branca, ardente, mentres que o atardecer é gris, escuro e húmido, e empezou a soplar o vento dende o mar-, entón pregúntome cando sucedeu todo isto. No recadro dunha ventá, no caleixón,
unha muller quitouse o vestido por riba da cabeza, e eu pasei por diante da ventá fumando, con aspecto ocupado e respetable. Non me detiven, pasei xunto aos seus muslos e non sentín nada. Seguro que se cruzaron paxaros aquí e acolá no meu camiño, pero non os
oín; seguro que nalgún lugar repicaron as campás, sen min, seguro que me agardan. Nalgunha casa cercana unha muller casada, con catro fillos, decidiu que xa abondaba, e suicidouse cunhas tesoiras correntes, isto pon o xornal que estou lendo de pé no autobús,
os ollos chorosos polo fume dos cigarros dos demáis e polo meu propio. O xornal tamén di que que a situación pode deteriorarse. Axiña oiremos as novas das seis. Quizáis a artillería siria iniciou un fogo masivo e os avións da nosa forza aérea foron abatidos
e borrados do mapa, ou noso exército, seguindo as oportunas advertencias do noso servizo secreto de información, arrasou as posicións inimigas e está ás portas de Bagdag. Silencio! Deixádeme oír! A situación estase deteriorando e algo ten que suceder.
Nota: Este pequeno relato saíu publicado hai 20 anos, e forma parte do libro colectivo O libro dos Libros, no cal 46 autores de todo o mundo homenaxearon ao ilustrador alemán Quint Buchhloz. A idea era a seguinte: o editor Michael Krüger enviou un debuxo do autor a cada un dos escritores, para que eles escribiran a historia a partir da imaxe recibida e que acompañaría o relato no libro. A tradución ao galego foi do blogue O Ruído dos Días
Comentarios