En moitas ocasións Adolf Hitler -e todo o antisemitismo internacional- afirmaba que os xudeus eran “quen mandaba na Unión Soviética”. Esta argumentación formaba parte da propaganda nazi, mesmo moito antes da súa toma de poder en Alemaña.
Si, é certo que houbo unha gran cantidade de xudeus involucrados na Revolución Rusa de 1917. Leon Trotsky foi o creador do Exército Vermello. Bucharin, Zinoviev e Kamenev, foron a “troika” de conselleiros do partido, desde antes da chegada de Lenin a San Petersburgo. Maximov Litvinov foi Comisario político para Relacións Exteriores. Marc Chagall era Comisario para a Sección de Arte Contemporánea.
Desde antes da Revolución, durante os últimos anos do Imperio, a participación de xudeus foi cada vez máis frecuente. Había comunidades importantes, influíntes e de bo nivel cultural, na capital San Petersburgo, en Kiev, en Minsk, e en Odessa. A emancipación abriu estas portas. O patriotismo dos xudeus non era cuestionado e foron aceptados como calquera outro cidadán ruso.
A maioría dos enxeñeiros que construíron o ferrocarril transsiberiano (1880 – 1892) eran xudeus, simplemente porque os seus colegas rusos non querían traballar na dura tundra, separados durante moitos meses das súas familias.
Si, é certo que houbo unha gran cantidade de xudeus involucrados na Revolución Rusa de 1917. Leon Trotsky foi o creador do Exército Vermello. Bucharin, Zinoviev e Kamenev, foron a “troika” de conselleiros do partido, desde antes da chegada de Lenin a San Petersburgo. Maximov Litvinov foi Comisario político para Relacións Exteriores. Marc Chagall era Comisario para a Sección de Arte Contemporánea.
Desde antes da Revolución, durante os últimos anos do Imperio, a participación de xudeus foi cada vez máis frecuente. Había comunidades importantes, influíntes e de bo nivel cultural, na capital San Petersburgo, en Kiev, en Minsk, e en Odessa. A emancipación abriu estas portas. O patriotismo dos xudeus non era cuestionado e foron aceptados como calquera outro cidadán ruso.
A maioría dos enxeñeiros que construíron o ferrocarril transsiberiano (1880 – 1892) eran xudeus, simplemente porque os seus colegas rusos non querían traballar na dura tundra, separados durante moitos meses das súas familias.
Babel foi un escritor xudeu de éxito: baixo Stalin foi hóspede na Prisión de Lubliayanka e terminou fusilado. Ilya Ehrenhard foi escritor e historiador durante a guerra patriótica, logo asasinado en 1953. Sergei Eisenstadt foi director de cinema e recibiu o Premio Lenin, autor entre outros títulos da maxistral “Que viva México”.Había en Alemaña espías xudeus desde antes da Revolución, coa tapadeira de diplomáticos como Jacob Serebriansky (Saltzman), Willy Breitenabch, Eltingon, Sergei Spiegelglas, Alexander Orloff (Feldbein). Traballaban para a nova Unión Soviética como moitos non xudeus. Os xudeus eran moi ben considerados para a intelixencia, polas súas relacións coas comunidades xudías no estranxeiro e polo seu dominio de idiomas estranxeiros.
Karl Radek, xudeu orixinario de Danzig, foi un gran apoio para Lenin e para o recentemente creado KOMINTERN, Comité Internacional para a Propagación do Comunismo a nivel mundial. Este ideal tamén agrupou a moitos xudeus partidarios de Leon Trotsky integrados na Terceira Internacional. Por certo foi Jankel Yurovsky, un xudeu, foi quen estivo ao mando da tropa que fisilou á familia imperial Romanov, en Yekaterinaslav.
O feito de que moitos mozos xudeus abrazaron os ideais socialistas da Revolución de Outubro, como un ideal renovador e de salvación, desprovisto de intolerancia e de discriminación, é absolutamente certo e moitos deles chegaron a ocupar postos importantes na nova Administración soviética.
Pero afirmar, como facía Hitler ou o antisemitismo internacional que a Unión Soviética estaba “controlada” e funcionaba baixo a supervisión de xudeus, é esaxerado e non acorde á verdade. Lenin valoraba o labor dos seus colaboradores xudeus. Non así Josef Stalin, quen tiña a insana tendencia a desprezalos.
É certo que había moitos xudeus en posicións craves na URSS. Moitos en relación directa ao seu número demográfico. Pero os xudeus non estaban en condicións de tomar o control nin obrigar a tomar decisións. Esta situación seguiu polo menos ate a morte de Lenin xa que as decisións sempre as tomaba o Comité formado por Nicolai Bucharin, Zinoviev, Lev Kamenev, Stalin e Trotsky.
Cando Lenin morreu en 1924, Stalin apropiouse das rendas e sumou ao Comité, agora chamado Consello de Comisarios do Pobo, a Beria, a Kaganovich, Dzerzinsky, Suslov, Mikoyan, e a Sergei Kirov. Kirov foi despois fusilado en San Petersburgo, xa chamado Leningrado, por ser demasiado crítico.
Stalin era intolerante e moi celoso para admitir dalgunha maneira, as esperanzas xudías, as ideas nacionalistas e de procura dun estado xudeu independente que chegaban desde Europa, sobre todo desde o Congreso Sionista de Basilea (1897), a cultura xudía que estrañaba o regreso a Sión e a recuperación da súa antiga patria en Eretz Israel. Ideas presentes, asumía Stalin, en todos os xudeus, comunistas ou non, creouse un “portelo” xudeu no Conselleiro de Comisarios ou Comité Central, chamada “Yevsektzia”, unha sección xudía. “Yevrei” en ruso. Así naceu a idea de Birobidzyan, un “rayon”, rexión en ruso, fogar xudeu independente no extremo oriente de Rusia.
Na Cheka, a policía secreta do Estado e futura KGB, tamén había xudeus como Rosa Schwartz, quen foi unha dura oficial xudía da Cheka. Moses Salomonovich quen era comisario xefe da Cheka en Petrogrado e ten moitas accións no seu activo, sobre todo detención e fusilamento de nobres, considerados como inimigos da Revolución. É certo que na NKVD, a policía que creou Genrik Pagoda, puxo a moitos xudeus como xefes de sección porque estaban considerados axentes de máxima confianza.
Coa saída de Trotsky ao exilio, decisión de Stalin que a moitos estrañou polo seu valor humanitario, os seus seguidores ideolóxicos no mundo foron chamados “trotskistas”. Unha corrente comunista contraria a Stalin. Entre os outros comunistas bolxeviques, a maioría agrupáronse ao redor de Stalin.
O novo estado, a Unión Soviética, gañara a batalla aos brancos intervencionistas, apoiados moi activamente polas potencias estranxeiras. A guerra civil había por fin rematado.
Moito máis tarde, xa gañada a guerra patriótica, a Segunda Guerra Mundial, despois da morte de millóns de soldados soviéticos, entre os cales se contan máis de 300 mil soldados do Exército Vermello xudeus, Stalin empezou unha campaña contra os xudeus, cualificandoos de “cosmopolitas” e “sionistas”. Entre 1937 e 1938, empezaron as purgas. Procesos montados por Stalin contra toda a oposición entre a cal había tamén acusados xudeus. Como exemplo, en 1951, en Praga, montouse un proceso contra Slansky e London, pero tamén contra os intelectuais e escritores en idioma yidish de Moscova, a nova capital e o centro da Revolución cultural. Pecháronse e clausuraron de súpeto centros culturais xudeus nos que se ensinaba yidish. Pechouse tamén o Teatro Xudeu de Moscova, no que actuaba Mijoels, Premio Lenin. Cito estes datos para ilustrar unha corrente anti-xudía promovida por Stalin, que contrasta coas descricións dunha Unión Soviética baixo o dominio dos xudeus. Despois da guerra patriótica, estes foron abertamente perseguidos polas súas ideas cosmopolitas, supostamente contrarias ao comunismo.
Ao final veu a actuación de Stalin, contra os seus dez médicos xudeus. Falouse abertamente dun “complot” xudeu contra el. Á morte de Stalin, os membros do Soviet Supremo fusilaron a Beria, a “Besta Negra”, e ata entón lanzouse Nikita Kruschov contra el e os seus abusos no XIX Congreso do Partido Comunista da Unión de Repúblicas Socialistas Soviéticas, PCUS. A realidade é que o pobo estaba sorprendido ante a cantidade de acusacións lanzadas por Kruschov xa que sempre viran a Batyushka Stalin como un bondadoso padrecito, e non a un home que mataba aos fillos da Revolución e só entón veu unha revalorización da importancia que tiveron os loitadores xudeus na Revolución de 1917.
Comentarios