Por Jorge Marirrodriga
"Sería bo que os intelectuais de esquerda sexan valentes e non digan só o politicamente correcto para quedar ben con deus e co diaño. Cando eu falo con calquera desas persoas casualmente sempre apoian a Israel pero noutros lugares fican calados sen opinar (o silencio outorga) e na nosa Latinoamérica, Europa e España hai centos e centos destes pseudo intelectuais".
Isto coméntamo Gustavo, un querido lector nado en Belgrano. E di unha verdade coma un templo e pon o dedo na chaga do que está a suceder, cando menos en España.
Verá, don Gustavo, respecto de Israel hai tres tipos de esquerda en España.
1-) Unha absoluta e furibundamente antisemita que tende a demonizar a Israel cada vez que pode.
2-) Outra hipócrita que, como vostede sinala, sempre mira pola súa propia comodidade, e hoxe condena, mañá abrázase e pasado volve condenar sen ningún problema.
3-) Unha terceira, acolloada pola posibilidade de ser desterrada da esquerda oficial no caso de facer calquera manifestación minimamente positiva sobre Israel.
As dúas primeiras son as que mandan na vida pública española e son irrecuperables. Son as que por exemplo aullan para que os xefes militares israelís sexan xulgados por crimes de guerra pero ao mesmo tempo exculpan con empalagosa comprensión o feito de que Günter Grass ingresase voluntariamente nas SS, un dos maiores corpos criminais da historia da humanidade. Ou eses que escriben a este xornalista protestando porque "catro octoxenarios" poidan ser xulgados "polo que fixeron con vinte anos". Unha esquerda que ao único xudeu que defende é a Roman Polansky. Para eles drogar e violar a unha menor é disculpable, se un é considerado progresista. Iso si, como Polanski fale reiteradamente a favor de Israel xa veremos quen destes o apoia.
Pero a esquerda verdadeiramente culpable é a terceira. A que cala por medo. Eses actores, deportistas, presentadores de televisión e personaxes públicos identificados coa esquerda que en privado apoian a Israel pero están aterrados coa posibilidade de que iso se faga público. Esa xente baixou os brazos na loita contra o antisemitismo e deixaron sós aos valentes como Pilar Rahola. Bastaría con que tres ou catro deles se atrevesen a dicir en público "eu estou con Israel" para que moitas cousas cambiasen neste país. O medo é libre, pero logo que non se queixen de que lles chamen covardes. "É importante ir sacando as máscaras as persoas falsas que se mostran dunha maneira e actúan doutra" dime don Gustavo e ten razón.
Isto coméntamo Gustavo, un querido lector nado en Belgrano. E di unha verdade coma un templo e pon o dedo na chaga do que está a suceder, cando menos en España.
Verá, don Gustavo, respecto de Israel hai tres tipos de esquerda en España.
1-) Unha absoluta e furibundamente antisemita que tende a demonizar a Israel cada vez que pode.
2-) Outra hipócrita que, como vostede sinala, sempre mira pola súa propia comodidade, e hoxe condena, mañá abrázase e pasado volve condenar sen ningún problema.
3-) Unha terceira, acolloada pola posibilidade de ser desterrada da esquerda oficial no caso de facer calquera manifestación minimamente positiva sobre Israel.
As dúas primeiras son as que mandan na vida pública española e son irrecuperables. Son as que por exemplo aullan para que os xefes militares israelís sexan xulgados por crimes de guerra pero ao mesmo tempo exculpan con empalagosa comprensión o feito de que Günter Grass ingresase voluntariamente nas SS, un dos maiores corpos criminais da historia da humanidade. Ou eses que escriben a este xornalista protestando porque "catro octoxenarios" poidan ser xulgados "polo que fixeron con vinte anos". Unha esquerda que ao único xudeu que defende é a Roman Polansky. Para eles drogar e violar a unha menor é disculpable, se un é considerado progresista. Iso si, como Polanski fale reiteradamente a favor de Israel xa veremos quen destes o apoia.
Pero a esquerda verdadeiramente culpable é a terceira. A que cala por medo. Eses actores, deportistas, presentadores de televisión e personaxes públicos identificados coa esquerda que en privado apoian a Israel pero están aterrados coa posibilidade de que iso se faga público. Esa xente baixou os brazos na loita contra o antisemitismo e deixaron sós aos valentes como Pilar Rahola. Bastaría con que tres ou catro deles se atrevesen a dicir en público "eu estou con Israel" para que moitas cousas cambiasen neste país. O medo é libre, pero logo que non se queixen de que lles chamen covardes. "É importante ir sacando as máscaras as persoas falsas que se mostran dunha maneira e actúan doutra" dime don Gustavo e ten razón.
Comentarios