Unha delegación de PIT-Central Nacional de Trabajadores de Uruguai visita Israel convidada pola Histadrut

O xoves último, poucas horas antes do seu regreso a Uruguai, conversamos coa delegación do PIT-Central Nacional de Trabajadores que visitou Israel, convidada pola Histadrut, Confederación Xeral de Traballadores de Israel. Foi unha entrevista conxunta co presidente Fernando Pereira, o Secretario de Relacións Internacionais Fernando Gambera, o presidente de Fuecys Fabio Riverón e Tatiana Antúnez, secretaria do Departamento de mocidade.

Soliciteilles esta entrevista para avaliar a vosa visita a Israel. E quixese expor ante todo algo moi destes últimos días, nos que nalgúns lados, tamén certos círculos en Uruguai, sinalaron a "Semana do Apartheid", acusando a Israel de aplicar esa política aos palestinos. Fernando Gambera, como Secretario de Relacións Internacionais que opinión tes de esta acusación?

- Fernando Gambera: Iso díxeno con toda claridade, con máis razón estando en Israel, non é comparable o apartheid, onde había claramente por razóns de raza ou de cor unha exclusión dunha maioría, mesmo, de todo o sistema democrático, de todo o sistema de decisión e participación, nin falar da represión, o cárcere e demais, con isto. É unha comparación que desde o punto de partida é equivocada.  Dígoo con toda claridade. Se un parte dunha comparación que é inxusta, factiblemente o resultado é outra inxustiza.

ACHEGUES QUE SERVIRÁN A URUGUAI

Fernando Pereira, como Presidente do PIT-CNT cal é o teu resumo da visita? Entendo que se van con elementos moi concretos.

Ese é o sentido de ter xornadas moi intensas, ás veces  de doce horas, todos estes días. É que nunha visita así, o  PIT-CNT ten obxectivos. En xeral os cambios tecnolóxicos a Uruguai chegan máis tarde do que chegan aos países que están altamente especializados en tecnoloxía.  E sabemos que Israel é un dos países que máis avanzou nos últimos 30 anos. Esta é unha experiencia da que, creo eu, levámonos varias pistas para Uruguai, así como tomamos outras de Alemaña, Finlandia e outros países.

Uruguai é creador e exportador de software e ten que preparar miles de postos de traballo para un sector que demanda coñecemento e talento. Se ese vai ser o movemento sindical do futuro son as nosas organizacións as que teñen que estar ao pensar e anticipando o problema. Non se trata de ir mirar cando o lume estea prendido, senón de ir cando aínda se estea acomodando a leña, cando un pode evitar males maiores e xerar condicións de traballo aceptables.

Fabio Riveron: Creo que ese é un dos deberes que nos levamos, como logramos que na relación entre o PIT-CNT e Fuecys coa HISTADRUT xérese un vínculo onde a información se traspase moito máis rápido e que nos axude a nós a baixar a terra algunhas cousas que en Israel toman como moito máis naturais. Eu vía algunhas das cuestións que nos expuxeron nun dos percorridos, os avances tecnolóxicos, e eu pensaba que tratar de facerlles entender a compañeiros nosos do movemento sindical a velocidade coa que van avanzando estas cousas, tratar de levalo alá e que o comprendan.

Porque aparte o tema é ver se hai forma de facer esa adaptación ao progreso sen pensar que iso necesariamente se traduce en perda de postos de traballo.

Fabio: Aí a principal situación que seguramente teñamos en Uruguai é que non se visualice isto como un arrasar cos postos de traballo ou cos dereitos laborais. Tendo claro que esas dúas cousas non van pasar vai ser moito máis fácil. Agora, o como facer ese proceso é claro que sempre é mellor tomalo de compañeiros que xa o fixeron, neste caso acá en Israel coa HISTADRUT. Paréceme que aí é onde hai que fortalecer.

O voso anfitrión foi a Histadrut, a Confederación Xeral de Traballadores de Israel. Viron cousas nese campo que lles gustaría poder aplicar en Uruguai, que sexan boas para os traballadores?

F. Pereira: Vimos a organización de novos sectores, por exemplo como se organizan lugares como McDonald's ou a cadea local de hamburguesas Burger Ranch e  iso para nós é un aditivo. Nós logramos chegar a unha filiación nunca antes vista en Uruguai que é de 410.000 traballadores, máis ou menos temos a mesma afiliación sindical que a que ten Israel en relación á súa poboación economicamente activa, pero hai sectores aos que non logramos chegar. Un deses sectores, claramente, ten que ver con estas cadeas de comida rápida, que teñen traballadores moi novos cuxos dereitos nós necesitamos defender. E en Israel lográrono, así que esa é unha experiencia que me parece que lle vai a vir ben ao Departamento de Mocidade do PIT-CNT e á central, porque debe ser unha política total.

Outro aspecto que non me pareceu menor é como pode haber lexislación positiva que castigue a aqueles empresarios que non permiten a afiliación sindical ou que mesmo a obstaculizan. E esa é unha ferramenta que seguramente en Uruguai cause pavor, pero en Israel está a aplicarse e non vin a ninguén tan asustado nin ao pobo tan alzado en armas. Simplemente é unha norma legal. Vánnola a mandar traducida e pode ser unha ferramenta de loita; esta e varias cousas máis vinculadas aos convenios colectivos, á participación dos mozos nos recambios sindicais..

Máis aló dos puntos concretos que mencionaches pódese facer unha avaliación xeral sobre a situación dos traballadores en Israel? Expóñoo sen esquecer que como en todos lados, hai diferencias e niveis moi variados.

F. Pereira: Eu diría que vimos un país que logrou niveis estándar de calidade de vida aceptables para os seus traballadores, que ten convenios colectivos en todos os sectores, que logrou -a pesar dos distintos cambios que se produciron en Israel- ter unha organización moi potente en moitos sectores da sociedade. E eu parto da base de que se analizás con tranquilidade e claridade o mapa do mundo, onde hai sindicatos potentes hai dereitos laborais, á seguridade social, dos mozos, hai dereitos humanos.

En realidade, non sería unha gran sorpresa, xa que os vínculos coa Histadrut non son novos verdade?

 F. Pereira: Hai historicamente unha moi boa relación que o movemento sindical uruguaio tivo coa HISTADRUT. Non esquezamos que en Israel veñen dirixentes da central sindical desde antes dos anos 70, e viñan dirixentes que son os nosos heroes, os compañeiros que despois tiveron que estar na prisión, os que sufriron o exilio, os que morreron na loita contra a ditadura. Esa amizade entre a HISTADRUT e o PIT-CNT permaneceu no tempo, con maior ou menor fortaleza. Nós temos a convicción de que hai que fortalecer non o vínculo entre o PIT-CNT e o Estado de Israel, senón o vínculo entre o PIT-CNT e o HISTADRUT.

E Israel o central é que nestes días obtivemos algunhas ferramentas que poden ser moi importantes para construír unha organización sindical aínda máis potente que a que o PIT-CNT ten en Uruguai. Non son poucas cousas.

Creo que nos levamos un informe importante para Uruguai, que ten claroscuros como todos os informes que facemos, pero parto da base de que o PIT-CNT terminará nalgún momento tendo un convenio colectivo coa HISTADRUT no que con acordos de temas tratemos de envorcar todos os nosos coñecementos a esa traxectoria, que é que os sindicatos, en calquera parte do mundo na que se atopen, estean a conquistar dereitos para a xente.

Ou sexa que desta viaxe tamén poden saír cousas prácticas que axuden ao labor do PIT-CNT.

F. Pereira: Unha ben práctica é que hai unha normativa que atopamos acá que castiga, mesmo con prisión, a aqueles empresarios que evitan construír sindicatos, e de feito en Uruguai asistimos máis dunha vez a persoas que se presentan, mesmo ante o Ministerio de Traballo, dicindo que despediron a traballadores precisamente porque non queren que haxa sindicato. Se iso pasase en Israel, se ese empresario animásese a presentarse e dicir iso, podería ir preso ou pagar unha multa alta. De feito, xa hai algunhas cousas que podemos empezar a impulsar, non digo chegar e automaticamente facelo, os compañeiros do instituto internacional da HISTADRUT comprometéronse a mandarnos as leis en inglés ou español. Xa hai outras ferramentas que podemos manexar.

Ou sexa que puideron ver moita cousa....

F. Pereira: É que  naturalmente acá puidemos camiñar libremente, ninguén nos moveu nin nos impediu facer as cousas que quixemos facer.E para o meu estas son as cousas que o movemento sindical ten que facer, non só con Israel. Unha experiencia parecida foi a que tivemos en Finlandia e seguramente Fernando (Gambera)  ten outras doutros lados. Con cositas de aquí e alá enriquecemos o noso labor que é, finalmente, tratar de que os traballadores uruguaios teñan unha mellor calidade de vida, xerar mozas que teñan dereitos, condicións, capacidade de estudo. E se nos damos conta de que para chegar a postos de traballo cada vez requírese máis educación formal e maior formación profesional, se nos damos conta de que os postos de traballo do futuro requiren de determinados niveis de coñecemento, e de dirixentes sindicais que se amolden a ese novo modelo de traballador, é necesario facer os cambios para ter políticas de futuro. É dicir, é adiantarse ao futuro, porque non van ser as decisións do futuro as que cambien a realidade, as decisións que tomemos hoxe son as que van incidir no futuro do traballo en Uruguai. Seguramente cando nós xa non esteamos no mundo vai haber cambios, que oxalá se fixeron en tempo e forma, para que os novos traballos e os novos traballadores estean organizados baixo un sindicato de clase, combativo, con presenza en todo o país e que entende que hai unha sociedade que pode ser superadora da actual, pero iso hai que construílo día a día, momento a momento, segundo a segundo.

VISIÓN XUVENIL

Tatiana, Fernando falou moito dos mozos , que son o teu campo. Como viviches esta experiencia en Israel, que che achegou?

Tatiana Antúnez: Viñamos con algunhas expectativas, capaz que ata con preconceptos dalgunhas cuestións que nos podiamos atopar, fundamentalmente co que está vinculado máis aos elementos da guerra. Non nos deixa de impresionar ver jovencitos e jovencitas armados que fan un servizo militar obrigatorio, que iso tamén pon nun primeiro plano, en función da política do Estado, a necesidade que hai en canto á defensa. Pero, á vez, isto entreverado coa educación en diferentes valores que teñen que ver coa comunidade, a solidariedade, que son as cousas que nós como mozas querémonos levar e queremos transmitir.

 Paréceme que tamén está bo poder transmitir aos meus compañeiros que cada vez máis se fai necesaria a paz, e que cando un ve os informativos tamén valora o que ten na súa casa, que é todo o contrario, máis aló das realidades nas que vivimos, nas que obviamente nos toca ver miserias humanas como en todos lados.

Que cousas impactáronche?

Tatiana: Estivemos por exemplo no Museo do Holocausto e realmente saímos moi conmovidos. Direiche que persoalmente, esa foi a primeira vez que vin bandeiras nazis en vivo e en directo. E foi ver  todas as cuestións que de súpeto un estudaba nos libros de historia ou se achegaba polo mundo do cinema ou por amigos que tamén tiveron familiares que viviron iso, familiares que tivemos en Uruguai que viviron a ditadura, que aínda que non é comparable con isto si ten que ver cunha forma que elixiu o home historicamente  para exercer o dominio por sobre outros.

Tamén vimos que en Israel conviven diferentes culturas en forma pacífica e ordenada.

E vimos o necesario tamén que se fai tamén transmitir eses valores do respecto e da convivencia para non repetir isto.

Cando de mozos se trata, volvendo ao teu campo específico viches algo que che pareceu especialmente interesante , por exemplo en canto a como lidar con delincuencia xuvenil, un tema moi serio hoxe en Uruguai?

Tatiana:  Explicáronme   que un adolescente antes de chegar a un cárcere pasa por diferentes momentos que dalgunha maneira tentan sacar a resposta punitiva como primeira opción. Tamén conversamos máis que nada sobre o tema dos nenos ou as familias que de súpeto pasan fame e o que nos din acá é que é difícil que haxa unha persoa que non teña onde comer ou durmir, tamén por como é a cultura. Iso non só ten que ver con como se organiza a sociedade nese sentido senón tamén con cuestións culturais que se transmiten entre xeracións. Isto vímolo cando tivemos un encontro cos mozos da organización de estudantes e traballadores, que tamén era moi interesante ver a solidez deses educadores para pararse fronte a unha chea de adolescentes, eran como 4000 adolescentes que estaban á pasar ben sen ningún tipo de problema, un pensa que isto en Uruguai non sería moi posible actualmente, e esas son as cousas que ademais vemos que evitan ou traballan en clave de evitar... desde moi mozos están a traballar en comunidade, adquirindo valores, aparte o valor do traballo e do estudo, que son os camiños que hai que transitar para lograr iso, ter sociedades máis xustas.

VENDO DESDE PRETO

Fabio como compararías as expectativas coas que viñas -que me imaxino que estaban influenciadas coa información internacional- e o que viches no terreo?

Fabio  : Eu non se se se pode dicir que nos chega información que non sexa certa, pero o primeiro que descubrín é que chega información carente de moitos datos dos que che enterás acá, sobre todo de como viven algúns dos países veciños de Israel. Paréceme que iso é o principal. Ímonos   cunha inquietude referir# a ese tema puntual que é como facemos para transmitirlle aos nosos compañeiros nos diferentes lugares para realmente polos en coñecemento de todo ese escenario, coas complexidades que ten.

O escenario é máis complexo que o que sae no noticiero.

Fabio : Exacto. Ás veces un pérdeo cando di: Israel está en guerra na Franxa de Gaza. Está ben, pero que hai na Franxa de Gaza? Israel ten problemas na fronteira con Xordania, e que hai en Xordania?

E cando hablás de Gaza , gobernada polo grupo fundamentalista Hamas, eu permítome dicir: é un réxime reaccionario.

Fabio: Certo. Atopas esas cousas, que daste de conta de que en Uruguai faltan moitos datos sobre iso que axudarían a entender bastante máis a situación e a visualizar que a maior preocupación que temos que ter é como axudamos a estas civilizacións, en virtude de que un vive por sorte nun escenario doutro tipo de paz, para construír esa paz necesaria para que poidan seguir avanzando na rexión. Eses son os contrastes máis grandes que visualizamos.

Levámonos moita pregunta no aire, necesitamos capaz que máis tempo para poder construír moito máis, pero hai toda unha experiencia avanzada en varias áreas , por exemplo  de como traballan en todo o que ten que ver coa educación, iso tamén é unha cuestión. E  hai un elemento esencial pola preocupación que nos atravesa, sobre todo en sectores como o que teño eu. Eu son o presidente da Federación Uruguaia de Empregados de Comercio e Servizos (Fuecys) en Uruguai e o mundo do traballo vén avanzando a pasos axigantados. Hai moito do que dicía Fernando anteriormente, pero é iso, é como logramos que os nosos compañeiros e compañeiras vaian entendendo que hai que prepararse para un mundo que cambia rapidamente.

CIDADÁNS XUDEUS E ÁRABES

Un tema doutra índole, que che quixese expor a vos Fernando Gambera. Como viches o tema judeo árabe entre os propios cidadáns israelís? Lembremos que o 20% da cidadanía son árabes e que por certo tamén os traballadores árabes están afiliados á Histadrut.

F. Gambera: Eu comezaría a responderche facendo referencia a algo máis grande. Sei que o obxectivo pode parecer ambicioso, mesmo utópico, pero está ben porse o horizonte para camiñar cara aí. O obxectivo máis ambicioso sería que fronte a calquera situación que aquí en Israel désese cunha empresa que ten unha filial, ou o que sexa, nalgún dos nosos países, houbese unha reacción inmediata con medidas, non só declaracións de solidariedade senón medidas que tivesen forza en cada un dos países para reverter situacións deste tipo. Ver en Israel como culturas tan diversas, polo menos vistas desde alá, poden estar e convivir nunha mesma central sindical, poden dirimir democraticamente -agora en poucos días teñen eleccións en HISTADRUT- e que, por exemplo, visitemos ao presidente dun distrito no sur e que é candidato a reelixirse e reeditar un período na dirección da HISTADRUT xunto cos outros traballadores xudeus e árabes...

Ese obxectivo final levado a unha sociedade e a un Estado e un país como este, onde empeza a darse esa convivencia, dalgunha maneira está a encamiñarse a ese obxectivo final. Palpar iso, velo desde acá e non tanto telo por versións e conversacións que si podemos ter alá en Uruguai con amigos e demais, paréceme que é algo que agora levamos vivenciado e que temos que pór de nós para tentar transmitir iso que vivenciamos para que non só quede nun informe senón tamén en poder transmitilo.

É certo, nós vimos dun país no que non hai varias nacións, todos somos fillos de inmigrantes, todos formamos parte dunha sociedade que se conformou desa forma, de diversas ondas migratorias, e non quedaron, lamentablemente, nin nacións indíxenas que puidesen ser experiencias que nos desen vivencias propias, estes son aprendizaxes que ben vale a pena atesourar e tratar de transmitir. Fan a ese obxectivo final, primeiro de nada, sexas da relixión que sexas, da pertenza política que poidas ter, sos traballador, tenés intereses en común polos que tenés que pelar, e primeiro de nada tenés que tratar de xuntarche e manter unha unidade, unha unidade de acción, ademais.

NON AO BOICOT

Hai un ano houbo unha gran polémica por mor dun comunicado de Fuecys exhortando a non consumir produtos israelís. Fernando, como Presidente , dixeches no seu momento que aínda que  cada sindicato ten a súa autonomía para facer pronunciamentos, iso non reflicte a posición da central obreira toda no sentido que o PIT-CNT oponse aos boicots. Deixaches en claro que a postura é á fórmula de dous Estados, ou sexa a creación dun Estado palestino independente xunto a Israel, pero deches o "non" ao chamado a boicot.  E quixese preguntarche Fabio, que és xustamente dese sindicato, como ves aquilo que ocorreu, xustamente agora que desde Israel ves que as cousas  son  máis complexas do que se percibe desde Uruguai .

Fabio: A esas cousas é ao que eu referíame cando dicía que faltan elementos e un ás veces termina resolvendo en virtude dos elementos que levan. E claro, ás veces para poder expresarse sobre determinada situación uno tería que ter máis elementos ou polo menos a maior cantidade deles. Hoxe acá está claro que en realidade ese chamado, que este ano se volveu a facer, ao famoso boicot á situación de produtos que veñen de Israel a Uruguai, con iso,  como movemento sindical estamos a pornos en contra quizais dos intereses dos traballadores organizados en Israel. Un atópase acá con que tamén en certa medida está a porse en contra dos traballadores organizados en Palestina, se o verdadeiro fin disto é tratar de solucionar ese conflito que teñen en realidade.  Nunha das xornadas que tivemos falábannos de que 4.000 traballadores de Palestina pasan diariamente para traballar en Israel, entón un pregúntase: se eu xero unha situación de boicot, a quen favorezo, a quen prexudico? Tendo claro que o obxectivo noso ten que ser o que che dicía recentemente, como desde o movemento sindical uruguaio axudamos a que estes pobos atopen a paz necesaria para poder seguir desenvolvéndose.

F. Pereira:  Eu as experiencias que vin de boicot foron todas negativas. Porque quen paga finalmente non é o que ten o capital, que dalgunha maneira ou outra, vai reorientar o seu problema. O que o termina pagando é o elo máis débil, que non se pode mover, que o único que ten é o seu traballo como centralidade de vida. Se o traballo para os traballadores é o salario, é o orgullo de poder levar o froito do seu traballo á súa casa e compartilo coa súa familia, é o traballo da súa esposa, é a construción dunha familia ao redor dunha situación. Nós no Uruguai defendemos dous pobos, dous estados, e non nos imos a mover desa posición internacionalista.

Ese non é o tema en discusión.

F. PEREIRA: Claro, nós imos e falamos a HISTADRUT e dinos: "a nosa posición é dous pobos, dous estados".

Claro, toda a oposición apóiao. Dentro da coalición hai quen non, pero o propio Netanyahu deu o si a esa fórmula. O tema é que sen que senten novamente a negociar, non se concretará.

F. Pereira: En todo caso, se o estado israelí tivese unha posición diferente, eu veño reunirme cos meus compañeiros da HISTADRUT non con Netanyahu. Distinto sería se houbese unha reunión de Estado, que seguramente a tería que levar adiante Tabaré Vázquez.

F.Gambera: Respecto daquel tema do boicot,  ademais de saír Fernando, saímos varios publicamente, pero como se terminou laudando? O Comité Central Israelita, na persoa do seu Presidente Lito Buszkaniec, foi o  PIT-CNT, reuniuse connosco, saímos xuntos en declaracións públicas, e cada cal co seu libreto aclarou os seus tantos, e solucionouse -como dicimos ás veces- á uruguaia, non?

Claro, falando.  Pero eu quixese exporlles novamente outro elemento, preguntar se seica estando uns días en Israel e vendo cousas de preto , tamén cren hoxe que é inxusto chamar a un boicot de produtos israelís.

Fabio: Termina sendo inxusto, desde o noso punto de vista, cos traballadores organizados e co pobo de Israel. Unha das cousas coas que nos atopamos é que a maior parte da poboación, polo menos cos que falamos, e todos nos din o mesmo, está de acordo coa instalación de dous Estados neste lugar. Entón, desde ese punto de vista [o que hai que buscar] é como axudamos, desde o movemento sindical uruguaio, desde o pobo uruguaio en xeral, incluso tratando de levar un expoño formal ata o propio goberno, para a instalación dos dous Estados e a construción dunha paz que dure no tempo. Ese é o obxectivo.

Ir a un boicot, axuda a esa construción? Non.  Noso expoño é claro: tratar de colaborar nesa situación da paz que dure no tempo. Non hai moito máis que iso para dicir, o boicot non vai axudar nese sentido, nin aos traballadores organizados, nin ao pobo de Israel nin ao palestino a resolver o gran dilema que ten hoxe que está, sobre todo, instalado na fronteira.

F. Gambera: O que constatamos é que hai unha división da sociedade israelí case en 50% e 50%, tanto na política interna como no posicionamento respecto dos conflitos cos veciños e demais. Cando nós expuxemos un dos temas máis cuestionados, os colonos e o muro, quen estiveron connosco dixéronnos que opinan o mesmo que nós. Entón, cando vos che planteás [un boicot] sería inxusto que tomemos unha medida que termina repercutindo e sendo dura con quen pensan igual que nós. Isto non é a primeira vez que nos pasa, en moitos estados nós imos e atopamos xente que opina igual que nós e xente que opina diferente, con toda naturalidade xuntámonos cos que opinan igual para seguir acumulando forzas e aplicando, o que mellor podemos facer, convencer a outros de que a nosa posición é a mellor. En Israel pasounos o mesmo que en calquera outro país: atopamos xente que opina igual que nós e xente que non, gustaríanos convencer a estes últimos, o boicot non é o camiño.

Pero hai algo máis alá diso, porque máis aló de que é lexítimo discrepar con tal ou cal política do goberno de quenda, Israel dirime as súas cousas en forma democrática e do outro lado da fronteira uno ve réximes... que non teñen nada que ver coa esquerda.

F.Gambera: Calquera país que se prece de democrático dirime as cousas como o fai Israel, iso tamén está constatado neste intercambio.

Unha das cousas que me parece que nos dá esta experiencia é que se afirma a presenza e convivencia aquí de xente , algo que puidemos vivenciar inclusive en reunións nas que participamos. Reafírmase que esa sería unha liña pola que pode pasar unha solución, a convivencia. É moi fácil enuncialo verbalmente e máis desde  Uruguai, e vivir en Israel  e padecer, é outra cousa. Deime conta que hai unha realidade que impón que estean á defensiva e que se coiden.

Pero o que haxa colonos e un muro que dividiu familias,  visto desde fóra por alguén como eu, é unha actitude ofensiva, non defensiva.

Viches  persoalmente cousas que de fóra uno non pode imaxinar ou cre que son distintas?

F.Gambera: Voucho a dicir con toda sinceridade. Un ve un campamento de mozos como o que vimos, que dormen á intemperie, e seguro non é un problema de recursos para ter unha carpa, e entende que evidentemente é unha  preparación para o servizo militar obrigatorio que virá tempo despois. Un tende a inferir que ten algo que ver. Entón..un pode dicir que cada movemento social dalgunha forma prepara á súa xente para unha realidade  que lles toca vivir. Sería necio non admitilo e non darse  conta. Niso vin reflectida a obrigación que teñen eles de estar á defensiva.

E de lonxe, todo iso non se pode entender.

O catro coincidimos en que isto só se ve se un está acá. E o catro temos o privilexio de estar acá. A síntese  da información á que temos acceso coas grandes cadeas internacionais, sempre é a parte máis amolada e máis cruel do asunto, para un lado ou para o outro. E xamais aparece algo que vimos acá  por exemplo que a Histadrut devólvelle á central obreira palestina parte da cotización dos traballadores palestinos que traballan en Israel.

E a normalidade da vida diaria aínda no medio do conflito...

Eu ademais do que vexo dunha sociedade que segue creando, vivindo, sentindo, facendo as compras como eu fago no meu país, a xente cos cochecitos de bebé, vida normal.

Isto cámbiame a miña opinión de que o muro non achega porque talvez polariza máis ou que pode ser un problema que haxa  colonos? Non, non me cambia esas conviccións que tiña. Pero si me cambia moitas das percepcións que tiña, de como imaxinaba que era a vida  cotiá aquí .Iso si.

Ler a nova orixinal: http://www.montevideo.com.uy/contenido/Entrevista-con-delegacion-del-PIT-CNT-resumen-de-su-visita-a-Israel-339857