Programa de 10 puntos para alcanzar a Paz. Por Itzjak Hertzog (Secretario xeral do Partido Laborista)

Por Itzjak Hertzog
Secretario xeral do Partido Laborista
Febreiro de 2017

Hai uns días o xornal "Haaretz" publicou unha información de Barak Ravid sobre un cumio secreto celebrada en Aqqaba hai un ano, coa participación do primeiro ministro Benjamin Netanyahu, o Secretario de Estado, John Kerry, o rei xordano Abdallah II e o presidente exipcio, Abdel Fattah Al-Sisi. Esta conferencia, cuxa existencia foi confirmada polo Primeiro Ministro, e en base a outras medidas adoptadas en paralelo, determinou a miña vontade de examinar a posibilidade dun goberno de unidade con Netanyahu en marzo maio do 2016, a favor de tentar un cambio en todo o Oriente Medio. A información publicada en "Haaretz" revelou unha pequena parte da grande oportunidade que tiña Israel para mudar a cara do Oriente Medio e que podería traer esperanza para o noso pobo e os pobos da rexión. Un movemento histórico que, por razóns obvias, mantivéronse en segredo (ate que madurase), e que estaba destinada a previr novos ciclos de violencia e derramamento de sangue. Varias veces argumentei, por aquel entón, que Israel se enfrontaba a unha oportunidade histórica para un proceso político espectacular que nos obrigaba a adoptar decisións políticas valentes. A miña vontade de meterme nunha alianza que era percibida como un suicidio político -despois de dicir durante as eleccións que "nós ou el"- estaba impulsada por un sentido de compromiso irrenunciable por salvar a Israel dun desastre dun só estado binacional, e para previr maiores perdas innecesarias en ambos os lados. 

Sentín que era o meu deber o non dar as costas á situación que se me presentaba. Toda a miña vida política comprometinme á procura da paz, polo que decidín ir cunha mente aberta e examinar a oportunidade, despois de recibir expresamente de boca dos líderes máis prominentes na nosa rexión e na política mundial. Eles tamén confirmaron que Netanyahu expresoulles un compromiso explícito para promover o movemento de paz, sendo el un xogador importante neste proceso. Por desgraza, no momento da decisión, Netanyahu parpadeou. Sucumbiu aos seus aliados da dereita e a todos os seus medos, negou os compromisos adoptados e destruíu a posibilidade real que existía, nese intre, para un acordo rexional e para cambiar a cara do Oriente Medio. 

Pola miña banda, eu estaba listo para recibir os insultos e as acusacións dos meus rivais políticos, para salvar á miña xente e á miña patria doutra rolda de derramamento de sangue, que nola están asegurando con arrogancia típica os ministros do gabinete durante as últimas semanas. O presidente exipcio Al-Sissi e o rei de Xordania Abdallah II repetiron esta semana, e deixaron claro as condicións fundamentais na forma na que vían un proceso rexional de dous estados. Non unha Xordania como un estado palestino de acordo ao que di Tzipi Hotovely (Vice Ministro de Exteriores), e non un estado palestino na península do Sinaí de acordo ao que propón Ayub Kara (deputado do Likud). Os líderes responsables debemos seguir loitando pola paz e a solución de dous estados nacionais para dous pobos, porque esta é a única solución posible. Neste momento, en vista do cumio Netanyahu-Trump, está máis claro que nunca que Israel se atopa hoxe, cincuenta anos despois da Guerra do Seis Días, nun cruzamento de camiños históricos e cruciais. Neste momento debemos dicir duras verdades. Unha verdade é que os asentamentos xudeus máis aló da liña verde alcanzaron proporcións que ameazan a existencia mesma de Israel como un estado xudeu. A continuación da construción en todos os asentamentos, todo o tempo, de forma salvaxe, dará lugar á substitución dun estado con maioría xudía a un con maioría árabe. A Lei de Regulamentación máis as voces que reclaman a anexión dun ou outro tipo, incluídos os pedidos de anexión da zona C, son presentadas polos líderes nacionais, son a expresión máis tanxible deste perigo. 

Os bloques de asentamentos grandes son parte da solución. En termos xerais a continuación da construción en Xudea e Samaria son parte do problema. A segunda verdade é que o control continuo doutro pobo chegou a un punto perigoso, ameaza hoxe o carácter moral de Israel e a identidade como un estado democrático. E a terceira verdade: É necesario recoñecer que o intento de chegar a unha paz permanente nun só golpe, nunha soa conferencia ou nun proceso que inclúa fórmulas e parámetros acordados para un acordo final, todo isto fallou. Fracasou en repetidas ocasións. Con Ehud Barak cando o tentou en Camp David, con Ehud Olmert cando o tentou en Annapolis e con Netanyahu baixo os parámetros de Kerry, cando o tentou nos últimos anos. Todos estes esforzos terminaron en decepción, e algúns provocaron un aumento da violencia, a hostilidade e a desconfianza entre os líderes e os pobos. Non debemos aceptar o Status Quo, pero tampouco debemos repetir os erros do pasado. Non debemos pór en perigo a seguridade, pero tampouco podemos permitirnos ir cos ollos abertos cara ao suicidio nacional. Non á expropiación e tampouco á anexión de millóns de palestinos, que esixirán plenos dereitos civís. Só serve unha solución de dous estados que nos pode ofrecer unha saída e pór fin ao sanguento conflito de tantos anos. A infraestrutura para isto xa existe desde hai anos, e agora existe máis que nunca antes. Existe na forma dun desexo de integración rexional vía un proceso político, grazas a aliados rexionais, serios e fortes, e grazas a intereses comúns, nosos e dos nosos veciños para erradicar a ISIS, para disuadir a Irán, e para avanzar cos palestinos. 

Existen grazas aos principios da Iniciativa de Paz Árabe, que aínda están vivos, os que se deben combinar co desexo de separarnos dos palestinos e co respaldo do proceso do goberno de Trump. Estes dous alicerces -a infraestrutura rexional e a separación- en combinación con movementos fóra da caixa do convencional, poden servir como unha nova folla de ruta modernizada. Unha folla de ruta real e nova. Unha folla de ruta medida e realista que serve como unha antítese ao programa de Naftali Bennett. 

En comparación co deixamento do goberno israelí no tema, eu ofrezo un marco actualizado que inclúe un proceso de varias fases coas seguintes etapas e compoñentes actualizados, unha folla de ruta de dez puntos: 

- Hai que ratificar a través dun acto de compromiso, por parte das partes e fronte á comunidade internacional que o obxectivo último é a conformación de dous estados, un xunto ao outro, que vivan en paz e seguridade en convivencia. 

- As partes deben determinar que nun período de ata dez anos, durante todo este proceso, o territorio situado na zona oeste do Jordán será unha área libre de violencia de todo tipo. Acordarase unha serie de medidas para impor a lei con sancións inflexibles contra calquera tipo de terrorismo e de incitación. O Consello de Seguridade adoptará unha decisión respecto diso e supervisará directamente a súa execución. 

- Ao mesmo tempo, as partes moveranse en dirección á concreción dos estados. Israel vai seguir avanzando no proceso de separación dos palestinos, completando o cerco (valado) que protexerá a Xerusalén e os bloques de asentamentos, establecerase unha barreira entre Xerusalén e as aldeas palestinas ao redor de Xerusalén, mediante a transferencia de poderes adicionais aos palestinos sobre o terreo, incluíndo a transferencia de poderes civís aos palestinos nalgunhas partes da zona C, entre outras cousas, para permitir o desenvolvemento urbano das comunidades palestinas próximas ao valado e entre as principais cidades palestinas. Xusto o contrario do que esixe Bennett. 

- Israel conxelará a construción fóra dos bloques de asentamentos e absterase de calquera acción que puidese cambiar a situación sobre o terreo nestas rexións, salvo por motivos de seguridade, para permitir a realización da visión de dous estados. 

- Ao mesmo tempo, desenvolverase intensivamente a situación económica palestina, entre outros grazas á utilización de instrumentos rexionais e internacionais, incluíndo o desenvolvemento urbano, a reconstrución dos campos de refuxiados e un desenvolvemento económico e industrial sustentable. 

- Os palestinos, pola súa banda, actuarán para previr todo tipo de terrorismo e incitación. Tamén van traballar para concretar un amplo consenso nacional interno palestino, que incluiría a Ribeira Occidental e a Franxa de Gaza baixo unha única soberanía. Se o fan, terán dereito a declarar un estado palestino con fronteiras temporais, e quedará claro que as súas fronteiras definitivas determinaranse unicamente no marco dun acordo. Israel considerará positivamente o recoñecemento do Estado palestino e anunciará que a ve como o seu socio para a implementación dun acordo final. 

- As FDI seguirá funcionando en toda a Ribeira Occidental, sobre o límite do río Jordán e na fronteira ao redor da Franxa de Gaza. A colaboración en temas de seguridade coa Autoridade Palestina e os seus aparellos continuará e mesmo se reforzará. 

- As partes traballarán para reconstruír Gaza, incluíndo o establecemento dun porto, suxeitos a estritas medidas de seguridade, a desmilitarización completa e a destrución dos túneles.

- Durante o período, e supondo que durante estes anos non viviremos violencia na rexión, abrirase a negociación directa entre as partes, co respaldo dos países da rexión e a comunidade internacional. Sen condicións previas, como iguais, con seriedade e determinación, un movemento cara á paz total e definitiva para chegar a unha solución de todas as cuestións en controversia, incluso a determinación das fronteiras permanentes, as cuestións básicas e o fin das esixencias e o conflito. 

- Os países da rexión apoiarán os movementos publicamente e con toda a súa forza, como parte dun acordo rexional máis amplo e dramático. Israel vai iniciar o establecemento de institucións comúns para o Oriente Medio, para activar o desenvolvemento e a cooperación rexional en diversos ámbitos, como a seguridade, a economía, a auga e a circulación de mercadorías e de traballadores, e suxerirá que Xerusalén sexa o centro desta comunidade rexional. 

En momentos nos que presenciamos unha forte treboada ao noso ao redor, e cando somos testemuñas ao longo da liña do tempo concretarse o perigo de perder a Israel como a nosa estado nación, é alí onde hai que impulsar o proceso, medido e realista para facer realidade a visión de dous estados. O proceso conducirá ante todo a unha calma, onde cada parte recibirá algo en cada etapa. Os palestinos reciben o recoñecemento, poderes, máis espazo e un horizonte de futuro. Os israelís obteñen a confianza e o recoñecemento rexional, un horizonte e esperanza. Non actuaremos nun galope desenfreado cara a un cronograma descoñecido e imposible. O cambio de dirección levaranos ao optimismo e o condicionante dun silencio absoluto esixirá aos palestinos e aos israelís a un esforzo supremo en contra da violencia e o terrorismo. E o máis importante: evitará que nos dirixamos cara a desexos de anexión, cara a un inferno do estilo que se viviu en Bosnia e agora en Siria. Protexerá a paradigma dos dous estados e o proceso entre as dúas nacións converterase en realista. A separación progresará, a economía palestina progresará, o desenvolvemento da infraestrutura rexional e principios da iniciativa de paz cobrarán forma. Así protexeremos os bloques territoriais de asentamentos para mantelos baixo soberanía israelí. Esta será a verdadeira vitoria do sionismo. Unha nova realidade, con seguridade e confianza mutua que en última instancia, levaranos a un acordo de paz, e evitaranos un desastre. 

*O deputado Itzjak Hertzog é o líder da oposición, o presidente do Majané Hatzioní e líder do Partido Laborista

Via:http://hatzadhasheni.com/el-programa-de-10-puntos-para-alcanzar-la-paz-de-itzjak-hertzog-lider-del-partido-laborista-en-israel/