Membro da Liga Internacional Contra o
Racismo e o Antisemitismo (LICRA) e Senador de EH Bildu
El Correo - 27.01.2017
Hoxe,
27 de xaneiro, impulsado pola ONU e a Unión Europea, celébrase o Día
Internacional de Conmemoración en Memoria das Vítimas do Holocausto, tamén
coñecido pola súa tradución ao hebreo “Shoah” (Xenocidio Xudeu). De igual
forma, de maneira inclusiva, en numerosos actos
lembrarase ao resto de vítimas do totalitarismo, xa que, aínda que
existen días de conmemoración específica do xenocidio xitano (Porraimos),o 2 de
agosto, e o das vitimas do nazismo, o 23 do mesmo mes. O aniversario da
liberación de Auschwitz- Birkenau, polas tropas sovieticas. Un día para o
recordo da páxina máis negra da historia Europea. Como puido ocorrer ese horror
na zona máis culta e desenvolvida na Europa do Século XX?
A Shoah, foi deseñada e planificada por
15 membros da elite do partido nazi, reunidos en Wansee (20-1-1942). Naquela
reunión estableceuse a burocratización da deportación e aniquilación dos xudeus
europeos por medios industriais «a solución final á cuestión xudía». Ao final
da II Guerra Mundial, 2/3 dos xudeus de Europa, máis de 6 millóns, foran
exterminados. O Holocausto foi o cénit de máis de 2000 anos de antisemitismo. O odio antixudeu non naceu na Alemaña Nazi.
Desde séculos antes e diferentes ideoloxías, relixións e Estados promoveuse a
segregación, as expulsións, os pogromos, os boicots e as discriminacións contra
os xudeus. Todo iso, argumentado desde todo tipo de líbelos e acusacións falsas deshumanizadoras,
demonizadoras e estereotipadas sobre os xudeus. O máis preocupante é que nin
tras o nazismo, a xudeofobia ou outras formas de odio racial, desapareceron de
Europa.
Se algún de vostedes transita polo barrio
do Saint-Esprit, de Baiona-Bayonne, observará como na Rue Maubec, preto da
estación, hai un retén permanente de militares fronte á entrada da sinagoga. Os
sucesivos ataques contra a comunidade xudía en Europa, fan necesaria a
protección das institucións hebreas: o colexio de Toulouse, o museo de
Bruxelas, o Hyper Cacher en Paris, a sinagoga de Copenhague. Pero non só o
yihadismo ameaza a este colectivo. En 2006, o mozo Ilan Halimi foi secuestrado
e golpeado até a morte, xa que os seus secuestradores presumiron, baseados nunha
lóxica antisemita, que poderían pedir unha importante suma polo seu rescate,
baseado na falsidade xudeófoba, que, como xudeu, a súa familia sería
millonaria. Pero máis aló do antisemitismo violento, segue existindo o
intelectual e discriminador; aquel que segue sinalando, acusando, calumniando e
difundindo os vellos mitos antixudeus. Non só non acabaron as caricaturas que
representan aos xudeus con narices aguileñas, ou os converten en arañas, polbos
ou porcos; séguense publicando artigos que falan «dun lobby poderoso xudeu»;
políticos, cualifican de «axentes exteriores ou verdugos» a representantes da
comunidade xudía. De igual forma, internet e as redes sociais volvéronse o
viveiro perfecto desde onde o anonimato, séguense estendendo todo tipo de libelos
xudeófobos. En 2013, a Axencia Europea de Dereitos Fundamentais (FRA), fixo
unha chamada aos países membros da Unión Europea (UE), para que tomasen medidas
"urxentes" co fin de actuar contra o "crecente
antisemitismo", sobre todo en Internet. No mesmo informe, no que se
recollía unha enquisa en 10 Estados membros da UE, un de cada 5 cidadáns xudeus
recoñecía sufrir algún tipo de incidente xudeófobo.
Unha das características propias do
antisemitismo actual, é que ninguén se adoita recoñecer como tal. En moitos
casos, as máis nauseabundas acusacións antisemitas, adóitanse camuflar como
opinións «politicamente correctas», nalgúns casos como críticas a Israel ou ao
sionismo, aínda que se realicen contra persoas
que nada teñen que ver con ese Estado. Isto non é novo; lembremos o
“Complot dos Médicos” ,na URSS; ou o “Proceso de Praga”, en Checoslovaquia
(1952), nos cales, as xa falsas
acusacións complotistas, foron presentadas contra “axentes sionistas”, cando en
realidade foron as clásicas acusacións do antisemitismo contra cidadáns que, o
único que tiñan en común, é que eran xudeus. Durante os nosos días, esta
práctica non cesou o intento de camuflar a xudeofobia primaría en discursos
elaborados e, presumiblemente neutrais. As
mesmas institucións europeas, como UE (Axencia Europea para os Dereitos
Fundamentais-FRA) e a OSCE, na súa definición de traballo sobre o antisemitismo
recolleron que é e que non o é. De igual forma, foron numerosos os estudos
universitarios analizando o asunto, como o do profesor Xavier Torrens, na súa
análise “A Heurística do Antisemitismo Contemporáneo”, na cal, fica en
evidencia o escamoteamiento do vello odio antixudeu baixo novas formas. Cales
son eses libelos e acusacións?
 |
| Jon Iñarritu, senador de EH Bildu |
Nos nosos días, os libelos xudeófobos
seguen estendéndose. O curioso é que, practicamente, non variaron :
conspiracionismo; control de medios económicos, industriais, de medios de
comunicación; poderío económico e político; deicidio; o libelo do sangue. Un
século despois da públicación dos “Protocolos dos sabios de Sion”, as falsas acusacións de control e conspiración
seguen. Ao igual o da demonización e a sospeita de todo aquilo que é xudeu. O
filosofo Taguieff na súa obra “O Nova xudeofobia” sinala que, hoxe en día, o antisemitismo
atópase en tres sectores: A extrema dereita, o islamismo e en sectores da
esquerda. Isto último é o que máis sorprende Como é posible? En ocasións
quíxose presentar este problema como co conflito árabe-israelí, pero o certo é
que o antisemitismo de esquerda naceu en certos sectores desde os inicios, en
pleno século XIX; non hai máis que ler a Proudhon e a outros teóricos. De igual
forma, a día de hoxe, os actos e declaracións xudeófobas que se realizan
actualmente desde postulados de esquerda, non sempre se fan abordando a problemática
de Oriente Medio, senón de asuntos occidentais. Non é nin xeneralizado nin o
máis perigoso, pero se o máis incomprensible que, nun movemento que loita pola
igualdade e contra a discriminación, pódese producir algo así. Por iso, como manifestaron nos últimos anos pensadores como
Ignacio Ramonet, Slavoj Zizek e Owen Jones, tamén na esquerda existe un
problema e hai que facerlle fronte.
Incomprensiblemente a xudeofobia, do
mesmo xeito que outros prexuízos como a xitanofobia, a islamofobia e a
xenofobia, seguen presentes nas nosas sociedades. Non sempre tan explícito nin
evidente, pero aí está. Do mesmo xeito, a extrema dereita volve competir por
chegar a Gobernos en Europa coas súas mensaxes do odio e, con iso, inflúe
noutras formacións que se dedican a abordar problemáticas humanitarias e sociais, desde a segurocracia, apuntan e
criminalizan a colectivos pola súa orixe, etnia, confesión.
Por todo iso, lembremos o
que ocorreu en Europa, nunha Europa culta, berce da racionalidade. Lembremos
que, a peor Europa, foi esa Europa antixudía e racista. É importante lembralo
xa que se non o facemos, desa desmemoria nacerán a banalización, o esquecemento
e, del rexurdirá o prexuízo no que habita a intolerancia. Todos aqueles que
participamos en política, especialmente aqueles que desde a esquerda aspiramos
a unha sociedade máis igualitaria, sen discriminacións de ningún tipo, temos
unha responsabilidade a favor de crear máis tolerancia e de non alimentar
vellos demos vestidos de novos.
Comentarios