De Hitler e Hearst a Conquest e Solzjenitsyn!
Historia dos supostos millóns de presos e mortos nos campos de traballo e pola fame na Unión Soviética o tempo de Stáline.
Neste mundo en que vivimos, quen consegue escapar ás terriveis historias de mortes sospeitosas e assassinios nos campos de traballo Gulag na Unión Soviética? Quen consegue escapar ás historias de millóns de mortos pola fames e de millóns de opositores executados na Unión Soviética o tempo de Stáline? No mundo capitalista repítense estas historias en libros, xornais, radio, televisión e filme nunha cantidade infinita e o mito de decenas de millóns de vitimas que o socialismo causaría ten crecido sen límites nos últimos cincuenta anos.
Mais na realidade, de onde veñen estas historias e estes números? Quen está por detrás disto?
E outra pregunta: o que hai de verdade nesas historias? Por exemplo, cal é a información existente nos arquivos da Unión Soviética, anteriormente secretos, mais abertos por Gorbatchov á investigación histórica en 1989? Segundo os inventores dos mitos, todas as historias de millóns de mortos na Unión Soviética de Stáline se confirmarían o día en que os arquivos fosen abertos. Foi o que aconteceu? Foi confirmado?
O artigo que segue móstranos de onde veñen e quen está por detrás das historias dos millóns de mortos pola fame e nos campos de traballo na Unión Soviética de Stáline. O autor do texto, despois de estudar o resultado das investigacións feitas nos arquivos da Unión Soviética dános tamén información en datos concretos sobre o certo número de presos, anos de prisión e o certo número de mortos e de condenados á morte na Unión Soviética de Stáline. A realidade é ben distinta do mito!
O autor do texto, Mário Sousa, é militante do partido comunista, KPML(r) na Suecia. O artigo foi escrito en sueco para o xornal do partido, Proletären - O Proletário - onde foi publicado en Abril de 1998. A tradución é do autor.
En liña recta a través da historia - de Hitler e Hearst a Conquest e Solzjenitsyn.
O ano de 1933 a politica alemá sofre modificacións que van deixar marcas na historia mundial durante decenas de anos. En 30 de Xaneiro Hitler é nomeado primeiro ministro e un nova maneira de gobernar, con violencia e sen respecto polas leis, comeza a tomar forma. Para consolidar o poder, os nazis marcan novas eleccións para 5 de marzo utilizando toda a propaganda ao seu alcance para asegurar un resultado vitorioso. Unha semana antes das eleccións, en 27 de fevreiro, os nazis incendian o parlamento e acusan os comunistas de seren eles os incendiarios. O partido comunista é prohibido e moitos comunistas son prendidos. Nas eleccións que se seguiron os nazis obtiveron 17,3 millóns de votos e 288 deputados, cerca de 48% do eleitorado. (en novembro de 1932 tiveran 11,7 millóns de votos e 196 deputados). Despois da prohibición do partido comunista, os nazis comezaron a perseguir os socialdemocratas e o movemento sindical e os primeiros campos de concentración comezaron a encherse con todos eses homes e mulleres de esquerda. Non obstante continou a aumentar o poder de Hitler no parlamento coa axuda da dereita. O día 24 de marzo Hitler fixo pasar unha lei no parlamento que lle deu poderes totais para gobernar o país durante catro anos sen necesidade de consulta parlamentaria. A partir de aí comezaron as persecucións abertas aos xudeus e os primeiros deron entrada nos campos de concentración onde xa se encontraban comunistas e socialdemocratas de esquerda. Hitler continuou a marcha polo poder total, cortando con todos os acordos internacionais de 1918 que impuñan restricións ao armamento e militarização da Alemaña. O rearmamento da Alemaña faise a gran velocidade. Esta era a situación politica internacional cando o mito dos millóns de mortos na Unión Soviética se comezou a formar.
A Ucraína como unha parte do espazo alemán.
Ao lado de Hitler no comando da Alemaña estaba o ministro da propaganda, Goebells, o máximo responsábel para incutir o soño nazi no pobo alemán. Este era o soño do pobo da raza pura vivindo nunha gran Alemaña, un país cun grande "lebensraum", un gran espazo para vivir. Unha parte deste "lebensraum", unha área moi maior do que a Alemaña, iría ser conquistada no Este e incorporada na nación alemá. En 1925 no libro Mein Kampf xa Hitler indicara a Ucraína como unha parte integrante do espazo alemán. A Ucraína e outras rexións no Este de a Europa irían pretencer á nación alemá para poderen ser utilizadas dunha maneira "correcta". Segundo a propaganda nazi, a espada alemá iría liberar esa terra para dar lugar ao arado alemán! Con técnica alemá e empresas alemás a Ucraína iría ser transformada na terra produtora de cereais da Alemaña! Mais primeiro terían os alemáns que liberar a Ucraína do seu pobo de "seres humanos inferiores", os cales, segundo a propaganda nazi, serían utilizados como forza de traballo escrava nas casas, fábricas e agriculturas alemás, en todos os lugares onde a economía alemá necesitase deles.
A conquista da Ucraína e doutras rexións da Unión Soviética implicaba necessáriamente guerra contra a Unión Soviética, o que era necesario preparar a longo termo. Para ese efecto o ministerio de propaganda nazi, chefiado por Goebbels, iniciou en 1934 unha campaña sobre un suposto xenocidio feito polos bolcheviques na Ucraína, unha terrivel catastrofe de fame que sería provocada por Stáline para someter e obrigar os campesiños a aceptar a politica socialista. O obxectivo da campaña nazi era de preparar a opinión pública mundial para a "liberación" da Ucraína polas tropas alemás. A pesar de grandes esforzos e aínda que algúns textos da propaganda alemá fosen públicados na prensa inglêsa, a campaña nazi sobre o "xenocidio" na Ucraína non tivo grande susseço a nivel mundial. Era evidente que Hitler i Goebbels necesitaban de axuda para espallar as calúnias sobre a Unión Soviética. A axuda foi encontrada nos Estados Unidos da América!
William Hearst, un amigo de Hitler.
William Randolph HEARST é o nome do multimilionário americano que veu axudar os nazis na guerra psicologica contra a Unión Soviética. Hearst é o redactor americano coñecido como sendo o "pai" da chamada prensa amarela, a prensa sensacionalísta. William Hearst comezou a carreira de redactor en 1885, cando o seu pai George Hearst, millonario da industria mineira, senador e redactor, lle deu a dirección do xornal San Francisco Daily Examiner. Así comezou tamén o imperio jornalistico de Hearst que dunha maneira definitiva iría deixar marcas profundas na vida e nos conceptos dos norteamericanos. Despois da morte do pai, William Hearst vendeu todas as accións da industria mineira que herdou e comezou a investir o capital no mundo jornalistico. A primeira compra que fixo foi o New York Morning Journal, un xornal de tipo tradicional que Hearst transformou totalmente nun xornal sensacionalístico. As noticias eran compradas a calquera prezo e cando non había crueldades ou crimes violentos para contar cabía aos xornalistas i fotógrafos "arranxar" o asunto. É xustamente esta a marca da "prensa amarela", a mentira e a crueldade arranxada e servida como verdade.
As mentiras de Hearst fixeron del millonario e persoa importante no mundo xornalístico, sendo en 1935 un dos homes máis ricos do mundo cunha fortuna avaliada en 200 millóns de dolares. Despois da compra do Morning Journal, Hearst continuou a comprar e fundar xornais diarios e semanarios por todos os EUA. Na década dos anos 40, William Hearst era propietario de 25 xornais diarios, 24 semanarios, 12 estacións de radio, 2 servizos de informas mundiais, un servizo de noticias para filme, a empresa de filme Cosmopolitan e moi máis. En 1948 comprou unha das primeiras estacións de televisión dos EUA, a WBAL-TV en Baltimore. Os xornais de Hearst vendían 13 millóns de exemplares diarios con cerca de 40 millóns de lectores! Case un terzo da poboación adulta dos EUA lía diáriamente os xornais de Hearst! E alén diso moitos millóns de persoas en todo o mundo recibían a información da prensa de Hearst a través dos servizos de noticías, filmes e unha serie de revistas que eran traducidas e editadas en grandes cantidades en todo o mundo. Os números enriba citados mostran ben de que maneira o imperio de Hearst influenciou a vida politica americana e a vida politica do mundo en xeral durante moitos anos. (entre outras cousas contra a participación dos EUA na segunda guerra mundial polo lado da Unión Soviética e nas campañas anti comunistas de McCarty na década 50).
Os conceptos de William Hearst eran extremamente conservativos, nacionalistas e anti-comunistas. A súa politica era a politica da extrema dereita. En 1934 fixo unha viaxe á Alemaña onde foi recibido por Hitler como convidado e amigo. Despois desta viaxe os xornais de Hearst tornáronse aínda máis reacionários, sempre con artigos contra o socialismo, contra a Unión Soviética e en especial contra Stáline. Hearst tentou tamén utilizar os seus xornais para facer propaganda nazi abertamente, cunha serie de artigos de Göring, a man dereita de Hitler. No entanto as protestas de moitos lectores obrigárono a parar a publicación e retirar os artigos.
Despois da visita a Hitler os xornais sensacionalistas de Hearst viñan cheos de "revelacións" sobre acontecementos espantosos na Unión Soviética como assassinios, xenocidios, escravitude, luxo para os gobernantes e fame para o pobo, sendo estas as grandes "noticias" diarias. O material era dado a Hearst pola Gestapo, a vixía política da Alemaña nazi. Nas primeiras páxinas dos xornais había moitas veces caricaturas och imaxes falsas da Unión Soviética onde Stáline era retratado como un asasino de coitelo na man. Non esquezamos que estes artigos eran lidos diariamente por 40 millóns de persoas nos Estados Unidos e millóns doutras en todo o mundo!
O mito da fame na Ucraína
Unha das primeiras campañas da prensa de Hearst contra a Unión Soviética foi sobre os supostos millóns de mortos, vitimas da fame na Ucraína. A campaña iniciouse en 18 de fevreiro de 1935 no xornal Chicago American cun titulo na primeira páxina, "Seis millóns de mortos de fame na Unión Soviética". Utilizando material vindo da Alemaña nazi comezou así o simpatizante do nazismo e magnate da prensa William Hearst a publicar historias fantásticas sobre un genocidio provocado polos bolcheviques con moitos millóns de mortos de fame na Ucraína. A realidade era ben distinta. O que se tiña pasado na Unión Soviética no principio da década de 1930 foi unha gran loita de clases en que os campesiños pobres e sen terra se levantaron contra os grandes agrarios ricos, os kulaks, e iniciaron a loita polos colectivos agricolas, os kolchozes. Esta gran loita de clases que envolvía directa ou indirectamente 120 millóns de campesiños causou inestabilidade na produción agrícola e nalgunhas rexións falta de produtos alimentares. A falta de comida enfraquecía as persoas, o que contribuíu para un aumento de vitimas de epidemias infecciosas. Este tipo de epidemias era nesa altura un acontecemento tristemente común no mundo. De 1918 a 1920 unha epidemia infecciosa coñecida como a gripe española fixo millóns de mortos nos EUA e na Europa (máis de 20 millóns), mais nunca ninguén acusou os gobernos deses paises de mataren os seus cidadáns. O feito é que os gobernos nada podían facer contra epidemias desta especie. Só coa aparición da penicilina durante a segunda guerra mundial é que as epidemias infecciosas poderam comezar a seren combatidas con exito no fin da década de 1940.
Os artigos na prensa de Hearst sobre os millóns de mortos de fame na Ucraína que fora "provocada polos comunistas" eran detallados e terriveis. A prensa de Hearst utilizou todo ao seu alcançe para facer da mentira realidade, provocando a opinión pública nos países capitalistas a volverse fortemente contra a Unión Soviética. Así se orixinou o primeiro gran mito dos millóns de mortos na Unión Soviética. Na vaga de protestas contra a fame "provocada polos comunistas" que se seguiu na prensa occidental ninguén quiz escoitar os desmentidos da Unión Soviética, sendo o completo desmascaramento das mentiras da prensa de Hearst en 1934, adiado até 1987! Durante máis de 50 anos e na base destas calumnias, varias xeracións de persoas en todo o mundo foron levadas a formar unha visión negativa do socialismo e da Unión Soviética.
O imperio massmedial de Hearst ano 1998!
William Hearst morreu en 1951 na súa casa en Beverly Hills na California. Hearst deixou un imperio massmedial que aínda hoxe continúa a espallar a súa mensaxe reacionária por todo o mundo. A empresa The Hearst Corporation é unha das maiores do mundo en que vivimos, reunindo máis de 100 compañías onde traballan 15 000 persoas. O imperio de Hearst abrangue hoxe xornais, revisadas, libros, radio, televisión, TV cabo, agencias de informas e multimedia.
52 anos para desmascarar unha mentira!
A campaña de desinformação dos nazis sobre a Ucraína non morreu coa derrota da Alemaña nazi na segunda guerra mundial. As mentiras nazis foron retomadas pola CIA e polo MI5 británico e tiveron sempre un lugar garantido na guerra de propaganda contra a Unión Soviética. As campañas anticomunistas de McCarthy nos EUA, despois da segunda guerra mundial, tamén viviron á custa dos "millóns de mortos de fame da Ucraína". En 1953 foi publicado un libro nos EUA sobre este tema, co titulo "Black Deeds of the Kremlin" (Os feitos negros do Kremlin). A publicación foi pagada por refuxiados ucraínos nos EUA, xente que colaborara cos nazis na segunda guerra mundial a quen o goberno americano deu asilo político presentándoos ao mundo como demócratas.
Cando Reagan foi elixido presidente dos EUA e iniciou a súa campaña anticomunista na década de 1980, renovouse a propaganda dos "millóns de mortos na Ucraína". En 1984 un profesor da Universidade de Havard editou un libro co titulo de "Human life in Rusia" (Vida humana na Rusia) en que estaba incluido o material falso da prensa nazi de Hearst de 1934. En 1984 foron así reeditadas as mentiras e falsificacións nazis dos anos 30 mais agora coa capa respeitável dunha universidade americana. Mais a historia non fica por aquí. Xa en 1986 saíu máis un libro sobre o tema, co titulo "The Harvest of Sorrow", escrito polo anterior axente da vixía secreta britanica Robert Conquest que é hoxe profesor da Universidade de Stansfort na California. Polo "traballo" co libro Conquest recibiu 80.000 dolares da Ukraina National Association. A mesma assossiação pagou tamén un filme feito en 1986, o "The Harvest of Despair", en que, entre outras cousas, se utilizou o material de Conquest. Nesta altura xa os números presentados nos EUA dos "mortos de fame na Ucraína" ían en 15 millóns de persoas!
No entanto os millóns de mortos de fame na Ucraína presentados na prensa americana de Hearst e a súa utilización en libros e filmes era material completamente falso. O xornalista canadiano Douglas Tottle demostrou rigorosamente esa falsificación no seu libro "Fraud, Famine and Fascism, The Ukrainian Genocide Myth from Hitler cho Havard" editado en Toronto en 1987. Entre outras cousas Tottle mostrou que o material fotográfico presentado, fotografías horriveis de nenos esfomeadas, foi tirado de publicacións do ano de 1922 nunha altura en que millóns de persoas morreron na guerra e de fame, cando oito exércitos estranjeiros invadiron a Unión Soviética durante a guerra civil de 1918 - 1921. Douglas Tottle presenta tamén os feitos sobre a reportaxe da fame, feita en 1934 e demostra a mixórdia de mentiras publicadas na prensa de Hearst.
O xornalista que durante moito tempo enviara reportaxes e fotografías das chamadas zonas da fame, un correcto Thomas Walter, nunca tiña estado na Ucraína, mais só estado en Moscova durante cinco días. Este feito foi revelado polo xornalista Louis Fischer, o entón correspondente de Moscova do xornal americano The Nation. Fisher revelou tamén que o xornalista M. Parrott, o certo correspondente en Moscova da prensa de Hearst, enviara a Hearst reportaxes que nunca foron publicadas, sobre as ceifas con moi bos resultados en 1933 na Unión Soviética e sobre unha Ucraína soviética en desenvolvemento. Tottle móstranos tamén que o xornalista que fixo as reportaxes sobre a suposta fame para Hearst, o tal Thomas Walker, na realidade se chamaba Robert Green, un condenado escapado da prisión estatal do Colorado! Este Walker, ou sexa Green, foi prendido no retorno aos EUA e confesou en tribunal nunca ter estado na Ucraína. Todas estas mentiras sobre os millóns de mortos de fame na Ucraína os anos 30, unha fame que sería provocada por Stáline, só viñeron a ser coñecidas e desmascaradas en 1987! O nazi Hearst, o axente da vixía Conquest e outros, teñen intrujado millóns de persoas coas súas mentiras e falsas reportaxes. Aínda hoxe aparecen as historias do nazi Hearst en libros recem editados, de escritores pagados pola dereita.
A prensa de Hearst cunha posición monopolista en moitas cidades nos EUA e con agencias de noticias en todo o mundo foi o grande megafone da Gestapo. Nun universo dominado polo capital monopolista foi possivel á prensa de Hearst transformar as mentiras da Gestapo en verdades e falas saír en moitos xornais, estacións de radio e máis tarde na televisión en todo o mundo. Cando a Gestapo desapareceu, continuou a guerra sucia da propaganda contra o socialismo e a Unión Soviética, agora coa CIA como patrón. As campañas anticomunistas na prensa americana continuaron na mesma escala. "Business as usual" - negocio como sempre, primeiro a Gestapo, despois a CIA.
Robert Conquest - o centro dos mitos.
Este home ampliamente citado na prensa burguesa, un certo oráculo para a burguesia, merece aquí unha presentación moi concreta. Robert Conquest é un dos autores que máis ten escrito sobre os "millóns de mortos na Unión Soviética", na realidade o certo "pai" de case todos os mitos e mentiras sobre a Unión Soviética difundidos despois da segunda guerra mundial. Conquest é coñecido principalmente polos seus libros "O gran terror" de 1969 e "Harvest of Sorrow" (Colleita de amargura) de 1986. Conquest escribe sobre millóns de mortos de fame na Ucraína, nos campos de traballo Gulag e durante os procesos de 1936 a 1938 utilizando como fontes de información os exiliados ucraínos nos EUA pertencentes aos partidos de dereita que colaboraran cos nazis na segunda guerra mundial. Moitos dos herois de Conquest son coñecidos como criminais de guerra que comandaron e participaron no genocidio dos xudeus na Ucrania. Un destes é Mykola Lebed, condenado como criminal de guerra despois da segunda guerra mundial. Lebed era o xefe de seguranza en Lvov durante a ocupación nazi e as terriveis persecucións aos xudeus en 1942. En 1949 a CIA levou Lebed para os Estados Unidos onde ten traballado como desinformador.
O estilo nos libros de Conquest é dun anticomunismo violento e fanático. No libro de 1969 dinos Conquest que o número de mortos na fame na Unión Soviética os anos 1932-33 foi de 5 a 6
millóns de persoas, metade delas na Ucraína. Mais en 1983, durante a campaña anticomunista de Reagen, xa Conquest aumentaba os anos de fame até 1937 e os mortos até 14 millóns! Tal declaración valeulle un traballo ben pagado cando en 1986 foi escollido por Reagen para escribir o material do libro da campaña presidencial co fin de preparar o pobo americano para unha invasión soviética... O libro chámase "Que facer cando os rusos viñeren, un manual de sobrevivencia"! Un traballo estraño para un profesor de historia...
Na realidade isto non é estraño para un home que en toda a súa vida ten vivido á custa de mentiras e historias inventadas sobre a Unión Soviética e Stáline, primeiro como axente da policía e despois como escritor e profesor da Universidade de Stansfort na California. O pasado de Conquest foi exposto no xornal The Gardian en 27 de Xaneiro de 1978 nun artigo que o apuntaba como un ex-axente do departamento de desinformação IRD - Information Research Departement, do servizo secreto inglés. O IRD foi unha sección iniciada en 1947 (co nome inicial de Communist Information Departement) tendo como tarefa principal combater a influencia dos comunistas en todo o mundo a través de "plantar" historias escollidas no seo dos politicos, xornalistas e todos os que influenciaban a opinión pública.
As actividades do IRD eran moi amplas, tanto en Inglaterra como no exterior. Cando o IRD tivo que ser formalmente extinguido en 1977, por causa de contactos coa extrema dereita, verificouse que, só en Inglaterra, máis de 100 dos xornalistas máis coñecidos tiñan persoalmente un contacto cun axente do IRD que regularmente daba ao "seu" xornalista material para os artigos a escribir. Isto era rutina nos grandes xornais ingleses tales como o Financial Times, Equipos, Observer, Sunday Equipos, Telegraph, Ekonomist, Daily Mail, Mirror, Express, Guardian e outros. Os feitos presentados polo xornal The Gardian danos así unha indicación de como a vixía politica dirixe as informas que chegan ao grande público.
Robert Conquest foi axente da IRD desde o comezo desta sección da vixía secreta e até 1956. O "traballo" de Conquest era escribir as chamadas "historias negras" sobre a Unión Soviética, historias falsas consideradas como feitos, a seren distribuidas a xornalistas e outras persoas con infuencia na opinión pública. Despois de ter formalmente deixado a IRD, Conquest continuou a escribir textos propostos pola IRD e co apoio desa policía. O seu libro "O gran Terror", libro básico da dereita sobre os "millóns de mortos" durante a loita partidaria na Unión Soviética en 1937, é na realidade un compilado de textos que el secreveu durante a súa vida como axente da IRD. O libro foi acabado e publicado co apoio da IRD. Un terzo dos libros impresos foron comprados pola editorial Praeger que normalmente é coñecida por publicar literatura con orixe na vixía politica americana, a CIA. O libro de Conquest ten sido utilizado para ser dado como presente nos chamados "idiotas útiles", a profesores universitarios e a xente que traballa na prensa, radio e televisión, para garantir que as mentiras de Conquest e da extrema dereita continúen a ser espalladas por grandes capas da poboación. Conquest é aínda hoxe unha das fontes máis importantes onde os históriadores de dereita van buscar material sobre a Unión Soviética.
Alexander Solzhenitsyn
Historia dos supostos millóns de presos e mortos nos campos de traballo e pola fame na Unión Soviética o tempo de Stáline.
Neste mundo en que vivimos, quen consegue escapar ás terriveis historias de mortes sospeitosas e assassinios nos campos de traballo Gulag na Unión Soviética? Quen consegue escapar ás historias de millóns de mortos pola fames e de millóns de opositores executados na Unión Soviética o tempo de Stáline? No mundo capitalista repítense estas historias en libros, xornais, radio, televisión e filme nunha cantidade infinita e o mito de decenas de millóns de vitimas que o socialismo causaría ten crecido sen límites nos últimos cincuenta anos.
Mais na realidade, de onde veñen estas historias e estes números? Quen está por detrás disto?
E outra pregunta: o que hai de verdade nesas historias? Por exemplo, cal é a información existente nos arquivos da Unión Soviética, anteriormente secretos, mais abertos por Gorbatchov á investigación histórica en 1989? Segundo os inventores dos mitos, todas as historias de millóns de mortos na Unión Soviética de Stáline se confirmarían o día en que os arquivos fosen abertos. Foi o que aconteceu? Foi confirmado?
O artigo que segue móstranos de onde veñen e quen está por detrás das historias dos millóns de mortos pola fame e nos campos de traballo na Unión Soviética de Stáline. O autor do texto, despois de estudar o resultado das investigacións feitas nos arquivos da Unión Soviética dános tamén información en datos concretos sobre o certo número de presos, anos de prisión e o certo número de mortos e de condenados á morte na Unión Soviética de Stáline. A realidade é ben distinta do mito!
O autor do texto, Mário Sousa, é militante do partido comunista, KPML(r) na Suecia. O artigo foi escrito en sueco para o xornal do partido, Proletären - O Proletário - onde foi publicado en Abril de 1998. A tradución é do autor.
En liña recta a través da historia - de Hitler e Hearst a Conquest e Solzjenitsyn.
O ano de 1933 a politica alemá sofre modificacións que van deixar marcas na historia mundial durante decenas de anos. En 30 de Xaneiro Hitler é nomeado primeiro ministro e un nova maneira de gobernar, con violencia e sen respecto polas leis, comeza a tomar forma. Para consolidar o poder, os nazis marcan novas eleccións para 5 de marzo utilizando toda a propaganda ao seu alcance para asegurar un resultado vitorioso. Unha semana antes das eleccións, en 27 de fevreiro, os nazis incendian o parlamento e acusan os comunistas de seren eles os incendiarios. O partido comunista é prohibido e moitos comunistas son prendidos. Nas eleccións que se seguiron os nazis obtiveron 17,3 millóns de votos e 288 deputados, cerca de 48% do eleitorado. (en novembro de 1932 tiveran 11,7 millóns de votos e 196 deputados). Despois da prohibición do partido comunista, os nazis comezaron a perseguir os socialdemocratas e o movemento sindical e os primeiros campos de concentración comezaron a encherse con todos eses homes e mulleres de esquerda. Non obstante continou a aumentar o poder de Hitler no parlamento coa axuda da dereita. O día 24 de marzo Hitler fixo pasar unha lei no parlamento que lle deu poderes totais para gobernar o país durante catro anos sen necesidade de consulta parlamentaria. A partir de aí comezaron as persecucións abertas aos xudeus e os primeiros deron entrada nos campos de concentración onde xa se encontraban comunistas e socialdemocratas de esquerda. Hitler continuou a marcha polo poder total, cortando con todos os acordos internacionais de 1918 que impuñan restricións ao armamento e militarização da Alemaña. O rearmamento da Alemaña faise a gran velocidade. Esta era a situación politica internacional cando o mito dos millóns de mortos na Unión Soviética se comezou a formar.
A Ucraína como unha parte do espazo alemán.
Ao lado de Hitler no comando da Alemaña estaba o ministro da propaganda, Goebells, o máximo responsábel para incutir o soño nazi no pobo alemán. Este era o soño do pobo da raza pura vivindo nunha gran Alemaña, un país cun grande "lebensraum", un gran espazo para vivir. Unha parte deste "lebensraum", unha área moi maior do que a Alemaña, iría ser conquistada no Este e incorporada na nación alemá. En 1925 no libro Mein Kampf xa Hitler indicara a Ucraína como unha parte integrante do espazo alemán. A Ucraína e outras rexións no Este de a Europa irían pretencer á nación alemá para poderen ser utilizadas dunha maneira "correcta". Segundo a propaganda nazi, a espada alemá iría liberar esa terra para dar lugar ao arado alemán! Con técnica alemá e empresas alemás a Ucraína iría ser transformada na terra produtora de cereais da Alemaña! Mais primeiro terían os alemáns que liberar a Ucraína do seu pobo de "seres humanos inferiores", os cales, segundo a propaganda nazi, serían utilizados como forza de traballo escrava nas casas, fábricas e agriculturas alemás, en todos os lugares onde a economía alemá necesitase deles.
A conquista da Ucraína e doutras rexións da Unión Soviética implicaba necessáriamente guerra contra a Unión Soviética, o que era necesario preparar a longo termo. Para ese efecto o ministerio de propaganda nazi, chefiado por Goebbels, iniciou en 1934 unha campaña sobre un suposto xenocidio feito polos bolcheviques na Ucraína, unha terrivel catastrofe de fame que sería provocada por Stáline para someter e obrigar os campesiños a aceptar a politica socialista. O obxectivo da campaña nazi era de preparar a opinión pública mundial para a "liberación" da Ucraína polas tropas alemás. A pesar de grandes esforzos e aínda que algúns textos da propaganda alemá fosen públicados na prensa inglêsa, a campaña nazi sobre o "xenocidio" na Ucraína non tivo grande susseço a nivel mundial. Era evidente que Hitler i Goebbels necesitaban de axuda para espallar as calúnias sobre a Unión Soviética. A axuda foi encontrada nos Estados Unidos da América!
William Hearst, un amigo de Hitler.
William Randolph HEARST é o nome do multimilionário americano que veu axudar os nazis na guerra psicologica contra a Unión Soviética. Hearst é o redactor americano coñecido como sendo o "pai" da chamada prensa amarela, a prensa sensacionalísta. William Hearst comezou a carreira de redactor en 1885, cando o seu pai George Hearst, millonario da industria mineira, senador e redactor, lle deu a dirección do xornal San Francisco Daily Examiner. Así comezou tamén o imperio jornalistico de Hearst que dunha maneira definitiva iría deixar marcas profundas na vida e nos conceptos dos norteamericanos. Despois da morte do pai, William Hearst vendeu todas as accións da industria mineira que herdou e comezou a investir o capital no mundo jornalistico. A primeira compra que fixo foi o New York Morning Journal, un xornal de tipo tradicional que Hearst transformou totalmente nun xornal sensacionalístico. As noticias eran compradas a calquera prezo e cando non había crueldades ou crimes violentos para contar cabía aos xornalistas i fotógrafos "arranxar" o asunto. É xustamente esta a marca da "prensa amarela", a mentira e a crueldade arranxada e servida como verdade.
As mentiras de Hearst fixeron del millonario e persoa importante no mundo xornalístico, sendo en 1935 un dos homes máis ricos do mundo cunha fortuna avaliada en 200 millóns de dolares. Despois da compra do Morning Journal, Hearst continuou a comprar e fundar xornais diarios e semanarios por todos os EUA. Na década dos anos 40, William Hearst era propietario de 25 xornais diarios, 24 semanarios, 12 estacións de radio, 2 servizos de informas mundiais, un servizo de noticias para filme, a empresa de filme Cosmopolitan e moi máis. En 1948 comprou unha das primeiras estacións de televisión dos EUA, a WBAL-TV en Baltimore. Os xornais de Hearst vendían 13 millóns de exemplares diarios con cerca de 40 millóns de lectores! Case un terzo da poboación adulta dos EUA lía diáriamente os xornais de Hearst! E alén diso moitos millóns de persoas en todo o mundo recibían a información da prensa de Hearst a través dos servizos de noticías, filmes e unha serie de revistas que eran traducidas e editadas en grandes cantidades en todo o mundo. Os números enriba citados mostran ben de que maneira o imperio de Hearst influenciou a vida politica americana e a vida politica do mundo en xeral durante moitos anos. (entre outras cousas contra a participación dos EUA na segunda guerra mundial polo lado da Unión Soviética e nas campañas anti comunistas de McCarty na década 50).
Os conceptos de William Hearst eran extremamente conservativos, nacionalistas e anti-comunistas. A súa politica era a politica da extrema dereita. En 1934 fixo unha viaxe á Alemaña onde foi recibido por Hitler como convidado e amigo. Despois desta viaxe os xornais de Hearst tornáronse aínda máis reacionários, sempre con artigos contra o socialismo, contra a Unión Soviética e en especial contra Stáline. Hearst tentou tamén utilizar os seus xornais para facer propaganda nazi abertamente, cunha serie de artigos de Göring, a man dereita de Hitler. No entanto as protestas de moitos lectores obrigárono a parar a publicación e retirar os artigos.
Despois da visita a Hitler os xornais sensacionalistas de Hearst viñan cheos de "revelacións" sobre acontecementos espantosos na Unión Soviética como assassinios, xenocidios, escravitude, luxo para os gobernantes e fame para o pobo, sendo estas as grandes "noticias" diarias. O material era dado a Hearst pola Gestapo, a vixía política da Alemaña nazi. Nas primeiras páxinas dos xornais había moitas veces caricaturas och imaxes falsas da Unión Soviética onde Stáline era retratado como un asasino de coitelo na man. Non esquezamos que estes artigos eran lidos diariamente por 40 millóns de persoas nos Estados Unidos e millóns doutras en todo o mundo!
O mito da fame na Ucraína
Unha das primeiras campañas da prensa de Hearst contra a Unión Soviética foi sobre os supostos millóns de mortos, vitimas da fame na Ucraína. A campaña iniciouse en 18 de fevreiro de 1935 no xornal Chicago American cun titulo na primeira páxina, "Seis millóns de mortos de fame na Unión Soviética". Utilizando material vindo da Alemaña nazi comezou así o simpatizante do nazismo e magnate da prensa William Hearst a publicar historias fantásticas sobre un genocidio provocado polos bolcheviques con moitos millóns de mortos de fame na Ucraína. A realidade era ben distinta. O que se tiña pasado na Unión Soviética no principio da década de 1930 foi unha gran loita de clases en que os campesiños pobres e sen terra se levantaron contra os grandes agrarios ricos, os kulaks, e iniciaron a loita polos colectivos agricolas, os kolchozes. Esta gran loita de clases que envolvía directa ou indirectamente 120 millóns de campesiños causou inestabilidade na produción agrícola e nalgunhas rexións falta de produtos alimentares. A falta de comida enfraquecía as persoas, o que contribuíu para un aumento de vitimas de epidemias infecciosas. Este tipo de epidemias era nesa altura un acontecemento tristemente común no mundo. De 1918 a 1920 unha epidemia infecciosa coñecida como a gripe española fixo millóns de mortos nos EUA e na Europa (máis de 20 millóns), mais nunca ninguén acusou os gobernos deses paises de mataren os seus cidadáns. O feito é que os gobernos nada podían facer contra epidemias desta especie. Só coa aparición da penicilina durante a segunda guerra mundial é que as epidemias infecciosas poderam comezar a seren combatidas con exito no fin da década de 1940.
Os artigos na prensa de Hearst sobre os millóns de mortos de fame na Ucraína que fora "provocada polos comunistas" eran detallados e terriveis. A prensa de Hearst utilizou todo ao seu alcançe para facer da mentira realidade, provocando a opinión pública nos países capitalistas a volverse fortemente contra a Unión Soviética. Así se orixinou o primeiro gran mito dos millóns de mortos na Unión Soviética. Na vaga de protestas contra a fame "provocada polos comunistas" que se seguiu na prensa occidental ninguén quiz escoitar os desmentidos da Unión Soviética, sendo o completo desmascaramento das mentiras da prensa de Hearst en 1934, adiado até 1987! Durante máis de 50 anos e na base destas calumnias, varias xeracións de persoas en todo o mundo foron levadas a formar unha visión negativa do socialismo e da Unión Soviética.
O imperio massmedial de Hearst ano 1998!
William Hearst morreu en 1951 na súa casa en Beverly Hills na California. Hearst deixou un imperio massmedial que aínda hoxe continúa a espallar a súa mensaxe reacionária por todo o mundo. A empresa The Hearst Corporation é unha das maiores do mundo en que vivimos, reunindo máis de 100 compañías onde traballan 15 000 persoas. O imperio de Hearst abrangue hoxe xornais, revisadas, libros, radio, televisión, TV cabo, agencias de informas e multimedia.
52 anos para desmascarar unha mentira!
A campaña de desinformação dos nazis sobre a Ucraína non morreu coa derrota da Alemaña nazi na segunda guerra mundial. As mentiras nazis foron retomadas pola CIA e polo MI5 británico e tiveron sempre un lugar garantido na guerra de propaganda contra a Unión Soviética. As campañas anticomunistas de McCarthy nos EUA, despois da segunda guerra mundial, tamén viviron á custa dos "millóns de mortos de fame da Ucraína". En 1953 foi publicado un libro nos EUA sobre este tema, co titulo "Black Deeds of the Kremlin" (Os feitos negros do Kremlin). A publicación foi pagada por refuxiados ucraínos nos EUA, xente que colaborara cos nazis na segunda guerra mundial a quen o goberno americano deu asilo político presentándoos ao mundo como demócratas.
Cando Reagan foi elixido presidente dos EUA e iniciou a súa campaña anticomunista na década de 1980, renovouse a propaganda dos "millóns de mortos na Ucraína". En 1984 un profesor da Universidade de Havard editou un libro co titulo de "Human life in Rusia" (Vida humana na Rusia) en que estaba incluido o material falso da prensa nazi de Hearst de 1934. En 1984 foron así reeditadas as mentiras e falsificacións nazis dos anos 30 mais agora coa capa respeitável dunha universidade americana. Mais a historia non fica por aquí. Xa en 1986 saíu máis un libro sobre o tema, co titulo "The Harvest of Sorrow", escrito polo anterior axente da vixía secreta britanica Robert Conquest que é hoxe profesor da Universidade de Stansfort na California. Polo "traballo" co libro Conquest recibiu 80.000 dolares da Ukraina National Association. A mesma assossiação pagou tamén un filme feito en 1986, o "The Harvest of Despair", en que, entre outras cousas, se utilizou o material de Conquest. Nesta altura xa os números presentados nos EUA dos "mortos de fame na Ucraína" ían en 15 millóns de persoas!
No entanto os millóns de mortos de fame na Ucraína presentados na prensa americana de Hearst e a súa utilización en libros e filmes era material completamente falso. O xornalista canadiano Douglas Tottle demostrou rigorosamente esa falsificación no seu libro "Fraud, Famine and Fascism, The Ukrainian Genocide Myth from Hitler cho Havard" editado en Toronto en 1987. Entre outras cousas Tottle mostrou que o material fotográfico presentado, fotografías horriveis de nenos esfomeadas, foi tirado de publicacións do ano de 1922 nunha altura en que millóns de persoas morreron na guerra e de fame, cando oito exércitos estranjeiros invadiron a Unión Soviética durante a guerra civil de 1918 - 1921. Douglas Tottle presenta tamén os feitos sobre a reportaxe da fame, feita en 1934 e demostra a mixórdia de mentiras publicadas na prensa de Hearst.
O xornalista que durante moito tempo enviara reportaxes e fotografías das chamadas zonas da fame, un correcto Thomas Walter, nunca tiña estado na Ucraína, mais só estado en Moscova durante cinco días. Este feito foi revelado polo xornalista Louis Fischer, o entón correspondente de Moscova do xornal americano The Nation. Fisher revelou tamén que o xornalista M. Parrott, o certo correspondente en Moscova da prensa de Hearst, enviara a Hearst reportaxes que nunca foron publicadas, sobre as ceifas con moi bos resultados en 1933 na Unión Soviética e sobre unha Ucraína soviética en desenvolvemento. Tottle móstranos tamén que o xornalista que fixo as reportaxes sobre a suposta fame para Hearst, o tal Thomas Walker, na realidade se chamaba Robert Green, un condenado escapado da prisión estatal do Colorado! Este Walker, ou sexa Green, foi prendido no retorno aos EUA e confesou en tribunal nunca ter estado na Ucraína. Todas estas mentiras sobre os millóns de mortos de fame na Ucraína os anos 30, unha fame que sería provocada por Stáline, só viñeron a ser coñecidas e desmascaradas en 1987! O nazi Hearst, o axente da vixía Conquest e outros, teñen intrujado millóns de persoas coas súas mentiras e falsas reportaxes. Aínda hoxe aparecen as historias do nazi Hearst en libros recem editados, de escritores pagados pola dereita.
A prensa de Hearst cunha posición monopolista en moitas cidades nos EUA e con agencias de noticias en todo o mundo foi o grande megafone da Gestapo. Nun universo dominado polo capital monopolista foi possivel á prensa de Hearst transformar as mentiras da Gestapo en verdades e falas saír en moitos xornais, estacións de radio e máis tarde na televisión en todo o mundo. Cando a Gestapo desapareceu, continuou a guerra sucia da propaganda contra o socialismo e a Unión Soviética, agora coa CIA como patrón. As campañas anticomunistas na prensa americana continuaron na mesma escala. "Business as usual" - negocio como sempre, primeiro a Gestapo, despois a CIA.
Robert Conquest - o centro dos mitos.
Este home ampliamente citado na prensa burguesa, un certo oráculo para a burguesia, merece aquí unha presentación moi concreta. Robert Conquest é un dos autores que máis ten escrito sobre os "millóns de mortos na Unión Soviética", na realidade o certo "pai" de case todos os mitos e mentiras sobre a Unión Soviética difundidos despois da segunda guerra mundial. Conquest é coñecido principalmente polos seus libros "O gran terror" de 1969 e "Harvest of Sorrow" (Colleita de amargura) de 1986. Conquest escribe sobre millóns de mortos de fame na Ucraína, nos campos de traballo Gulag e durante os procesos de 1936 a 1938 utilizando como fontes de información os exiliados ucraínos nos EUA pertencentes aos partidos de dereita que colaboraran cos nazis na segunda guerra mundial. Moitos dos herois de Conquest son coñecidos como criminais de guerra que comandaron e participaron no genocidio dos xudeus na Ucrania. Un destes é Mykola Lebed, condenado como criminal de guerra despois da segunda guerra mundial. Lebed era o xefe de seguranza en Lvov durante a ocupación nazi e as terriveis persecucións aos xudeus en 1942. En 1949 a CIA levou Lebed para os Estados Unidos onde ten traballado como desinformador.
O estilo nos libros de Conquest é dun anticomunismo violento e fanático. No libro de 1969 dinos Conquest que o número de mortos na fame na Unión Soviética os anos 1932-33 foi de 5 a 6
millóns de persoas, metade delas na Ucraína. Mais en 1983, durante a campaña anticomunista de Reagen, xa Conquest aumentaba os anos de fame até 1937 e os mortos até 14 millóns! Tal declaración valeulle un traballo ben pagado cando en 1986 foi escollido por Reagen para escribir o material do libro da campaña presidencial co fin de preparar o pobo americano para unha invasión soviética... O libro chámase "Que facer cando os rusos viñeren, un manual de sobrevivencia"! Un traballo estraño para un profesor de historia...
Na realidade isto non é estraño para un home que en toda a súa vida ten vivido á custa de mentiras e historias inventadas sobre a Unión Soviética e Stáline, primeiro como axente da policía e despois como escritor e profesor da Universidade de Stansfort na California. O pasado de Conquest foi exposto no xornal The Gardian en 27 de Xaneiro de 1978 nun artigo que o apuntaba como un ex-axente do departamento de desinformação IRD - Information Research Departement, do servizo secreto inglés. O IRD foi unha sección iniciada en 1947 (co nome inicial de Communist Information Departement) tendo como tarefa principal combater a influencia dos comunistas en todo o mundo a través de "plantar" historias escollidas no seo dos politicos, xornalistas e todos os que influenciaban a opinión pública.
As actividades do IRD eran moi amplas, tanto en Inglaterra como no exterior. Cando o IRD tivo que ser formalmente extinguido en 1977, por causa de contactos coa extrema dereita, verificouse que, só en Inglaterra, máis de 100 dos xornalistas máis coñecidos tiñan persoalmente un contacto cun axente do IRD que regularmente daba ao "seu" xornalista material para os artigos a escribir. Isto era rutina nos grandes xornais ingleses tales como o Financial Times, Equipos, Observer, Sunday Equipos, Telegraph, Ekonomist, Daily Mail, Mirror, Express, Guardian e outros. Os feitos presentados polo xornal The Gardian danos así unha indicación de como a vixía politica dirixe as informas que chegan ao grande público.
Robert Conquest foi axente da IRD desde o comezo desta sección da vixía secreta e até 1956. O "traballo" de Conquest era escribir as chamadas "historias negras" sobre a Unión Soviética, historias falsas consideradas como feitos, a seren distribuidas a xornalistas e outras persoas con infuencia na opinión pública. Despois de ter formalmente deixado a IRD, Conquest continuou a escribir textos propostos pola IRD e co apoio desa policía. O seu libro "O gran Terror", libro básico da dereita sobre os "millóns de mortos" durante a loita partidaria na Unión Soviética en 1937, é na realidade un compilado de textos que el secreveu durante a súa vida como axente da IRD. O libro foi acabado e publicado co apoio da IRD. Un terzo dos libros impresos foron comprados pola editorial Praeger que normalmente é coñecida por publicar literatura con orixe na vixía politica americana, a CIA. O libro de Conquest ten sido utilizado para ser dado como presente nos chamados "idiotas útiles", a profesores universitarios e a xente que traballa na prensa, radio e televisión, para garantir que as mentiras de Conquest e da extrema dereita continúen a ser espalladas por grandes capas da poboación. Conquest é aínda hoxe unha das fontes máis importantes onde os históriadores de dereita van buscar material sobre a Unión Soviética.
Alexander Solzhenitsyn
Unha outra persoa sempre asociada a libros e artigos de xornal sobre supostos millóns de mortos e prendidos na Unión Soviética é o ruso Alexander Solzhenitsyn. Solzhenitsyn tornouse coñecido no mundo capitalista nos fins dos anos 60 co seu libro "O arquipelago do Gulag" sobre a situación dos presos nos campos de traballo na Unión Soviética. El mesmo estivo prendido oito anos condenado por actividades contrarevolucionárias en 1946 por ter distribuido propaganda contra o pobo da Unión Soviética. Segundo Solzhenitsyn a loita contra a Alemaña nazi na segunda guerra mundial fora unha loita desnecessária e todos os sufrimentos impostos ao pobo soviético polos nazis podían ser evitados se o goberno soviético tivese feito un compromiso con Hitler. Solzhenitsyn acusou tamén o goberno soviético e Stáline de seren aínda peores que Hitler e, como el dicía, polos espantosos resultados da guerra para o pobo da Unión Soviética. Solzhenitsyn non escondía a súa simpatía polos nazis. Foi condenado como traidor.
Solzhenitsyn comezou en 1962 a publicar libros na Unión Soviética co consentimento e axuda de Nikita Krustjov, sendo o primeiro libro publicado "Un día na vida de Ivan Denisovitjs" sobre a vida dun preso. Krustjov utilizaba os textos de Solzhenitsyn para combater a herdanza socialista de Stáline. Solzhenitsyn gañou en 1970 o Premio Nobel da literatura co libro "O arquipelago de Gulag". Os seus libros comezaron entón a ser publicados en grandes cantidades nos países capitalistas, tornándose o autor un dos instrumentos máis importantes do imperialismo no combate ao socialismo e á Unión Soviética. Aos seus textos sobre os campos de traballo xuntouse outra propaganda sobre os supostos millóns de mortos na Unión Soviética o que foi utilizado nas massmedias capitalistas como sendo verdades. En 1974 Solzhenitsyn deixou a súa petición de ser cidadán soviético emigrando para a Suiça e máis tarde para os Estados Unidos. Nesta altura era considerado na prensa capitalista como o maior lutador pola liberdade e democracia. As súas simpatías nazis foron enterradas para non preturbar a guerra de propaganda contra o socialismo.
Nos Estados Unidos, Solzhenitsyn foi convidado moitas veces para facer interverções en reunións importantes. El foi por exemplo o principal orador no congreso dos sindicatos AFL-CIO en 1975 e en 15 de Xullo de 1975 foi convidado para facer un discurso sobre a situación no mundo no Senado dos EUA! Os discursos de Solzhenitsyn eran dunha axitación violenta e provocativa, argumentando e facendo propaganda polas ideas máis reacionárias. Entre outras cousas bateuse por novos ataques ao Vietnam despois da vitoria deste sobre os EUA. E máis: despois de 40 anos de fascismo en Portugal, cando os oficiais do exército de esquerda, tomaron o poder na revolución popular de 1974, Solzhenitsyn comezou a facer propaganda por unha intervención militar dos EUA en Portugal, que, dicía el, iría ser membro do tratado de Varsóvia se os EUA non intrevissem! Nos seus discursos, Solzhenitsyn lamentaba sempre a liberación das colonias portuguesas en África.
Mais é claro que o punto principal dos discursos de Solzhenitsyn era sempre a guerra sucia contra o socialismo. Desde execucións supostas de millóns e millóns de persoas na Unión Soviética até ás decenas de miles de americanos presos e escravisados que Solzhenitsyn dicía existiren no Vietnam do Norte! Foi esta idea de Solzhenitsyn de americanos utilizados como escravos no Vietnam do Norte que deu orixe aos filmes Rambo sobre a guerra do Vietnam. Os xornalistas americanos que tiñan ousado escribir sobre paz entre os EUA e a Unión Soviética eran acusados por Solzhenitsyn nos seus discursos como sendo traidores potenciais. Solzhenitsyn facía tamén propaganda por un aumento da capacidade militar dos EUA contra a Unión Soviética, que el dicía ser máis poderosa en "tanques e avións, de cinco a sete veces máis que os EUA" e en armas atómicas que "en breve" serían "dúas, tres e por fin cinco" veces máis potentes que as dos EUA. Os discursos de Solzhenitsyn nos EUA eran a voz da extrema dereita, mais el iría aínda máis lonxe, máis á dereita, en apoio público ao fascismo.
En apoio do fascismo de Franco.
Despois da morte de Franco en 1975 o réxime fascista español comezou a perder o control da situación politica e no comezo de 1976 os acontecementos en España tomaron un carácter tal que cativou a opinión pública mundial. Folgas e demostracións esixían democracia e liberdade e o herdeiro de Franco, o rei Juan Carlos, foi grazas a iniciar unha liberalisação moi cuidadosamente, para calmar a axitación social. Ora neste momento importante para a vida politica española, aparece Alexander Solzhenitsyn en Madrid e dá unha entrevista ao programa "Directisimo" un sábado á noite, en 20 de Marzo, na mellor hora televisiva (xornais ABC e Ya de 21 de Marzo de 1976). Solzhenitsyn que recibira as preguntas préviamente, utilizou a oportunidade para facer todo o tipo de declaracións reaccionárias. A súa inteção non foi de dar un apoio á chamada liberalisação do rei. Ao contrario, Solzhenitsyn previña as persoas contra as reformas democráticas!
Na súa intervención na televisión declarou que "Cento e dez millóns de rusos morreron vítimas do socialismo" e comparou "a escravitude a que estaban sometidos os soviéticos á liberdade que se disfrutava en España". Solzhenitsyn acusou tamén os "círculos progresistas" de "utópicos" por consideraren España como unha ditadura. Os progresistas eran toda a oposición democrática de liberais a socialdemocratas e comunistas. "No outono pasado" dixen Solzhenitsyn, "a opinión pública mundial estaba preocupada coa sorte dos terroristas espanhois. ( Os cinco antifascistas condenados á morte e executados polo réxime de Franco, nota do autor MS) Cada vez máis a opinión pública progresista esixe reformas políticas inmediatas, ao mesmo tempo que apoia os actos terroristas". "Os que queren reformas democráticas rápidas, saberán o que virá a suceder mañá ou despois de mañá? A España, mañá poderá ter democracia, mais despois de mañá, saberá non caer no totalitarismo despois da democracia?" Ás preguntas coidadosas dos xornalistas se tales declaracións non podían ser vistas como un apoio a réximes de países onde non existía liberdade respondeu Solzhenitsyn que "Eu coñezo soamente un sitio onde non hai liberdade, ese sitio é a Rusia". As declaracións de Solzhenitsyn na televisión española foron un apoio directo ao fascismo español, unha ideoloxía que el aínda hoxe apoia.
Esta é unha das razóns porque Solzhenitsyn desapareceu cada vez máis dos discursos públicos durante os seus 18 anos de exilio nos EUA e unha das causas porque os gobernos capitalistas non lle dan total apoio politico. Para os capitalistas foi unha benção dos ceos poder utilizar un home como Solzhenitsyn na guerra sucia contra o socialismo, mais todo ten os seus límites. Na nova Rusia capitalista o que dicide o apoio do mundo occidental aos grupos politicos é pura e simplemente a posibilidade de facer bos negocios con bos lucros ao abrigo da política deses grupos. O fascismo como alternativa política para a Rusia non é considerado como politica que estimule os negocios. Por iso o proxecto politico de Solzhenitsyn para a Rusia é letra morta en relación a apoio do mundo occidental. É que Solzhenitsyn quere como futuro político para a Rusia a volta do réxime autoritário dos Czares en conexión coa igrexa tradicional rusa-ortodoxa! Nin os imperialistas máis arrogantes están interesados a apoiar unha estupidez politica deste calibre. Para encontrar apoio a Solzhenitsyn no mundo occidental hai que rebuscar na idiotia intelectual da extrema dereita.
Nazis, vixías e fascistas!
Así son eles, os máis dignos representantes dos mitos burgueses dos "millóns de mortos e prendidos na Unión Soviética" - o nazi William Hearst, o axente da vixía Robert Conquest e o fascista Alexander Solzhenitsyn. Conquest ten tido o papel principal, sendo as súas informacións utilizadas polas massemedias capitalistas en todo o mundo e formando inclusivamente unha escola dentro de certas universidades. O traballo de Conquest é sen dúbida un traballo de desinformação policial de primeira clase. Na década de 1970 Conquest tivo unha gran axuda de Solzhenitsyn e dunha serie de figuras de segunda con Andrei Sakharov e Roy Medvedev. Alén diso apareceu un pouco por todo o mundo unha serie de especuladores en mortos e prendidos a quen a prensa burguesa sempre pagou a prezo de ouro. Mais a realidade dos feitos foi por fin presentada e mostra a certa cara de todos estes falsificadores da historia. A orde de Gorbatchov para abrir os arquivos secretos do partido á investigación histórica tivo consequencias que ninguén podía prever.
Os arquivos mostran as mentiras da propaganda.
A especulación sobre millóns de mortos na Unión Soviética é unha parte da guerra sucia de propaganda contra a Unión Soviética e por iso mesmo os desmentidos e esclarecementos oficiais dos soviéticos nunca foron levados en serio e nunca tiveron lugar na prensa capitalista. Eran, polo contrario, albo de ri, mentres que aos "especialistas" comprados polo capital foi dado todo o espazo requirido para difundiren as súas fantasias. Que fantasias eran realmente! O que os millóns de mortos e presos proclamados por Conquest e outros "criticos" teñen de común, é que son producto de apróximações estatísticas falsas e métodos de avaliación sen base cientifica.
Metodos falsos dan millóns de mortos.
Conquest, Solzhenitsyn, Medvedev e outros utilizáronse de estatística publicada pola Unión Sovética, por exemplo escrutinios nacionais da poboación, aos cales adicionaram un suposto aumento poboacional sen ter en conta a situación real existente no país. Así chegaron á conclusión de cantas persoas debería de haber no país ao final de certos anos. As persoas que faltaban eran presentadas como mortos e prendidos á conta do socialismo. Un método simple mais totalmente falso. Este tipo de "revelación" de acontecementos políticos tan importantes nunca pasaría se a "revelación" fose sobre o mundo occidental. Nese caso habería con toda a certeza profesores e historiadores que se levantarían contra tal falsificación. Mais como o que estaba en causa era a Unión Soviética, a falsificación ten pasado. Un dos motivos é certamente o de que profesores e históriadores poñen as posibilidades de avanzar na carreira profesional en primeiro lugar e só moi despois a honra profesional.
En números, cales foron ao final as conclusións dos "criticos"?
Segundo Robert Conquest (nunha avaliación feita en 1961) morreran 6 millóns de persoas de fame na Unión Soviética no principio dos anos 30. Este número foi aumentado por Conquest para 14 millóns en 1986. En relación aos campos de traballo Gulag, estaban alí detidos, segundo Conquest, 5 millóns de presos en 1937, antes das depurações no partido no exército e no estado comezaren. Despois das depurações comezaren, viñeron segundo Conquest, durante 1937-38, máis 7 millóns de presos o que fai un resultado de 12 millóns de presos nos campos de traballo en 1939! E non esqueza o lector que estes 12 millóns do Conquest son SOAMENTE os presos politicos! Nos campos de traballo había tamén criminosos de delito común, os cales, segundo Conquest serían en número moi maior que os presos politicos. Isto significa que, segundo Conquest había cerca de 25-30 millóns de presos nos campos de traballo na Unión Soviética.
Tamén segundo Conquest foron executados en 1937-39 un millón de presos politicos mentres que 2 millóns morreron á fame. Resultado final das depurações de 1937-39 segundo Conquest, 9 millóns de presos politicos e 3 millóns de mortos! Estes números foron axiña sometidos a "apreciações estatísticas" por Conquest para concluír que os bolcheviques tiñan morto nada menos que 12 millóns de presos políticos entre 1930 e 1953. Xuntando eses números aos mortos de fame os anos 30, chega Conquest á conclusión de que os bolchviques habían morto 26 millóns de persoas. Nunha úlitma apreciação estatística di Conquest que en 1950 había 12 millóns de presos politicos na Unión Soviética!
Alexander Solzhenitsyn utilizou máis ou menos as mesmas apreciações estatísticas que Conquest. Mais usando os metodos pseudo-científicos con outras premissas, chega aínda a conclusións máis
extremas. Solzhenitsyn acepta os numeros de Conquest de 6 millóns de mortos na fame de 1932-33; no entanto, con respecto ás depurações de 1936-39 considera que morreron como mínimo 1 millón por ano! Facendo un resumo dinos Solzhenitsyn que desde as coletivações da agricultura até á morte de Stáline en 1953, tiñan os comunistas morto 66 millóns de persoas na Unión Soviética. Alén diso apunta o goberno soviético como culpábel pola morte de 44 millóns de rusos que el afirma morreren na segunda guerra mundial. A conclusión de Solzhenitsyn é que "110 millóns de rusos morreron vítimas do socialismo". En relación a presos dinos Solzhenitsyn que o número de persoas nos campos de traballo en 1953 era de 25 millóns!
Gorbatchov abre os arquivos.
A colección de números fantásticos enriba presentada, un produto de fantasias moi ben pagadas, ten saído na prensa burguesa desde os anos 60, tendo eses números sempre sido presentados como feitos certos obtidos na base de métodos científicos. Por detrás desta falsificación están as vixías políticas occidentais, principalmente a americana CIA e a inglesa MI5. O impacto dos massmedias na ópinião publica é tan grande que os números hoxe son aínda considerados certos en grandes capas das poboacións dos países occidentais. Esta situación penosa ten empeorado. Na propia Unión Soviética onde Solzhenitsyn e outros criticos coñecidos, como Andrei Sacharov e Roy Medvedev, non encontraban ningún apoio para os números fantásticos, houben unha mudanza significativa en 1990. Na nova "prensa libre" durante Gorbatchov, todo o que se opuña ao socialismo era presentado como positivo, o que tivo consequencias desastrosas. Unha inflación sen igual comezou a aumentar a cantidade de mortos e prendidos durante o socialismo, que agora se mesturaban nun só grupo de decenas de millóns de "vitimas" dos comunistas.
A histeria na nova prensa libre de Gorbatchov levou por diante as mentiras de Conquest e Solzhenitsyn. Ao mesmo tempo foron abertos por Gorbatchov os arquivos do Comité Central para investigación histórica, o que era esixido pola prensa libre. A abertura dos arquivos do Comité Central do Partido Comunista é na realidade a cuestión central desta historia confusa, isto por dúas razóns. En parte porque nos arquivos se encontran todos os feitos que poden esclarecer a verdade. Mais aínda máis importante porque todos os especuladores de mortos e prendidos na Unión Soviética teñen dito durante anos e anos que o día en que os arquivos se abrisen os números por eles presentados serían confirmados! Todos os especuladores en mortos e presos afirmaron que así sería, todos: Conquest, Solzhenitsyn, Sacharov, Medvedev e os demais. Mais cando os arquivos foron abertos e os estudos dos documentos existentes comezaron a ser publicados, aconteceu unha cousa moi estraña.
De súpeto xa nin a prensa libre de Gorbatchov nin os especuladores en presos e mortos estaban interesados nos arquivos!Os resultados das investigacións feitas nos arquivos do Comité Central polos historiadores rusos Zemskov, Dougin e Xlevnjuk que se comezaron a publicar en 1990 en revistas cientificas, pasaron totalmente desapercebidos! Os informes cos resultados das investigacións históricas ían contra a corrente da inflación en mortos e prendidos da prensa libre mais permaneceron descoñecidos. Os informes foron publicados en revistas cientificas de pouca venda práticamente descoñecidas do grande público. Os informes cientificos non podían concorrer coa histeria da prensa, gañando as mentiras de Conquest e Solzhenitsyn o apoio de moitas capas da poboación na Unión Soviética, hoxe Rusia. Tamén no occidente, os informes dos investigadores rusos sobre o sistema correccional durante Stáline, pasaron sen noticías de primeira páxina ou reportaxes na televisión. Porquê?
O que din os informes dos investigadores rusos?
Os informes da investigación do sistema correctivo soviético son expostos nun traballo con cerca de 9 000 páxinas. Os investigadores que escribiron os informes son varios sendo os máis coñecidos os históriadores rusos V.N. Zemskov, A.N. Dougin e O.V. Xlevnjuk. O seu traballo foi comezado a publicar en 1990 estando en 1993 practicamente acabado e totalmente publicado na Rusia. Os informes da investigación chegaron ao coñecemento do occidente en colaboración con investigadores de diversos países occidentais. Os dous traballos coñecidos polo autor deste texto, son o traballo presentado en Francia na revista L'Histoire en Setembro de 1993 por Nicolas Werth, xefe investigador do instituto francés de investigación cientifica, CNRS, (Centre National de la Recherche Scientifique) e o traballo publicado nos EUA na revista The American Historical Review por J. Arch Getty, profesor de historia da Universidade da California, Riverside en conxunto con G.T. Rettersporn, investigador do instituto francés de investigación CNRS e o investigador ruso V.N. Zemskov do instituto de Historia Rusa da Academia das Ciencias Rusa.
Existen tamén hoxe en día libros sobre o asunto escritos polos investigadores enriba mensionados ou por outros investigadores dos mesmos grupos de investigación. Antes de entrarmos no asunto quero deixar aquí esclarecido para que non haxa confusión futura, que ningún dos científicos envolvidos nestes traballos ten unha visión socialista do mundo, mais si un compreesão burguesa e antisocialista, moitas veces bastante reaccionária. Isto dito para que o lector non pense que o que se vai expor é produto dunha "conspiración comunista". O que acontece cando os investigadores enriba citados, desfán completamente as mentiras de Conquest, Solzhenitsyn, Medvedev e outros, é que o fan simplemente polo feito de que poñen a honra profesional en primeiro lugar e non se deixan comprar para efectos de propaganda.
Os informes de investigación rusos dan resposta a unha cantidade moi grande de preguntas sobre o sistema correcional soviético. Para nós é o tempo de Stáline que é o máis interesante para estudar, é aí que está a causa da discução. Nós pomos algunhas preguntas moi concretas e procuramos as respostas no material das revistas L'Histoire (L'H) e The American Historical Review (AHR). Esta será a mellor maneira de pór en debate algunhas das partes máis importantes do sistema correccional soviético. As preguntas son as seguintes:
1. O que era o sistema correccional soviético?
2. Cal era o número de presos, "politicos" e de delito común?
3. Cantos mortos houben nos campos de traballo?
4. Cantos foron os condenados á morte até 1953 e en especial durante as depurações
de 1937-38?
5. Cal era en xeral o tempo de prisión?
Despois de termos respondido ás 5 preguntas, pomos en discusión as penas impostas aos dous grupos máis debatidos cando a cuestión dos presos e mortos na Unión Soviética se pon, nomeadamente os kulakos condenados en 1930 e os contrarevolucionários de 1936-38.
Os campos de traballo no sistema correcional
Começemos coa pregunta 1 sobre o sistema correcional soviético. Despois de 1930 o sistema correcional soviético comprendía prisións, campos de traballo e colonias de traballo do Gulag, zonas especiais abertas e pagamento de multas. Aquel que recibise voz de prisión era xeralmente colocado nunha prisión normal mentres se facían as investigacións que poderían demostrar a súa inocencia e darlle liberdade ou levar o caso a xuízo. O acusado levado a xuízo podía ser considerado inocente e gañar a liberdade ou caso fose xulgado culpábel condenado a unha pena de multa, prisión ou en casos máis raros, pena de morte. A pena de multa
podía ser unha correcta porcentaxe do salario durante un correcto tempo. Os acusados xulgados a pena de prisión podían ser postos en distintos tipos de prisión dependendo do tipo de crime.
Para os campos de traballo Gulag ían os criminais de crimes graves (homicidio, roubo, violación, crimes económicos, etc.) e unha gran parte dos condenados por actividades contrarevolucionárias. Outros criminais con pena superior a tres anos podían tamén ser postos en campos de traballo. Despois dun tempo nun campo de traballo o preso podía ser mudado para unha colonia de traballo ou unha zona especial aberta. Os campos de traballo eran zonas moi grandes onde os condenados vivían e traballaban debaixo dun gran control. Traballar e non ser un peso para a sociedade era cousa evidente, ningunha persoa saudavel pasaba sen traballar. Pode ser que alguén hoxe en día pense que isto é terrivel, mais esta era a realidade. O número de campos de traballo era de 53 en 1940. As colonias de traballo do Gulag eran 425, unidades moi máis pequenas que os campos de traballo e cun réxime máis libre e con menos control. Para aí ían os presos con penas de prisión máis pequenas, tanto de delito común ou políticos, traballando en liberdade en fábricas e na agricultura que eran unha parte da economía da sociedade civíl. Na maioría dos casos o salario deses traballos revertía por enteiro ao condenado, en igualdade cos outros traballadores. As zonas especiais abertas eran en xeral zonas agrícolas para as cales eran exiliados os kulakos que foran expropriados durante a colectivação. Outros condenados por penas menores ou actividades contrarevolucionárias podían tamén cumprir as penas nestas zonas.
454 mil e non 9 millóns!
Segunda pregunta. Cal era o número de presos "politicos" e de delito común? A cuestión inclúi os presos nos campos de traballo e nas colonias de traballo do Gulag e nas prisións, aínda que tendo en conta que a privación da liberdade nas colonias de traballo era na maioría dos casos reducida. Vexamos os números do cadro abaixo do material da AHR respeitante ao periodo de vinte anos a comezar en 1934 cando o sistema correcional foi reunido nunha administración central e até 1953 cando Stáline morreu.
Táboa de The American Historical Review
Da táboa enriba hai unha serie de conclusións a tirar. Para comezar podemos comparar os números da táboa cos de Robert Conquest. Este dinos que en 1939 había 9 millóns de presos politicos nos campos de traballo e que 3 millóns máis morreran durante o periode de 1937-39. Non esqueza o lector que os números de Conquest se refiren só a presos políticos! Alén deses, dinos Conquest que había os presos de delito común que segundo el eran en moi maior número que os "políticos". En 1950 había segundo Conquest 12 millóns de presos politicos! Cos feitos na man podemos ver agora o falsificador que este Conquest na realidade é. Non hai un único número que corresponda á realidade. O ano de 1939 había en todos os campos, colonias e prisións cerca de 2 millóns de presos. Deses eran 454 mil condenados por crimes politicos e non 9 millóns como Conquest afirma. Os mortos nos campos de traballo de 1937 a 1939 foron cerca de 160 mil e non 3 millóns como di Conquest. O ano de 1950 había nos campos de traballo 578 mil presos por crimes politicos e non 12 millóns. Non esqueza o lector que este Robert Conquest aínda hoxe é unha das fontes máis importantes da propaganda da dereita contra o comunismo. Para os pseudointelectuais da dereita Conquest é como un deus. En relación aos números de Alexander Solzhenitsyn, os 60 millóns de mortos nos campos de traballo, non hai necesidade de comentarios, o ridiculo da afirmación é evidente. Só unha mente enferma pode afirmar tales fantasias.
Deixemos agora os falsificadores e fagamos unha análise concreta das estatisticas do Gulag. A primeira cuestión que se pon é o que pensar do número de persoas no sistema correccional. Que significado ten o número máis alto de 2,5 millóns? Cada persoa posta en prisión é un testemuño de que a sociedade aínda non se desenvolveu para poder dar a cada cidadán o necesario para unha vida positiva. Vendo as cousas desta maneira son os 2,5 millóns unha nota negativa para a sociedade.
A ameaza interna e externa.
Mais ao número de persoas abranguidas polo sistema correccional ten que ser dada unha explicación máis concreta. A Unión Soviética era un país que recentemente deixara o feudalismo e a herdanza social en relación ao valor humano era moitas veces un peso para a sociedade. No sistema antigo cos Csares, os traballadores eran obrigados a vivir nunha miseria profunda e a vida humana non tiña moito valor. Roubos e crimes violentos eran punidos cunha violencia sen límites. Revoltas contra a monarquía acababan usualmente con masacres, condenas á morte e penas de prisión moi grandes. Estas relacións sociais e a maneira de pensar con elas relacionada leva moito tempo a mudar, tendo isto influenciado o desenvolvemento da sociedade na Unión Soviética e tamén a criminalidade no país.
Outro factor a ter en conta é que a Unión Soviética, un país que os anos trinta tiña cerca de 160-170 millóns de habitantes, estaba fortemente ameazada por potencias estranxeiras. Na base das grandes mudanzas politicas na Europa na década de 1930, viña a principal ameaza de guerra da Alemaña nazi, ameaza contra a sobrevivencia dos pobos eslavos, constituíndo tamén as democracias occidentais un bloque con intencións intervencionistas. Esta situación moi seria foi resumida por Stáline en 1931 coas seguintes palabras "Estamos atrasados entre 50 a 100 anos en relación aos países avanzados. Temos que percorrer esta distancia en 10 anos. Ou o facemos ou seremos arrasados". Dez anos despois, en 22 de Xuño de 1941, a Unión Soviética era invadida pola Alemaña nazi e os seus aliados. A sociedade soviética foi grazas a grandes esforzos durante o decénio de 1930-40 sendo a maior parte dos recursos utilizados nos preparatorios de defensa para a guerra contra os nazis. Isto fixo que as persoas tivesen unha vida de traballo sen grandes compensacións a nivel persoal. A reforma de 7 horas de traballo diario tivo que ser retirada en 1937 e en 1939 eran case todos os domingos día de traballo. Nun periodo dificil como este en que unha gran guerra determinou o desenvolvemento social durante dúas décadas, 1930 e 1940, unha guerra que custou á Unión Soviética 25 millóns de vidas perdidas e metade do país en cinzas, aumentou a criminalidade cando as persoas tentaban obter aquilo que a vida non lle podía dar.
Durante este tempo moi dificil na Unión Soviética había como máximo 2,5 millóns de persoas no sistema correcional ou sexa 2,4 % da poboación adulta. Como se poderá avaliar este número? É moi ou pouco? Fagamos unha comparación.
Máis prendidos nos EUA.
Por exemplo nos Estados Unidos da América, un país con 252 millóns de habitantes en 1996, o país máis rico do planeta que consome sózinho 60% dos recursos mundiais, cantas persoas hai no sistema correcional? Cal é a situación neste país que non é ameazado por ningunha guerra e onde non existen mudanzas sociais que poidan ameazar a estabilidade económica? Nunha noticia (ben pequena) nos xornais en Agosto de 1997, do servizo de informas FLT-AP dicíase que nos EUA "Nunca anteriormente existiran tantas persoas no sistema correcional como 5,5 millóns en 1996". Isto representa un aumento de 200 mil persoas desde 1995 o que fai que o número de criminais nos EUA "sexa 2,8% da poboación adulta". Estes datos veñen todos do departamento de xustiza norteamericano. O número de persoas condenadas como criminais nos EUA é hoxe superior en 3 millóns ao que foi o máximo na Unión Soviética! Na Unión Soviética houben como máximo 2,4% da poboación adulta condenada por crime - nos EUA están condenados 2,8% e a cantidade continúa a crecer! Segundo un comunicado á prensa do departamento de xustiza dos EUA de 18 de Xaneiro de 1998, aumentou o número de presos nos EUA en 1997 con 96.100 persoas.
E en relación aos campos de traballo soviéticos é verdade que era un réxime duro e dificil para os presos, mais véxase ben como é hoxe a situación nas prisións nos EUA onde por todo o lado existe violencia, drogas, protituição e escravitude sexual (290.000 violentados por ano nas prisións dos EUA). Ningém se sente en seguranza nas prisións nos EUA! Isto un tempo moderno na sociedade máis rica de sempre!
Un factor importante - falta de medicamentos.
Respondamos agora á pregunta número 3. Cantos foron os mortos nos campos de traballos? Os casos de morte nos campos de traballo variaron nuito de ano para ano, do 5,2% en 1934 a 0,3% en 1953. Os casos de morte nos campos de traballo eran causados pola falta de recursos na sociedade, en primeiro lugar falta de medicamentos para combater epidemias. Este problema non era especifico dos campos de traballo, existindo igualmente na sociedade en xeral como tamén na gran maioría dos países do mundo. Despois dos antibióticos seren descubertos e comezado a ser utilizados despois da segunda guerra mundial, a situación modificouse radicalmente. Na realidade os anos máis dificeis foron os anos de guerra cando o barbarismo nazi obrigou todos os cidadáns da Unión Soviética a vivir unha vida moi dura. Durante estes catro anos morreron nos campos de traballo máis de medio millón de presos o que é máis de metade de todos os mortos durante 20 anos. Non esquezamos que no mesmo periodo, os anos da guerra, morreron 25 millóns de persoas na sociedade libre. Cando as condicións na Unión Soviética melloraron no decénio de 1950 e co uso de antibióticos o número de mortos entre os presos diminuíu para 0,3%.
Vexamos agora a pregunta número 4. Cantos foron os condenados á morte até 1953 e en especial durante as depurações de 1937-38? Xa vimos os números de Robert Conquest de 12 millóns de presos politicos que os bolcheviques matarían nos campos de traballo de 1930 a 1953, dos cales 1 millón en 1937-38. Os números de Solzhenitsyn son de decenas de millóns de mortos nos campos de traballo, dos cales 3 millóns foron mortos en 37-38. Mais aínda ten habido números máis elevados citados na propaganda sucia contra a Unión Soviética. A rusa Olga Shatunovskaia, por exemplo, dános un número de 7 millóns de mortos nas depurações de 1937-38!
Mais os documentos dos arquivos soviéticos agora publicados danos unha información distinta. É preciso dicir en primeiro lugar que os números dos condenados á morte se encontran en varios arquivos e que os investigadores para nos daren un resultado aproximativo son obrigados a recoller datos deses arquivos cun correcto risco de conta dobre e por tanto de daren un número maior do que foi na realidade. Segundo Dmitrii Volkogonov, o xefe dos anteriores arquivos soviéticos nomeado por Jeltsin, foron condenados á morte 30 514 persoas por tribunais militares de 1 de Outubro de 1936 a 30 de Setembro de 1938. Unha outra información que agora existe vén da KGB. Segundo unha información á prensa en Fevreiro de 1990 tiñan 786 098 persoas ser condenadas á morte por crimes contra a revolución durante os 23 anos de 1930 até 1953. Deses condenados tiñan, segundo a KGB, 681 692 sido condenados en 1937-38. Non hai posibilidade de facer un control das informacións que a KGB nos dá, mais esta última afirmación é duvidosa. Sería moi estraño tantos condenados en dous anos. Será que a actual KGB pro-capitalista nos dá unha información correcta da KGB pro-socialista? En todo o caso veuse a verificar que as estatisticas que están na base da información da KGB mostran que o número mencionado de condenados á morte durante eses 23 anos se refire a criminais de delito común e contrarevolucionários e non só a contrarevolucionários como a KGB pro-capitalista referiu na información á prensa en Fevreiro de 1990. Dos arquivos tírase tamén a conclusión de que o número de criminais condenados á morte era aproximadamente igual para os de delito común e os contrarevolucionários.
A conclusión a que podemos chegar é de que o número de condenados á morte en 1937-38 foi de cerca de 100 mil e non de varios millóns como ten sido presentado na propaganda occidental. É preciso tamén ter en conta que nin todos os condenados á morte na Unión Soviética eran executados. Unha gran parte pasaba a pena de prisión nos campos de traballo. Tamén é importante facer unha diferenza entre criminais de delito común e contrarevolucionários. Moitos dos condenados á morte eran criminosos condenados por crimes violentos como assassínio ou violación. Este tipo de crime era hai sesenta anos penalizado con sentenza de morte nunha gran parte dos países do mundo
Pregunta número 5 - Cal era en xeral o tempo de prisión? O tempo de prisión dos condenados é unha das cuestións en que os rumores da propaganda occidental teñen sido dos peores. A descrición xeral é de que estar preso na Unión Soviética significaba anos sen conta na prisión - quen para alí entraba xa non saía. Isto é completamente falso! A gran maioría dos presos o tempo de Stáline, na realidade foron condenados como máximo a 5 anos de prisión!
A estatistica de AHR dános feitos concretos. Os criminais de delito común na Federación rusa en 1936 recibiron as seguintes penas de prisión - até 5 anos, 82,4% - de 5 a 10 anos 17,6%. ( 10 anos - pena máxima de prisión até 1937). Os criminais politicos condenados na Unión Soviética en tribunais civís en 1936 recibiron as seguintes penas de prisión - até 5 anos, 44,2% - de 5 a 10 anos 50,7%. En relación aos condenados nos campos de traballo Gulag, onde as penas maiores eran cumpridas, a estatistica de Xaneiro de 1940 é a seguinte - até 5 anos,56,8% - de 5 a 10 anos, 42,2% - máis de 10 anos, 1,0%. Para o ano de 1939 temos estatísticas dos tribunais da Unión Soviética. A distribución das penas de prisión é a seguinte - até 5 anos, 95,9% - de 5 a 10 anos. 4,0% - máis de 10 anos, 0,1%. Como vemos é a suposta infinidade do tempo de prisión na Unión Soviética, máis un mito espallado no occidente para combater o socialismo.
As mentiras sobre a Unión Soviética.
Unha breve discusión sobre os informes dos investigadores.
As investigacións dos históriadores rusos revelan unha realidade totalmente distinta da que ten ten sido ensinada nas escolas e universidades do mundo capitalista durante os últimos cincuenta anos. Durante eses cincuenta anos de guerra fría teñen varias xeracións aprendido só mentiras sobre a Unión Soviética e isto ten deixado marcas profundas en moitas persoas. Este feito constatado tamén se verifica nos informes dos investigadores franceses e americanos. Nestes informes sonos datos números e táboas de presos e mortos, discutíndose eses números nun traballo de gran amplitude. Mais o principal e máis importante, isto é, os crimes practicados polos presos, nunca é albo dunha discusión seria! A propaganda política dos capitalistas tense referido sempre aos presos na Unión Soviética como sendo vítimas e os investigadores utilizan este termo sen pór en cuestión a súa veracidade. Cando os investigadores pasan das columnas de estatística aos comentarios sobre os acontecementos, veñen as conceções burguesas á luz e o resultado é por veces macabro. Os condenados no sistema correcional soviético son chamados vítimas, mais o feito é que a maioría eran ladróns, asasinos, violadores, etc. Criminosos deste calibre nunca serían tratados como "vitimas" na prensa se os crimes fosen cometidos na Europa ou nos EUA. Mais como os crimes foron cometidos na Unión Soviética todo é possivel. Chamar "vítima" a un asasino ou violador que repite o crime é cousa moi sucia. Unha toma de posición pola xustiza soviética en relación aos criminais de delito común condenados por crimes violentos debería de ser consecuente, senón no tipo de pena polo menos na cuestión da condena do crime.
Os koulaks e a contrarevolução
En relación aos contrarevolucionários é tamén importante discutir os crimes de que foron acusados. Discutamos dous exemplos para mostrar o fondo da cuestión, en primeiro lugar os koulaks condenados no comezo da década de 1930 e despois os conxurados e contrarevolucionários condenados en 1936-38. Segundo os informes publicados sobre os koulaks, os campesiños ricos, foron 381 mil familias ou sexa cerca de 1,8 millóns de persoas condenadas a exilio. Unha pequena parte desas persoas foi condenada a penas nos campos de traballo ou en colonias de traballo. Mais cal foi a causa da condena deses koulaks?
O campesiño rico ruso, o koulak, suxeitou os campesiños pobres durante centenares de anos a unha opressão sen límites e a unha explotación sen consideracións. Dos 120 millóns de campesiños en 1927, vivían 10 millóns de koulaks na abundancia e os restantes 110 millóns aínda na pobreza - antes da revolución na máis completa das miserias. A riqueza dos koulaks viña do traballo mal pagado aos campesiños pobres. Cando os campesiños pobres se comezaron a xuntar en colectivos agricolas desapareceu a principal fonte de riqueza dos koulaks. Mais os koulaks non desistiron, tentando retomar a explotación a través da fame. Grupos de koulaks armados atacaban os colectivos agrícolas, mataban campesiños pobres e funcionarios do partido, deitaban fogo aos campos e mataban os animais de traballo. Provocando a fame entre os campesiños pobres os koulaks tentaban garantir a continuación da pobreza e da súa posición de poder. Os acontecementos que se sucederon non foron o que os asasinos pensaran. Desta vez os campesiños pobres foron apoiados pola revolución e mostráronse máis fortes do que os koulaks, os cales foron derrotados, prendidos e condenados a exilio ou a penas en campos de traballo.
Dos 10 millóns de koulaks foron 1,8 millóns condenados. Houben talvez inxustizas nesta enorme loita de clases nos campos soviéticos que contaba con 120 millóns de persoas. Mais poderemos acusar os pobres e os oprimidos, na súa loita por unha vida que valla a pena vivir, na súa loita para que os fillos non viñesen a ser analfabetos con fame, de non seren civilizados ou clementes nos seus juizo? Pódense acusar os que durante centenares de anos nunca tiveron acceso aos adiantos da civilización de non seren civilizados? E díganos, cando foi a clase exploradora dos koulaks civilizada ou clemente para cos campesiños pobres durante anos e anos de explotación sen fin?
As depurações de 1937
O noso segundo exemplo, sobre os contrarevolucionários condenados nos xuízos de 1936-38 despois das depurações no partido, exército e no aparello estatal, ten raizes na historia do movemento revolucionario na Rusia. Millóns de persoas participaron na loita vitoriosa contra o Czar e a burguesia rusa, vindo moitos deles a entrar para o partido comunista. Entre todas esas persoas había infelizmente os que entraran para o partido por outras razóns do que para loitar polo poder proletário e polo socialismo. Mais a loita de clases era tal que moitas veces non había tempo nin posibilidades para pór á proba os novos militantes. Até mesmo militantes doutros partidos que se dicían socialistas e que combateran o partido bolchevique foron aceptados no partido comunista. A unha parte deses novos militantes foron dados postos importantes no partido bolchevique, estado e exército, todo dependendo da súa capacidade individual para conducir a loita de clases.
Eran tempos moi dificeis para o mozo estado soviético e a gran falta de cadros, ou simplemente de persoas que soubesen ler, obrigaba o partido a non facer grandes esixencias en relación á calidade dos novos militantes e cadros. De todos estes problemas formouse co tempo unha contradición que dividiu o partido en dous campos - dun lado os que querían ir para a fronte na loita pola sociedade socialista, por outro lado os que consideraban que aínda non había condicións para realisar o socialismo e que propuña unha politica socialdemocrática. A orixe desta últimas ideas viña de Trotski que entrara para o partido comunista en Xullo de 1917. Trotski foi co tempo obtendo apoio dalgúns dos bolcheviques máis coñecidos. Esta oposición unida contra os ideais bolchiques orixinais era unha das opcións na votación partidaria sobre a politica a seguir polo partido, realisada en 27 de Decembro de 1927. Antes desta votación houbera unha gran discusión partidaria durantes varios anos e non houben dubida canto ao resultado. Dos 725 000 votos a oposición só obtivo 6 000 - ou sexa, menos do 1% dos militantes do partido apoiaron a oposición unida.
En consequencia da votación e unha vez que a oposición traballaba por unha política distinta da do partido, o comité central do partido comunista decidiu expulsar do partido os principais dirixentes da oposición unida. A persoa central da oposición, Trotski, foi expulsado da Unión Soviética. Mais a historia da oposición non acabou aquí. Sinovjev, Kamenjev e Evdokimov fixeron pouco despois autocrítica, así como varios dos principais trotskistas como Pjatakov, Radek, Preobrajenski e Smirnof. Todos eses foron novamente aceptados como militantes do partido e retomaron os seus traballos no partido e no estado. Co tempo verificouse que as autocríticas da oposicão non eran unha expresión certa, estando os principais oposicionistas unidos do lado da contrarevolução cada vez que a loita de clases endurecía na Unión Soviética. A maioría deses oposicionistas foi expulsado e readmitido máis unhas dúas veces antes de se ter formado a situación definitiva en 1937-38.
Sabotaxe industrial.
O assassinio de Kirov en Decembro de 1934, o presidente do partido en Leninegrado e unha das persoas máis importantes do comité central, veu a dar orixe ao descubrimento dunha organización secreta que preparaba unha conspiración para tomar posesión da dirección do partido e do goberno do país a través dun acto violento. A loita politica que perderan en 1927 querían agora gañala a través de violencia organizada contra o estado. A organización tiña unha rede de apoios no partido, exército e aparello estatal en todo o país, sendo as actividades máis importantes sabotaxe industrial, terrorismo e corrupción. Trotski, o principal inspirador da oposición dirixía as actividades do estranxeiro. A sabotaxe industrial causaba unha perda terrivel para o estado soviético, cun custo económico enorme como por exemplo máquinas importadas que se estragaban sen possivel reparação, e unha enorme baixo na productividade nas minas e fábricas.
Unha das persoas que en 1939 describiu o problema foi o enxeñeiro americano John Littlepage, un dos especialistas estranxeiros contractados para traballar na Unión Soviética.Littlepage traballou 10 anos na industria mineira soviética, entre 1927 e 1937, principalmente nas minas de ouro. No seu libro "In search of Soviet gold" escribe, "Eu nunca tiven interese pola subtilidade das manobras políticas na Rusia mentres as podía evitar; mais tiven que estudar o que acontecía na industria Soviética para poder facer un bo traballo. E estou firmamente convencido de que Stáline e os seus colaboradores levaron moito tempo até descubrir que os comunistas revolucionarios descontentes eran os seus inimigo máis perigosos". Littlepage escribiu tamén que a súa propia experiencia confirmaba as declaracións oficiais de que unha conspiración conducida do exterior se utilizaba dunha gran sabotaxe industrial como unha parte dun proceso para facer caer o goberno. Xa en 1931 Littlepage fora grazas a constatar iso durante un traballo nas minas de cobre e chumbo no Ural e no Kasaquistão. As minas eran unha parte do grande complexo de cobre-chumbo cuxo xefe máximo era Piatakov, o vice comisario do pobo para a industria pesada. O estado das minas era catastrofal en relación á produción e ao ben estar dos traballadores. A conclusión de Littlepage foi de que había unha sabotaxe organizada proveniente da dirección superior do complexo de cobre-chumbo.
O libro de John Littlepage dános tamén a coñecer de onde a oposición trotskista recibía o diñeiro necesario para pagar a actividade contrarevolucionária. Varios membros da oposición secreta utilizaban os seus postos na Unión Soviética para aprobar a compra de máquinas de certas fábricas no estranxeiro. Os produtos aprobados eran dunha calidade moi baixa mais eran pagados polo goberno soviético ao prezo máis alto. As fábricas estranxeiras daban á organización de Trotski no estranxeiro a ganancia económica de tales transaccións, en troco do cal Trotski e os seus conxurados na Unión Soviética continuaban a facer máis compras desa fábricas.
Roubo e corrupción.
Este procedemento foi constatado por Littlepage en Berlin na primavera de 1931 cando da compra de ascensores industriais para as minas. A delegación soviética era chefiada por Pjatakov, sendo Littlepage o especialista encargado de verificar a calidade dos ascensores e aprobar a compra. Littlepage descubriu a fraude cos ascensores de má calidade, inútiles para a Unión Soviética, mais cando comunicou o feito a Pjatakov e aos outros membros da delegación soviética foi recibido dunha maneira fría como se quixesen fuxir aos feitos e continuando a esixir que el aprobase a compra dos ascensores. Littlepage non aprobou. Na altura pensou que o que pasaba era unha cuestión de corrupción persoal e que os membros da delegación recibían subornos da fábrica de ascensores. Mais despois de Pjatakov, no xuízo de 1937, confesar a súa conexión á oposición trotsquista, Littlepage foi grazas a constatar que o que el observara en Berlín era moito máis do que corrupción a nivel persoal. O diñeiro en causa era destinado ao pagamento das actividades da oposición secreta na Unión Soviética, actividades esa que comprendían sabotaxe, terrorismo, subornos e propaganda.
Zinoviev, Kaménev, Piatakov, Radek, Smirnof, Tomski, Boukharine e outros tan queridos á prensa occidental burguesa, utilizábanse dos postos que o pobo soviético e o partido lles tiña dato, para roubar diñeiro ao estado, para que ese diñeiro fose utilizado polos inimigo do socialismo no estranxeiro na sabotaxe e no combate á sociedade socialista na Unión Soviética.
Planos para golpe de estado.
O tipo do crime en relación a roubo, sabotaxe e corrupción é un crime serio, mais as actividade da oposición irían moito máis lonxe. A conspiración contrarevolucionária preparábase para tomar o poder cun golpe de estado no cal toda direcciónsoviética sería eliminada,comezando polo assassínio das persoas máis importantes do comité central do partido comunista. A parte militar do golpe de estado sería realisada por un grupo de xenerais encabezado polo mariscal Toukhatchevski. Segundo Issak Deutsher, o trotskista que escribiu moitos libros contra Stáline e a Unión Soviética, o golpe de estado sería iniciado cunha operación militar contra o Kremlin e contra as tropas máis importantes nas grandes cidades como Moscova e Leninegrado. A conspiración era, segundo Deutscher, chefiada por Toukhatchevski en conxunto con Gamarnik, xefe dos comisarios politicos do exército, o xeneral Iakir, comandante de Leninegrado, o xeneral Ouborévitch, comandante da academia militar de Moscova e o xeneral Primakov un dos xefes da cavalaria.
O mariscal Toukhatchevski era un oficial do antigo exército czarista que despois da revolución se tiña pasado para o Exército Vermello. En 1930 cerca de 10% dos oficiais, ou sexa cerca de 4500, eran antigos oficiais czaristas. Moitos deles nunca deixaran as súas posicións burguesas e esperaban na calada un oportunidade para loitaren por elas. A oportunidade apareceu cando a oposición se preparaba para dar un golpe de estado. Os bolchviques eran fortes mais as conspiracións civil e militar tamén trataron de arranxar amigos fortes. Segundo a confissão de Boukharine no xuízo publico en 1938, existía un acordo feito entre a oposición trotskista e a Alemaña nazi, no cal grandes rexións, entre elas a Ucraína, serían dadas á Alemaña nazi despois do golpe de estado contrarevolucionário na Unión Soviética. Este era o pagamento esixido pola Alemaña nazi polo apoio prometido aos contrarevolucionários. Boukharin fora informado deste acordo por Radek que sobre a cuestión recibira unha directiva de Trotski. Todos estes conspiradores que foran elixidos para altas posicións, para chefiar, administrar e defender a sociedade socialista, traballaban na realidade para destruír o socialismo. Alén do máis é preciso non esquecer que todo isto pasou no decénio de 1930 cando o perigo nazi crecía sen parar e os exércitos nazis puñan a Europa a arder e preparaban unha invasión da Unión Soviética. Os conspiradores foron condenados á morte como traidores en xuízo público. Os culpábeis de sabotaxe, terrorismo, corrupción, tentativa de assassínio e que querían dar unha parte do país aos nazis non podían esperar outro fin. Chamarlles vítimas é un erro total.
Máis números mentirosos.
É intressante saber como a propaganda occidental, a través de Robert Conquest, ten mentido sobre as depurações no Exército Vermello. Conquest di no seu libro "O gran terror" que en 1937 había 70000 oficiais e comisarios politicos no Exército Vermello e que 50% deses, ou sexa 15.000 oficiais e 20000 comisarios, foran prendidos pola policía política e que foran executados ou aprisionados para o resto da vida nos campos de traballo. Nesta afirmación de Conquest, de feito como en todo o libro, non existe nada de verdade. O historiador Roger Reese no seu traballo "The Red Army and the Great Purges" dános feitos i mostra o certo significado que as depurações de 1937-38 tiveron para o exército. O número de persoas en posición de dirección no Exército Vermello e na aviación, ou sexa oficiais e comisarios politicos, era de 144 300 en 1937 crecendo para 282 300 até 1939. Durante as depurações de 1937-38 foron despedidos 34300 oficiais e comisarios por motivos politicos, mais antes de maio de 1940 xa 11596 foran reabilitados e reintegrados nos seus postos. Isto significa que durante as depurações de 1937-38 foron despedidos 22705 oficiais e comisarios politicos (cerca de 13000 oficiais do exército, 4700 da aviación e 5000 comisarios politicos) o que é 7,7% de todos os oficiais e comisarios e non 50% como Conquest di. Deses 7,7%, foi unha parte condenada como traidores, mais para a gran maioría o material histórico á disposición indica pasaren á vida civil.
Unha última pregunta. Os xuízos de 1937-38 foron xustos para cos acusados? Vexamos por exemplo o xuízo de Boukharine, o funcionario máis alto do partido que traballaba para a oposición secreta. Segundo o embaixador americano en Moscova nesa altura, un coñecido avogado de nome Joseph Davies que estivo no tribunal durante todo o xuízo, foi permitido a Boukharine falar libremente durante todo o xuízo e expor o seu caso sen calquera empedimento. Joseph Davies escribiu para Washington que durante o xuízo se mostrou
que os acusados eran culpados "dos crimes que se comprobaron" e que "A opinión xeral entre och diplomáticas que asistiron ao proceso é de que se probou a existencia dunha conspiración moi grave".
Aprendamos coa historia!
A discusión do sistema correcional soviético durante o tempo de Stáline, sobre o cal se teñen escrito miles de artigos e libros mentirosos e se teñen filmado centenares de filmes falsos, dános coñecementos importantes. Os feitos móstranos unha vez máis que as historias sobre o socialismo publicadas na prensa burguesa son na súa maioría falsas. A dereita a través da prensa, radio e televisión que domina, pode confundir e distorcer a realidade e facer que gran cantidade de persoas veñan a considerar mentiras declaradas como verdades. Isto é especialment verdade no que se refire a cuestións histórica. Novas historias da dereita deben por tanto ser encaradas como falsas até que o contrario sexa demostrado.
Esta actitude cautelosa ten razón de ser. O feito é que mesmo tendo coñecemento dos informes rusos a dereita continúa a reproducir as mentiras que ensina hai máis de 50 anos e que xa foron totalmente desmascaradas. A dereita segue a súa herdanza histórica: unha mentira repetida moitas veces, acaba por ser dada como verdade. Despois dos informes dos investigadores rusos seren publicados no occidente, comezaron a ser editados en varios países un número de libros, coa única finalidade de dar ao esquecemento os informes rusos e facer que as vellas mentiras veñan a público como verdades novas. San libros con boa presentación, de capa a capa soa con mentiras sobre o comunismo e o socialismo.
As mentiras da dereita son repetidas para combater os comunistas de hoxe! San feitas para que os traballadores non encontren unha alternativa ao capitalismo e ao neoliberalismo. San unha parte da guerra sucia contra os comunistas que teñen unha alternativa para o futuro, a sociedade socialista. Esa é a causa dos libros novos con mentiras vellas.
Todo isto impón obrigacións a todos os que teñen unha visión socialista da historia. Cabe a nós tomar a responsabilidade de traballar para facer dos xornais comunistas, autenticos xornais das clases traballadoras para dar combate ás mentiras da burguesia! Esta é sen dúbida unha misión importante na loita de clases de hoxe que nun futuro próximo se desenvolverá con novas forzas.
Mário Sousa
15/6/1998
Solzhenitsyn comezou en 1962 a publicar libros na Unión Soviética co consentimento e axuda de Nikita Krustjov, sendo o primeiro libro publicado "Un día na vida de Ivan Denisovitjs" sobre a vida dun preso. Krustjov utilizaba os textos de Solzhenitsyn para combater a herdanza socialista de Stáline. Solzhenitsyn gañou en 1970 o Premio Nobel da literatura co libro "O arquipelago de Gulag". Os seus libros comezaron entón a ser publicados en grandes cantidades nos países capitalistas, tornándose o autor un dos instrumentos máis importantes do imperialismo no combate ao socialismo e á Unión Soviética. Aos seus textos sobre os campos de traballo xuntouse outra propaganda sobre os supostos millóns de mortos na Unión Soviética o que foi utilizado nas massmedias capitalistas como sendo verdades. En 1974 Solzhenitsyn deixou a súa petición de ser cidadán soviético emigrando para a Suiça e máis tarde para os Estados Unidos. Nesta altura era considerado na prensa capitalista como o maior lutador pola liberdade e democracia. As súas simpatías nazis foron enterradas para non preturbar a guerra de propaganda contra o socialismo.
Nos Estados Unidos, Solzhenitsyn foi convidado moitas veces para facer interverções en reunións importantes. El foi por exemplo o principal orador no congreso dos sindicatos AFL-CIO en 1975 e en 15 de Xullo de 1975 foi convidado para facer un discurso sobre a situación no mundo no Senado dos EUA! Os discursos de Solzhenitsyn eran dunha axitación violenta e provocativa, argumentando e facendo propaganda polas ideas máis reacionárias. Entre outras cousas bateuse por novos ataques ao Vietnam despois da vitoria deste sobre os EUA. E máis: despois de 40 anos de fascismo en Portugal, cando os oficiais do exército de esquerda, tomaron o poder na revolución popular de 1974, Solzhenitsyn comezou a facer propaganda por unha intervención militar dos EUA en Portugal, que, dicía el, iría ser membro do tratado de Varsóvia se os EUA non intrevissem! Nos seus discursos, Solzhenitsyn lamentaba sempre a liberación das colonias portuguesas en África.
Mais é claro que o punto principal dos discursos de Solzhenitsyn era sempre a guerra sucia contra o socialismo. Desde execucións supostas de millóns e millóns de persoas na Unión Soviética até ás decenas de miles de americanos presos e escravisados que Solzhenitsyn dicía existiren no Vietnam do Norte! Foi esta idea de Solzhenitsyn de americanos utilizados como escravos no Vietnam do Norte que deu orixe aos filmes Rambo sobre a guerra do Vietnam. Os xornalistas americanos que tiñan ousado escribir sobre paz entre os EUA e a Unión Soviética eran acusados por Solzhenitsyn nos seus discursos como sendo traidores potenciais. Solzhenitsyn facía tamén propaganda por un aumento da capacidade militar dos EUA contra a Unión Soviética, que el dicía ser máis poderosa en "tanques e avións, de cinco a sete veces máis que os EUA" e en armas atómicas que "en breve" serían "dúas, tres e por fin cinco" veces máis potentes que as dos EUA. Os discursos de Solzhenitsyn nos EUA eran a voz da extrema dereita, mais el iría aínda máis lonxe, máis á dereita, en apoio público ao fascismo.
En apoio do fascismo de Franco.
Despois da morte de Franco en 1975 o réxime fascista español comezou a perder o control da situación politica e no comezo de 1976 os acontecementos en España tomaron un carácter tal que cativou a opinión pública mundial. Folgas e demostracións esixían democracia e liberdade e o herdeiro de Franco, o rei Juan Carlos, foi grazas a iniciar unha liberalisação moi cuidadosamente, para calmar a axitación social. Ora neste momento importante para a vida politica española, aparece Alexander Solzhenitsyn en Madrid e dá unha entrevista ao programa "Directisimo" un sábado á noite, en 20 de Marzo, na mellor hora televisiva (xornais ABC e Ya de 21 de Marzo de 1976). Solzhenitsyn que recibira as preguntas préviamente, utilizou a oportunidade para facer todo o tipo de declaracións reaccionárias. A súa inteção non foi de dar un apoio á chamada liberalisação do rei. Ao contrario, Solzhenitsyn previña as persoas contra as reformas democráticas!
Na súa intervención na televisión declarou que "Cento e dez millóns de rusos morreron vítimas do socialismo" e comparou "a escravitude a que estaban sometidos os soviéticos á liberdade que se disfrutava en España". Solzhenitsyn acusou tamén os "círculos progresistas" de "utópicos" por consideraren España como unha ditadura. Os progresistas eran toda a oposición democrática de liberais a socialdemocratas e comunistas. "No outono pasado" dixen Solzhenitsyn, "a opinión pública mundial estaba preocupada coa sorte dos terroristas espanhois. ( Os cinco antifascistas condenados á morte e executados polo réxime de Franco, nota do autor MS) Cada vez máis a opinión pública progresista esixe reformas políticas inmediatas, ao mesmo tempo que apoia os actos terroristas". "Os que queren reformas democráticas rápidas, saberán o que virá a suceder mañá ou despois de mañá? A España, mañá poderá ter democracia, mais despois de mañá, saberá non caer no totalitarismo despois da democracia?" Ás preguntas coidadosas dos xornalistas se tales declaracións non podían ser vistas como un apoio a réximes de países onde non existía liberdade respondeu Solzhenitsyn que "Eu coñezo soamente un sitio onde non hai liberdade, ese sitio é a Rusia". As declaracións de Solzhenitsyn na televisión española foron un apoio directo ao fascismo español, unha ideoloxía que el aínda hoxe apoia.
Esta é unha das razóns porque Solzhenitsyn desapareceu cada vez máis dos discursos públicos durante os seus 18 anos de exilio nos EUA e unha das causas porque os gobernos capitalistas non lle dan total apoio politico. Para os capitalistas foi unha benção dos ceos poder utilizar un home como Solzhenitsyn na guerra sucia contra o socialismo, mais todo ten os seus límites. Na nova Rusia capitalista o que dicide o apoio do mundo occidental aos grupos politicos é pura e simplemente a posibilidade de facer bos negocios con bos lucros ao abrigo da política deses grupos. O fascismo como alternativa política para a Rusia non é considerado como politica que estimule os negocios. Por iso o proxecto politico de Solzhenitsyn para a Rusia é letra morta en relación a apoio do mundo occidental. É que Solzhenitsyn quere como futuro político para a Rusia a volta do réxime autoritário dos Czares en conexión coa igrexa tradicional rusa-ortodoxa! Nin os imperialistas máis arrogantes están interesados a apoiar unha estupidez politica deste calibre. Para encontrar apoio a Solzhenitsyn no mundo occidental hai que rebuscar na idiotia intelectual da extrema dereita.
Nazis, vixías e fascistas!
Así son eles, os máis dignos representantes dos mitos burgueses dos "millóns de mortos e prendidos na Unión Soviética" - o nazi William Hearst, o axente da vixía Robert Conquest e o fascista Alexander Solzhenitsyn. Conquest ten tido o papel principal, sendo as súas informacións utilizadas polas massemedias capitalistas en todo o mundo e formando inclusivamente unha escola dentro de certas universidades. O traballo de Conquest é sen dúbida un traballo de desinformação policial de primeira clase. Na década de 1970 Conquest tivo unha gran axuda de Solzhenitsyn e dunha serie de figuras de segunda con Andrei Sakharov e Roy Medvedev. Alén diso apareceu un pouco por todo o mundo unha serie de especuladores en mortos e prendidos a quen a prensa burguesa sempre pagou a prezo de ouro. Mais a realidade dos feitos foi por fin presentada e mostra a certa cara de todos estes falsificadores da historia. A orde de Gorbatchov para abrir os arquivos secretos do partido á investigación histórica tivo consequencias que ninguén podía prever.
Os arquivos mostran as mentiras da propaganda.
A especulación sobre millóns de mortos na Unión Soviética é unha parte da guerra sucia de propaganda contra a Unión Soviética e por iso mesmo os desmentidos e esclarecementos oficiais dos soviéticos nunca foron levados en serio e nunca tiveron lugar na prensa capitalista. Eran, polo contrario, albo de ri, mentres que aos "especialistas" comprados polo capital foi dado todo o espazo requirido para difundiren as súas fantasias. Que fantasias eran realmente! O que os millóns de mortos e presos proclamados por Conquest e outros "criticos" teñen de común, é que son producto de apróximações estatísticas falsas e métodos de avaliación sen base cientifica.
Metodos falsos dan millóns de mortos.
Conquest, Solzhenitsyn, Medvedev e outros utilizáronse de estatística publicada pola Unión Sovética, por exemplo escrutinios nacionais da poboación, aos cales adicionaram un suposto aumento poboacional sen ter en conta a situación real existente no país. Así chegaron á conclusión de cantas persoas debería de haber no país ao final de certos anos. As persoas que faltaban eran presentadas como mortos e prendidos á conta do socialismo. Un método simple mais totalmente falso. Este tipo de "revelación" de acontecementos políticos tan importantes nunca pasaría se a "revelación" fose sobre o mundo occidental. Nese caso habería con toda a certeza profesores e historiadores que se levantarían contra tal falsificación. Mais como o que estaba en causa era a Unión Soviética, a falsificación ten pasado. Un dos motivos é certamente o de que profesores e históriadores poñen as posibilidades de avanzar na carreira profesional en primeiro lugar e só moi despois a honra profesional.
En números, cales foron ao final as conclusións dos "criticos"?
Segundo Robert Conquest (nunha avaliación feita en 1961) morreran 6 millóns de persoas de fame na Unión Soviética no principio dos anos 30. Este número foi aumentado por Conquest para 14 millóns en 1986. En relación aos campos de traballo Gulag, estaban alí detidos, segundo Conquest, 5 millóns de presos en 1937, antes das depurações no partido no exército e no estado comezaren. Despois das depurações comezaren, viñeron segundo Conquest, durante 1937-38, máis 7 millóns de presos o que fai un resultado de 12 millóns de presos nos campos de traballo en 1939! E non esqueza o lector que estes 12 millóns do Conquest son SOAMENTE os presos politicos! Nos campos de traballo había tamén criminosos de delito común, os cales, segundo Conquest serían en número moi maior que os presos politicos. Isto significa que, segundo Conquest había cerca de 25-30 millóns de presos nos campos de traballo na Unión Soviética.
Tamén segundo Conquest foron executados en 1937-39 un millón de presos politicos mentres que 2 millóns morreron á fame. Resultado final das depurações de 1937-39 segundo Conquest, 9 millóns de presos politicos e 3 millóns de mortos! Estes números foron axiña sometidos a "apreciações estatísticas" por Conquest para concluír que os bolcheviques tiñan morto nada menos que 12 millóns de presos políticos entre 1930 e 1953. Xuntando eses números aos mortos de fame os anos 30, chega Conquest á conclusión de que os bolchviques habían morto 26 millóns de persoas. Nunha úlitma apreciação estatística di Conquest que en 1950 había 12 millóns de presos politicos na Unión Soviética!
Alexander Solzhenitsyn utilizou máis ou menos as mesmas apreciações estatísticas que Conquest. Mais usando os metodos pseudo-científicos con outras premissas, chega aínda a conclusións máis
extremas. Solzhenitsyn acepta os numeros de Conquest de 6 millóns de mortos na fame de 1932-33; no entanto, con respecto ás depurações de 1936-39 considera que morreron como mínimo 1 millón por ano! Facendo un resumo dinos Solzhenitsyn que desde as coletivações da agricultura até á morte de Stáline en 1953, tiñan os comunistas morto 66 millóns de persoas na Unión Soviética. Alén diso apunta o goberno soviético como culpábel pola morte de 44 millóns de rusos que el afirma morreren na segunda guerra mundial. A conclusión de Solzhenitsyn é que "110 millóns de rusos morreron vítimas do socialismo". En relación a presos dinos Solzhenitsyn que o número de persoas nos campos de traballo en 1953 era de 25 millóns!
Gorbatchov abre os arquivos.
A colección de números fantásticos enriba presentada, un produto de fantasias moi ben pagadas, ten saído na prensa burguesa desde os anos 60, tendo eses números sempre sido presentados como feitos certos obtidos na base de métodos científicos. Por detrás desta falsificación están as vixías políticas occidentais, principalmente a americana CIA e a inglesa MI5. O impacto dos massmedias na ópinião publica é tan grande que os números hoxe son aínda considerados certos en grandes capas das poboacións dos países occidentais. Esta situación penosa ten empeorado. Na propia Unión Soviética onde Solzhenitsyn e outros criticos coñecidos, como Andrei Sacharov e Roy Medvedev, non encontraban ningún apoio para os números fantásticos, houben unha mudanza significativa en 1990. Na nova "prensa libre" durante Gorbatchov, todo o que se opuña ao socialismo era presentado como positivo, o que tivo consequencias desastrosas. Unha inflación sen igual comezou a aumentar a cantidade de mortos e prendidos durante o socialismo, que agora se mesturaban nun só grupo de decenas de millóns de "vitimas" dos comunistas.
A histeria na nova prensa libre de Gorbatchov levou por diante as mentiras de Conquest e Solzhenitsyn. Ao mesmo tempo foron abertos por Gorbatchov os arquivos do Comité Central para investigación histórica, o que era esixido pola prensa libre. A abertura dos arquivos do Comité Central do Partido Comunista é na realidade a cuestión central desta historia confusa, isto por dúas razóns. En parte porque nos arquivos se encontran todos os feitos que poden esclarecer a verdade. Mais aínda máis importante porque todos os especuladores de mortos e prendidos na Unión Soviética teñen dito durante anos e anos que o día en que os arquivos se abrisen os números por eles presentados serían confirmados! Todos os especuladores en mortos e presos afirmaron que así sería, todos: Conquest, Solzhenitsyn, Sacharov, Medvedev e os demais. Mais cando os arquivos foron abertos e os estudos dos documentos existentes comezaron a ser publicados, aconteceu unha cousa moi estraña.
De súpeto xa nin a prensa libre de Gorbatchov nin os especuladores en presos e mortos estaban interesados nos arquivos!Os resultados das investigacións feitas nos arquivos do Comité Central polos historiadores rusos Zemskov, Dougin e Xlevnjuk que se comezaron a publicar en 1990 en revistas cientificas, pasaron totalmente desapercebidos! Os informes cos resultados das investigacións históricas ían contra a corrente da inflación en mortos e prendidos da prensa libre mais permaneceron descoñecidos. Os informes foron publicados en revistas cientificas de pouca venda práticamente descoñecidas do grande público. Os informes cientificos non podían concorrer coa histeria da prensa, gañando as mentiras de Conquest e Solzhenitsyn o apoio de moitas capas da poboación na Unión Soviética, hoxe Rusia. Tamén no occidente, os informes dos investigadores rusos sobre o sistema correccional durante Stáline, pasaron sen noticías de primeira páxina ou reportaxes na televisión. Porquê?
O que din os informes dos investigadores rusos?
Os informes da investigación do sistema correctivo soviético son expostos nun traballo con cerca de 9 000 páxinas. Os investigadores que escribiron os informes son varios sendo os máis coñecidos os históriadores rusos V.N. Zemskov, A.N. Dougin e O.V. Xlevnjuk. O seu traballo foi comezado a publicar en 1990 estando en 1993 practicamente acabado e totalmente publicado na Rusia. Os informes da investigación chegaron ao coñecemento do occidente en colaboración con investigadores de diversos países occidentais. Os dous traballos coñecidos polo autor deste texto, son o traballo presentado en Francia na revista L'Histoire en Setembro de 1993 por Nicolas Werth, xefe investigador do instituto francés de investigación cientifica, CNRS, (Centre National de la Recherche Scientifique) e o traballo publicado nos EUA na revista The American Historical Review por J. Arch Getty, profesor de historia da Universidade da California, Riverside en conxunto con G.T. Rettersporn, investigador do instituto francés de investigación CNRS e o investigador ruso V.N. Zemskov do instituto de Historia Rusa da Academia das Ciencias Rusa.
Existen tamén hoxe en día libros sobre o asunto escritos polos investigadores enriba mensionados ou por outros investigadores dos mesmos grupos de investigación. Antes de entrarmos no asunto quero deixar aquí esclarecido para que non haxa confusión futura, que ningún dos científicos envolvidos nestes traballos ten unha visión socialista do mundo, mais si un compreesão burguesa e antisocialista, moitas veces bastante reaccionária. Isto dito para que o lector non pense que o que se vai expor é produto dunha "conspiración comunista". O que acontece cando os investigadores enriba citados, desfán completamente as mentiras de Conquest, Solzhenitsyn, Medvedev e outros, é que o fan simplemente polo feito de que poñen a honra profesional en primeiro lugar e non se deixan comprar para efectos de propaganda.
Os informes de investigación rusos dan resposta a unha cantidade moi grande de preguntas sobre o sistema correcional soviético. Para nós é o tempo de Stáline que é o máis interesante para estudar, é aí que está a causa da discução. Nós pomos algunhas preguntas moi concretas e procuramos as respostas no material das revistas L'Histoire (L'H) e The American Historical Review (AHR). Esta será a mellor maneira de pór en debate algunhas das partes máis importantes do sistema correccional soviético. As preguntas son as seguintes:
1. O que era o sistema correccional soviético?
2. Cal era o número de presos, "politicos" e de delito común?
3. Cantos mortos houben nos campos de traballo?
4. Cantos foron os condenados á morte até 1953 e en especial durante as depurações
de 1937-38?
5. Cal era en xeral o tempo de prisión?
Despois de termos respondido ás 5 preguntas, pomos en discusión as penas impostas aos dous grupos máis debatidos cando a cuestión dos presos e mortos na Unión Soviética se pon, nomeadamente os kulakos condenados en 1930 e os contrarevolucionários de 1936-38.
Os campos de traballo no sistema correcional
Começemos coa pregunta 1 sobre o sistema correcional soviético. Despois de 1930 o sistema correcional soviético comprendía prisións, campos de traballo e colonias de traballo do Gulag, zonas especiais abertas e pagamento de multas. Aquel que recibise voz de prisión era xeralmente colocado nunha prisión normal mentres se facían as investigacións que poderían demostrar a súa inocencia e darlle liberdade ou levar o caso a xuízo. O acusado levado a xuízo podía ser considerado inocente e gañar a liberdade ou caso fose xulgado culpábel condenado a unha pena de multa, prisión ou en casos máis raros, pena de morte. A pena de multa
podía ser unha correcta porcentaxe do salario durante un correcto tempo. Os acusados xulgados a pena de prisión podían ser postos en distintos tipos de prisión dependendo do tipo de crime.
Para os campos de traballo Gulag ían os criminais de crimes graves (homicidio, roubo, violación, crimes económicos, etc.) e unha gran parte dos condenados por actividades contrarevolucionárias. Outros criminais con pena superior a tres anos podían tamén ser postos en campos de traballo. Despois dun tempo nun campo de traballo o preso podía ser mudado para unha colonia de traballo ou unha zona especial aberta. Os campos de traballo eran zonas moi grandes onde os condenados vivían e traballaban debaixo dun gran control. Traballar e non ser un peso para a sociedade era cousa evidente, ningunha persoa saudavel pasaba sen traballar. Pode ser que alguén hoxe en día pense que isto é terrivel, mais esta era a realidade. O número de campos de traballo era de 53 en 1940. As colonias de traballo do Gulag eran 425, unidades moi máis pequenas que os campos de traballo e cun réxime máis libre e con menos control. Para aí ían os presos con penas de prisión máis pequenas, tanto de delito común ou políticos, traballando en liberdade en fábricas e na agricultura que eran unha parte da economía da sociedade civíl. Na maioría dos casos o salario deses traballos revertía por enteiro ao condenado, en igualdade cos outros traballadores. As zonas especiais abertas eran en xeral zonas agrícolas para as cales eran exiliados os kulakos que foran expropriados durante a colectivação. Outros condenados por penas menores ou actividades contrarevolucionárias podían tamén cumprir as penas nestas zonas.
454 mil e non 9 millóns!
Segunda pregunta. Cal era o número de presos "politicos" e de delito común? A cuestión inclúi os presos nos campos de traballo e nas colonias de traballo do Gulag e nas prisións, aínda que tendo en conta que a privación da liberdade nas colonias de traballo era na maioría dos casos reducida. Vexamos os números do cadro abaixo do material da AHR respeitante ao periodo de vinte anos a comezar en 1934 cando o sistema correcional foi reunido nunha administración central e até 1953 cando Stáline morreu.
Táboa de The American Historical Review
Da táboa enriba hai unha serie de conclusións a tirar. Para comezar podemos comparar os números da táboa cos de Robert Conquest. Este dinos que en 1939 había 9 millóns de presos politicos nos campos de traballo e que 3 millóns máis morreran durante o periode de 1937-39. Non esqueza o lector que os números de Conquest se refiren só a presos políticos! Alén deses, dinos Conquest que había os presos de delito común que segundo el eran en moi maior número que os "políticos". En 1950 había segundo Conquest 12 millóns de presos politicos! Cos feitos na man podemos ver agora o falsificador que este Conquest na realidade é. Non hai un único número que corresponda á realidade. O ano de 1939 había en todos os campos, colonias e prisións cerca de 2 millóns de presos. Deses eran 454 mil condenados por crimes politicos e non 9 millóns como Conquest afirma. Os mortos nos campos de traballo de 1937 a 1939 foron cerca de 160 mil e non 3 millóns como di Conquest. O ano de 1950 había nos campos de traballo 578 mil presos por crimes politicos e non 12 millóns. Non esqueza o lector que este Robert Conquest aínda hoxe é unha das fontes máis importantes da propaganda da dereita contra o comunismo. Para os pseudointelectuais da dereita Conquest é como un deus. En relación aos números de Alexander Solzhenitsyn, os 60 millóns de mortos nos campos de traballo, non hai necesidade de comentarios, o ridiculo da afirmación é evidente. Só unha mente enferma pode afirmar tales fantasias.
Deixemos agora os falsificadores e fagamos unha análise concreta das estatisticas do Gulag. A primeira cuestión que se pon é o que pensar do número de persoas no sistema correccional. Que significado ten o número máis alto de 2,5 millóns? Cada persoa posta en prisión é un testemuño de que a sociedade aínda non se desenvolveu para poder dar a cada cidadán o necesario para unha vida positiva. Vendo as cousas desta maneira son os 2,5 millóns unha nota negativa para a sociedade.
A ameaza interna e externa.
Mais ao número de persoas abranguidas polo sistema correccional ten que ser dada unha explicación máis concreta. A Unión Soviética era un país que recentemente deixara o feudalismo e a herdanza social en relación ao valor humano era moitas veces un peso para a sociedade. No sistema antigo cos Csares, os traballadores eran obrigados a vivir nunha miseria profunda e a vida humana non tiña moito valor. Roubos e crimes violentos eran punidos cunha violencia sen límites. Revoltas contra a monarquía acababan usualmente con masacres, condenas á morte e penas de prisión moi grandes. Estas relacións sociais e a maneira de pensar con elas relacionada leva moito tempo a mudar, tendo isto influenciado o desenvolvemento da sociedade na Unión Soviética e tamén a criminalidade no país.
Outro factor a ter en conta é que a Unión Soviética, un país que os anos trinta tiña cerca de 160-170 millóns de habitantes, estaba fortemente ameazada por potencias estranxeiras. Na base das grandes mudanzas politicas na Europa na década de 1930, viña a principal ameaza de guerra da Alemaña nazi, ameaza contra a sobrevivencia dos pobos eslavos, constituíndo tamén as democracias occidentais un bloque con intencións intervencionistas. Esta situación moi seria foi resumida por Stáline en 1931 coas seguintes palabras "Estamos atrasados entre 50 a 100 anos en relación aos países avanzados. Temos que percorrer esta distancia en 10 anos. Ou o facemos ou seremos arrasados". Dez anos despois, en 22 de Xuño de 1941, a Unión Soviética era invadida pola Alemaña nazi e os seus aliados. A sociedade soviética foi grazas a grandes esforzos durante o decénio de 1930-40 sendo a maior parte dos recursos utilizados nos preparatorios de defensa para a guerra contra os nazis. Isto fixo que as persoas tivesen unha vida de traballo sen grandes compensacións a nivel persoal. A reforma de 7 horas de traballo diario tivo que ser retirada en 1937 e en 1939 eran case todos os domingos día de traballo. Nun periodo dificil como este en que unha gran guerra determinou o desenvolvemento social durante dúas décadas, 1930 e 1940, unha guerra que custou á Unión Soviética 25 millóns de vidas perdidas e metade do país en cinzas, aumentou a criminalidade cando as persoas tentaban obter aquilo que a vida non lle podía dar.
Durante este tempo moi dificil na Unión Soviética había como máximo 2,5 millóns de persoas no sistema correcional ou sexa 2,4 % da poboación adulta. Como se poderá avaliar este número? É moi ou pouco? Fagamos unha comparación.
Máis prendidos nos EUA.
Por exemplo nos Estados Unidos da América, un país con 252 millóns de habitantes en 1996, o país máis rico do planeta que consome sózinho 60% dos recursos mundiais, cantas persoas hai no sistema correcional? Cal é a situación neste país que non é ameazado por ningunha guerra e onde non existen mudanzas sociais que poidan ameazar a estabilidade económica? Nunha noticia (ben pequena) nos xornais en Agosto de 1997, do servizo de informas FLT-AP dicíase que nos EUA "Nunca anteriormente existiran tantas persoas no sistema correcional como 5,5 millóns en 1996". Isto representa un aumento de 200 mil persoas desde 1995 o que fai que o número de criminais nos EUA "sexa 2,8% da poboación adulta". Estes datos veñen todos do departamento de xustiza norteamericano. O número de persoas condenadas como criminais nos EUA é hoxe superior en 3 millóns ao que foi o máximo na Unión Soviética! Na Unión Soviética houben como máximo 2,4% da poboación adulta condenada por crime - nos EUA están condenados 2,8% e a cantidade continúa a crecer! Segundo un comunicado á prensa do departamento de xustiza dos EUA de 18 de Xaneiro de 1998, aumentou o número de presos nos EUA en 1997 con 96.100 persoas.
E en relación aos campos de traballo soviéticos é verdade que era un réxime duro e dificil para os presos, mais véxase ben como é hoxe a situación nas prisións nos EUA onde por todo o lado existe violencia, drogas, protituição e escravitude sexual (290.000 violentados por ano nas prisións dos EUA). Ningém se sente en seguranza nas prisións nos EUA! Isto un tempo moderno na sociedade máis rica de sempre!
Un factor importante - falta de medicamentos.
Respondamos agora á pregunta número 3. Cantos foron os mortos nos campos de traballos? Os casos de morte nos campos de traballo variaron nuito de ano para ano, do 5,2% en 1934 a 0,3% en 1953. Os casos de morte nos campos de traballo eran causados pola falta de recursos na sociedade, en primeiro lugar falta de medicamentos para combater epidemias. Este problema non era especifico dos campos de traballo, existindo igualmente na sociedade en xeral como tamén na gran maioría dos países do mundo. Despois dos antibióticos seren descubertos e comezado a ser utilizados despois da segunda guerra mundial, a situación modificouse radicalmente. Na realidade os anos máis dificeis foron os anos de guerra cando o barbarismo nazi obrigou todos os cidadáns da Unión Soviética a vivir unha vida moi dura. Durante estes catro anos morreron nos campos de traballo máis de medio millón de presos o que é máis de metade de todos os mortos durante 20 anos. Non esquezamos que no mesmo periodo, os anos da guerra, morreron 25 millóns de persoas na sociedade libre. Cando as condicións na Unión Soviética melloraron no decénio de 1950 e co uso de antibióticos o número de mortos entre os presos diminuíu para 0,3%.
Vexamos agora a pregunta número 4. Cantos foron os condenados á morte até 1953 e en especial durante as depurações de 1937-38? Xa vimos os números de Robert Conquest de 12 millóns de presos politicos que os bolcheviques matarían nos campos de traballo de 1930 a 1953, dos cales 1 millón en 1937-38. Os números de Solzhenitsyn son de decenas de millóns de mortos nos campos de traballo, dos cales 3 millóns foron mortos en 37-38. Mais aínda ten habido números máis elevados citados na propaganda sucia contra a Unión Soviética. A rusa Olga Shatunovskaia, por exemplo, dános un número de 7 millóns de mortos nas depurações de 1937-38!
Mais os documentos dos arquivos soviéticos agora publicados danos unha información distinta. É preciso dicir en primeiro lugar que os números dos condenados á morte se encontran en varios arquivos e que os investigadores para nos daren un resultado aproximativo son obrigados a recoller datos deses arquivos cun correcto risco de conta dobre e por tanto de daren un número maior do que foi na realidade. Segundo Dmitrii Volkogonov, o xefe dos anteriores arquivos soviéticos nomeado por Jeltsin, foron condenados á morte 30 514 persoas por tribunais militares de 1 de Outubro de 1936 a 30 de Setembro de 1938. Unha outra información que agora existe vén da KGB. Segundo unha información á prensa en Fevreiro de 1990 tiñan 786 098 persoas ser condenadas á morte por crimes contra a revolución durante os 23 anos de 1930 até 1953. Deses condenados tiñan, segundo a KGB, 681 692 sido condenados en 1937-38. Non hai posibilidade de facer un control das informacións que a KGB nos dá, mais esta última afirmación é duvidosa. Sería moi estraño tantos condenados en dous anos. Será que a actual KGB pro-capitalista nos dá unha información correcta da KGB pro-socialista? En todo o caso veuse a verificar que as estatisticas que están na base da información da KGB mostran que o número mencionado de condenados á morte durante eses 23 anos se refire a criminais de delito común e contrarevolucionários e non só a contrarevolucionários como a KGB pro-capitalista referiu na información á prensa en Fevreiro de 1990. Dos arquivos tírase tamén a conclusión de que o número de criminais condenados á morte era aproximadamente igual para os de delito común e os contrarevolucionários.
A conclusión a que podemos chegar é de que o número de condenados á morte en 1937-38 foi de cerca de 100 mil e non de varios millóns como ten sido presentado na propaganda occidental. É preciso tamén ter en conta que nin todos os condenados á morte na Unión Soviética eran executados. Unha gran parte pasaba a pena de prisión nos campos de traballo. Tamén é importante facer unha diferenza entre criminais de delito común e contrarevolucionários. Moitos dos condenados á morte eran criminosos condenados por crimes violentos como assassínio ou violación. Este tipo de crime era hai sesenta anos penalizado con sentenza de morte nunha gran parte dos países do mundo
Pregunta número 5 - Cal era en xeral o tempo de prisión? O tempo de prisión dos condenados é unha das cuestións en que os rumores da propaganda occidental teñen sido dos peores. A descrición xeral é de que estar preso na Unión Soviética significaba anos sen conta na prisión - quen para alí entraba xa non saía. Isto é completamente falso! A gran maioría dos presos o tempo de Stáline, na realidade foron condenados como máximo a 5 anos de prisión!
A estatistica de AHR dános feitos concretos. Os criminais de delito común na Federación rusa en 1936 recibiron as seguintes penas de prisión - até 5 anos, 82,4% - de 5 a 10 anos 17,6%. ( 10 anos - pena máxima de prisión até 1937). Os criminais politicos condenados na Unión Soviética en tribunais civís en 1936 recibiron as seguintes penas de prisión - até 5 anos, 44,2% - de 5 a 10 anos 50,7%. En relación aos condenados nos campos de traballo Gulag, onde as penas maiores eran cumpridas, a estatistica de Xaneiro de 1940 é a seguinte - até 5 anos,56,8% - de 5 a 10 anos, 42,2% - máis de 10 anos, 1,0%. Para o ano de 1939 temos estatísticas dos tribunais da Unión Soviética. A distribución das penas de prisión é a seguinte - até 5 anos, 95,9% - de 5 a 10 anos. 4,0% - máis de 10 anos, 0,1%. Como vemos é a suposta infinidade do tempo de prisión na Unión Soviética, máis un mito espallado no occidente para combater o socialismo.
As mentiras sobre a Unión Soviética.
Unha breve discusión sobre os informes dos investigadores.
As investigacións dos históriadores rusos revelan unha realidade totalmente distinta da que ten ten sido ensinada nas escolas e universidades do mundo capitalista durante os últimos cincuenta anos. Durante eses cincuenta anos de guerra fría teñen varias xeracións aprendido só mentiras sobre a Unión Soviética e isto ten deixado marcas profundas en moitas persoas. Este feito constatado tamén se verifica nos informes dos investigadores franceses e americanos. Nestes informes sonos datos números e táboas de presos e mortos, discutíndose eses números nun traballo de gran amplitude. Mais o principal e máis importante, isto é, os crimes practicados polos presos, nunca é albo dunha discusión seria! A propaganda política dos capitalistas tense referido sempre aos presos na Unión Soviética como sendo vítimas e os investigadores utilizan este termo sen pór en cuestión a súa veracidade. Cando os investigadores pasan das columnas de estatística aos comentarios sobre os acontecementos, veñen as conceções burguesas á luz e o resultado é por veces macabro. Os condenados no sistema correcional soviético son chamados vítimas, mais o feito é que a maioría eran ladróns, asasinos, violadores, etc. Criminosos deste calibre nunca serían tratados como "vitimas" na prensa se os crimes fosen cometidos na Europa ou nos EUA. Mais como os crimes foron cometidos na Unión Soviética todo é possivel. Chamar "vítima" a un asasino ou violador que repite o crime é cousa moi sucia. Unha toma de posición pola xustiza soviética en relación aos criminais de delito común condenados por crimes violentos debería de ser consecuente, senón no tipo de pena polo menos na cuestión da condena do crime.
Os koulaks e a contrarevolução
En relación aos contrarevolucionários é tamén importante discutir os crimes de que foron acusados. Discutamos dous exemplos para mostrar o fondo da cuestión, en primeiro lugar os koulaks condenados no comezo da década de 1930 e despois os conxurados e contrarevolucionários condenados en 1936-38. Segundo os informes publicados sobre os koulaks, os campesiños ricos, foron 381 mil familias ou sexa cerca de 1,8 millóns de persoas condenadas a exilio. Unha pequena parte desas persoas foi condenada a penas nos campos de traballo ou en colonias de traballo. Mais cal foi a causa da condena deses koulaks?
O campesiño rico ruso, o koulak, suxeitou os campesiños pobres durante centenares de anos a unha opressão sen límites e a unha explotación sen consideracións. Dos 120 millóns de campesiños en 1927, vivían 10 millóns de koulaks na abundancia e os restantes 110 millóns aínda na pobreza - antes da revolución na máis completa das miserias. A riqueza dos koulaks viña do traballo mal pagado aos campesiños pobres. Cando os campesiños pobres se comezaron a xuntar en colectivos agricolas desapareceu a principal fonte de riqueza dos koulaks. Mais os koulaks non desistiron, tentando retomar a explotación a través da fame. Grupos de koulaks armados atacaban os colectivos agrícolas, mataban campesiños pobres e funcionarios do partido, deitaban fogo aos campos e mataban os animais de traballo. Provocando a fame entre os campesiños pobres os koulaks tentaban garantir a continuación da pobreza e da súa posición de poder. Os acontecementos que se sucederon non foron o que os asasinos pensaran. Desta vez os campesiños pobres foron apoiados pola revolución e mostráronse máis fortes do que os koulaks, os cales foron derrotados, prendidos e condenados a exilio ou a penas en campos de traballo.
Dos 10 millóns de koulaks foron 1,8 millóns condenados. Houben talvez inxustizas nesta enorme loita de clases nos campos soviéticos que contaba con 120 millóns de persoas. Mais poderemos acusar os pobres e os oprimidos, na súa loita por unha vida que valla a pena vivir, na súa loita para que os fillos non viñesen a ser analfabetos con fame, de non seren civilizados ou clementes nos seus juizo? Pódense acusar os que durante centenares de anos nunca tiveron acceso aos adiantos da civilización de non seren civilizados? E díganos, cando foi a clase exploradora dos koulaks civilizada ou clemente para cos campesiños pobres durante anos e anos de explotación sen fin?
As depurações de 1937
O noso segundo exemplo, sobre os contrarevolucionários condenados nos xuízos de 1936-38 despois das depurações no partido, exército e no aparello estatal, ten raizes na historia do movemento revolucionario na Rusia. Millóns de persoas participaron na loita vitoriosa contra o Czar e a burguesia rusa, vindo moitos deles a entrar para o partido comunista. Entre todas esas persoas había infelizmente os que entraran para o partido por outras razóns do que para loitar polo poder proletário e polo socialismo. Mais a loita de clases era tal que moitas veces non había tempo nin posibilidades para pór á proba os novos militantes. Até mesmo militantes doutros partidos que se dicían socialistas e que combateran o partido bolchevique foron aceptados no partido comunista. A unha parte deses novos militantes foron dados postos importantes no partido bolchevique, estado e exército, todo dependendo da súa capacidade individual para conducir a loita de clases.
Eran tempos moi dificeis para o mozo estado soviético e a gran falta de cadros, ou simplemente de persoas que soubesen ler, obrigaba o partido a non facer grandes esixencias en relación á calidade dos novos militantes e cadros. De todos estes problemas formouse co tempo unha contradición que dividiu o partido en dous campos - dun lado os que querían ir para a fronte na loita pola sociedade socialista, por outro lado os que consideraban que aínda non había condicións para realisar o socialismo e que propuña unha politica socialdemocrática. A orixe desta últimas ideas viña de Trotski que entrara para o partido comunista en Xullo de 1917. Trotski foi co tempo obtendo apoio dalgúns dos bolcheviques máis coñecidos. Esta oposición unida contra os ideais bolchiques orixinais era unha das opcións na votación partidaria sobre a politica a seguir polo partido, realisada en 27 de Decembro de 1927. Antes desta votación houbera unha gran discusión partidaria durantes varios anos e non houben dubida canto ao resultado. Dos 725 000 votos a oposición só obtivo 6 000 - ou sexa, menos do 1% dos militantes do partido apoiaron a oposición unida.
En consequencia da votación e unha vez que a oposición traballaba por unha política distinta da do partido, o comité central do partido comunista decidiu expulsar do partido os principais dirixentes da oposición unida. A persoa central da oposición, Trotski, foi expulsado da Unión Soviética. Mais a historia da oposición non acabou aquí. Sinovjev, Kamenjev e Evdokimov fixeron pouco despois autocrítica, así como varios dos principais trotskistas como Pjatakov, Radek, Preobrajenski e Smirnof. Todos eses foron novamente aceptados como militantes do partido e retomaron os seus traballos no partido e no estado. Co tempo verificouse que as autocríticas da oposicão non eran unha expresión certa, estando os principais oposicionistas unidos do lado da contrarevolução cada vez que a loita de clases endurecía na Unión Soviética. A maioría deses oposicionistas foi expulsado e readmitido máis unhas dúas veces antes de se ter formado a situación definitiva en 1937-38.
Sabotaxe industrial.
O assassinio de Kirov en Decembro de 1934, o presidente do partido en Leninegrado e unha das persoas máis importantes do comité central, veu a dar orixe ao descubrimento dunha organización secreta que preparaba unha conspiración para tomar posesión da dirección do partido e do goberno do país a través dun acto violento. A loita politica que perderan en 1927 querían agora gañala a través de violencia organizada contra o estado. A organización tiña unha rede de apoios no partido, exército e aparello estatal en todo o país, sendo as actividades máis importantes sabotaxe industrial, terrorismo e corrupción. Trotski, o principal inspirador da oposición dirixía as actividades do estranxeiro. A sabotaxe industrial causaba unha perda terrivel para o estado soviético, cun custo económico enorme como por exemplo máquinas importadas que se estragaban sen possivel reparação, e unha enorme baixo na productividade nas minas e fábricas.
Unha das persoas que en 1939 describiu o problema foi o enxeñeiro americano John Littlepage, un dos especialistas estranxeiros contractados para traballar na Unión Soviética.Littlepage traballou 10 anos na industria mineira soviética, entre 1927 e 1937, principalmente nas minas de ouro. No seu libro "In search of Soviet gold" escribe, "Eu nunca tiven interese pola subtilidade das manobras políticas na Rusia mentres as podía evitar; mais tiven que estudar o que acontecía na industria Soviética para poder facer un bo traballo. E estou firmamente convencido de que Stáline e os seus colaboradores levaron moito tempo até descubrir que os comunistas revolucionarios descontentes eran os seus inimigo máis perigosos". Littlepage escribiu tamén que a súa propia experiencia confirmaba as declaracións oficiais de que unha conspiración conducida do exterior se utilizaba dunha gran sabotaxe industrial como unha parte dun proceso para facer caer o goberno. Xa en 1931 Littlepage fora grazas a constatar iso durante un traballo nas minas de cobre e chumbo no Ural e no Kasaquistão. As minas eran unha parte do grande complexo de cobre-chumbo cuxo xefe máximo era Piatakov, o vice comisario do pobo para a industria pesada. O estado das minas era catastrofal en relación á produción e ao ben estar dos traballadores. A conclusión de Littlepage foi de que había unha sabotaxe organizada proveniente da dirección superior do complexo de cobre-chumbo.
O libro de John Littlepage dános tamén a coñecer de onde a oposición trotskista recibía o diñeiro necesario para pagar a actividade contrarevolucionária. Varios membros da oposición secreta utilizaban os seus postos na Unión Soviética para aprobar a compra de máquinas de certas fábricas no estranxeiro. Os produtos aprobados eran dunha calidade moi baixa mais eran pagados polo goberno soviético ao prezo máis alto. As fábricas estranxeiras daban á organización de Trotski no estranxeiro a ganancia económica de tales transaccións, en troco do cal Trotski e os seus conxurados na Unión Soviética continuaban a facer máis compras desa fábricas.
Roubo e corrupción.
Este procedemento foi constatado por Littlepage en Berlin na primavera de 1931 cando da compra de ascensores industriais para as minas. A delegación soviética era chefiada por Pjatakov, sendo Littlepage o especialista encargado de verificar a calidade dos ascensores e aprobar a compra. Littlepage descubriu a fraude cos ascensores de má calidade, inútiles para a Unión Soviética, mais cando comunicou o feito a Pjatakov e aos outros membros da delegación soviética foi recibido dunha maneira fría como se quixesen fuxir aos feitos e continuando a esixir que el aprobase a compra dos ascensores. Littlepage non aprobou. Na altura pensou que o que pasaba era unha cuestión de corrupción persoal e que os membros da delegación recibían subornos da fábrica de ascensores. Mais despois de Pjatakov, no xuízo de 1937, confesar a súa conexión á oposición trotsquista, Littlepage foi grazas a constatar que o que el observara en Berlín era moito máis do que corrupción a nivel persoal. O diñeiro en causa era destinado ao pagamento das actividades da oposición secreta na Unión Soviética, actividades esa que comprendían sabotaxe, terrorismo, subornos e propaganda.
Zinoviev, Kaménev, Piatakov, Radek, Smirnof, Tomski, Boukharine e outros tan queridos á prensa occidental burguesa, utilizábanse dos postos que o pobo soviético e o partido lles tiña dato, para roubar diñeiro ao estado, para que ese diñeiro fose utilizado polos inimigo do socialismo no estranxeiro na sabotaxe e no combate á sociedade socialista na Unión Soviética.
Planos para golpe de estado.
O tipo do crime en relación a roubo, sabotaxe e corrupción é un crime serio, mais as actividade da oposición irían moito máis lonxe. A conspiración contrarevolucionária preparábase para tomar o poder cun golpe de estado no cal toda direcciónsoviética sería eliminada,comezando polo assassínio das persoas máis importantes do comité central do partido comunista. A parte militar do golpe de estado sería realisada por un grupo de xenerais encabezado polo mariscal Toukhatchevski. Segundo Issak Deutsher, o trotskista que escribiu moitos libros contra Stáline e a Unión Soviética, o golpe de estado sería iniciado cunha operación militar contra o Kremlin e contra as tropas máis importantes nas grandes cidades como Moscova e Leninegrado. A conspiración era, segundo Deutscher, chefiada por Toukhatchevski en conxunto con Gamarnik, xefe dos comisarios politicos do exército, o xeneral Iakir, comandante de Leninegrado, o xeneral Ouborévitch, comandante da academia militar de Moscova e o xeneral Primakov un dos xefes da cavalaria.
O mariscal Toukhatchevski era un oficial do antigo exército czarista que despois da revolución se tiña pasado para o Exército Vermello. En 1930 cerca de 10% dos oficiais, ou sexa cerca de 4500, eran antigos oficiais czaristas. Moitos deles nunca deixaran as súas posicións burguesas e esperaban na calada un oportunidade para loitaren por elas. A oportunidade apareceu cando a oposición se preparaba para dar un golpe de estado. Os bolchviques eran fortes mais as conspiracións civil e militar tamén trataron de arranxar amigos fortes. Segundo a confissão de Boukharine no xuízo publico en 1938, existía un acordo feito entre a oposición trotskista e a Alemaña nazi, no cal grandes rexións, entre elas a Ucraína, serían dadas á Alemaña nazi despois do golpe de estado contrarevolucionário na Unión Soviética. Este era o pagamento esixido pola Alemaña nazi polo apoio prometido aos contrarevolucionários. Boukharin fora informado deste acordo por Radek que sobre a cuestión recibira unha directiva de Trotski. Todos estes conspiradores que foran elixidos para altas posicións, para chefiar, administrar e defender a sociedade socialista, traballaban na realidade para destruír o socialismo. Alén do máis é preciso non esquecer que todo isto pasou no decénio de 1930 cando o perigo nazi crecía sen parar e os exércitos nazis puñan a Europa a arder e preparaban unha invasión da Unión Soviética. Os conspiradores foron condenados á morte como traidores en xuízo público. Os culpábeis de sabotaxe, terrorismo, corrupción, tentativa de assassínio e que querían dar unha parte do país aos nazis non podían esperar outro fin. Chamarlles vítimas é un erro total.
Máis números mentirosos.
É intressante saber como a propaganda occidental, a través de Robert Conquest, ten mentido sobre as depurações no Exército Vermello. Conquest di no seu libro "O gran terror" que en 1937 había 70000 oficiais e comisarios politicos no Exército Vermello e que 50% deses, ou sexa 15.000 oficiais e 20000 comisarios, foran prendidos pola policía política e que foran executados ou aprisionados para o resto da vida nos campos de traballo. Nesta afirmación de Conquest, de feito como en todo o libro, non existe nada de verdade. O historiador Roger Reese no seu traballo "The Red Army and the Great Purges" dános feitos i mostra o certo significado que as depurações de 1937-38 tiveron para o exército. O número de persoas en posición de dirección no Exército Vermello e na aviación, ou sexa oficiais e comisarios politicos, era de 144 300 en 1937 crecendo para 282 300 até 1939. Durante as depurações de 1937-38 foron despedidos 34300 oficiais e comisarios por motivos politicos, mais antes de maio de 1940 xa 11596 foran reabilitados e reintegrados nos seus postos. Isto significa que durante as depurações de 1937-38 foron despedidos 22705 oficiais e comisarios politicos (cerca de 13000 oficiais do exército, 4700 da aviación e 5000 comisarios politicos) o que é 7,7% de todos os oficiais e comisarios e non 50% como Conquest di. Deses 7,7%, foi unha parte condenada como traidores, mais para a gran maioría o material histórico á disposición indica pasaren á vida civil.
Unha última pregunta. Os xuízos de 1937-38 foron xustos para cos acusados? Vexamos por exemplo o xuízo de Boukharine, o funcionario máis alto do partido que traballaba para a oposición secreta. Segundo o embaixador americano en Moscova nesa altura, un coñecido avogado de nome Joseph Davies que estivo no tribunal durante todo o xuízo, foi permitido a Boukharine falar libremente durante todo o xuízo e expor o seu caso sen calquera empedimento. Joseph Davies escribiu para Washington que durante o xuízo se mostrou
que os acusados eran culpados "dos crimes que se comprobaron" e que "A opinión xeral entre och diplomáticas que asistiron ao proceso é de que se probou a existencia dunha conspiración moi grave".
Aprendamos coa historia!
A discusión do sistema correcional soviético durante o tempo de Stáline, sobre o cal se teñen escrito miles de artigos e libros mentirosos e se teñen filmado centenares de filmes falsos, dános coñecementos importantes. Os feitos móstranos unha vez máis que as historias sobre o socialismo publicadas na prensa burguesa son na súa maioría falsas. A dereita a través da prensa, radio e televisión que domina, pode confundir e distorcer a realidade e facer que gran cantidade de persoas veñan a considerar mentiras declaradas como verdades. Isto é especialment verdade no que se refire a cuestións histórica. Novas historias da dereita deben por tanto ser encaradas como falsas até que o contrario sexa demostrado.
Esta actitude cautelosa ten razón de ser. O feito é que mesmo tendo coñecemento dos informes rusos a dereita continúa a reproducir as mentiras que ensina hai máis de 50 anos e que xa foron totalmente desmascaradas. A dereita segue a súa herdanza histórica: unha mentira repetida moitas veces, acaba por ser dada como verdade. Despois dos informes dos investigadores rusos seren publicados no occidente, comezaron a ser editados en varios países un número de libros, coa única finalidade de dar ao esquecemento os informes rusos e facer que as vellas mentiras veñan a público como verdades novas. San libros con boa presentación, de capa a capa soa con mentiras sobre o comunismo e o socialismo.
As mentiras da dereita son repetidas para combater os comunistas de hoxe! San feitas para que os traballadores non encontren unha alternativa ao capitalismo e ao neoliberalismo. San unha parte da guerra sucia contra os comunistas que teñen unha alternativa para o futuro, a sociedade socialista. Esa é a causa dos libros novos con mentiras vellas.
Todo isto impón obrigacións a todos os que teñen unha visión socialista da historia. Cabe a nós tomar a responsabilidade de traballar para facer dos xornais comunistas, autenticos xornais das clases traballadoras para dar combate ás mentiras da burguesia! Esta é sen dúbida unha misión importante na loita de clases de hoxe que nun futuro próximo se desenvolverá con novas forzas.
Mário Sousa
15/6/1998
Comentarios