Andrei Gromyko: Discurso na Asemblea Xeral de NN.UU (Plan de Partición de Palestina, 29 novembro de 1947)
No pleno da Asemblea Xeral
das Nacións Unidas o 29 de novembro de 1947, con motivo da votación sobre a
partición de Palestina, a Unión Soviética, na voz do seu representante permanente e posteriormente Ministro de Relacións
Exteriores, Andrei Gromyko, quen pronunciou un histórico discurso que de seguido reproducimos traducido ao galego:
A Unión de Repúblicas
Socialistas Soviéticas, como todo o mundo sabe, non tivo ningún interese
material ou doutro tipo en Palestina; Está interesado na cuestión de Palestina
porque é un membro das Nacións Unidas e porque é unha gran potencia que ten, do
mesmo xeito que outras grandes potencias, unha responsabilidade especial para o
mantemento da paz internacional. Estes feitos determinan a posición adoptada
polo Goberno da URSS sobre a cuestión de Palestina. Os puntos de vista da
delegación da URSS xa se expresaron plenamente no período extraordinario de
sesións da Asemblea Xeral en maio de 1947, así como nos debates da presente
reunión. Por conseguinte, non vou repetir o que xa manifestou a delegación da
URSS cando se estaba examinando a cuestión do futuro de Palestina. Pero creo
que algunhas observacións adicionais non serán inútiles, tendo en conta de que
a Asemblea Xeral nesta ou nunha reunión posterior terá que tomar unha decisión
transcendental que decidirá o futuro de Palestina. Por tanto, é natural que
cada delegación considere que é un deber non só tomar unha posición definida
votando por unha proposta en particular, senón tamén dar razóns para a postura
que adopte.
Cando a cuestión do futuro
de Palestina foi debatida no período extraordinario de sesións da Asemblea
Xeral, o Goberno da URSS sinalou as dúas solucións máis aceptables desta
cuestión. A primeira foi a creación dun único Estado democrático árabe-xudeu no
que os árabes e os xudeus gozarían dos mesmos dereitos. No caso de que esta
solución resultase impracticable debido á insistencia dos árabes e xudeus en
que, tendo en conta o deterioro das relacións árabe-xudías, non poderían vivir
xuntos, o Goberno da URSS, a través da súa delegación na Asemblea ofreceu unha
segunda solución, que era a de dividir a Palestina en dous estados libres,
independentes e democráticos: un Estado árabe e outro xudeu.
O período extraordinario de
sesións da Asemblea Xeral, como Vostedes saben, estableceu un Comité Especial
sobre Palestina que estudou coidadosamente a cuestión de Palestina a fin de
atopar a solución máis acaída. Unha vez concluídos os traballos deste Comité,
comprácenos constatar que a súa recomendación ou, máis exactamente, a
recomendación da maioría do Comité, coincide cunha das dúas solucións propostas
pola delegación da URSS no período extraordinario de sesións. Teño in mente a
solución de dividir a Palestina en dous estados democráticos independentes -un
árabe e outro xudeu.
Por tanto, a delegación da
URSS non podía deixar de apoiar esta alternativa recomendada polo Comité
Especial. Agora sabemos que non só o Comité Especial que estudou o problema do
futuro de Palestina aceptou a alternativa da partición, senón que esta proposta
obtivo o apoio dunha abafadora maioría das demais delegacións representadas na
Asemblea Xeral. Abafadora maioría dos Estados membros das Nacións Unidas que
chegou á mesma conclusión que xa tomara o Goberno da URSS despois dun estudo
exhaustivo da cuestión de como resolver o problema do futuro de Palestina.
Podemos preguntarnos por
que a aplastante maioría das delegacións representadas na Asemblea Xeral
adoptou esta solución e non outra. A única explicación que se pode dar é que
todas as solucións alternativas do problema palestino foron atopadas como
totalmente impracticables. Ao expor isto, teño en mente o proxecto de crear un
só Estado árabe-xudeu independente con igualdade de dereitos para os árabes e
os xudeus. A experiencia adquirida co estudo da cuestión palestina, incluída a
experiencia do Comité Especial, demostrou que os xudeus e os árabes en
Palestina non desexan e non poden vivir xuntos. A conclusión lóxica que se tira
é que se estes dous pobos que habitan Palestina, os cales teñen vencellos
históricos profundamente arraigados coa terra, non poden vivir xuntos dentro
dos límites dun só Estado, non hai outra alternativa que crear, en lugar dun
país, dous Estados -un árabe e outro xudeu-. É en opinión da nosa delegación, é
a única solución viable.
Os contrarios á partición
de Palestina en dous Estados independentes, democráticos e separados adoitan
sinalar que esta decisión se dirixe, segundo alegan, contra os árabes, contra a
poboación árabe en Palestina e contra os Estados árabes en xeral. Este punto de
vista é, por razóns que serán moi facilmente comprendidas, especialmente
recalcado polas delegacións dos estados árabes. Pero a delegación da URSS non
pode estar en absoluto de acordo con este punto de vista. Nin a proposta de dividir a Palestina en dous
Estados independentes, nin a decisión do Comité Especial que se creou nese
período de sesións e que aprobou a proposta que agora se discute, está dirixida
en contra dos árabes. Esta decisión non está dirixida contra ningún dos dous
grupos nacionais enfrontados que habitan Palestina. Pola contra, a delegación
da URSS sostén que esta decisión corresponde aos intereses nacionais
fundamentais de ambos os pobos, é dicir, aos intereses tanto dos árabes coma
dos xudeus.
Os representantes dos
Estados árabes afirman que a partición de Palestina sería unha inxustiza
histórica. Pero esta opinión é totalmente inaceptable, aínda que só sexa
porque, despois de todo, o pobo xudeu está estreita e profundamente vencellado
con Palestina durante un longo período da historia. Á parte diso, non debemos
pasar por alto -e a delegación da URSS chamou xa a atención sobre esta
circunstancia orixinalmente no período extraordinario de sesións da Asemblea
Xeral- non debemos pasar por alto a dramática posición na que o pobo xudeu se atopa
coma resultado da recente guerra mundial. Non vou repetir o que a delegación da
URSS dixo sobre este punto na sesión especial da Asemblea Xeral. Con todo, pode
non estar de máis lembrar novamente aos meus oíntes que, como resultado da
guerra desencadeada pola Alemaña hitleriana, os xudeus, como pobo, sufriron
máis que ningún outro pobo. Vostedes saben que non houbo un só país en Europa
occidental que lograse protexer adecuadamente os intereses do pobo xudeu contra
os actos arbitrarios e a violencia brutal dos hitlerianos.
En relación coa proposta de
partición de Palestina, os representantes dalgúns Estados árabes referíronse á
URSS e tentaron botar man da política exterior do seu Goberno. En particular, o
representante do Líbano exerceu dúas veces o seu enxeño sobre o tema. Xa
sinalei que a proposta de dividir a Palestina en dous Estados independentes e a
posición que a URSS adoptou nesta materia non se dirixen contra os árabes e
que, na nosa profunda convicción, unha solución desta cuestión está en harmonía
cos intereses nacionais básicos non só dos xudeus, senón tamén dos árabes.
O Goberno e os pobos da Unión
de Repúblicas Socialistas Soviéticas tiveron e aínda manteñen un sentimento de
simpatía polas aspiracións nacionais das nacións do Oriente árabe. A actitude
da URSS cara os esforzos destes pobos para librarse dos últimos grillóns da
dependencia colonial é de comprensión e de simpatía. Por tanto, non nos
identificamos cos intereses nacionais vitais dos árabes nas torpes declaracións
feitas por algúns dos representantes dos Estados árabes sobre a política
exterior da URSS en relación coa cuestión do futuro de Palestina. Facemos unha
distinción entre tales afirmacións, que obviamente fixéronse baixo a tensión de
emocións fugaces, e os intereses básicos e permanentes do pobo árabe. A
delegación da URSS está convencida de que os árabes e os Estados árabes
seguirán ollando cara a Moscova e agardan que a URSS lles axude na loita polos
seus lexítimos intereses, nos seus esforzos por eliminar os últimos vestixios
coloniais.
A delegación da URSS sostén
que a decisión de repartir Palestina é acorde cos altos principios e obxectivos
das Nacións Unidas. Está de acordo co principio da autodeterminación nacional
dos pobos. A política da URSS na esfera dos problemas da nacionalidade, que se
veu perseguindo desde a súa creación, é unha política de amizade e
autodeterminación dos pobos. É por iso que todas as nacionalidades que habitan
a URSS representan unha soa familia unida que sobreviviu aos xuízos
desesperados durante os anos da guerra na súa loita contra o inimigo máis poderoso
e máis perigoso que xamais coñecese un pobo amante da paz.
A solución do problema de
Palestina baseado nunha división en dous estados separados será de profundo
significado histórico, porque esta decisión responderá as demandas lexítimas do
pobo xudeu, centos de miles dos cales, como vostedes saben, aínda están sen un
País, sen fogares, atopando refuxio temporal só en campamentos especiais
nalgúns países de Europa occidental. Non podo falar das condicións en que estas
persoas viven; Estas condicións son ben coñecidas. Moito se dixo sobre este
tema por representantes que comparten o punto de vista da delegación da URSS
nesta materia e que apoian o plan de división de Palestina en dous Estados.
A Asemblea está a facer un
esforzo decidido por atopar a solución máis equitativa, máis práctica, máis
viable e, ao mesmo tempo, máis radical ao problema de Palestina. Ao facelo, a
Asemblea baséase en certos feitos irrefutables que levaron a expor a cuestión
palestina nas Nacións Unidas.
Cales son estes feitos? O feito
número un é que o sistema do mandato fallou. Vou dicir máis: o sistema de
mandato fracasou por completo. Que o sistema de mandato fallou, sabémolo mesmo
das declaracións dos representantes do Reino Unido. Estas declaracións
fixéronse no período extraordinario de sesións así como no actual período de
sesións da Asemblea. Só porque o sistema de goberno de Palestina por mandato
fracasara, resultou ser insuficiente, que o Goberno do Reino Unido pediu axuda
ás Nacións Unidas. O Reino Unido pediu á Asemblea que adoptase a decisión
apropiada e se comprometera así a resolver o problema do futuro de Palestina.
Feito número dous: o
Goberno do Reino Unido, tras dirixirse ás Nacións Unidas, declarou que non
podía encargarse de aplicar todas as medidas que terían que aplicarse en
Palestina en relación cunha posible decisión da Asemblea Xeral. Ao facelo, o
Goberno do Reino Unido recoñeceu que a Asemblea Xeral, en virtude dos dereitos
e facultades que lle confire a Carta, asume a responsabilidade de resolver a
cuestión do futuro de Palestina.
No entanto, a delegación da
URSS considera oportuno chamar a atención da Asemblea sobre o feito de que até
agora a Asemblea non recibiu do Reino Unido o tipo de apoio que temos dereito a
agardar. Por unha banda, o Goberno do Reino Unido solicitou axuda á Asemblea
para resolver a cuestión do futuro de Palestina; por outra banda, o Goberno do
Reino Unido, durante o debate da cuestión no período extraordinario de sesións
así como durante o actual período de sesións da Asemblea, formulou tantas
reservas que me pregunto se o Reino Unido está realmente desexoso de resolver o
problema palestino a través das Nacións Unidas.
No período extraordinario
de sesións da Asemblea Xeral, o representante do Reino Unido, por unha banda,
declarou que o Reino Unido estaba preparado para aplicar as decisións das
Nacións Unidas, sempre que a responsabilidade da acción que posiblemente tería
que tomarse non dependese só do propio Reino Unido.
Con esta declaración, a
delegación do Reino Unido sinalou inequivocamente aos demais Estados que estaba
disposta a cooperar coas Nacións Unidas na solución deste problema.
Por outra banda, no mesmo
período extraordinario de sesións, o representante do Reino Unido declarou que
o seu Goberno estaba disposto a levar a efecto as decisións pertinentes da
Asemblea Xeral só se os árabes e os xudeus conviñesen nalgunha forma de
solución do problema. Quedará claro para todos que estas dúas afirmacións son contraditorias
entre si. Se a primeira declaración demostra que o Reino Unido está disposto a
cooperar coas Nacións Unidas neste asunto, a segunda declaración mostra que o
Goberno do Reino Unido pode tamén ignorar a decisión da Asemblea.
O representante do Reino
Unido formulou observacións semellantes durante o presente período de sesións.
Hoxe escoitamos a declaración de Sir Alexander Cadogan sobre este asunto.
Repetiu nunha forma lixeiramente modificada a idea de que o Reino Unido está
disposto a aplicar a decisión da Asemblea sempre que os xudeus e os árabes cheguen
a un acordo. Pero todos sabemos que os árabes e os xudeus non chegaron a un
acordo. A discusión deste problema na presente sesión amosa que un acordo entre
eles é imposible. Parece que non hai perspectivas de que se poida chegar a un
acordo entre árabes e xudeus.
Esta é a opinión non só da
delegación da URSS, senón de todas as delegacións que chegaron á conclusión de
que durante o presente período de sesións se debe chegar a unha decisión
definitiva sobre esta cuestión.
Todas estas reservas da
delegación do Reino Unido demostran que o Reino Unido non ten aínda o desexo
real de cooperar plenamente coas Nacións Unidas na resolución deste problema.
Aínda que a gran maioría das delegacións representadas na Asemblea Xeral están
a prol dunha decisión definitiva sobre a cuestión do futuro de Palestina, a prol
de dividir a Palestina en dous Estados, o Goberno do Reino Unido declara que
cumprirá a decisión da Asemblea só cando os xudeus e os árabes estean de acordo
entre eles. Repito que propor tal condición equivale case a soterrar esta
decisión mesmo antes de que a Asemblea Xeral a tome. É así como debería actuar
o Reino Unido neste asunto, sobre todo agora, cando despois dunha longa
discusión ficou de manifesto para todos, incluído o Reino Unido, que a
abafadora maioría dos países está a favor da división de Palestina?
No curso da primeira sesión
na que se expuxo a cuestión do futuro de Palestina, aínda era posible, polo
menos, comprender as reservas formuladas pola delegación do Reino Unido. Agora
ben, despois de que as opinións da inmensa maioría dos membros das Nacións
Unidas quedaran claras, a presentación de tales reservas equivale a dicir con
antelación que o Reino Unido non se considera obrigado por ningunha solución
que a Asemblea Xeral poida adoptar.
A delegación da URSS non
pode compartir esta opinión. Temos dereito a agardar a cooperación do Reino
Unido neste asunto. Temos o dereito de esperar que, se a Asemblea aproba unha
recomendación, o Reino Unido a teña en conta, especialmente porque o actual
réxime en Palestina é odiado igualmente por árabes e xudeus. Todos vostedes
saben cal é a actitude cara a ese réxime, especialmente por parte dos xudeus.
Creo que tamén debo
mencionar outro aspecto.
Desde o comezo destas
discusións, varias delegacións, principalmente as delegacións dos Estados
árabes, trataron de convencernos de que esta cuestión aparentemente non é
competencia das Nacións Unidas. Ao afirmar que non podían, como era de
esperarse, achegar argumentos convincentes á parte de varias declaracións xerais
e infundadas.
A Asemblea Xeral, así como
o conxunto das Nacións Unidas, non só ten dereito a examinar este asunto, senón
que, tendo en conta da situación en que se atopa Palestina, está na obriga de
tomar a decisión necesaria. A xuízo da delegación da URSS, o plan para a
solución do problema palestino, elaborado polo Comité Especial e segundo o cal
a aplicación práctica das medidas necesarias para darlle efecto corresponde ao
Consello de Seguridade, está de pleno acordo co interese de manter e afortalar a
paz internacional e co interese de aumentar a cooperación entre os Estados. É
precisamente por esta razón que a delegación da Unión de Repúblicas Socialistas
Soviéticas apoia a recomendación de repartir Palestina en dous Estados.
A delegación da Unión de
Repúblicas Socialistas Soviéticas, a diferenza doutras delegacións, adoptou
desde o principio unha postura clara, clara e inequívoca neste asunto. É
consistentemente manter esta posición. Non ten ningunha intención de manobrar e
manipular votos, coma desgraciadamente faise na Asemblea, especialmente en
relación co exame da cuestión palestina.
The Union of Soviet
Socialist Republics, as everyone knows, has had no direct material or other
interests in Palestine; it is interested in the question of Palestine because
it is a Member of the United Nations and because it is a great Power that
bears, just as do other great Powers, a special responsibility for the
maintenance of international peace. These facts determine the stand taken by
the Government of the USSR on the question of Palestine. The views of the
delegation of the USSR have already been expressed fully enough at the special
session of the General Assembly, in May 1947, as well as in the course of the
debates during the present session. I shall not, therefore, repeat what has
already been stated earlier by the USSR delegation when the question of the
future of Palestine was being considered. But I believe that a few additional
remarks will not be useless, in view of the fact that the General Assembly at
this or a following meeting will have to take a momentous decision that will
decide the future of Palestine. It is natural, therefore, for every delegation
to regard it as a duty not only to take up a definite position by voting for a
particular proposal but also to give reasons for the stand it takes.
When the question of the
future of Palestine was under discussion at the special session of the General
Assembly, the Government of the USSR pointed to the two most acceptable
solutions of this question. The first was the creation of a single democratic
Arab-Jewish State in which Arabs and Jews would enjoy equal rights. In case
that solution were to prove unworkable because of Arab and Jewish insistence
that, in view of the deterioration in Arab-Jewish relations, they would be
unable to live together, the Government of the USSR through its delegation at
the Assembly, pointed to the second solution, which was to partition Palestine
into two free, independent and democratic States— an Arab and a Jewish one.
The special session of the
General Assembly, as you know, set up a Special Committee on Palestine which
carefully studied the question of Palestine in order to find the most
acceptable solution. After the work of this Committee had been completed, we
were gratified to find that its recommendation, or to be more exact, the
recommendation of the majority of the Committee, coincided with one of the two
solutions advanced by the USSR delegation at the special session. I have in
mind 'the solution of partitioning Palestine into two independent democratic
States—an Arab and a Jewish one.
The USSR delegation,
therefore, could not but support this alternative which was recommended by the
Special Committee. We now know that not only did the Special Committee which
studied the problem of the future of Palestine accept the alternative of
partition, but that this proposal gained the support of an overwhelming
majority of the other delegations represented in the General Assembly. The
overwhelming majority of Member States of the United Nations reached the same
conclusion as had been reached by the USSR Government after a comprehensive
study of the question how the problem of the future of Palestine should be
resolved. .
We may ask why it is that
the overwhelming majority of the delegations represented in the General
Assembly adopted this solution and not another. The only explanation that can
be given is that all the alternative solutions of the Palestinian problem were
found to be unworkable and impractical. In stating this, I have in mind the
project of creating a single independent Arab-Jewish State with equal rights
for Arabs and Jews. The experience gained from the study of the Palestinian
question, including the experience of the Special Committee, has shown that
Jews and Arabs in Palestine do not wish or are unable to live together. The
logical conclusion followed that, if these two peoples that inhabit Palestine,
both of which have deeply rooted historical ties with the land, cannot live
together within the boundaries of a single State, there is no alternative but
to create, in place of one country, two States—an Arab and a Jewish one. It is,
in the view of our delegation, the only workable solution.
The opponents of the partition
of Palestine into two separate, independent, democratic States usually point to
the fact that this decision would, as they allege, be directed against the
Arabs, against the Arab population in Palestine and against the Arab States in
general. This point of view is, for reasons that will be readily understood,
particularly emphasized by the delegations of the Arab countries. But the USSR
delegation cannot concur in this view. Neither the proposal to partition
Palestine into two separate, independent States nor the decision of the Ad Hoc
Committee that was created at that session and which approved the proposal
which is now under discussion, is directed against the Arabs. This decision is
not directed against either of the two national groups that inhabit Palestine.
On the contrary, the USSR delegation holds that this decision corresponds to
the fundamental national interests of both peoples, that is to say, to the
interests of the Arabs as well as of the Jews.
The representatives of the
Arab States claim that the partition of Palestine would be an historic
injustice. But this view of the case is unacceptable, if only because, after
all, the Jewish people has been closely linked with Palestine for a
considerable period in history. Apart from that, we must not overlook—and the
USSR delegation drew attention to this circumstance originally at the special
session of the General Assembly—we must not overlook the position in which the
Jewish people found themselves as a result of the recent world war. I shall not
repeat what the USSR delegation said on this point at the special scission of
the General Assembly. However, it may not be amiss to remind my listeners again
that, as a result of the war which was unleashed by Hitlerite Germany, the
Jews, as a people, have suffered more than any other people. You know that
there was not a single country in Western Europe which succeeded in adequately
protecting the interests of the Jewish people against the arbitrary acts and
violence of the Hitlerites.
In connexion with the
proposal to partition Palestine, the representatives of some Arab States
referred to the USSR and attempted to cast aspersions on the foreign policy of
its Government. In particular, the representative of Lebanon twice exercised
his ingenuity on the subject. I have already pointed out that the proposal to
divide Palestine into two separate independent States, and the position which
the USSR has taken in this matter, are not directed against the Arabs, and
that, in our profound conviction, such a solution of this question is in
keeping with the basic national interests not only of the Jews but also of the
Arabs.
The Government and the
peoples of the USSR have entertained and still entertain a feeling of sympathy
for the national aspirations of the nations of the Arab East. The USSR's
attitude towards the efforts of these peoples to rid themselves of the last
fetters of colonial dependence is one of understanding and sympathy. Therefore,
we do not identify with the vital national interests of the Arabs the clumsy
statements made by some of the representatives of Arab States about the foreign
policy of the USSR in connexion with the question of the future of Palestine.
We draw a distinction between such statements, which were obviously made under
the stress of fleeting emotions, and the basic and permanent interests of the
Arab people. The USSR delegation is convinced that Arabs and the Arab States
will still, on more than one occasion, be looking towards Moscow and expecting
the USSR to help them in the struggle for their lawful interests, in their
efforts to cast off the last vestiges of foreign dependence.
The delegation of the USSR
maintains that the decision to partition Palestine is in keeping with the high
principles and aims of the United Nations. It is in keeping with the principle
of the national self-determination of peoples. The I policy of the USSR in the
sphere of Nationality problems, which has been pursued ever since its creation,
is a policy of friendship and self-determination of the peoples. That is why
all the nationalities that inhabit the USSR represent a single united family
that has survived desperate trials during the war years in its fight against
the most powerful and most dangerous enemy that a peace-loving people has ever
met.
The solution of the
Palestine problem based on a partition of Palestine into two separate states
will be of profound historical significance, because this decision will meet
the legitimate demands of the Jewish people, hundreds of thousands of whom, as
you know, are still without a country, without homes, having found temporary
shelter only in special camps in some western European countries. I shaft not
speak of the conditions in which these people are living; these conditions are
well known. Quite a lot has been said on this subject by representatives who
share the USSR delegation's point of view in this matter, and which support the
plan for partitioning Palestine into two States.
The Assembly is making a
determined effort to find the most equitable, most practical, most workable and
at the same time the most radical solution to the Palestine problem. In doing
so, the Assembly bases itself on certain irrefutable facts which led to the
Palestinian question being raised in the United Nations. What are these facts?
Fact number one is that the mandate system has been found wanting. I shall say
more: the mandate system has failed. That the mandate system has failed we know
even from the statements of the United Kingdom representatives. These
statements were made at the special session as well as at the present session
of the Assembly. It was just because the system of governing Palestine by
mandate had failed, had proved inadequate, that the United Kingdom Government
turned to the United Nations for help. The United Kingdom asked the Assembly to
take the appropriate decision and thus to undertake itself the settlement of
the problem of the future of Palestine.
Fact number two: the United
Kingdom Government, having turned to the United Nations, stated that it could not
be responsible for implementing all the measures which will have to be put into
effect in Palestine in connexion with a possible decision of the General
Assembly. In so doing, the United Kingdom Government has recognized that the
General Assembly can, by virtue of the rights and powers conferred upon it by
the Charter, assume responsibility for settling the question of the future of
Palestine.
The USSR delegation
considers it advisable, nevertheless, to draw the Assembly's attention to the
fact- that up to now the Assembly has not been getting from the United Kingdom
the kind of support which we have the right to expect. On the one hand, the
United Kingdom Government has applied to the Assembly for help in settling the
question of the future of Palestine; on the other hand, the United Kingdom
Government during the discussion of the question at the special session as well
as during the current session of the Assembly, has entered so many reservations
that willy-nilly one asks oneself whether the United Kingdom is really anxious
to have the Palestinian problem settled through the United Nations.
At the special session of
the General Assembly, the United Kingdom representative, on the one hand,
declared that the United Kingdom prepared to implement the United Nations
decisions, provided that the responsibility for the action that would possibly
have to be taken did not rest with the United Kingdom alone.
By this declaration, the
United Kingdom delegation made it unequivocally clear to the other States that it
was prepared to cooperate with the United Nations in the solution of this
problem.
On the other hand, however,
at that same special session, the United Kingdom representative stated that his
Government was prepared to give effect to the relevant decisions of the General
Assembly only if the Arabs and Jews agreed on some kind of a solution of the
problem. It will be clear to everyone that these two statements contradict each
other. If the first statement shows the readiness of the United Kingdom to cooperate
with the United Nation in this matter, the second statement shows that the
United Kingdom Government may disregard the Assembly's decision.
Similar reservations have
been made by the United Kingdom representative during the present session. We
have heard, today, Sir Alexander Cadogan's statement on this matter. He
repeated in a slightly modified form the idea that the United Kingdom was
prepared to implement the Assembly's decision provided the Jews and the Arabs
came to an agreement. But we all know that the Arabs and the Jews have failed
to reach an agreement. The discussion of this problem at the present session
shows that an agreement between them is impossible. There seems to be no
prospect of any such agreement being reached between Arabs and Jews.
This is the opinion not
only of the USSR delegation but of all those delegations that have come to the
conclusion that a definitive decision on this question must be reached during
the present session.
All these reservations by
the United Kingdom delegation show that the United Kingdom has no real desire,
even now, to cooperate fully with the United Nations in solving this problem.
While the vast majority of the delegations represented at the General Assembly
were in favour of reaching forthwith a definite decision on the question of the
future of Palestine, hi favour of partitioning Palestine into two States, the
United Kingdom Government declares that it will comply with the Assembly
decision only when the Jews and the Arabs agree between themselves. I repeat
that to put forward such a stipulation is almost tantamount to burying this
decision even before the General Assembly has taken it. Is that how the United
Kingdom should behave in this matter, especially now, when, after lengthy
discussion, it has become clear to everyone, including the United Kingdom, that
the overwhelming majority of countries are in favour of partitioning Palestine?
In the course of the first
session in which the question of the future of Palestine first arose, it was
still possible, at least to understand the reservations made by the United
Kingdom delegation. But now, after the views of the overwhelming majority of
the United Nations Members have become clear, the lodging of such reservations
is tantamount to stating in advance that the United Kingdom does not consider
itself bound by any solution the General Assembly may adopt.
The USSR delegation cannot
share this view. We have a right to expect the cooperation of the United
Kingdom in this matter. We have a right to expect that, should the Assembly
adopt a certain recommendation, the United Kingdom will take that
recommendation into account, especially since the present regime in Palestine
is hated equally by both Arab and Jew. You all know what the attitude towards
that regime is, especially on the part of the Jews.
I think I should also
mention yet another aspect.
From the very outset of
these discussions, a number of delegations, mainly the delegations of Arab
States, have tried to convince us that this question was ostensibly not within
the competence of the United Nations. In so claiming they were unable, as might
have been expected, to adduce any convincing arguments apart from various
general and unfounded statements and declarations.
The General Assembly, as
well as the United Nations as a whole, not only has a right to consider this
matter, but in view of the situation that has arisen in Palestine, it is bound
to take the requisite decision. In the view of the USSR delegation, the plan
for the solution of the Palestinian problem which has been drawn up by the Ad
Hoc Committee, and according to which the practical implementation of the
measures necessary to give it effect rests with the Security Council, is in
full accord with the interest of maintaining and strengthening international
peace and with the interest of increasing cooperation between States. It is
precisely for this reason that the USSR delegation supports the recommendation
to partition Palestine.
Comentarios