O antisemitismo en Austria non é un
fenómeno illado propagado só por alguns vellos neo-nazis, senón que representa
unha parte integral da sociedade postnazi neste país.
Así coma o racismo, o antisemitismo forma
a base inmanente de cada sociedade burguesa capitalista. En última instancia, a
formación da identidade do suxeito burgués lógrase non sobre o suxeito mesmo,
senón só sobre a permanente demarcación de presuntos seres inferiores e
presuntos seres superiores. Contra os presuntos seres inferiores arremete o
racismo, e contra os presuntos seres superiores o antisemitismo.
As virtudes burguesas da moderación
queren contraporse a estes supostos seres superiores e inferiores.
O suxeito burgués quere representar entón
coma a mestura perfecta entre o “abstracto” que ese suxeito burgués asígnalle aos
xudeus, e o “natural e instinctivo” que lle asigna a africanos e a outros “seres
inferiores”.
Esa estrutura base de pensamento
antisemita non tivo tanta expansión noutra parte do mundo como en Alemaña e en
Austria. Aquí uníronse o antisemitismo cristián, o antisemitismo racista, e a
minuciosidade alemá, resultando así un antisemitismo eliminatorio que levou
finalmente ao máis devastador exterminio en masa na historia dos xudeus. Só
aquí, austríacos e alemáns lograron a eliminación industrial en masa de millóns
de seres, cunha sistematización única.
E nisto, non só participaron o Estado ou
o aparello de partido, senón a comunidade mesma, que só por medio do crime
cometido en colectivo converteuse na comunidade que quería ser. Após 1945
sucedeu o que sucede sempre con bandas de criminais: “eu non fun”. Pero mentres
aos alemáns sinxelamente ninguén lles creu, estes tiveron que, quixesen ou non,
falar sobre como “superar” ese pasado. Eles “superaron” tanto como era
necesario para converterse, como moi tarde con Schröder, de novo nun “país
normal”.
Os austríacos non tiveron necesidade
disto, aínda que non se lles creu, aceptóuselles por oportunismo, as grandes
mentiras da Segunda República: “Austria como a primeira vítima do
Nacionalsocialismo”, pois a Guerra Fría fíxose pronto máis importante que unha
consecuente desnazificación.
Esa comunidade postnazi en Austría, que
se consolidou co crime colectivo, non puido soportar unha reevaluación da
historia semellante. Historiadores que tratan o tabú do crime colectivo, ou
pequenos grupos políticos que remiten ao tema do exterminio en masa realizado e
á participación de austríacos, e sobre todo, as vítimas e os seus descendentes
que solicitan indemnización ou polo menos un perdón, foron e son vistos como “traidoras
á patria”. Deste xeito puido sobrevivir despois de 1945 unha prolongación do
antisemitismo no noso país, que frecuentemente leva a “deslizes verbais”
inimaxinables.
Non só escóitase con frecuencia a expresión
“xudeu de merda” nas cantinas, aínda nos anos 60 este termo foi normal
escoitalo en boca de importantes políticos do ÖVP (conservadores).
A ÖVP mesmo utilizou o antisemitismo reinante
na súa campaña proselitista contra o ex-chanceler Kreisky (socialdemócrata),
quen era de ascendencia xudía, pegando cartaces do seu candidato que dicían: “Un
verdadeiro austríaco”, e aínda por riba o mesmo Kreisky máis tarde
instumentalizou prexuízos antisemitas en contra de Shimon Wiesenthal.
Nunca foron convidados a regresar os
emigrado xudeus, e aos que volvían pola súa propia conta, fíxoselles a vida
imposible. A igrexa católica puxo fin aínda nos anos 90 á peregrinación ao “Anderl
von Rinn” unha lenda antisemita de asasinato ritual no Tirol.
Non se nomeou aínda a constante política
antisemita do partido que substituíu ao “3. campo” (nacionalsocialistas), o VdU
que logo se convertese en FPÖ. Neste partido, máis que nos outros,
permitíuselles sen impedimento aos vellos membros do NSDAP (Partido
Nacionalsocialista) continuar a súa carreira política. Funcionarios da Unión
Antisemita puideron no VdU e logo no FPÖ ascender a postos importantes, como
tamén criminais de guerra e outros grandes nazis.
Non é de estrañar entón, que nesta
Austria postnazi cunha democracia postnazi, impere un clima no que cando se
trata o tema da participación dos austríacos no Holocausto, se reaccione cun
antisemitismo subordinado [1]. Primeiro o silencio sobre o Holocausto, e logo o
reproche por destapar esa vella historia a quen a partir do escándalo Waldheim
quixeron falar do Holocausto.
O reproche polo seu pasado na guerra e as
súas propias respostas antisemitas a eses reproches foron os que finalmente trouxeronlle
o triunfo a Waldheim nas eleccións presidenciais de 1986. Tamén o ascenso da
FPÖ estivo siermpre acompañado de cartaces e declaracións de connotación
antisemita. A FPÖ tamén fixo referencia aos cateis anti-Kreisky nas eleccciones
de 1999 “Dous verdadeiros austríacos”, insinuando o que os austriacos moi ben
entendemos: Que estes candidatos NON eran xudeus! Durante as campañas
electorais e sobre todo despois do éxito do FPÖ en outubro do 1999, aumentaron
en grande escala os abusos contra a comunidade xudía en Austria, segundo
testemuño da Comunidade Israelita de Viena. E logo, co novo goberno ÖVP-FPÖ, a
parlamentaria da FPÖ, Partik-Pable, esixiu que no futuro, os que presten
servizo civil (servizo sustitutorio ao servizo militar) só se empreguen para o
transporte de enfermos ou similares, no canto de envialos “a limpar placas
conmemorativas en Jerusalem”. Unha ofensa aberta, contra o servizo
conmemorativo, pois os que prestan servizo sustitutorio tiñan a posibilidade de
desempeñar o seu servizo en sitios de conmemoración ao Holocausto e en
instalacións xudías.
Pero en Austria non só o antisemitismo
aberto está sempre presente. Tamén existe un antisemitismo estrutural, o cal
caracteriza unha similitude estrutural entre a argumentario antisemita e unha
crítica incompleta ao capitalismo, que desgraciadamente tamén é promovido por
unha boa parte da esquerda.
A ecuación xudeus = diñeiro que vén da
Idade Media seguiu sendo utilizada polo movemento dos traballadores, con
Proudhon ou Lassalle. No antisemitismo de Proudhon novamente postúlase a
diferenza da esfera da circulación e a esfera da produción. É alí onde a
crítica ao capitalismo queda curta pois só se critica á circulación. Aos xudeus
relaciónaselles máis ou menos abertamente coa criticada circulación.
Tamén en Marx - sobre todo no seu escrito
“Sobre a cuestión Xudía” - atópanse posicións antisemitas, aínda que el nunca
chega a unha argumentación antisemita completa, fundamentalmente, el non
postula unha separación básica entre a circulación e a produción. Unha
atribución dos xudeus ao espazo da circulación utilizando basandose en Marx é
imposible.
De todos xeitos, atópanse frecuentemente
masivas semellanzas estruturais co antisemitismo dentro da esquerda tradicional
marxista, anarquista e feminista. Especialmente a personificación do capital
leva con frecuencia a esas semellanzas estruturais. No tradicional marxismo de
masas non se tenta destinar e abolir a sociedade capitalista na súa totalidade,
senón só guiar un momento dentro desa constelación, que está en contradición
coa sociedade e que se debe orientar para que chegue “ao seu dereito”.
A categoría do “valor” que constitúe as
relacións do capital, fica fóra de calquera análise crítica e aparece só na
figura da plusvalía, que lla queda o/a capitalista, ou sexa, é tomada como
categoría positiva que debe ser adquirida.
Lóitase entón non en contra do
capitalismo, senón en contra dos “capitalistas”. Segundo esta concepción,
existe unha clase de capitalistas “malos” fronte a unha clase de traballadores “bos”,
e abonda con que a clase dos traballadores lle arrebate o capital e os medios
de produción aos capitalistas.
No traballo político concreto destes
grupos, é suficiente entón, porse ao lado da clase traballadora e axudala a
lograr os seus dereitos.
Novamente cuéstionase soamente a esfera
da circulación e non a da produción. O capitalismo enténdese entón só como “problema
de repartición” no que os “malvado ricos” reteñen o salario xusto aos “pobres
explotados”.
Que a inxustiza non fose unha
característica do sistema, senón que tivese nome e dirección, ou sexa que o
capitalismo non fose máis que a conspiración dalguns ricos malvados é un vello
mito nun amplo sector da esquerda. O capitalismo non sería entón, máis que un
complot de alguns ricos malvados.
A idea dese poder omnipresente e ominoso
que representa a parte escura da modernidade, non é invento dos nazis, senón de
antes: “os xudeus son a nosa desgraza” (Treitsche) pregoaba a finais do século
XIX nunha ampla parte da sociedade.
O curto e incompleta análise sobre o capitalismo
de Lenin, (ver: “O imperialismo como último estadio do capitalismo”) ten claras
paralelas co antisemitismo moderno. Este non se presenta hoxe só en grupos
leninistas e antiimperialistas.
Xusto nos últimos debates sobre o tratado
de MAI e sobre a globalización, están de novo de moda similitudes e paralelas
coas teorías antisemitas da conspiración mundial. Agora de repende tamén a
esquerda defende a estado-nación.
Agora xa non só é só a dereita quen
defende a estado-nación contra a “tolemia global”, contra “os especuladores feroces”
e contra “o capitalismo desenfreado”, senón tamén o mesmo “libertario” Noam
Chomsky ou unha ampla fronte de adversarios do MAI. A hexemonía das críticas
incompletas e curtas ao capitalismo e das teorías de conspiración triunfaron
unha vez máis dentro da esquerda.
Unha vez máis, a especulación non é
entendida como o que é: algo que cada quen no mundo capitalista practica, xa
que é unha actividade cotiá de cada membro da sociedade burguesa, senón que se
malentiende como algo que é só practicado polos “malvados especulandores”.
Cada cálculo de mercado é unha
especulación. Na especulación na Bolsa simplemente queda máis obvio, porque alí
preséntase a valoración na súa forma máis abstracta (G-G?), aparentemente purificada
de calquera impureza.
Coa diferenciación de capital financeiro
e capital produtivo, de especuladores e non-especuladores pódense crear
culpables. A rabia en contra do capitalismo pódese envorcar unha vez máis sobre
determinad@s culpables.
Caricaturas que critican a “globalización”
mostran de maneira moi obvia as teorías de conspiración latexantes. O gran
polbo enlazador tenta axfisiar ao mundo enteiro e os traballadores “productivos”
loitan contra o polbo,
Se a esquerda enténdese ben coas teorías
de conspiración mundial sen mencionar “a man xudía” ou sen a “masonería”, de
todos os xeitos as propiedades que se lle asignan ao capital financeiro son de
sorprendente similitude ao antisemitismo. Un concepto maniqueísta do mundo con bos
e malos que se asigna aos malos conotacions, terminos e prexuízos antisemitas
pode chegar a transformarse - sen utilizar un antisemitismo aberto - en
antisemitismo estrutural. Que polo seu lado de novo, e máis rápido do que un se
imaxina, en antisemitismo aberto.
Se mesmo en Malaisia, un país no que o
antisemitismo nunca xogou un papel importante, o goberno logo do crash
económico tirou do chapeu máxico o “capital xudeu” que podemos agardar entón,
en rexións do mundo onde o resentimento antisemita ten antecedentes ben
distintos e ben coñecidos?
[1] “Antisemitismo Subordinado” (en
alemán “Sekundärer Antisemitismos”: O antisemitismo despois de Auschwitz é
denominado como antisemitismo subordinado. Enténdese baixo este termo o que
unha frase describía así: “os alemáns nunca nos (aos xudeus) van perdoar
Auschwitz”. O horrendo crime de tal magnitude cometido en comunidade fai que o
antisemitismo se agoche na esfera privada, no ámbito da cultura cotiá. O
antisemitismo subordinado vese reflectido tamén en frases como “Hoxe en día un xa
non pode dicir nada sobre os xudeus”.
Ökologische Linke
Comentarios