Por A. B. Magil
Artigo publicado na publicación "problemas" editado polo Partido Comunista do Brasil. Revista Mensual de Cultura Política nº 21 - Outubro de 1948.
A ÁREA DE ISRAEL é só lixeiramente maior que a de por exemplo o Estado de Connecticut, e a súa poboación, menor que a de Bronx(1). No entanto, a súa loita pola liberación ten un significado épico que afectou as relacións internacionais, axitando e atraendo a solidariedade de todos os pobos amantes da liberdade.
A Palestina e o Oriente Medio
BÁSICAMENTE, o problema de Israel, como o de toda a Palestina, forma parte do problema do Oriente Medio. É o problema de liberar esta vasta área do control do imperialismo estranxeiro, e dar libre curso á forzas da revolución nacional e social capaces de romper as relacións feudais que freaban o desenvolvemento do Oriente Medio. O nacemento do Estado de Israel e a súa presente loita pola independencia son unha parte integrante desta colosal transformación. O Oriente Medio é o maior manancial de petróleo do mundo. Conten case o 42 por cento das reserva de petróleo coñecidas. As compañías petrolíferas americanas posúen hoxe cerca de 40 por cento das reserva do Oriente Medio e a súa participación está crecendo. Estes piratas do petróleo manteñen estreitas conexións co goberno dos Estados Unidos, destacadamente co Departamento de Estado e co ex-secretario da Defensa, Forrestal. A súa poderosa influencia na política americana, en relación á Palestina e ao Oriente Medio, xa foi sobradamente probada en declaración prestados a comisións do Congreso. Porén, incorrer na tendencia predominante de se pintar o cadro desta política como exclusivamente ligada ao petróleo, é simplificar en demasia o problema. É obscurecer a dependencia entre a política con respecto á Palestina e a política exterior americana como un todo e as forzas básicas que moldean a ambas. O Oriente Medio foi un importante escenario de loita polo poder durante moitos séculos antes de ser o petróleo producido comercialmente, o que se verificou, por primeira vez, hai cerca de corenta anos. Esta gran área, que forma a ponte terrestre entre Europa, Asia e África, foi chamada «o epicentro estratéxico do mundo». Ela domina as rutas marítimas para a India e a canle mediterraneo occidental para a Europa. É o bastión da Canle de Suez, constituíndo hoxe, fóra a Noruega, o único acceso terrestre e aéreo para a Unión Soviética. Ernest Bevin en certa ocasión chamou, con moita propiedade, o Oriente Medio «a garganta do Imperio Británico». En 1919, esta garganta vomitou balas e bombas cando os ingleses utilizaran o Irán como base para as operacións militares contra o xoven estado socialista. Hoxe, as bases americanas e británicas no Oriente Medio están sendo preparadas para unha reedición da cruzada anti-soviética en escala moito maior.
A Nación Xudea
É Para este turbulento escenario, como parte inseparábel dun xigantesco imperio petrolífero e unha base para a guerra, que Israel e os seus problemas deben ser considerados. Ao mesmo tempo, o Estado xudeu, cos seus problemas, ten un carácter diferencial, propio, que o separa, en importantes aspectos, do resto do Oriente Medio. Os xudeus de Israel pertencen a un dos pobos máis antigos do mundo e constitúen a máis nova das nacións. Aínda que o sionismo proclamase a tese de que os xudeus de todos os países constituíron, en todo o período de case dous mil anos desde a súa dispersión, unha soa nación, tendo como fogar nacional a Palestina, non foron os xudeus místicos do pasado, mais as brutalidades do presente que conduciran ao establecemento da nación xudea naquel país.
Hitler fixo a diferenza.
A propagación do terror nazi alterou profundamente o medio social, económico e cultural dos xudeus de Europa, a oeste da fronteira soviética. Alterou este medio dunha forma que atinxiu a millóns de persoas, desenraizando á viva forza grande número deles de Alemaña e das nacións que caeron sob o guante fascista. Pechadas as portas, practicamente, da maior parte dos outros países, centenares de millares de xudeus procuraran a salvación na Palestina. Nos oito anos comprendidos entre 1932 e 1939, máis de 200.000 xudeus entraron naquel país. Ese número sería aínda maior, se non fose polos disturbios de 1936 a 1939, entre árabes e xudeus, que serviron de pretexto aos británicos para limitar radicalmente a inmigración. Tras 1939, so o Libro Branco, apoiado directamente pola forza, impediu a entrada doutros centenares de millares de refuxiados. Así, foi só na década dos trinta en que os factores da nacionalidade comezaran a madurecer, sinalando o inicio dunha comunidade estábel cun mercado nacional e unha economía común dentro dunha estrutura territorial. A industria requiría traballadores en número adecuado e capital, alén de experiencia técnica para combinalos na produción. A década dos trinta proporcionou eses tres elementos, tendo especialmente os inmigrantes alemáns levado o capital, o coñecemento técnico e, nalgúns casos, o equipamento industrial moderno. Foi o que sinalou o primeiro período da expansión industrial na economía xudía de Palestina. Expansión aínda máis rápida tivo lugar durante a segunda Guerra Mundial, cando as inversións de capital e o número de traballadores duplicaronse e a produción industrial aumentou en máis do dobre. Este crecemento das forzas do capitalismo industrial, operou unha decisiva mudanza cualitativa dentro da comunidade xudía, transformándoa de simple proxecto de colonización, que era, nunha nación moderna, con territorio, vida económica, idioma e cultura comúns. O madurecimento desta nacionalidade, chocando cos esforzos británicos para impedir o seu progreso, xeraron a loita nacional pola creación do Estado e pola conquista da súa independencia.
O Papel da Unión Soviética
O NACEMENTO do Estado xudeu tornouse posíbel pola confluencia de tres factores: a loita de masas dentro de Palestina e o apoio que lle foi dado polos pobos doutros países; a posición firme e enérxica da Unión Soviética e das Democracias Populares no seo da Organización das Nacións Unidas; e o conflito anglo-americano, que deu á opinión pública dos Estados Unidos a oportunidade de forzar ao goberno a votar, tras moitas vacilacións, pola resolución 181 de repartición, a 29 de novembro de 1947. Bevin levou o problema de Palestina á ONU na esperanza de emarañálo aínda máis no conflito internacional e retardar indefinidamente a súa solución. Non hai dúbida de que os Estados Unidos farían o xogo de Gran Bretaña se a Unión Soviética non defendese vigorosamente as aspiracións nacionais dos pobos xudeu e árabe. Hai quen cre que no histórico discurso de Gromyko a Unión Soviética adoptou a posición inversa á que mantiña e abandonou o seu punto de vista sobre o sionismo. Esta apreciación é superficial. A URSS, baseándose nos principios leninistas-stalinistas, sempre se opuxo ao imperialismo no Oriente Medio, como en calquera parte, e sempre foi solidaria coas loitas anti-imperialistas de todos os pobos. O socialismo é, por principios, contrario a todas as formas de nacionalismo burgués, incluso o sionismo. Mais o Estado Socialista foi e é solidario coas loitas de liberación das nacións oprimidas, mesmo cando elas son lideradas por nacionalistas burgueses, que nunca son consecuentes na loita contra o imperialismo. Cando, como resultado dos acontecementos na Palestina e no campo internacional, as relacións entre a comunidade xudia e a potencia mandataria se modificaron, e esa comunidade decidiu resistir á Gran Bretaña, a fin de alcanzar a súa independencia, a Unión Soviética necesariamente apoiou as aspiracións nacionais de ambos pobos palestinos. A política soviética para con Israel non se basea en efémeras consideracións tácticas. A URSS foi a única entre as grandes potencias en demostrar xenuína amizade con Israel e fidelidade á decisión de repartición da ONU, porque só a súa política se basea no anti-imperialismo consecuente e na defensa do dereito de autodeterminación nacional, que caracterizan a política exterior soviética.
A Clase Obreira Xudia
A CLASE obreira xudia de Palestina non se formou pola draconiana expulsión dos campesiños libres da súa terra, como en Inglaterra ou na maior parte da Europa; nin pola concentración da propiedade territorial, como en Virgínia, e nin tan sequera pola expropriación de pequenos produtores grandemente endevedados, como noutras partes das colonias americanas. En Palestina, a clase obreira foi creada como proletariado agrícola por actos deliberados dos inmigrantes da capa media, que preferiran traballar na terra a continuaren nos seus ofícios ou profesións. No comezo, traballaran para agricultores capitalistas particulares, e máis tarde moitos se empregaran nas facendas cooperativas de fondos públicos. Co inevitábel ascenso da industria e o crecemento das construcións e dos transportes, os salarios máis altos pagados nestes ramos atraeron a parte dos traballadores agrícolas, ben como novos inmigrantes. O movemento obreiro na Palestina xudía tivo tamén un orixinal desenvolvemento, iniciándose entre os traballadores agrícolas antes do que entre os da industria. A Histadrut (Federación Xeral dos Traballadores Xudeus) non abrangue só obreiros, mais tamén agricultores individuais das cooperativas, persoas que traballan por conta propia nas cidades e que non contratan empregados, e as mulleres dos traballadores. Así, cerca de 40 por cento dos seus membros son de categoría social non proletaria. E se excluímos aos agricultores das facendas colectivas (membros do Kibbutzim, que non reciben salarios), só cerca da metade do número aproximado de 200.000 membros da Histadrut son asalariados. Outra característica da Histadrut está en que a colonización e as empresas comerciais con ela relacionadas teñen ocupado as súas enerxías tanto, polo menos, canto a actividade sindical. A ideoloxía de que se imbuiu o movemento obreiro xudeu, desde o seu inicio, foi nacionalista e non internacionalista. Unha das maneira en que isto se expresou foi no lema chauvinista kibbush avodah (conquista do traballo), que foi empregado para excluír aos traballadores árabes das empresas xudias. Ademais, trátase dun movemento obreiro impregnado de reformismo desde o seu nacemento. Mentres noutros países o reformismo naceu tras o establecemento dos sindicatos e de apreciábel crecemento da industria, na Palestina precede de ambos. Estes cinco factores: a orixe social pequeno-burguesa, a natureza agraria do movemento obreiro, a gran capa pequeno-burguesa existente no seo dese movemento, o arraigado chauvinismo da Histadrut e seu carácter reformista, moldearan o desenvolvemento da clase obreira xudia e das súas organizacións. Esta clase obreira naceu hai tan pouco tempo, que mesmo hoxe, a pesar do considerábel adianto da industria, aínda non superou as súas orixes pequeno-burguesas, que o influxo predominante de inmigrantes non proletarios tende a renovar e a perpetuar.
E os agricultores das facendas colectivas e das cooperativas continúan a exercer unha influenza grande e, baixo certos aspectos, preponderante no movemento obreiro e nos partidos dos traballadores sionistas. No entanto, forzas contrarias moldearan tamén a clase obreira xudaica. Co crecente desenvolvemento industrial, xurdiran folgas que cada vez máis destruíron a harmonía que a dirección sindical procuraba establecer cos empresarios. Durante a segunda Guerra Mundial, as folgas se intensificaron excepcionalmente en consecuencia da rápida expansión da industria e da espiral inflacionista do custo da vida. A marea montante da loita de clase refletiuse tamén na Histadrut, onde unha oposición de esquerdas conta hoxe co apoio dunha parte numerosa dos seus membros. Un dos máis significativos fenómenos de tempo de guerra foron as primeiras folgas do conxunto de traballadores xudeus e árabes. Ao mesmo tempo, practicamente desapareceron as pintadas chauvinistas contra a admisión de traballadores árabes. No período de posguerra, estas folgas conxunto atinxiran un nivel aínda máis alto, visando as maioría delas as empresas do goberno británico e identificándose coa loita xeral centra o dominio británico. Este movemento conxunto chegou ao auge en novembro de 1947, cando 40.000 traballadores árabes e xudeus dos acampamentos e talleres do goberno tomaron parte na maior folga xa realizada na Palestina. Estas loitas marcaran un momento de rotura co nacionalismo en desenvolvemento e coa desconfianza mutua inerentes polo medio en que os traballadores das dúas nacións foran creados. O agudizamento da loita de clase e o entrelazamento máis íntimo das economías árabe e xudia, en consecuencia do crecemento das relacións capitalistas dentro de ambas comunidades, crearon tamén unha tendencia para a cooperación árabe-xudia no movemento sionista. Trátase dunha tendencia, minoritaria, que foi representada principalmente pola Hashomer Hatzair, partido sionista de esquerdas, con base nas facendas colectivas e que actualmente integra o Partido dos Traballadores Unidos.
E os agricultores das facendas colectivas e das cooperativas continúan a exercer unha influenza grande e, baixo certos aspectos, preponderante no movemento obreiro e nos partidos dos traballadores sionistas. No entanto, forzas contrarias moldearan tamén a clase obreira xudaica. Co crecente desenvolvemento industrial, xurdiran folgas que cada vez máis destruíron a harmonía que a dirección sindical procuraba establecer cos empresarios. Durante a segunda Guerra Mundial, as folgas se intensificaron excepcionalmente en consecuencia da rápida expansión da industria e da espiral inflacionista do custo da vida. A marea montante da loita de clase refletiuse tamén na Histadrut, onde unha oposición de esquerdas conta hoxe co apoio dunha parte numerosa dos seus membros. Un dos máis significativos fenómenos de tempo de guerra foron as primeiras folgas do conxunto de traballadores xudeus e árabes. Ao mesmo tempo, practicamente desapareceron as pintadas chauvinistas contra a admisión de traballadores árabes. No período de posguerra, estas folgas conxunto atinxiran un nivel aínda máis alto, visando as maioría delas as empresas do goberno británico e identificándose coa loita xeral centra o dominio británico. Este movemento conxunto chegou ao auge en novembro de 1947, cando 40.000 traballadores árabes e xudeus dos acampamentos e talleres do goberno tomaron parte na maior folga xa realizada na Palestina. Estas loitas marcaran un momento de rotura co nacionalismo en desenvolvemento e coa desconfianza mutua inerentes polo medio en que os traballadores das dúas nacións foran creados. O agudizamento da loita de clase e o entrelazamento máis íntimo das economías árabe e xudia, en consecuencia do crecemento das relacións capitalistas dentro de ambas comunidades, crearon tamén unha tendencia para a cooperación árabe-xudia no movemento sionista. Trátase dunha tendencia, minoritaria, que foi representada principalmente pola Hashomer Hatzair, partido sionista de esquerdas, con base nas facendas colectivas e que actualmente integra o Partido dos Traballadores Unidos.
A Loita Nacional
A LOITA nacional desencadeada polo Libro Branco, de 1939, foi tamén escenario da loita de clase. A cuestión esencial de resistencia ou capitulación ao imperialismo estranxeiro tivo a tendencia de refletir os aliñamentos de clase. O principal ímpeto na loita pola liberdade partiu dos obreiros e dos agricultores das facendas colectivas. Un impulso limitado e inconsecuente nesta dirección desenvolveuse tamén entre os industriais -frecuentemente so a forma de extremo-chauvinismo ou para-fascismo, representada pola dereita do Partido Revisionista e polo Irgun, o seu grupo armado. No entanto, os industriais non son un factor independente da burguesia comercial e financeira, ou dos inversores británicos e americanos na industria da Palestina. De modo xeral, os intereses capitalistas, ligados por mil fíos a súas partes correspondentes na metrópole imperialista, resistiran a calquera acción que puidese enfraquecer estas lucrativas relacións. Por outro lado, os revisionistas refletiran en certa medida a influencia capitalista americana, que non era contraria ao afrouxamento do control británico na Palestina en favor do americano. Non moi atrás da burguesia viña a dirección reformista do Partido Laborista (Mapai), que controlaba o movemento sindical. A través deste partido, socialdemócrata e da Histadrut, os traballadores estiveron durante moitos anos amarrados á política da burguesia, isto é, á colaboración co imperialismo británico. Símbolo diso foi a alianza formada, no movemento sionista mundial entre os dirixentes do Partido Laborista e o sionista da á dereita xeral, Dr. Chaim Weizmann, o -campión do apaziguamento cos ingleses. O Libro Branco de 1939 velou a comunidade xudia a unha resistencia e provocou unha diverxencia na alianza entre a burguesia e o Mapai. Desde entón, os líderes do Partido Laborista teñen vacilado entre os chamamentos da dereita e a presión da esquerda. Dentro do propio partido unía á esquerda cristalizouse como resultado das diverxencias sobre as cuestións de clase e a cuestión nacional. En 1944, esta esquerda rompeu co Partido Laborista e formou un partido, a Achdut Avodah (Unión do Traballo). Foi este grupo que se tornou unha forza dinámica na Haganah e que tivo a principal responsabilidade na creación da Palmach, a unidade mellor adestrada da Haganah. Mais o camiño da resistencia até a loita pola independencia foi un camiño que os líderes sionistas trillaran con gran relutancia, só tendoo feito despois de malogrados os seus esforzos de conciliación con Gran Bretaña e de conter a marea da loita popular.
O Goberno de Israel
A GUERRA de liberación nacional movida por Israel contra os mercenarios do imperialismo anglo-americano, deu ao mundo novos e magníficos exemplos da coraxe, iniciativa e capacidade que emanan dun pobo en loita pola súa liberación. Os obreiros e campesiños que compuñan a maioría da Haganah, anteriormente ilegal, aliáranse aos loitadores sobreviventes dos campos de concentración nazis na tarefa de forxar e defender o Estado Xudeu. O carácter popular da Haganah, aínda que na súa fase inicial estivese orientada por unha política pro-imperialista; o portante papel que os elementos sionistas de esquerdas desempeñaron na súa dirección; a ausencia dunha casta militar e a relativa fraqueza da burguesia e do seu aparello estatal, combináranse para dar ao exército de Israel un carácter predominantemente democrático e popular. O mesmo non se pode dicir do goberno, tanto do provisional, como do que despois foi elixido. Unha coalición da burguesia e da socialdemocracía, so forte presión do pobo, colleu con excitacion as pezas do poder estatal lanzadas ao vento polos ingleses en retirada. No entanto, logo que o Estado se tornou un feito consumado, os capitalistas procuraron consolidar a súa posición dentro del e comprometer a guerra de independencia a través de concesións a Washington e a Londres, operando tras a fachada das Nacións Unidas.
Unha facción da clase dominante, temendo o poder das masas democráticas, tentou tomar as rédes do poder, exclusivamente para si, a través da insurrección de Irgun Zvai Leumi, pouco máis dun mes despois da creación do Estado. Nesa proba de forza, o primeiro ministro Ben Gurion xulgou necesario recorrer á esquerda, á Palmach, a fin de conxurar o golpe. Non faltaron á Irgun partidarios na dereita dos sionistas xerais e entre os xefes relixiosos da Mizrachi, que é o partido relixioso sionista. Porén, os principais elementos capitalistas preferiron alcanzar os seus fins por outros medios. Facilitado o camiño polos laboristas, que ocupaban posicións chaves no goberno, a burguesia logrou impor a súa política de lanzar sobre as costas do pobo a carga económica da guerra. O sistema tributario foi modelado esencialmente polo que entrar cando da administración británica: 70 por cento do encaixe son provenentes dos impostos indiretos; os impostos que gravan as grandes empresas son considerabelmente máis baixos que os dos Estados Unidos e de Gran Bretaña e non se instituíu ningún tributo para os lucros extraordinarios, doazóns e heranza. O control de prezos é unha farsa maior da existente durante a guerra, sob o mandato. En vista diso, o mercado negro e as especulacións florecero e o custo da vida subiu de 35 a 40 por cento durante o ano 1948. O curso da loita de Independencia de Israel téñense refletido principalmente nos conflitos en torno a dous puntos esenciais: a política exterior e o carácter social do exército. O último contacto xirou en torno á dirección do exército e do papel da Palmach. A burguesia israeli tivo a mala sorte de subir ao poder sen unha forza militar «digna de confianza» do seu comando. Mesmo antes da proclamación do Estado, Ben Gurion empeñábase en remediar esta situación. E tras varías manobras, conseguiu expulsar o comandante en xefe da Haganah, Israel Galili, ao Partido dos Traballadores Unidos e. disolver na práctica a Palmach, que desde entón só existe no nome. Estas medidas foron importantes para a remodelación do exército á imaxe do goberno. No entanto, a loita aínda non terminou, e os elementos progresistas dispoñen de significativa influenza nas forzas armadas. A proba máis importante con que se enfronta o goberno de Israel, decisiva para o futuro do país, é a política exterior.
Os lideres do goberno teñen declarado repetidas veces que, no conmuto entre o Oriente e o Occidente, desexan seguir un camiño de estrita «neutralidade». Non hai dúbida de que na actualidade non desexan colocar o país aberta e completamente dun dos lados. Non obstante, o conflito mundial non é xeográfico; é entre as forzas do imperialismo e do anti-imperialismo en todas partes, entre a democracia e a reacción, entre os millóns que loitan pola autodeterminación nacional e os poucos exploradores que procuran o dominio e a opresión mundial. Nesta contenda, o propio nacemento de Israel foi un acto «non neutro», unha toma de posición ao lado do campo anti-imperialista e democrático. E non foi por casulaidade que a creación do Estado xudio foi combatida e sabotada en diferentes formas polos lideres das forzas imperialistas mundiais, os Estados Unidos e Gran Bretaña. A continuación da da guerra e da resistencia á amputación territorial de Israel colocaron máis aínda o Estado xudaico nunha situación de incesante conflito con Gran Bretaña e os Estados Unidos. Non é por casualidade, igualmente, que o establecemento do Estado xudio e a defensa da independencia de Israel teñen contado co firme apoio dos lideres do campo anti-imperialista, a Unión Soviética e as Democracias Populares. Desa forma, a estrita neutralidade é unha falsedade:o que fortalece ou enfraquece a independencia xudia tende a colocar a Israel dun lado ou doutro no conflito mundial. E pode dicirse que, na medida que o goberno tentou manter unha neutralidade espúria -como por exemplo o seu silencio na cuestión de se a Unión Soviética debía ser incluída entre os observadores das Nacións Unidas para a tregua- tomou posición contra Israel. En segundo lugar, mesmo se o goberno de Israel non tomara medidas activas para fortalecer os seus elos cos círculos dominantes dos Estados Unidos e da Gran Bretaña, a gravitación económica é de moldee a atraer para a órbita imperialista. So a través de determinadas contra-medidas pode ser afastado desa órbita - medidas que abranguen a loita contra a dominación do capital estranxeiro, contra as tentativas para marshalizar Israel e en prol de lazos económicos, políticos e culturais coas forzas anti-imperialistas de todo o mundo, lideradas pola URSS e polas Democracias Populares. A orientación pro-imperialista é enmascarada pola insistencia en que a política exterior de Israel se basea nas Nacións Unidas. Unha vez que a ONU se basea esencialmente no control anglo-americano, esta declaración é un inútil disfrace da subordinación á ordes do imperialismo estranxeiro. A tregua, co seu maquinismo controlado principalmente por Washington, foi un dos aspectos desta subordinación
Unha facción da clase dominante, temendo o poder das masas democráticas, tentou tomar as rédes do poder, exclusivamente para si, a través da insurrección de Irgun Zvai Leumi, pouco máis dun mes despois da creación do Estado. Nesa proba de forza, o primeiro ministro Ben Gurion xulgou necesario recorrer á esquerda, á Palmach, a fin de conxurar o golpe. Non faltaron á Irgun partidarios na dereita dos sionistas xerais e entre os xefes relixiosos da Mizrachi, que é o partido relixioso sionista. Porén, os principais elementos capitalistas preferiron alcanzar os seus fins por outros medios. Facilitado o camiño polos laboristas, que ocupaban posicións chaves no goberno, a burguesia logrou impor a súa política de lanzar sobre as costas do pobo a carga económica da guerra. O sistema tributario foi modelado esencialmente polo que entrar cando da administración británica: 70 por cento do encaixe son provenentes dos impostos indiretos; os impostos que gravan as grandes empresas son considerabelmente máis baixos que os dos Estados Unidos e de Gran Bretaña e non se instituíu ningún tributo para os lucros extraordinarios, doazóns e heranza. O control de prezos é unha farsa maior da existente durante a guerra, sob o mandato. En vista diso, o mercado negro e as especulacións florecero e o custo da vida subiu de 35 a 40 por cento durante o ano 1948. O curso da loita de Independencia de Israel téñense refletido principalmente nos conflitos en torno a dous puntos esenciais: a política exterior e o carácter social do exército. O último contacto xirou en torno á dirección do exército e do papel da Palmach. A burguesia israeli tivo a mala sorte de subir ao poder sen unha forza militar «digna de confianza» do seu comando. Mesmo antes da proclamación do Estado, Ben Gurion empeñábase en remediar esta situación. E tras varías manobras, conseguiu expulsar o comandante en xefe da Haganah, Israel Galili, ao Partido dos Traballadores Unidos e. disolver na práctica a Palmach, que desde entón só existe no nome. Estas medidas foron importantes para a remodelación do exército á imaxe do goberno. No entanto, a loita aínda non terminou, e os elementos progresistas dispoñen de significativa influenza nas forzas armadas. A proba máis importante con que se enfronta o goberno de Israel, decisiva para o futuro do país, é a política exterior.
Os lideres do goberno teñen declarado repetidas veces que, no conmuto entre o Oriente e o Occidente, desexan seguir un camiño de estrita «neutralidade». Non hai dúbida de que na actualidade non desexan colocar o país aberta e completamente dun dos lados. Non obstante, o conflito mundial non é xeográfico; é entre as forzas do imperialismo e do anti-imperialismo en todas partes, entre a democracia e a reacción, entre os millóns que loitan pola autodeterminación nacional e os poucos exploradores que procuran o dominio e a opresión mundial. Nesta contenda, o propio nacemento de Israel foi un acto «non neutro», unha toma de posición ao lado do campo anti-imperialista e democrático. E non foi por casulaidade que a creación do Estado xudio foi combatida e sabotada en diferentes formas polos lideres das forzas imperialistas mundiais, os Estados Unidos e Gran Bretaña. A continuación da da guerra e da resistencia á amputación territorial de Israel colocaron máis aínda o Estado xudaico nunha situación de incesante conflito con Gran Bretaña e os Estados Unidos. Non é por casualidade, igualmente, que o establecemento do Estado xudio e a defensa da independencia de Israel teñen contado co firme apoio dos lideres do campo anti-imperialista, a Unión Soviética e as Democracias Populares. Desa forma, a estrita neutralidade é unha falsedade:o que fortalece ou enfraquece a independencia xudia tende a colocar a Israel dun lado ou doutro no conflito mundial. E pode dicirse que, na medida que o goberno tentou manter unha neutralidade espúria -como por exemplo o seu silencio na cuestión de se a Unión Soviética debía ser incluída entre os observadores das Nacións Unidas para a tregua- tomou posición contra Israel. En segundo lugar, mesmo se o goberno de Israel non tomara medidas activas para fortalecer os seus elos cos círculos dominantes dos Estados Unidos e da Gran Bretaña, a gravitación económica é de moldee a atraer para a órbita imperialista. So a través de determinadas contra-medidas pode ser afastado desa órbita - medidas que abranguen a loita contra a dominación do capital estranxeiro, contra as tentativas para marshalizar Israel e en prol de lazos económicos, políticos e culturais coas forzas anti-imperialistas de todo o mundo, lideradas pola URSS e polas Democracias Populares. A orientación pro-imperialista é enmascarada pola insistencia en que a política exterior de Israel se basea nas Nacións Unidas. Unha vez que a ONU se basea esencialmente no control anglo-americano, esta declaración é un inútil disfrace da subordinación á ordes do imperialismo estranxeiro. A tregua, co seu maquinismo controlado principalmente por Washington, foi un dos aspectos desta subordinación
É significativo o traxe de ser principalmente a presión do exército israeli que en varias ocasións forzou o reinicio da guerra para expulsar os invasores do país.
As relacións coa Unión Soviética teñen sido formalmente amistosas e correctas.
Esa actitude pode ser constatada nunha declaración oficial emitida polo Ministerio do Exterior, nunha entrevista colectiva concedida â prensa en Tel Aviv, a 26 de decembro de 1948, por Aubrey Eban, representante de Israel nas Nacións Unidas. O documento declara: «Sobre a actitude da URSS durante a Asemblea, o sr. Eban dixo que foi indeclinabelmente baseada no texto efectivo da resolución de 29 de novembro. Tal fidelidade a unha decisión das Nacións Unidas, por un Estado membro, debe ser encarada con respecto». Respecto! Esta é a única conclusión positiva a que chegan os forxadores da política exterior de Israel sobre o poderoso e consecuente apoio que o seu país recibiu da URSS e dos seus aliados. Para a Gran Bretaña ten entrar en vigor unha política de duplicidade. A Gran Bretaña é vehementemente denunciada como -inimigo de Israel, e ao mesmo tempo ningunha medida se toma contra o capital británico, mesmo cando el sabota o esforzo de guerra, como no caso das refinarías de petróleo de Haifa, cuxa produción os ingleses se rexeitaran a reiniciar. Polo contra, recíprocas delegacións de homes de negocios británicos e israelis están fortalecendo as relacións económicas e abrindo novas canles para a inversión do que se denomina «capital anglo-xudio». Isto forma parte da inclinación xeral para os países imperialistas do occidente. En relación aos Estados Unidos, a actitude pública do goberno é a de finxir que existe unha diverxencia fundamental entre a política americana e a británica e de presentar os Estados Unidos como un país amigo de Israel, comparábel á Unión Soviética.
As frecuentes traizóns de Washington son atribuídas a un puñado de diabólicos funcionarios probritánicos do Departamento de Estado, que están procurando torpedear a «real» política americana de amizade para con Israel. Isto ten o efecto de facilitar o obxetivo americano de substituír a Gran Bretaña como potencia dominante en Palestina, desa forma fortalecendo toda a posición dos Estados Unidos no Oriente Medio. Politicamente, este obxectivo xa foi en gran parte alcanzado. Debe seguirse a invasión económica. E os portavoces do goberno de Israel están enviando chamamentos aos capitalistas americanos para que «veñan tomar conta logo». A situación é idéntica con respecto á contribucións do exterior. Catro quintos delas veñen dos Estados Unidos, principalmente dos xudeus americanos. Este traxe foi transformado nunha espada de Dámocles polo goberno de Israel e por todos os partidos políticos sionistas. As concesións ao imperialismo americano son defendidas alegando que Israel non pode romper os seus lazos coa maior comunidade xudia do mundo. Trátase dun flagrante sofisma. A poboación xudia dos Estados Unidos por máis dunha vez ten demostrado a súa amizade e o seu apoio a Israel, ben como a súa oposición á duplicidade da política dos republicanos e demócratas. É a dirección da dereita da Organización Sionista de América, e da súa leal oposición, a antiga dirección, que aconsellan e practican o sometemento ao imperialismo americano. Esta dirección está intimamente asociada aos reacionarios sionistas xerais de Israel, cuxo partido recibiu só 5,1 por cento dos votos nas eleccións recentemente realizadas. Non obstante, o goberno de Israel, dirixido por un partido que socialista, ao contrario de apelar para que os xudeus da América apoien a loita para que se torne completamente independente do imperialismo, está, coa súa política de apaciguamento, concorrendo para imobilizálos en face do plano Truman-Dulles de converter Israel nunha semi-colonia de Wall Street. A maioría do pobo de Israel, non obstante, non é favorábel a unha chamada orientación occidental, mais a unha orientación visando os intereses de Israel. Velaí por que a Unión Soviética é a potencia máis popular no país- tan popular que na campaña electoral até mesmo a Irgun xulgou necesario resaltar na súa plataforma a amizade coa URSS.
As frecuentes traizóns de Washington son atribuídas a un puñado de diabólicos funcionarios probritánicos do Departamento de Estado, que están procurando torpedear a «real» política americana de amizade para con Israel. Isto ten o efecto de facilitar o obxetivo americano de substituír a Gran Bretaña como potencia dominante en Palestina, desa forma fortalecendo toda a posición dos Estados Unidos no Oriente Medio. Politicamente, este obxectivo xa foi en gran parte alcanzado. Debe seguirse a invasión económica. E os portavoces do goberno de Israel están enviando chamamentos aos capitalistas americanos para que «veñan tomar conta logo». A situación é idéntica con respecto á contribucións do exterior. Catro quintos delas veñen dos Estados Unidos, principalmente dos xudeus americanos. Este traxe foi transformado nunha espada de Dámocles polo goberno de Israel e por todos os partidos políticos sionistas. As concesións ao imperialismo americano son defendidas alegando que Israel non pode romper os seus lazos coa maior comunidade xudia do mundo. Trátase dun flagrante sofisma. A poboación xudia dos Estados Unidos por máis dunha vez ten demostrado a súa amizade e o seu apoio a Israel, ben como a súa oposición á duplicidade da política dos republicanos e demócratas. É a dirección da dereita da Organización Sionista de América, e da súa leal oposición, a antiga dirección, que aconsellan e practican o sometemento ao imperialismo americano. Esta dirección está intimamente asociada aos reacionarios sionistas xerais de Israel, cuxo partido recibiu só 5,1 por cento dos votos nas eleccións recentemente realizadas. Non obstante, o goberno de Israel, dirixido por un partido que socialista, ao contrario de apelar para que os xudeus da América apoien a loita para que se torne completamente independente do imperialismo, está, coa súa política de apaciguamento, concorrendo para imobilizálos en face do plano Truman-Dulles de converter Israel nunha semi-colonia de Wall Street. A maioría do pobo de Israel, non obstante, non é favorábel a unha chamada orientación occidental, mais a unha orientación visando os intereses de Israel. Velaí por que a Unión Soviética é a potencia máis popular no país- tan popular que na campaña electoral até mesmo a Irgun xulgou necesario resaltar na súa plataforma a amizade coa URSS.
A Cuestión Árabe
O ENREDAMENTO na tea imperialista foi propiciado pola política do goberno en relación aos árabes. Esta política non consulta os intereses nacionais, aprezados dun punto de vista realístico, pois non considera os dereitos daqueles que debían ser os amistosos veciños de Israel na Palestina e dunha gran minoría dentro do Estado xudio. Por máis dunha vez os árabes da Palestina demostraran a súa hostilidade á dominación británica e o seu desexo de independencia. En varias ocasións, porén, dirixentes reacionários conseguiron traizoar as loitas do pobo, dirixíndoas contra a comunidade xudia. Esta táctica foi facilitada polas directrices pro-imperialistas e anti-árabes dos dirixentes sionistas. Calquera discusión sobre o tratamento dispensado aos árabes da Palestina polo goberno de Israel debe comezar cun traxe de extrema significación: con excepcións relativamente raras, os árabes da Palestina non participaron da loita contra os xudeus. Isto representa un contraste coa situación de 1936 a 1939. A rexeita das masas árabes da Palestina de adherirse aos bandos do Mufti, a pesar da presión reacionária a que foron sometidas, é un traxe que foi publicamente recoñecido e saudado polos líderes xudeus. A poboación árabe da Palestina constituía, así, un gran activo en potencia para o pobo e o Estado xudeus na súa loita contra os invasores estranxeiros instigados, estipendiados e armados pola Gran Bretaña e os Estados Unidos. O goberno de Israel, no entanto, fixo case todo o posíbel para transformar este activo potencial nun certo pasivo. En lugar de anunciar que cando fose establecer un armistício, os refuxiados árabes -cidadáns de Israel aos cales se afrece plena igualdade de dereitos-terían permiso de regresar aos seus lares, o goberno deu a entender claramente que poucos serían readmitidos, se é que se vai chegar a facer.
Para xustificar esta insensíbel política, que fortalece a reacción árabe, foi necesario falsificar a historia. Alimentouse o mito de que a maioría dos árabes de Palestina atacaron os xudeus e que a súa fuga representaba, nas palabras do ministro do Exterior Moshe Shertok, «a consciencia da culpa». Non menos temerário desde o punto de vista dos intereses xudios é a actitude do goberno israeli con respecto ao destino do sector árabe da Palestina. A resolución de repartición tomada pola ONU dispuña a creación de dous Estados independentes, xudeu e árabe, politicamente separados, mais economicamente unidos. Non é preciso comprender profundamente a política do Oriente Medio para recoñecer que un Estado árabe democrático e amistoso, fóra a súa importancia para a poboación árabe da Palestina, é unha necesidade para o pobo xudio e o seu Estado -un factor esencial, para a súa vitalidade económica e a súa seguridade militar. Non obstante, o goberno de Israel asumiu unha actitude de virtual neutralidade relativamente ao futuro da.
Para xustificar esta insensíbel política, que fortalece a reacción árabe, foi necesario falsificar a historia. Alimentouse o mito de que a maioría dos árabes de Palestina atacaron os xudeus e que a súa fuga representaba, nas palabras do ministro do Exterior Moshe Shertok, «a consciencia da culpa». Non menos temerário desde o punto de vista dos intereses xudios é a actitude do goberno israeli con respecto ao destino do sector árabe da Palestina. A resolución de repartición tomada pola ONU dispuña a creación de dous Estados independentes, xudeu e árabe, politicamente separados, mais economicamente unidos. Non é preciso comprender profundamente a política do Oriente Medio para recoñecer que un Estado árabe democrático e amistoso, fóra a súa importancia para a poboación árabe da Palestina, é unha necesidade para o pobo xudio e o seu Estado -un factor esencial, para a súa vitalidade económica e a súa seguridade militar. Non obstante, o goberno de Israel asumiu unha actitude de virtual neutralidade relativamente ao futuro da.
Palestina árabe.
Un portavoz do goberno, comentando a 23 de setembro do ano pasado o informe de Bernadotte, que propuña a anexión do sector árabe á Transxordania, reino títere de Gran Bretaña, fixo esta sorprendente declaración: «A situación no que concerne á parte árabe da Palestina parece estar demasiado confusa para xustificar calquera comentario definido». Manter «neutralidade» nesta cuestión, como na cuestión máis ampla da política exterior, significa, na mellor das hipóteses, non-interferencia nos planos dos inimigos de Israel, por canto nin é preciso dicir que a anexión da Palestina árabe por Abdullah, con algunhas migallas de terra talvez lanzadas a Exipto e Siria sería un desastre de vulto para Israel. Isto significa tropas e bases británicas na súa porta de entrada. E en vez de ter como veciño un Estado árabe amigo, Israel estaría cercado de inimigos, coa súa independencia ameazada diante do poderio militar británico e co poderio económico americano moldeandolle o futuro. Durante a campaña electoral recente os líderes do Partido Laborista procuraran xustificar esta política e a súa hostilidade á forzas progresistas no seo dos árabes da Palestina, empregando a máscara demagóxica da «paz». Cinicamente deran o rótulo de «partido da guerra» a aqueles que querían auxiliar a liberación de toda a Palestina e dar pleno cumprimento á decisión de repartición da ONU.
As Forzas Progresistas
As ORGANIZADAS forzas políticas progresistas de Israel están representadas polo Partido dos Traballadores Unidos (Mapam) e polo Partido Comunista. Crecentes sectores do Partido Laborista, incluso algunhas autoridades inferiores, tamén forman ao lado do Mapam e dos comunistas na maioría das cuestións. O Partido dos Traballadores Unidos non é só o segundo en número de efectivos no país, como tamén ten importantes posicións nas forzas armadas, movemento sindical, nas facendas colectivas e en moitas outras institucións. O Mapam é un partido de masa, contando moitos militantes en súas fileiras. Foi formado en 1948 pola fusión dos dous partidos sionistas de esquerda, a Hashomer Hatzair (A Xoven Garda) e a Achdut Haavodah-Poale Zion (Unión dos Traballadores Sionistas). O último fóra establecer en 1946 pola fusión da Achdut Haavodah e da Poale Zion de esquerda. A Achdut Haavodah xurdiu como á esquerdista dentro do Partido Laborista, rompendo con este en 1944; a súa forza se distribúe entre obreiros e agricultores das facendas colectivas. A Poale Zion de esquerdo, un grupo menor, que se formara nunha escisión entre os socialdemócratas sionistas, era case exclusivamente urbana. A Hashomer Hatzair, un tanto maior que a Achdut Haavodah, tiña os seus membros principalmente nas facendas colectivas. Efectivamente, o partido político Hashomer Hatzair foi creado por un movemento de facendas colectivas do mesmo nome. No partido unificado, todos os tres grupos continúan a gardar en apreciábel escala súa identidade orixinal, de par con certas diferenzas. Non só por este motiva, como tamén porque ningún dos tres grupos compoñentes é monolítico en estrutura e ideoloxía, o Mapam é un partido de tendencias en conflito.
A plataforma adoptada no Congreso que creou o Mapam declara que o partido propugna pola «loita revolucionaria de clase», ten por obxectivo final «a creación dunha sociedade socialista sen clases» e «baseará a súa actividade educacional na teoría, na visión mundial e na estratexia do marxismo». Mais nos seus principios básicos dáse prioridade á declaración de que «o partido é unánime en recoñecer que no sionismo está a solución do problema xudio...» Esta tentativa de conciliar o marxismo co sionismo naturalmente non é nova. Porén, a ciencia de Marx, Engels, Lenin e Stálin nada ten de común co nacionalismo burguês ou pequeno-burguês en calquera das
A plataforma adoptada no Congreso que creou o Mapam declara que o partido propugna pola «loita revolucionaria de clase», ten por obxectivo final «a creación dunha sociedade socialista sen clases» e «baseará a súa actividade educacional na teoría, na visión mundial e na estratexia do marxismo». Mais nos seus principios básicos dáse prioridade á declaración de que «o partido é unánime en recoñecer que no sionismo está a solución do problema xudio...» Esta tentativa de conciliar o marxismo co sionismo naturalmente non é nova. Porén, a ciencia de Marx, Engels, Lenin e Stálin nada ten de común co nacionalismo burguês ou pequeno-burguês en calquera das
súas formas. Un estudo do programa, da historia, da estrutura, da ideoloxía e do traballo práctico do Partido dos Traballadores Unidos leva á conclusión de que el é, basicamente, un partido nacionalista, que foi fortemente influenciado pola clase obreira avanzada de Palestina e do campo internacional. Se, por exemplo, examinarmos a ideoloxía do Mapam, encontraremos a teoría non marxista, segundo a cal o movemento polo socialismo na hexemonia xudia da Palestina, pertenza non ao proletariado industrial, mais ao sector do proletariado agrícola que vive nas facendas colectivas, non entende salarios e no seu todo está illado tanto do inimigo da clase como de seus irmáns e aliados. Iso levou o líder ideolóxico da Hashomer Hatzair, Meier Yaari, a declarar que «o movemento das facendas colectivas é o centro do movemento obreiro do país...»(2). O Mapam non é un partido de loita. As súas notábeis declaracións contra o apaciguamento co imperialismo anglo-americano, pola cooperación coa Unión Soviética e os seus aliados, pola creación dun Estado árabe democrático e independente, en defensa do carácter democrático do exército e contra varias medidas reacionarias da fronte interna - son case sempre unha brillante fachada de palabras sen o contido fértil das accións. Esta ausencia de xenuína combatividade forma parte da heranza sionista pequeno-burguesa do Mapam. Non queda dúbida de que foi o esforzo para escapar a un duro conflito co imperialismo americano e os seus examinas de ferro laboristas en Israel que levou a maioría dos dirixentes do partido a rexeitar unha fronte única cos comunistas nas recentes eleccións. O declíve na votación do Mapam foi atribuído esencialmente a esa política vacilante e oportunista. Dentro do Partido dos Traballadores Unidos, no entanto, hai forzas que están presionando para o establecemento de directrices combativas e dunha acción conxunta cos comunistas. Coa pasaxe do centro de gravidade na loita de liberación nacional da esfera militar para a esfera política e económica, e co agudizamento da loita de clase, resta aínda saber se estas forzas serán suficientemente fortes e resolutas para colocar o Mapam nunha fronte común cos comunistas contra as maquinacións oficiais que ameazan a independencia de Israel.
O Partido Comunista
O PARTIDO Comunista é o único partido que abrangue árabes e xudeus, baseándose na organización conxunta e na loita dos dous pobos. Neste particular, é o único partido verdadeiramente nacional de Israel, unha vez que todos os demáis exclúen o grupo que constitúe hoxe 10 por cento da poboación e que se tornaría unha proporción aínda maior se se permitise o retorno dos refuxiados. O Partido Comunista é o único partido que, por todo o período de case trinta anos de existencia, levantou intransixentemente a bandeira da independencia e do anti-imperialismo. Durante case toda a súa historia, o partido, até 1943, foi ilegal e ferozmente perseguido polas autoridades británicas. Até poucos anos atrás, tivo tamén de afrontar a franca hostilidade de todos os partidos sionistas, en virtude da súa resistencia á colaboración co imperialismo británico e a súa defensa dos dereitos democráticos e nacionais dos árabes. Traballando nestas difíciles condicións, nun país colonial de maioría árabe e nunha comunidade xudia cuxa nacionalidade aínda era embrionária, o partido cometeu algúns erros durante o período que precedeu a segunda Guerra Mundial, nos cales incorreron tamén os partidos comunistas dos demais países. Estes erros consistiran en subestimar o desenvolvemento nacional xudeu e en non entender con clareza suficiente certas manifestacións reacionarias dentro do movemento nacional árabe. Unha vez saído da ilegalidade, o partido comezou a facer rápido progreso. Non obstante, case no inicio de súa existencia legal, defrontouse con graves problemas internos e tivo que combater desvíos nacionalistas tanto de árabes como de xudeus. Estas loitas resultaran na división dos comunistas árabes e xudeus en dúas organizacións distinguidas, o Partido Comunista de Palestina e a Liga de Liberación Nacional. Porén, so o impacto da guerra de liberación nacional e das novas responsabilidades xurdidas coa formación do Estado, e como resultado dos infatigábeis e incesantes esforzos do Partido Comunista, as diverxencias orixinais foron solucionadas e os dous grupos se reuniron no Partido Comunista de Israel. Esta importante conquista fortalece a clase obreira e os pobos árabe e xudeu na súa loita pola independencia nacional, pola paz e polo progreso social.
En 1944, o Partido expulsou un grupo xudeu da dereita, que posteriormente organizou un partido propio. En decembro de 1948, este grupo, declarando concordar cos principios e o programa do Partido Comunista, foi readmitido. En, febreiro deste ano, porén, os líderes dese grupo tiveron que ser novamente expulsados ao seren pillados nunha conspiración anti-comunista co grupo Stern. O ano pasado, os comunistas conquistaron importante posición polo seu combativo patriotismo e a súa transparente oposición a calquera especie de capitulación ao imperialismo anglo-americano. Os comunistas pugnaram por unha política de amizade e cooperación coa Unión Soviética e as Democracias Populares e se opuxeron á alienación da independencia e do futuro do país a Wall Street. Só os comunistas combateron consecuentemente todas as medidas chauvinistas, con respecto aos cidadáns árabes de Israel, esixindo unha política que propiciase a creación dun Estado árabe independente e democrático, veciño de Israel. Os comunistas se opuxeron á medidas reacionarias internas e defenderon os intereses dos soldados e das súas familias. Colaboraron na mobilización de todas as enerxías do país para o esforzo de guerra e organizaron aínda o apoio estranxeiro. E máis de 80 por cento dos membros xudeus do Partido e da Liga da Xuventude Comunista serviron nas forzas armadas ou noutras formas de servizo militar. Os comunistas árabes, organizados na Liga de Liberación Nacional, cubríronse de gloria por seren a única forza política que se opuxo ao bando fascista do Mufti e aos invasores estranxeiros, liderando a loita contra os mesmos. Foi a Liga de Liberación Nacional que iniciou, no sector árabe da Palestina, en medio a todo o terror, as demostracións anti-guerras que mereceron amplo apoio das masas árabes e despertaron a admiración da comunidade xudia. O Partido Comunista foi practicamente o único partido que rexistrou adianto porcentual nas eleccións, aumentando o seu electorado de 2 por cento en 1944 para 3,4 por cento en 1948. Entre os electores árabes foi o partido máis votado - proba do alto nivel político alcanzado polos cidadáns árabes de Israel como resultado das súas experiencias os últimos meses.
En 1944, o Partido expulsou un grupo xudeu da dereita, que posteriormente organizou un partido propio. En decembro de 1948, este grupo, declarando concordar cos principios e o programa do Partido Comunista, foi readmitido. En, febreiro deste ano, porén, os líderes dese grupo tiveron que ser novamente expulsados ao seren pillados nunha conspiración anti-comunista co grupo Stern. O ano pasado, os comunistas conquistaron importante posición polo seu combativo patriotismo e a súa transparente oposición a calquera especie de capitulación ao imperialismo anglo-americano. Os comunistas pugnaram por unha política de amizade e cooperación coa Unión Soviética e as Democracias Populares e se opuxeron á alienación da independencia e do futuro do país a Wall Street. Só os comunistas combateron consecuentemente todas as medidas chauvinistas, con respecto aos cidadáns árabes de Israel, esixindo unha política que propiciase a creación dun Estado árabe independente e democrático, veciño de Israel. Os comunistas se opuxeron á medidas reacionarias internas e defenderon os intereses dos soldados e das súas familias. Colaboraron na mobilización de todas as enerxías do país para o esforzo de guerra e organizaron aínda o apoio estranxeiro. E máis de 80 por cento dos membros xudeus do Partido e da Liga da Xuventude Comunista serviron nas forzas armadas ou noutras formas de servizo militar. Os comunistas árabes, organizados na Liga de Liberación Nacional, cubríronse de gloria por seren a única forza política que se opuxo ao bando fascista do Mufti e aos invasores estranxeiros, liderando a loita contra os mesmos. Foi a Liga de Liberación Nacional que iniciou, no sector árabe da Palestina, en medio a todo o terror, as demostracións anti-guerras que mereceron amplo apoio das masas árabes e despertaron a admiración da comunidade xudia. O Partido Comunista foi practicamente o único partido que rexistrou adianto porcentual nas eleccións, aumentando o seu electorado de 2 por cento en 1944 para 3,4 por cento en 1948. Entre os electores árabes foi o partido máis votado - proba do alto nivel político alcanzado polos cidadáns árabes de Israel como resultado das súas experiencias os últimos meses.
Perspectivas
A LOITA pola independencia nacional de Israel está baixo a dirección da burguesia, que lanza man da socialdemocracía para obter apoio de masas para a súa política. Non obstante, os elementos de esquerda nos sindicatos e no exército posúen unha forza apreciábel, moi aínda que, hoxe, en consecuencia das directrices do Mapam, so unha parte desta forza estea sendo xogada na loita. É inevitábel que co establecemento da paz ou dun armistício prolongado, loitas acendidas se desenvolverán en torno ás importantes cuestións de política externa e interna. Ao mesmo tempo, a clase obreira de Israel esta aínda fortemente influenciada polas ideoloxías reformistas e nacionalistas e non ten aínda alcanzado madurez suficiente para asumir o liderado político da nación, significa que é moi grande o perigo de que Israel sexa arrastrado para o sorvedouro do imperialismo americano. A fase militar da loita serviu para obscurecer a escala en que os Estados Unidos xa establecer unha posición dominante dentro do Estado xudeu. A través da tregua da ONU, a través dos préstamos concedidos ou adiados e das condicións que os acompañan, a través do liderado sionista americana e dos fondos que controla, a través da inversión particular americana e a través da presión exercida por medio de varios Estados árabes, os Estados Unidos están estendendo o seu control sobre Israel. Así é que o imperialismo americano suplantou a Gran Bretaña, tornándose o inimigo número un de Israel e de todos os pobos do Oriente Medio. Debemos xulgar o goberno israeli principalmente pola medida en que el resiste ou capitula diante dese inimigo número un. Aínda que fose un erro considerar a forte tendencia oficial para a rendición nacional como un proceso consumado e desprezar as contra-presións, sería tamén un grave erro ter o goberno israelita na conta de anti-imperialista. É o pobo que constitúe a forza anti-imperialista. Israel non pode fuxir á súa xeografía nin á política da súa xeografía.
É posíbel a Israel, porén, evitar a vasalaxe imperialista, mais só o conseguirá se mobiliza, con todas as forzas, non so as súas enerxías económicas, políticas e morais internas, mais tamén os seus aliados efectivos e potenciais no Oriente Medio, nos países do socialismo e da Democracia Popular, entre o pobo americano e as forzas democráticas de toda parte Para o pobo e para o Partido Comunista dos Estados Unidos, a cuestión da Palestina é parte inseparábel da loita contra toda a política de guerra dos partidos Demócrata e Republicano pola dominación mundial, que traizoe os intereses nacionais e torna a América un alba de temor e odio no mundo enteiro. É precisamente na cuestión da Palestina que temos testemuñado por diversas veces os máis amplos e vigorosas protestas contra a política do goberno americano. Hoxe, os líderes sionistas americanos conseguiron amortecer a maioría destes procesos e ocultar con suaves hosanas a certa feição da política, norteamericana. O noso Partido, o movemento laborista en xeral e todas as forzas progresistas defrontanse coa tarefa de continuar a loita, agora nun nivel diferente, e de organizar os máis amplos esforzos entre xudeus e non xudeus para impedir que Israel se torne «marshallizado» e «forrestalizado». No movemento de auxilio a Israel, debemos dedicar tamén especial atención á tarefa de axudar a clase obreira e as forzas progresistas, das cales tan esencialmente depende o futuro de Israel.
É posíbel a Israel, porén, evitar a vasalaxe imperialista, mais só o conseguirá se mobiliza, con todas as forzas, non so as súas enerxías económicas, políticas e morais internas, mais tamén os seus aliados efectivos e potenciais no Oriente Medio, nos países do socialismo e da Democracia Popular, entre o pobo americano e as forzas democráticas de toda parte Para o pobo e para o Partido Comunista dos Estados Unidos, a cuestión da Palestina é parte inseparábel da loita contra toda a política de guerra dos partidos Demócrata e Republicano pola dominación mundial, que traizoe os intereses nacionais e torna a América un alba de temor e odio no mundo enteiro. É precisamente na cuestión da Palestina que temos testemuñado por diversas veces os máis amplos e vigorosas protestas contra a política do goberno americano. Hoxe, os líderes sionistas americanos conseguiron amortecer a maioría destes procesos e ocultar con suaves hosanas a certa feição da política, norteamericana. O noso Partido, o movemento laborista en xeral e todas as forzas progresistas defrontanse coa tarefa de continuar a loita, agora nun nivel diferente, e de organizar os máis amplos esforzos entre xudeus e non xudeus para impedir que Israel se torne «marshallizado» e «forrestalizado». No movemento de auxilio a Israel, debemos dedicar tamén especial atención á tarefa de axudar a clase obreira e as forzas progresistas, das cales tan esencialmente depende o futuro de Israel.
Comentarios