Por Jaume Renyer
Ven de aparecer un manifesto titulado "En solidariedad con El Jueves. Si a la libertad de expresión. No a la discriminación religiosa y política. No a la ocupación de Palestina" que ben merece algunhas consideracións.
A primeira, referida ao contido das viñetas publicadas pola revista satírica El Jueves a semana pasada non pode ser outra que unha suma de tópicos antisemitas recollidos da xudeofobia cristiá, a propaganda nazi e o antisionismo contemporáneo sen ningún tipo de rigor nin histórico, nin ético. Así o demostrou o profesor de ciencia política da UB Xavier Torrens en "50 tuits que salen los viernes: analisis del libelo antisemita de Don Julio en la revista El Jueves", publicados o pasado pasado 12 de febreiro. Pero non é esa a única resposta que recibiron.
A segunda, é a impostura de equiparar a defensa de Charlie Hebdo e El Jueves que pretenden os asinantes. Os xornalistas franceses foron asasinados por yihadistas do Califato Islámico, mentres que os redactores españois reaccionan pedindo axuda contra unhas declaracións do presidente da comunidade xudía de Madrid anunciando a interposición de accións xudiciais contra a revista por incitación ao odio.
Que accións en apoio de Charlie Hebdo fixeron hai un ano os asinantes? Ningunha. Onde están as accións contra o yihadismo? En ningures. Que ameazas pesan contra El Jueves ou os asinantes por parte do "inimigo sionista"? Ningunha.
A terceira, é que a libertado de expresión ten límites nunha democracia: o delito de incitación ao odio racial e étnico, un suposto que poden infrinxir os autores desta publicación infame se se chega lexitimamente a vía xudicial pola denuncia das entidades xudías. Ou é que acudir á xustiza tamén é un atentado á libertado de expresión? Desgraciadamente, a xustiza española inhibese nesas materias en contraste coa francesa que condena penalmente as protestas do BDS como delitos de odio. Aquilo que queren os asinantes é a normalización do odio contra Israel e os xudeus, como sinala acertadamente Eli Cohen nun artigo publicado hoxe no dixital Medio Oriente.
A cuarta, o feito de que uns cantos xudeus antisionistes asinen tamén o manifesto non avala os asinantes para ignorar a vontade maioritaria dese pobo que, como todos os do mundo, ten dereito a autodeterminación e a ter o seu propio estado, Israel. Tamén hai cataláns españolistas que renegan da súa identidade orixinaria e non por iso a causa nacional do pobo catalán fica deslexitimada.
O Estado de Israel nace sobre unha porción da terra ancestral dos xudeus no ano 1948 despois dun longo proceso de reconstrución nacional ao cal o mundo árabe opuxose empurrando os palestinos a non dotarse dun estado propio e optando pola guerra para destruír o estado hebreo sen ter sido posíbel un acordo de recoñecemento mutuo até hoxe. Os principios de universalidade, proporcionalidade e non discriminación non se contemplan por parte dos asinantes aplicándoos ao conflito árabe-israelí, apostando arbitrariamente pola destrución de Israel como solución final. Desgraciadamente para eles, a capacidade de superación do Estado hebreo ten unha grande potencialidade que contrasta a tolemia autodestrutiva dos seus inimigos.
Comentarios