Por Jaume Renyer
Onte, dous mozos xudeus israelís morreron asasinados por un yihadista árabe-israelí nunha cafetaría da rúa Dizengoff no centro de Tel Aviv, nun atentado de feitura moi similar aos perpetrados o 13 de novembro pasado en París cun balance de vítimas moi superior e un impacto internacional notable.
Os dous mortos de onte a Tel Aviv hai que sumalos á vintena longa de xudeus israelís asasinados no últimos tres meses na chamada "intifada dos coitelos", e cuxo eco máis aló de Israel foi de baixa intensidade e as mostras de solidariedade aínda máis exiguas. Que Israel, e o pobo xudeu, sexa obxectivo prioritario dos propósitos xenocidas dos moitos movementos e réximes islamitas é unha realidade recibida con impasibilidade nas sociedades occidentais, onde proliferan as mostras de animadversión contra Israel (en Catalunya niso si que estamos a altura europea) e o discurso da vitimización absoluta dos palestinos é hexemónico.
A falta de resposta cívica e política, ademais de militar, contra o yihadismo autóctono europeo, explícase pola incapacidade de identificar as causas dese novo totalitarismo que se engade aos precedentes do século XX a pesar de que todos teñen en común a vontade de destruír as sociedades abertas occidentais, comezando por Israel. Precisamente é en Israel onde pervive o mellor do espírito ilustrado europeo, en franco retroceso na Europa de hoxe en día, como acertadamente escribiu no xornal ABC, o 29 de xullo do 2014, o filósofo Gabriel Albiac no seu artigo “No es Gaza, es Europa”.
Esa sensación de reencontro coas raíces culturais e políticas europeas foi algo que sentín en Israel desde o primeiro momento, cando fun hai agora doce anos. Como nacín ao día seguinte de fin de ano, o meu aniversario pasa desapercibido no medio de Nadal e Reis, e gústame pasalo na intimidade ou só, se podo escaparme. Así o elixín cando cumprín cincuenta anos, cando estiven na miña cidade preferida, Tel Aviv.
Pasei longas tardes sentado nas cafetarías da rúa Dizengoff, moitas delas abertas até moi tarde e algunhas as 24 horas, gozando do ambiente aberto e diverso da súa xente.
Onte cando escoitei a noticia dos atentados pensei nos amigos que alí viven, no seu amor pola vida e pola liberdade, na súa disposición a loitar para defendelas, na súa capacidade para vencer os obstáculos internos (o fanatismo teocrático e esquerdismo que auto odia a propia identidade, ao estilo de moita esquerda europea) e os externos, a pesar dos sacrificios que comporta esa determinación.
Israel, é unha economía emerxente, pero sobre todo é unha sociedade en constante construción constante que confía na innovación para superar os boicots. Ten enerxía sobrada para garantir a súa supervivencia como pobo, unha afirmación que xa me gustaría manter con igual rotundidade falando de Catalunya e de Europa.
PER L'ESQUERRA DE LA LLIBERTAT
Comentarios