Por Zeev Sternhell
HAARETZ - 02.01.15
Se eu fora palestino trataría de aprender dos xudeus - en primeiro lugar dos máis grandes. Cal foi o principio reitor de David Ben-Gurion desde o primeiro momento? Tomar calquera cousa que tivese á man. Aceptou a proposta de partición da Comisión Peel de 1937 e o plano de partición da ONU, aprobado pola Asemblea Xeral da ONU o 29 de novembro de 1947, coa convicción de que algo é sempre preferible a nada. Quería obter, a calquera prezo, un pouco de espazo para respirar e unha base territorial sobre a cal establecer un estado independente e obter o recoñecemento internacional.
En segundo lugar, respondería favorablemente e sen dubidalo dúas principais demandas incondicionais que os xudeus están a expor, xa que son meramente sinais simbólicos sen ningún tipo de sustancia. Eu aceptaria a demanda de Benjamin Netanyahu de recoñecer a Israel como a Estado-nación do pobo xudeu. No que a isto se refire para os palestinos esta demanda non ten ningún sentido. Este é un asunto interno de Israel e se Israel insiste na eliminación da democracia e a igualdade no seu propio terreo por que debería ser a nosa preocupación?
É certo que esta medida podería prexudicar os dereitos dos árabes-israelís, subxugando o concepto de cidadanía da nación xudía, pero pode ser unha vantaxe para os palestinos na formación desa desigualdade constitucional, co seu fedor de apartheid, a que tornará a todo o mundo occidental en contra de Israel. Ao mesmo tempo, o centro liberal de Israel e a esquerda levarian adiante unha campaña en contra de calquera goberno que defenda esas políticas. Por outra banda, entre a antiga Liña Verde (fronteiras de 1967) e o mar o 20 por cento da poboación son árabes e eles saberán como coidar de si mesmos.
Ao mesmo tempo eu declaro en voz alta que renuncio ao dereito de retorno dos refuxiados palestinos, xa que só a xente irreal realmente cre que un día volverá a Haifa, Ramallah ou Tiberíades. Que persoa racional dubidaría en garantir aos xudeus un pouco de aire quente a cambio de eliminar o último obstáculo de pé no camiño da continuación de negociacións serias sobre o establecemento dun estado palestino, os asentamentos e as fronteiras definitivas?
Quero destacar que non teño ningunha demanda sobre terras perdidas na nosa Nakba, a catástrofe que nos aconteceu coa Guerra de Independencia dos xudeus, xa que non hai ningunha posibilidade de reclamar estas terras. Desta maneira gustaríame establecer firmemente na opinión pública israelí e o mundo a idea de que a Liña Verde é a fronteira acordada por todos os palestinos, polo mundo enteiro, pola maioría dos xudeus no mundo e pola maioría dos israelís. Só unha pequena minoría violenta e ruidosa en Israel está a levarnos aos palestinos polo pescozo, concomitantemente asfixia á sociedade israelí cando trata de convencer a todos de que aínda estamos a pelexar as batallas da década de 1940.
Cando os palestinos soñan con pobos que xa non existen, só están a tratar de convencerse a si mesmos de que as súas vidas non son despreciables. Cando se lles dea a oportunidade de construír unha vida significativa os mitos disiparanse.
A terceira cousa que me gustaría aprender de Ben-Gurion é sempre asegurar o apoio dunha potencia mundial. Neste punto, os Estados Unidos, que non sexa nos seus campus, están perdidos para os palestinos ? os xudeus de dereita teñen demasiado diñeiro e influencia alí.
Con todo, unha oportunidade real abriuse en Europa. Curiosamente, a hostilidade cara aos árabes e o Islam non beneficia á dereita israelí, e os parlamentos europeos están a demostrar isto cada semana. O dominio colonial de Israel está a converterse cada vez máis detestable en Europa. A dereita israelí está a ignorar este feito, creando unha oportunidade para que os palestinos abracen unha política racional, moderada pero firme e intensa, en apoio dun Estado palestino, do mesmo xeito que os xudeus fixeron en épocas anteriores, cando aínda eran sensatos e tiñan líderes con visión a longo prazo.
Comentarios