Por: Guillermo Levy
NUEVA SIÓN - 14.10.2014
No conflitivo taboeiro que forma Medio Oriente, o dereito do pobo kurdo a un Estado independente é sen dúbidas uno dos máis ninguneados e reprimidos. Pero ante o irresistible avance da Estado Islámico-ISIS, este calvario foi hipócritamente sacado do ostracismo por grande parte da prensa internacional, que pasou a erixir ao pobo kurdo como unha das últimas fronteiras ante islamismo fundamentalista; hoxe inimigo acérrimo de Occidente e as democracias, aínda que hai non moito tempo eran considerados aliados no marco da guerra civil siria.
O pobo kurdo é hoxe o pobo máis numeroso do mundo entre aqueles que foron relegados da posibilidade de conseguir unha soberanía nacional unificada e viable. Este pobo, que habita na súa grande maioría en Turquía, no norte de Siria, e en Iraq e Irán, (cun enorme exilio europeo, preto dun millón en Alemaña), lograra un recoñecemento á súa independencia en 1920, logo da Primeira Guerra Mundial. Pero logo, no intento de conter a Turquía, que viña de terminar a súa tarefa xenocida contra o pobo armenio, e no marco do medo das potencias europeas e da EE.UU. a que se pasen á beira soviético, os kurdos son traizoados no tratado de Lausanna en 1923. O pobo kurdo permaneceu entón disgregado en varios Estados até o día de hoxe, con case un século de loitas para conquistar a súa independencia polo medio.
Os kurdos sempre foron esquecidos. Como cando decenas de miles deles foron masacrados polos turcos nas postrimerías dos anos setenta, ou máis recentemente polo exército de Saddam Hussein, hai pouco máis de vinte anos. Pero hoxe son recuperados e visibilizados polos medios internacionais como os defensores de Occidente e da democracia fronte ao avance, aparentemente imparable até hoxe, dos islamitas do ISIS.
En Kobani, cidade kurda de Siria preto de Turquía, hoxe peléxase casa por casa, como naquela Stalingrado do outono-inverno de 1942, onde se xogaba non só o destino da Unión Soviética senón o destino da humanidade. A Unión Soviética, inimiga máxima do Occidente capitalista, por uns anos volveuse aliada fronte ao común inimigo nazi do que, fundamentalmente, ela salvounos pagando con máis de 20 millóns de mortos.
Os kurdos, que aínda hoxe defenden a súa patria en soidade, son sacados do ostracismo e da indeferencia para ser postos pola prensa internacional como unha das últimas fronteiras ante o avance irresistible dos islamitas decapitadores; hoxe inimigos acérrimos, aínda que fai non moito, non tanto. Con todo, a pesar de ser enunciados como o bastión da humanidade, os kurdos, só teñen armas liviás, e o valor dos seus homes e mulleres, dentro das cales está Arin Mirkán, unha adolescente que se inmolou contra sete milicianos islámicos.
Arín non se inmolou por fanatismo relixioso esperando un ceo glorificador, senón porque decidiu, seguramente, no medio dun combate desigual, que a súa vida biolóxica valía menos que a posibilidade que encherse de explosivos e estalalos no medio dunha columna do Exército Islámico ante o risco de ser capturada.
Aos que hoxe EE.UU. axuda coa continuidade da súa política torpe e imperial mediante bombardeos que se mostran inútiles, paradoxalmente, só teñen armas liviás. Con todo, os novos cortadores de cabezas inimigos da humanidade, que rapidamente substituíron a Irán no podio do mal, que antes rapidamente desprazara a Al Qaeda, non fabrican as armas que usan senón que as teñen por milleiros a partir dos millóns de armas que EE.UU. e varios países europeos regaron na zona no marco da súa xeopolítica, sen deixar de realizar inmensos negocios para os que as comerciaron e fabricaron, e para os que venderon negocios das súas axencias de seguridade durante dez anos de guerra.
O ISIS ten armas pesadas que os norteamericanos espallaron por Iraq e que foron capturando na medida que estes ocuparon as principais cidades iraquís das que fuxían os soldados mercenarios que formaron a EE.UU despois de destruír o réxime de Hussein: Mosul, Samarra, Tikrit, e hoxe, a moi poucos quilómetros de Bagdad. Tamén o ISIS ten armas doutro aliado de Occidente, por exemplo Croacia, que vía unha monarquía absoluta do Golfo, aliada tamén do mundo libre, Arabia Saudita, fíxolle chegar a algúns dos grupos da oposición Siria da que o ISIS era e é parte. Hoxe, sen dúbida, a parte máis forte.
Así mesmo, dispoñen de armas chinesas e rusas que capturaron nas zonas de Siria que ocuparon, e a inestimable axuda, por acción ou omisión, da gran potencia OTAN da rexión: Turquía. Hoxe, os turcos, que sempre axudaron á oposición siria, non deixan pasar milicianos kurdos para axudar aos seus irmáns en Kobani nin prestan axuda humanitaria na súa fronteira con Siria e xogan á caída do réxime sirio mentres contemplan como os seus eternos inimigos kurdos se desangran. Neste xogo de tremendas hipocrisías, os kurdos teñen o seu propio Stalingrado pero sen avións nin tanques nin reforzos, defendendo casa por casa a súa cidade e o seu país nunca delimitado nin logrado. Deféndeno tamén con mulleres que se inmolan como aquelas rusas que se tiraban con explosivos debaixo dos tanques alemáns, nunha xeografía tan diferente pero non tan lonxe de onde se pelexan os kurdos hoxe. Os novos inimigos do Occidente libre e democrático avanzan coas armas que eles e os seus mercadores regaron pola rexión, mentres os kurdos resisten en soidade nos seus enclaves, tratando de evitar o xenocidio e o exilio que seguramente lles espere se caen. Aínda que todos os medios internacionais choren polo seu heroísmo, nada diso até agora, parece axudarlles demasiado.
Comentarios