Por Benny Morris
Haaretz - 11.08.14
Parece que a actual guerra xa está perdida. Rematará nuns poucos días, ou talvez nunha ou dúas semanas, cun laido e outro cesamento do fogo que deixa a Hamas no poder, do mesmo xeito que sucedeu despois das roldas anteriores. Por outra banda, parece que esta guerra vai mesmo a aumentar o poder político e militar de Hamas, xa que logrou ser retratado á vez como unha vítima digna de compaixón no mundo e como un heroe da resistencia contra a entidade sionista.
O status de Gaza como vítima vailles permitir gañar grandes cantidades de diñeiro en efectivo procedente dos reinos petroleiros árabes e dos estados europeos. Este diñeiro vai financiar a reconstrución da súa infraestrutura civil e as casas destruídas. Pero por suposto, do mesmo xeito que ocorreu co cemento que entrou na Franxa nos anos anteriores, unha parte do diñeiro -se non a maioría del desviouse polos gobernantes de Gaza cara á reconstrución dos túneles e as fábricas que producen os misiles. Nuns poucos meses, os túneles que conducen a territorio israelí renovarán o seu funcionamento e os arsenais de mísiles reporanse, talvez con novos e mellores modelos feitos en casa ou mesmo de contrabando.
Xa que logo, a vindeira guerra sen dúbida virá. E virá nun ano ou dous, ou talvez mesmo antes, porque Hamas quere erradicar ao Estado de Israel, e tamén porque os palestinos en xeral, como nación, queren que o Estado de Israel desapareza. Non é agradable ter que dicir isto, porque moitas persoas prefiren non escoitalo. Pero incluso unha breve mirada á carta fundacional de Hamas (1988), á Carta de Fatah (1964) e ao Pacto Nacional Palestino (1964) - que nunca foi substituído por un convenio conciliatorio, tal como Yasser Arafat prometeu - demostran.
Despois de 1948, 1967, 1973 e de 2000 a 2005 (Segunda Intifada), os palestinos comprenderon que os árabes non son capaces de destruír a Israel dun só golpe. Talvez unha bomba nuclear iraniana logrará facelo no futuro, pero non poden contar con iso. Por tanto, adoptaron unha táctica de provocar desgastes parciais, pero frecuentes, que co tempo debilitarán gradualmente o Estado xudeu.
Os nosos mozos máis talentosos trasladaranse a Berlín ou a California, os turistas e os investidores estranxeiros manteranse afastados, e os potenciais inmigrantes quedarán alí onde están, ou se dirixirán cara a costas máis atractivas. Quen querería educar e ver crecer aos seus fillos nun país que está baixo o fogo constante de mísiles e foguetes, aínda que polo momento, moi poucos deles en realidade alcanzan os seus obxectivos? E quen querería visitar ou investir nun país maltratado polo terrorismo?
Así como os musulmáns fixérono gradualmente cos cruzados e finalmente derrotáronlles, así tamén os palestinos pensan desgastar e derrotar aos xudeus, que ao final deberán ter que regresar aos seus lugares de procedencia na Diáspora. O goberno de Israel foi arrastrado á guerra actual contra a súa vontade. Non se preparou para ela, pero recibiu unha oportunidade de ouro cunhas cómodas circunstancias políticas, rexionais e internacionais para destruír a Hamas e limpar Gaza.
Pero o goberno israelí preferiu tomar o camiño máis fácil de saída coa súa "calma a cambio de calma", é dicir, buscou un empate, o que significa continuos episodios de violencia con Hamas. Nas últimas décadas, os gobernos de Israel e o pobo de Israel convertéronse en copias ao carbón de Occidente: Todo o que queren é paz, apaciguamento e non contemplar a realidade ocultando as súas cabezas na area. Non hai por tanto vontade de sacrificar soldados aínda que está claro que hoxe o prezo tanto en termos dos nosos soldados e os seus civís podería ser menor do que será de maneira inevitable no futuro.
Iso é o que sucedeu nos últimos anos co tema dos túneles de ataque de Hamas. Os sucesivos gobernos sabían da súa existencia, pero optaron por non tomar medidas contra eles, quizais talvez desaparecerán por si mesmos, deixando que o próximo goberno lidase con eles, e así sucesivamente.
Parece que a actual guerra xa está perdida. Rematará nuns poucos días, ou talvez nunha ou dúas semanas, cun laido e outro cesamento do fogo que deixa a Hamas no poder, do mesmo xeito que sucedeu despois das roldas anteriores. Por outra banda, parece que esta guerra vai mesmo a aumentar o poder político e militar de Hamas, xa que logrou ser retratado á vez como unha vítima digna de compaixón no mundo e como un heroe da resistencia contra a entidade sionista.
O status de Gaza como vítima vailles permitir gañar grandes cantidades de diñeiro en efectivo procedente dos reinos petroleiros árabes e dos estados europeos. Este diñeiro vai financiar a reconstrución da súa infraestrutura civil e as casas destruídas. Pero por suposto, do mesmo xeito que ocorreu co cemento que entrou na Franxa nos anos anteriores, unha parte do diñeiro -se non a maioría del desviouse polos gobernantes de Gaza cara á reconstrución dos túneles e as fábricas que producen os misiles. Nuns poucos meses, os túneles que conducen a territorio israelí renovarán o seu funcionamento e os arsenais de mísiles reporanse, talvez con novos e mellores modelos feitos en casa ou mesmo de contrabando.
Xa que logo, a vindeira guerra sen dúbida virá. E virá nun ano ou dous, ou talvez mesmo antes, porque Hamas quere erradicar ao Estado de Israel, e tamén porque os palestinos en xeral, como nación, queren que o Estado de Israel desapareza. Non é agradable ter que dicir isto, porque moitas persoas prefiren non escoitalo. Pero incluso unha breve mirada á carta fundacional de Hamas (1988), á Carta de Fatah (1964) e ao Pacto Nacional Palestino (1964) - que nunca foi substituído por un convenio conciliatorio, tal como Yasser Arafat prometeu - demostran.
Despois de 1948, 1967, 1973 e de 2000 a 2005 (Segunda Intifada), os palestinos comprenderon que os árabes non son capaces de destruír a Israel dun só golpe. Talvez unha bomba nuclear iraniana logrará facelo no futuro, pero non poden contar con iso. Por tanto, adoptaron unha táctica de provocar desgastes parciais, pero frecuentes, que co tempo debilitarán gradualmente o Estado xudeu.
Os nosos mozos máis talentosos trasladaranse a Berlín ou a California, os turistas e os investidores estranxeiros manteranse afastados, e os potenciais inmigrantes quedarán alí onde están, ou se dirixirán cara a costas máis atractivas. Quen querería educar e ver crecer aos seus fillos nun país que está baixo o fogo constante de mísiles e foguetes, aínda que polo momento, moi poucos deles en realidade alcanzan os seus obxectivos? E quen querería visitar ou investir nun país maltratado polo terrorismo?
Así como os musulmáns fixérono gradualmente cos cruzados e finalmente derrotáronlles, así tamén os palestinos pensan desgastar e derrotar aos xudeus, que ao final deberán ter que regresar aos seus lugares de procedencia na Diáspora. O goberno de Israel foi arrastrado á guerra actual contra a súa vontade. Non se preparou para ela, pero recibiu unha oportunidade de ouro cunhas cómodas circunstancias políticas, rexionais e internacionais para destruír a Hamas e limpar Gaza.
Pero o goberno israelí preferiu tomar o camiño máis fácil de saída coa súa "calma a cambio de calma", é dicir, buscou un empate, o que significa continuos episodios de violencia con Hamas. Nas últimas décadas, os gobernos de Israel e o pobo de Israel convertéronse en copias ao carbón de Occidente: Todo o que queren é paz, apaciguamento e non contemplar a realidade ocultando as súas cabezas na area. Non hai por tanto vontade de sacrificar soldados aínda que está claro que hoxe o prezo tanto en termos dos nosos soldados e os seus civís podería ser menor do que será de maneira inevitable no futuro.
Iso é o que sucedeu nos últimos anos co tema dos túneles de ataque de Hamas. Os sucesivos gobernos sabían da súa existencia, pero optaron por non tomar medidas contra eles, quizais talvez desaparecerán por si mesmos, deixando que o próximo goberno lidase con eles, e así sucesivamente.
O mesmo pasounos sobre o proxecto nuclear de Irán deixándoo en mans de Obama -, e o día do xuízo achégase. Este "abandono" constitúe unha grande parte da explicación da debilidade de Israel nas distintas operacións levadas a cabo en Gaza e que nos trouxeron até este punto, esa mesma debilidade que garante que a seguinte rolda vai suceder moi pronto. Esta debilidade é moi similar á política de apaciguamento dos Estados Unidos durante os gobernos do presidente Barack Obama, que terminou debilitando a propia situación no mundo dos Estados Unidos e de Occidente no seu conxunto.
Que debemos facer a próxima vez? A resposta é clara e ben coñecida. Todo o que se necesita é coraxe para comezar a percorrer este camiño e determinación para terminar o traballo. Non vai ser fácil ou rápido. Estamos a falar de volver ocupar toda a Franxa de Gaza e destruír a Hamas coma unha organización militar, e talvez tamén como organización política.
Isto requirirá meses de combate durante os cales a Franxa terá que ser limpada, barrio por barrio, de operarios e armamento de Hamas e da Yihad Islámica. Isto cobrarase un alto prezo de vidas tanto dos nosos soldados do IDF como da poboación civil palestina. Pero ese é o prezo necesario para que unha nación como a nosa, que quere vivir na súa propia terra situada nun barrio como o noso. Despois de gañar o control de Gaza, hai que esperar que algún poder árabe moderado, talvez a Autoridade Nacional Palestina, se faga cargo das rendas do goberno. Hai boas razóns para destruír a Hamas. Eles buscan matarnos. Todos os días dispara foguetes contra as nosas cidades. E secuestra e asasina cada vez que ten unha oportunidade. A destrución de Hamas afortalará ás forzas moderadas palestinas e mesmo podería avanzar a posibilidade da paz. A destrución de Hamas fará máis fácil para Israel ter que lidar, cando chegue o momento, co programa nuclear de Irán. Mesmo podería disuadir a Hezbollah de embarcarse nunha guerra contra Israel. Pero polo menos - a condición de que estale a guerra - o exército israelí librarase dunha fronte menos. En última instancia, a destrución de Hamas probablemente tamén reduza o desexo de confrontación en Cisxordania e nas cidades árabes israelís.
O goberno israelí debe preparar tanto ao pobo israelí como aos seus aliados para a seguinte rolda. Os líderes occidentais comprenden a natureza do inimigo islámico moi ben - desde Filipinas a través da India e Paquistán, desde Somalia a Nixeria, desde Daguestán e Iraq, e todo o camiño que lles levou a París, Madrid e Londres -, aínda que polo xeral prefiren enterrar a cabeza na area e evitar o uso da palabra "Islam" de forma explícita.
Ao mostrarlles a carta fundacional de Hamas, os portavoces e as accións de Hamas, será moi posible convencer a moita xente de que Israel se enfronta a unha rama deste mesmo inimigo sen cuartel de Occidente e da democracia occidental. Un inimigo cuxas ramas inclúen a Boko Haram, Al-Qaida e o Estado Islámico, e cuxa derrota serve tanto aos intereses de Israel como ao de todo Occidente.
Comentarios
http://g1.globo.com/mundo/noticia/2014/08/bombardeios-aereos-de-israel-em-gaza-deixam-4-palestinos-mortos.html
«Desde o começo da operação israelense, o número de vítimas palestinas em Gaza chegou a 1.902 mortos e aproximadamente 10 mil feridos, segundo o Ministério da Saúde no território palestino.»