Por Josep-Lluis Carod-Rovira
A derrota dun equipo de baloncesto español, ante o seu adversario
israelí, ven de xerar unha onda de insultos, ameazas e xustificacións do Holocausto
que Hitler dirixiu contra os xudeus, dunhas proporcións impensables. A ninguén
lle gusta perder e, todos e cada un de nós, reaccionamos con insatisfacción
cando esta circunstancia produciuse en calquera ámbito da nosa vida, persoal ou
ben colectiva. Agora ben, unha cousa é a insatisfacción, a expresión emocional
dunha decepción, en quente, e a outra son as palabras escritas ofensivas para
todo un pobo, ou ben un colectivo humano determinado. Escribir require un mínimo
de reflexión e poñer negro sobre branco é manifestar o teu parecer para que quede
constancia. Verba manent, dicían os clásicos e non lles faltaba razón, porque as
palabras fican, sobre todo se son escritos e teñen un carácter público, lonxe,
pois, dos ataques de ira ou de afecto máis íntimo. Se para por nunha
competición deportiva xa se poñen así e ameázanche co exterminio frío, calculado
e premeditado, apelando a abominables precedentes históricos, non custa moito adiviñar cal será a súa reacción cando perdan non nunha cancha de baloncesto,
senón ás urnas, democráticamente.
Esta expresión desmesurada de
nacionalismo español, propia dos que se ven a si mesmos superiores a outros
grupos humanos, axuda a entender o seu intestinal filonazismo, pero non é só
isto. Hai xa moitos anos que sosteño que España é, en términos xerais e salvo
todas as numerosísimas excepcións que felizmente existen, unha sociedade onde a
cultura hexemónica é alérxica á diversidade, a toda diversidade que non coincida
co modelo uniforme español en calquera ámbito: lingua, cultura, nación,
relixión, bandeira, cor da pel, selección deportiva, etc. E, de feito, mirando
atrás, a experiencia da Inquisición é, entre outras cousas, unha das expresións
máis bestiais desta alerxia. Todo o mundo que, desde o punto de vista relixioso
tiña unhas conviccións que non coincidían coas oficiais e propias do grupo
maioritario, recibía as consecuencias e era levado, directamente, ao castigo
público, forma de humillación, escarnio, tortura, morte na fogueira ou
previamente colgado. Sábeno ben os descendentes daqueles que, séculos
atrás, habitando o chan da Península Ibérica e illas adxacentes sufrírono pola
súa condición de xudeus, musulmáns ou protestantes.
Lin nalgures que
actualmente, na Unión Europea, España é o estado que encabeza o ranking de
antisemitismo, a xudeofobia, entre outras deficiencias deplorables onde figura
tamén en primeiro lugar de forma destacada. O odio español aos xudeus, a quen
expulsou dos seus territorios hai máis de cinco séculos, é dunha intensidade
notabilísima e baséase nunha sarta de tópicos ancestrales e prexuizos herdados,
característicos dun nivel profundo de ignorancia e descoñecemento da historia.
Hai estados como Francia onde o antisemitismo é perseguido cunha gran severidade,
coas leis na man. Pero, en España, a carencia de xudeus, os cataláns ocupamos o
seu espazo como branco preferido da súa xenofobia, desde o tempo de Quevedo ate os nosos días. Xudeofobia e catalanofobia, no fondo, non son máis nada que
actitudes á defensiva, propias de quen descoñece todo aquilo que caracteriza ao
outro e por iso témeos. No fondo, simple ignorancia. Francamente, a reacción de
cerebro de mosquito que seguiu á derrota ante un club deportivo de Tel Aviv non
é tan só a resposta natural e espontánea a unha adversidade deportiva, senón a
expresión dun mal máis profundo e bastante máis preocupante: a secular
incapacidade española para recoñecer a diferenza, non a súa, senón a dos outros.
Comentarios