Por Adi Schwartz
i24news - 16.04.2014
Agora fica claro que dos moitos temas sobre a mesa nas negociacións entre israelís e palestinos, o recoñecemento de Israel como a Estado-nación do pobo xudeu é quizais o máis polémico. Tanto é así, que a liga Árabe incluíu un rexeitamento absoluto do devandito recoñecemento na declaración de clausura do seu cume anual celebrada hai unhas semanas.
Aínda que parece unha cuestión teórica, sen ningún significado práctico, aínda podería arruinar todo o proceso de negociación. Pero por que? Como é que o recoñecemento da natureza de Israel (o cal, tal como acertadamente sinalou o secretario John Kerry, foi xa recoñecido pola comunidade internacional no Plan de Partición de 1947 como estado xudeu) é tan difícil para a parte árabe? Realmente ten que ser tan difícil?
Desde a perspectiva israelí, é unha petición xustificada e lexítima. Se se espera que Israel renuncie a un territorio estratéxico e a levar a súa fronteira a unha distancia de 22 quilómetros das súas principal metrópoles, ten que estar seguro de que a cambio dun acordo de paz cos palestinos porase fin a todas as futuras demandas. Se a parte árabe segue soñando co desmantelamento do Estado xudeu, actuando en consecuencia non ten sentido que Israel abandone territorio.
O enfraquecemento de Israel despois dun acordo - e o seu non recoñecemento como un Estado xudeu - pódese lograr xa sexa polos intentos de asulagalo con refuxiados palestinos e os seus descendentes, ou por fomentar o malestar, esixir a autonomía e máis tarde a independencia da minoría árabe en Israel, ou ben utilizando a forza.
Só unha mensaxe moi clara da parte árabe de que o conflito terminou, dá méritos a ceder o territorio. Tal mensaxe meridiana significaría recoñecer que Israel é a Estado-nación do pobo xudeu, e seguirao sendo.
Os funcionarios árabes, con todo, expresaron a súa preocupación e negativa. Eles observaron correctamente que este recoñecemento significaría aceptar a narrativa israelí respecto dos dereitos xudeus sobre parte do territorio da Terra de Israel. De feito, un acordo de paz e un proceso de reconciliación precisa unha actualización da narrativa árabe que ve todo o territorio, incluso Israel, como exclusivamente árabe e musulmán.
Xa que a narrativa xudía ten evoluido ao longo dos anos, o que resta é a evolución da narrativa palestina. Xa en 1919, cando o primeiro presidente de Israel Chaim Weizmann expuxo as reclamacións do sionismo en Versalles, o mapa que presentou incluía todo o territorio ao oeste do río Xordán (e certas áreas do Líbano actual). Os xudeus vían toda ese territorio como seu, pero axiña que como en 1937 o movemento sionista estaba disposto a aceptar un territorio moitísimo menor.
O mesmo proceso de acomodación de Israel pódese rastrexar nas súas opinións acerca dun Estado palestino independente, o cal representaba un anatema para os dirixentes israelís até ben entrada a década de 1980. O primeiro ministro israelí Golda Meir, mesmo dixo a famosa frase de que non había tal cousa como un "pobo palestino". Nos últimos 15 anos, con todo, todos os primeiros ministros israelís aceptaron, de mala gana ou non, a idea dun Estado soberano palestino nos territorios.
Outro argumento dos palestinos contra o recoñecemento de Israel como un Estado xudeu é que poría en perigo a situación da minoría árabe en Israel. Con todo, un recoñecemento palestino non danaría nin melloraría a súa situación. O liderado palestino non é o custodio dos dereitos dos árabes israelís; de feito, os seus dereitos como membros dunha minoría están protexidos na Declaración de Independencia de Israel, na lei israelí e nas sentenzas xudiciais. Independentemente do recoñecemento palestino, Israel vese a si mesmo como un Estado xudeu, o que non impide a preservación dos dereitos dos seus cidadáns árabes.
Noutras palabras, é necesario o recoñecemento palestino das relacións bilaterais con Israel, pero non terá ningún efecto nos asuntos internos de Israel.
Por último, pero non menos importante, os funcionarios palestinos afirman que o recoñecemento significaría renunciar á súa demanda de que millóns de refuxiados e os seus descendentes regresen a Israel. Iso é absolutamente certo: os palestinos deben decidir se queren transformar a Israel co acordo noutro estado árabe, ou vivir pacíficamente á beira de Israel. Se a súa elección é a última, non deberían ter problemas á hora de reasentar aos refuxiados e aos seus descendentes noutros lugares. E nese caso, non deberían ter ningún problema co recoñecemento de Israel como a Estado-nación do pobo xudeu. Só este recoñecemento significaría que o conflito terminou.
Comentarios