Por Jon Iñarritu. deputado de Amaiur no Congreso dos Deputados e membro de Líguea Internationale contre lle racisme et l´antisémitisme (LICRA).
Hai unhas semanas, con motivo da invitación ao acto de conmemoración no Día de Recordo do Holocausto, que se celebra o 27 de xaneiro, xurdiu un debate cun amigo ao redor da persistencia ou non do antisemitismo en Europa, xa que el defendía que era algo do pasado, xa superado salvo por algún grupúsculo marxinal. É o antisemitismo en Europa algo do pasado ou segue existindo?
A Axencia Europea de Dereitos Fundamentais (FRA) da Unión Europea (UE), publicou en novembro pasado un informe sobre o antisemitismo, tras realizar unha enquisa a milleiros de cidadáns xudeus que viven en varios Estado de a UE. Segundo o devandito informe, o 66% dos enquisados cre que o antisemitismo segue sendo un problema en Europa; o 76% deles cren que aumentou nestes últimos anos; o 21% víronse confrontados a un ou varios incidentes xudeófobos relacionados con insultos, acoso ou agresión. Existen razóns obxectivas para a preocupación?
O pasado ano, convidado pola dirección do Consistorio Israelita de Baiona (Euskadi-norte), acudín á celebración do Rosh Hashaná (aninovo xudeu). Recordo que me estrañou a presenza policial e ao preguntar aos meus anfitrións se era necesaria a protección contestáronme que lamentablemente si. Seis meses despois, 4 cidadáns xudeus eran asasinados á saída do colexio Ozar Hatorah de Toulouse. Pero non foi un feito illado nos últimos meses en Sarcelles (Francia) un comercio de alimentación Kosher foi atacado con granadas; en Offenbach (Alemaña) Sheerness (Reino Unido) ou Melilla, entre outras, producíronse agresións contra persoas que portaban kipás; En Hungría a formación política Jobbik solicitou a creación de listaxes de xudeus no Parlamento e o Goberno magiar.
De igual forma, a aparición de pintadas ameazantes e vandalización de propiedades xudías vai en aumento. Feitos que nos indican que a vella aversión irracional aos xudeus segue estando presente no noso continente. A UE deu a voz de alarma e de forma especial chamou ao control da incitación ao odio en internet, instrumento de difusión rápida e en ocasións anónimas de todos os mitos e falsidades nas que se sostén o antisemitismo. Somos conscientes que na Europa do século XXI hai cidadáns que deben agochar a súa identidade e que as sinagogas, colexios e institucións xudías deben ser protexidas?
No Estado español, a ausencia de xudeus durante cinco séculos e a existencia actual dunha reducida e discreta comunidade, non foron óbice para que España sexa un dos Estados máis antisemitas de Europa. Así o indican tanto a enquisa encargada polo Goberno en 2010 como a realizada por a Anti-Defamation League en 2009. O 58,4% da poboación española opina que "os xudeus teñen moito poder porque controlan a economía e os medios de comunicación", e máis dun terzo (34,6%) ten unha opinión negativa deles. As orixes hai que buscalos, sen dúbida, na historia moderna e en a difusión por parte da Igrexa católica de libelos como o do “Deicidio” até o Concilio Vaticano II (1965). Anualmente, o Observatorio de Antisemitismo en España realiza un informe anual sobre a cuestión e no do pasado ano destaca que as ameazas e pintadas aparecen con asiduidade e que mesmo se produciron agresións, pero o máis sorprendente é o feito de atopar que en os medios de comunicación afirmacións en torno ao mito do “Lobby Xudeu”, libelo segundo o cal os xudeus son un ente homoxéneo que actúa coordinadamente a nivel mundial e que é poderoso e influente. Como vemos este mito conspiracionista creado por o facsímile falso elaborado pola policía zarista “Os Protocolos dos sabios de Sion”, co obxectivo de xustificar os pogromos en Rusia e que foi repetido e ampliado pola Alemaña nazi chegou até os nosos días.
Un dos difusores dese mito e doutros é o ultimamente coñecido humorista francés Dieudonne.
Este mordaz artista foi condenado en varias ocasións por incitación ao odio e banalización da Shoah na Republica que se ten pola impulsora dos dereitos humanos e que ve como un capítulo negro da súa historia o feito de que no seu territorio, hai unhas décadas, 75.721 xudeus, entre eles 11000 nenos foran deportados a campos de concentración e só sobrevivisen o 3 % deles. No caso do humorista galo, o dilema non radica en se excedeu os límites do humor ou en se fai brincadeiras sobre árabes, xudeus ou chineses. O problema estriba en que, fai guasas sobre o que tamén defende en serio xunto cos seus amigos o ultra Le Pen, o negacionista Roger Faurisson ou o revisionista Ahmadinejad. Un feito reseñable é que, este humorista ultradereitista, ten o curioso mérito de lograr unir entre os seus fans a tres sectores, opostos en todo, excepto no antisemitismo como son a ultradereita, o islamismo a extrema esquerda. Un curioso fenómeno amplamente analizado polo profesor Pierre-André Taguieff en “A Nova xudeofobia”. Mención especial, se cabe, é a estraña existencia de sectores de extrema esquerda que, levados pola denuncia do drama palestino ou por críticas lexítimas ao Goberno israelí, acaban abrazando mitos conspiracionistas cando non directamente os libelos clásicos da xudeofobia. Un feito que foi denunciado por Ignacio Ramonet, no seu artigo “Antisemitismo en Galicia?” (4-7-2007) El País.
Como vimos, a Shoah non foi un caso illado de odio puntual ao pobo xudeu senón a materialización dun feito violento, impulsado por un odio acumulado durante séculos; unha animadversión irracional e obsesiva, baseada en mitos que, difundido por confesións relixiosas, por institucións e por ideoloxías políticas, que foi xerador de expulsións, discriminacións e masacres. Unha inquina que segue existindo e que é perigosa.
Como escribiu Emile Zola hai un século, na súa denuncia do Caso Dreyfus para loitar contra esta tara social a clave está na educación. Por iso, neste momento de auxe da xenofobia e a ultradereita en Europa, no cal rexorden vellos odios e outros novos como a homofobia, a xitanofobia, a islamofobia e o antisemitismo, é importante lembrar o feito máis terrible da historia recente para previr a comisión de actos similares e educar ás nosas sociedades na igualdade e na dignidade humana así como na loita contra todo tipo de discriminación. Nunca máis!
Comentarios