Por Pablo Veiga
Permítome dirixirme a vostedes en referencia ao abandono por parte da actriz Scarlett Johanson da súa colaboración con Intermón-Oxfan, motivada esa decisión polo contrato coa empresa israelí Soda Stream, posuidora dunha fábrica situada en Maale Adumim, a poucos quilómetros de Xerusalén, territorio disputado polas dúas partes neste enquistado conflito Israel-Palestina (máis ben, Israel-Mundo árabe musulmán).
O comunicado emitido pola organización aceptando esa dimisión resulta vago e inexacto, ao criminalizar unha iniciativa empresarial por “supostamente” atoparse nunha área xeográfica usurpada polo Estado Hebreo aos palestinos e, por conseguinte, declarada ilegal aos ollos de vostedes e de moitos outros (todo hai que dicilo). Por se non o saben, esa marca que publicita a artista americana, de ascendencia xudía por vía materna, xenera na mencionada factoría máis dun milleiro de postos de traballo, dos cales 450 son de árabes con pasaporte israelí e 500 árabes dentro do que se entende por territorio ocupados, é dicir, palestinos. Todos eles co seu correspondente contrato e remuneración en igualdade de condicións.
O produto nela desenvolvido expórtase ao resto do mundo, cunha aceptación incrible pola súa innovación e resultado. Preguntáronlles a eses traballadores que pensan?. Pena que ese celo mostrado por vostedes non se fai extensivo a outros países de Oriente Medio. Exemplo, Irán, onde se contempla a pena de morte por lapidación a persoas inculpadas de delitos tales como o adulterio ou a homosexualidade. Ou eses estados emerxentes como Qatar ou Emiratos Árabes, onde miles de traballadores do sueste asiático atópanse nun réxime de case escravitude. Non estaría de máis que Intermón-Oxfan e outras ONGs se mobilizaran a prol destes colectivos para mellorar a súa precaria e lamentable situación. Ou preguntarse que fixo a Autoridade Nacional Palestina cos miles de millóns de euros e dólares enviados desde Occidente. Sería interesante coñecer a resposta. Oxalá o usasen para xenerar emprego como Soda Stream.
Á hora de realizar campañas de boicot, deberían pensar con que tecnoloxía desenvólvense moitos dos avances en comunicacións, sanidade, agricultura e outros. Porque se son coherentes, deberían prescindir dos seus teléfonos móbiles ou do correo electrónico, cuxo xerme atópase (onde?)- en Israel. Porque aludir aos asentamentos israelís como razón da pobreza e miseria dos palestinos é reduccionista e equivocado. Así como falar de racismo e apartheid. Desde o nacemento de Israel en 1948 até a Guerra do Seis Días en 1967 non existía ningún asentamento, nin en Gaza nin Cisxordania. E non houbo paz, se non todo o contrario. Os países árabes mantiñan esa idea peregrina de aniquilar aos xudeus e botalos ao mar. De Gaza desmanteláronse absolutamente todos os asentamentos; oito mil colonos foron desaloxadas. Miles de foguetes foron lanzados por Hamás a territorio israelí desde entón. A noticia é cando o exército de Israel contesta a esas agresións. O famoso muro xurdiu tras campañas sanguentas de atentados terroristas indiscriminados con milleiros de vítimas. Tras a súa construción, cesaron. En fin, prescinden de Scarlet Johanson. A partir de agora, a miña humilde colaboración con Intermón-Oxfan é historia. Ben que o lamento. Coa súa actuación pouco axudan a solucionar un conflito que só desde o diálogo entre as dúas partes poderíase resolver e non con absurdos boicots.
* Pablo Veiga é socio-fundador de AGAI (Asociación Galega de Amizade con Israel)
Comentarios