O "acordo marco" proposto por Kerry evacua 80.000 colonos de Cisxordania aos grandes bloques de asentamientos

Imaxe aerea do asentamento (cidade) de Ariel (32.000 habitantes)

Iniversidade de Ariel  (11.000 estudantes)

Fonte: DEBKA

A portavoz do Departamento de Estado Marie Harf dixo en Washington o martes 31 de decembro que o secretario de Estado John Kerry quería discutir co primeiro ministro israelí, Binyamin Netanyahu, e co presidente da Autoridade Nacional Palestina, Mahmoud Abbas, un "acordo marco" que servise como "unha guía para abordar todas as cuestións fundamentais" en disputa durante décadas. 

"Algunhas persoas din que isto sería un acordo provisional. Non, ese non é o caso", afirmou. Os temas centrais aos que fai referencia son "as fronteiras entre Israel e a futura Palestina, as medidas de seguridade, o destino dos refuxiados palestinos e as contradictorias reclamacións sobre a cidade de Jerusalén". 

Kerry viaxou outra vez a  Jerusalem e Ramallah o día de Aninovo para continuar co seu labor tras producirse, a noite do luns 30 de decembro, a liberación por parte de Israel de 26 terroristas palestinos condenados a cadea perpetua por asasinatos. Segundo xa informou previamente Debka, o secretario de Estado non espera que os líderes israelís e palestinos aproben a súa proposta de acordo marco, senón que espera que contribúan cos seus comentarios Tamén Debka informou que Abbas indicara ao secretario de Estado que os palestinos estábanse preparando para rexeitar as súas propostas utilizando para iso a súa remisión a distintos foros pan-árabes. 

Debka foi o primeiro en divulgar os dez puntos do proxecto inédito que Kerry tiña previsto presentar aos líderes israelís e palestinos esta semana. Desde entón, introducíronse algunhas modificacións - especialmente con relación á presenza militar de Israel no val do Jordán, e Judea e Samaria -.O documento continúa sendo moldeado polas sucesivas comunicacións de ida e volta de Kerry coas dúas partes. 

Con todo, os dez puntos descritos de seguido preséntanse como as liñas básicas do acordo marco proposto por EEUU: 

1.- Israel entregaría o 92,8% de Cisxordania aos palestinos. 

2.- Case todo o seu contido baséase na proposta de Ehud Olmert, o anterior primeiro ministro israelí, quen presentoulla a Abbas o 31 de agosto de 2008, e que este último nunca aceptou, nin tampouco foi aprobada por ningunha autoridade israelí. 

3.- Territorio: Israel anexionarase o 6,8% de Cisxordania, incluíndo os catro principais bloques de asentamientos de Gush Etzion con Efrata; Maale Adummim; Givat Zeev, e Ariel, así como todos os "asentamientos" de Jerusalén Leste e Har Homa. A cambio, outorgará o equivalente a un 5.5% do territorio israelí actual a ANP. 

4.- Un paso seguro: Crearíase unha canle permanente territorial entre a Franxa de Gaza e Cisxordania que cortaría o sur de Israel e permanecería baixo soberanía israelí e control palestino. 

As nosas fontes engaden que, de todas as demais opcións, os patrocinadores estadounidenses do acordo prefiren construír unha liña de ferrocarril de alta velocidade entre Gaza a Hebrón, sen paradas, que sería pagada por Washington. Abbas xa informou a John Kerry que desexa que o tren percorra todo o camiño a Ramallah. 

Haberá ademais unha estrada especial que conectará Belén con Ramallah e que non pasaría polo leste de Jerusalén. Probablemente trataríase na súa maioría da mesma ruta planificada actualmente para Maaleh Adumim. 

Como ese paso seguro que cruzaría Israel representaría o 1% do seu territorio, esta zona deducirase do territorio que Israel intercambiaría a cambio, quedando reducida a un 4.54%. 

5.- Jerusalén: Jerusalén Este dividiríase territorialmente seguindo a liña dos parámetros Clinton coa excepción da "Conca do Santo", que comprende o 0,04% da Ribeira Occidental. 

A soberanía sobre este antigo corazón de Jerusalén, coa súa concentración única e histórica de santuarios xudeus, cristiáns e musulmáns, pasará a ser xestionada por unha comisión internacional formada polos EEUU, Israel, Palestina, Xordania e Arabia Saudita. 

6.- Refuxiados: Esta cuestión será tratada dacordo coas directrices propostas polo presidente Bill Clinton en Camp David no ano 2000, e que foron rexeitadas por Yasser Arafat. Unha fundación internacional será establecida para recolocar á maior parte dos refuxiados palestinos en Canadá e Australia, con excepción dunha pequena porción que será aceptada por Israel en función da reunificación familiar. 

7.- Seguridade: O paquete de Olmert non facía ningunha mención á seguridade. Con todo, o proxecto de Kerry ocúpase amplamente deste tema e das preocupacións de Israel. Fai un chamamento para a evacuación dos 10.000 colonos xudeus do Val do Xordán, deixando atrás unha cadea de asentamientos ao longo do río Xordán. Corredores de seguridade que irían a través de Cisxordania manterían ese territorio e os vínculos operativos con Israel. 

Cruces fronterizos estableceríanse entre Palestina e Xordania, con presenza da seguridade israelí. A sección de seguridade do proxecto asigna o uso do espazo aéreo de Cisxordania e a Franxa de Gaza a Israel e os palestinos. Non haberá presenza militar israelí no interior do Estado palestino. 

8.- Impostos: O presente acordo que permite que Israel recaude os dereitos de aduana e logo distribúa eses ingresos aos palestinos continuaría (segundo Debka, esa é a única cláusula que os palestinos aceptan totalmente). Israel levaría a cabo controles de seguridade nas mercadurias destinadas aos palestinos que se descargan nos portos de Haifa e Ashdod, e os gravames fixados polos palestinos desembolsaríanse no Estado palestino. 

9.- Asentamentos: O 80% de todos os colonos xudeus en Cisxordania residirán nos grandes bloques de asentamentos definidos no punto 2. O 20% restante, que ascende segundo os cálculos estadounidenses a 80.000 persoas, terán que decidir por si mesmos si prefiren ficar onde están baixo soberania palestina ou trasladarse a Israel. 

Segundo as fontes de Debka o secretario de Kerry informou ao primeiro ministro israelí que non necesita desaloxar á forza a eses colonos, tal como fixo o goberno Sharon coa retirada unilateral da Franxa de Gaza en 2005. Netanyahu respondeulle que era inaceptable para Israel abandonar aos colonos á súa sorte. Por conseguinte, propuxo que en lugar de obrigarlles a partir cara a Israel, fosen absorbidos polos bloques de asentamentos máis grandes que quedarían baixo a soberanía israelí. 

10.- Liñas de tempo: Propóñense diferentes cronoloxías no acordo marco proposto por EEUU para implementar os diferentes puntos: o líder palestino di estar disposto a dar a Israel tres anos como un período de transición para a recolocación dos colonos. 

Cando presentou este documento aos líderes israelís e palestinos a principios deste mes, o secretario de Estado Kerry díxolles que non vía ningunha ponte nos dous equipos negociadores que sosteñen as reunións e que se consumen en debates interminables sobre tal ou cal aspecto. Por iso, pediu a ambas partes que lle enviasen a partir de agora as súas observacións por escrito.