 |
| Cumpríronse xa 28 anos de cadea |
Unha das falsidades que grazas a unha machacona repetición é considerada por distintos sectores da opinión pública mundial coma unha verdade incontrovertible é que Israel é unha especie de super-axente de Estados Unidos en Oriente Medio. A versión conspirativa árabe desta mentira reiterada vai máis lonxe: Estados Unidos está dominado por poderosas organizacións xudías e israelís. Se hai algo que pon en evidencia a total inconsistencia destas andrómenas é o caso Pollard.
Jonathan Pollard era un cidadán norteamericano que, como oficial de Intelixencia, realizou tarefas de espionaxe para o Mossad a comezos da década dos 80 do século pasado. Foi detido en 1985 e accedeu a declararse culpable -o que debía aforrar aos Estados Unidos un embarazoso xuízo público- en troques da redución da súa pena.
A estimación da súa esposa e os seus avogados era que como máximo recibiría sete anos de cárcere que é o castigo máximo estipulado para espías de países aliados. Con todo, as autoridades xudiciais, influídas polas declaracións do entón secretario de Defensa, Caspar Weinberger, e pola chamada "comunidade de Intelixencia", quebrantaron a súa promesa e condenaron a Pollard a cadea perpetua recomendando, ademais, non concederlle xamais liberdade condicional.
Cumprironse xa 28 anos da súa condena e a pesar de todas as intensas xestións do Goberno de Israel Pollard segue en prisión.
Aínda que Israel negou durante anos a súa vinculación con Pollard, en 1998 o Executivo hebreo recoñeceu finalmente que actuara como axente do Mossad. Pouco despois concedeulle a cidadanía israelí e desde entón os dirixentes israelís solicitaron insistentemente unha e outra vez a súa liberación sen obter ningún resultado.
Segundo recoñece Lawrence Korb, sub-secretario de Defensa de Estados Unidos durante a presidencia de Reagan, o seu ex xefe de entón, Caspar Weinberger, afirmou que os documentos que Pollard entregou a Israel foron a parar a mans soviéticas. Por iso, ao seu xuízo, o caso de Pollard non era diferente ao de espías que vendían información á Unión Soviética polo que era culpable de alta traizón.
Con todo, o mesmo Korb recoñece nun artigo en «Los Angeles Times» do 28 de outubro de 2010 que esta actitude carecía de total fundamento. O director da CIA entre 1993 e 1995, James Woolsey, logo de estudar o caso, chegou á conclusión de que as informacións pasadas a Israel nunca chegaron a mans soviéticas. Korb agrega que o propio Weinberger nunha reportaxe de 2004 admitiu que retrospectivamente o asunto Pollard era unha cuestión resolta. Significativamente non citou a Pollard no seu libro de memorias.
No período do presidente Clinton, o tema Pollard foi unha e outra vez moeda de troco nas negociacións tripartitas entre norteamericanos, israelís e palestinos. Clinton prometeu a tres primeiros ministros israelís, Rabín, Peres e Netanyahu, liberar a Pollard, pero do mesmo xeito que as autoridades xudiciais norteamericanas, non cumpriu nunca a palabra empeñada.
Segundo varias fontes -incluíndo ao ex secretario de Estado Henry Kissinger- o que determinou a conduta do ex presidente foi a reiterada ameaza do entón director da CIA, Georges Tenet, de renunciar no caso de que Pollard fose liberado.
A esposa e os avogados de Pollard consideran que a tenaz negativa á súa liberación débese a que descubriu que Estados Unidos agochaba información vital para a seguridade de Israel a pesar da existencia dun memorandum de entendemento de 1983 polo cal Estados Unidos comprometíase a transmitir esta clase de información aos israelís.
A información non entregada por Pollard a Israel incluía datos sobre avances de países como Siria, Iraq, Irán e Libia para obter armas químicas, biolóxicas e nucleares. Así mesmo, daba conta do desenvolvemento de foguetes de medio e longo alcance por parte deses países así como da planificación de atentados terroristas contra brancos civís israelís en todo o mundo. Hoxe é evidente que o dano que Pollard puido causar a Estados Unidos foi menor.
Máis aló da violación dos xuíces norteamericanos do acordo con Pollard, a inxustiza da súa longa prisión é evidente porque nunca na historia de Estados Unidos ningunha outra persoa recibiu unha sentenza de cadea perpetua por pasar información clasificada a un país aliado. Polo demais, no sitio oficial do Comité pola Liberación de Pollard cítanse múltiples casos de espías de diferentes países hostís que cometeron faltas considerablemente máis graves contra a seguridade de Estados Unidos e foron tratados de maneira moito menos severa.
A dureza con Pollard contrasta coa frivolidade e o ton amable coa que se manexou o descubrimento da rede de espías rusos en Nova York en xuño de 2010. Non cumpriron condena algunha. En menos dun mes foron intercambiados por espías norteamericanos en Rusia, entre eles o físico nuclear Igor Sulyagin, que fora condenado a 14 anos de prisión.
A estrela da rede de espionaxe rusa, Ana Chapman, pronto iniciou unha exitosa carreira na televisión rusa e a prensa informou estes días de que sería candidata ao Parlamento polo partido de Vladimir Putin, «Por Rusia Unida».
Pero sen dúbida, agora máis que nunca hai moi boas razóns para reclamar con maior enerxía que nunca a liberación de Pollard. Actualmente, todo o mundo sabe que Estados Unidos espía a países amigos, é dicir, comete o mesmo delito que cometeu Pollard. Cabe preguntarse con que dereito moral segue castigando á espionaxe amiga labor por este cidadán norteamericano, non menos xustificado que o de Estados Unidos en relación aos seus países amigos.
Á marxe da grande axenda común que Israel ten con Estados Unidos, é hora de reclamar por todas as vías posibles, que se poña fin a este castigo inxusto baseado nunha promesa violada arbitrariamente por varios gobernos de Estados Unidos. A liberación de Pollard a esta altura constitúe ademais un interese nacional de Estados Unidos por dúas razóns evidentes:
1) A súa cadea perpetua é un testemuño de flagrante hipocrisía, ao castigar a outros polo que o propio Goberno norteamericano fai.
2) O seu caso esperta nos seus aliados unha moi xustificada sospeita de que non é posible confiar na palabra do Goberno de Estados Unidos.
Comentarios