Por Pilar Rahola
La Vanguardia - 26.09.2013
A priori nada ten que ver unha mesquita da barriada de Benzú en Ceuta, onde o imán aconsella ás mulleres maltratadas que non vaian á policía, cos asasinos de Al Shabab que perpetraron unha matanza en Kenia. No primeiro caso estamos ante a perpetuación dunha ideoloxía islamita que sitúa á muller na esquina escura da historia. No segundo, ante unha das organizacións máis cruentas do terrorismo islamita, o cal, radicalmente, non é o mesmo. Nin tan só é o mesmo o imán que nunha mesquita de Europa fai discursos contra a democracia ou anima á guerra santa que o tipo que toma un fusil e masacra a cidadáns. Da palabra ao feito hai un salto tan cualitativo que é abismal. Pero cando o xefe do exército, xeneral Julius Karange, afirma que o atentado foi cometido por un grupo "multinacional" e a ministra de Exteriores de Kenia, Amina Mohamed, asegura que entre os asaltantes "había dous ou tres norteamericanos moi novos, duns 18 e 19 anos, e unha muller británica", entón a cuestión complícase. Porque antes de formar parte dun grupo yihadista, capaz de levar a morte a calquera lugar do mundo, hai un lento e eficaz proceso de captación, alienación e fanatización do individuo que acaba asasinando.
No caso dos suicidas, os psiquiatras que estudan o fenómeno falan dunha media de seis anos para conseguir que un individuo ame máis a morte dos seus inimigos que a súa propia vida. Como aseguran moitos servizos de intelixencia, o fenómeno de captación do islamismo é moi parecido ao proceso que utilizan as seitas para captar adeptos e limpar cerebros. E ese é o punto de unión. Sabemos desde os atentados do metro de Londres -aínda que os síntomas estaban claros moito antes- que é nas mesquitas e as madrazas coránicas radicais onde se produce a primeira etapa de alienación, e a partir dese proceso de radicalización islamita, cada cal escolle o seu camiño. Por iso é polo que moitos dos suicidas que actuaron polo mundo teñen pasaporte dun país europeo. Sen ir máis lonxe, varios ceutíes morreron en Siria a carón, precisamente, de Al Shabab. E a información de Kenia vai na mesma dirección. O cal nos lembra o urxente que é loitar en casa, aí onde aniña o ovo da serpe.
A democracia non pode amparar discursos radicais islamitas que campan ás súas anchas por algunhas mesquitas do país, sen que ninguén actúe. En Catalunya denunciamos até a saciedade aos imáns radicais. Seguen todos no seu sitio, financiados, protexidos, tranquilos. E ese é o grande erro de Occidente: pensar que a lei ampara aos ideólogos do islamismo e confundir a apoloxistas da radicalidade con homes de Deus. Deses niños saen aqueles corvos. E canto máis se tarde en respostar á radicalidade, máis grave será o problema na propia casa.
Comentarios