Yassin Swehat, blogueiro sirio-galego residente en Compostela aborda a situación do conflito sirio despois de máis de dous anos de guerra civil. Unha situación da que responsabiliza á "tiranía" da familia Asad e o control monolítico do partido Baath durante máis de 50 anos.
Por Galicia Confidencial|
Compostela | 18/09/2013
Yassin Swehat é un sirio-galego que utiliza o seu blog, syriangavroche.com, para criticar,
desde o anonimato, a actitude ditatorial de Assad e o que está acontecendo nunha
guerra civil que desangra a este país árabe. O seu diario dixital xa foi citado
por medios como El País ou La Razón para dar conta do que sucede en Siria. A web
de corte anarquista Abordaxe
fíxolle unha entrevista logo de coñecer o seu blogue pola polémica entrada que
publicou co título "Non à Guerra":
Siria é tema dos informativos dende o ataque químico de Ghouta e da
intención de Obama de aplicar un correctivo militar como castigo e iso deu pé a
detractores da intervención por considerar isto como unha inxerencia de EEUU,
pero tu matizas que "por enriba de todas as inxerencias, á parte delas ou a
pesar delas, está o fondo da cuestión: Un levantamento popular amplo contra unha
tiranía hereditaria que forma parte do club das máis terribles e brutais da
historia recente da humanidade". Qué razóns hai, para ti, polas que a situación
de Siria dende marzo de 2011 ata agora fora silenciada nos medios
occidentais?
Yassin: Non sei se exactamente se pode dicir que foi "silenciada", pero si
podo afirmar que foi contada dun xeito moi culturalista e orientalista; ler o
mundo árabe partindo do prexuízo identitario, vendo que estes "árabes" ou
"musulmáns" só son un montón de tribos e confesións que se matan entre eles por
motivos relixiosos, sen a menor preocupación (normalmente, se ben hai
excepcións) por ler a política, socioloxía e economía destas sociedades, nin ler
onde están os puntos de fricción, e de onde saíron. Unha visión monolítica e
fría do "árabe" ou "musulmán" que non explica nada.
En Siria hai un levantamento popular contra unha tiranía, a do partido
Baath, que comezou fai xa 50 anos. Deste medio século, 4 décadas foron de
mandato absoluto dos Asad, pai (30 anos), e fillo (13, ata o momento). Unha
tiranía de clan terriblemente violenta (con todas as acepcións de "violencia",
xa sexa material, estrutural ou simbólica). Non só é unha tiranía que reprime
liberdades, ou secuestra "o público" para o fin exclusivo de adoración ao líder,
senón que tamén é fortemente empobrecedora; os malos datos da economía siria,
xunto co traballo sistemático de destrución da xa pobre e atrasada economía
produtiva do país a favor da economía de banca, aseguradoras, inmobiliaria, e
licenzas de multinacionais concorda no tempo e a lóxica coa multiplicación das
fortunas dos membros do clan (o familiar e o político). Rami Makhlouf, curmán do
presidente Asad, xactouse nun encontro con xornalistas occidentais de que polas
súas empresas pasa o 60% da economía do país. É o exemplo máis claro, vergonzoso
e provocador, pero é só un entre decenas. Este tío (duns 40 anos máis ou menos)
construíu a súa fortuna no mesmo intervalo, 15 anos, no que a infravivienda
creceu no país un 220% (dato da ONU e do propio goberno sirio).
A raíz do ataque químico, déronse na Galiza concentracións e
declaracións de repulsa por partidos de esquerda, e do nacionalismo e
independentismo galego polas declaracións de Obama, chegando a defender a Bashar
el Asad, por ser o gobernante do único país de goberno laico e socialista da
zona. Consideras que tales adxectivos son aplicables a Bashar e motivo para
mirar para outro lado, cando se denuncian as súas atroces
actuacións?
Yassin: En Siria hai unha realidade doadamente visible: 100 mil persoas
mortas, millóns de desprazadas, centos de barrios e aldeas destruídas polo
bombardeo da aviación e os mísiles balísticos. Isto acontece dende hai 2 anos e
medio a man de Asad, pero esta xente, tan humana e tan de esquerdas, teñen o
descaro de saír agora, só agora, co "Non á Guerra" ou con eslóganes pacifistas.
Esta xente ten unha postura ante EEUU unicamente, e o detalle de Siria que non
sirva para reconfirmar esta postura non lles importa en absoluto. É unha postura
que non me parece errónea, xa que comparto a repulsa á política americana, pero
que sacada de contexto parece máis un aliñamento ideolóxico simplista e
infantil: Se EEUU di que Asad é malo, entón é bo. Ese modelo de toma de posturas
paréceme lamentable no táctico, e miserable (si, miserable) no ético. É moi ao
estilo teolóxico do Ben e o Mal; Sabemos quen é o malo, entón todo o outro é bo.
Onde está a dialéctica?. Segundo esta xente, as atrocidades só cométenas os
"amigos" de EEUU, e cando as cometen outros miramos para outro lado, ou
negámolo, ou mesmo o apoiamos. Impresentable.
O de que o réxime é socialista paréceme un insulto ao propio socialismo. Só
hai que ver o que di o propio réxime de si mesmo, dos seus "homes de negocios
emprendedores", de como atacou a economía produtiva, e como empobreceu á
sociedade siria en favor da casta dominante. Pero este non é o tema de debate, é
unha etiqueta que se pon para xustificar un apoio inxustificable. O mesmo que o
da laicidade (Que é exactamente a laicidade esa que din que Asad practica?) ou o
propio antiimperialismo: Podería pasar horas presentando demostracións de que o
réxime sirio non é antiimperialista, dende a súa postura na guerra libanesa en
contra dos palestinos, pasando pola súa participación militar e política na
alianza internacional liderada por EEUU contra o Irak de Saddam Hussein (a
famosa Tormenta do Deserto), chegando ao seu papel clave na "guerra contra o
terrorismo" de Bush fillo, pero négome en absoluto a entrar neste xogo, porque
para nada me interesa "gañarme” á xente que só é capaz de condenar un xenocida
cando se demostra que non é do seu aliñamento ideolóxico ou xeopolítico.
Podo escusar a xente que descoñece, á xente que saíu a dicir "Non á Guerra"
tendo conciencia de que a guerra comeza en 2011 con un exercicio de guerra
absoluta do tirano contra o "berce social" dos insurxentes, como o denomina a
prensa do réxime. A quen non escuso é aos mentireiros, aos manipuladores, aos
que levantan eslóganes supostamente pacifistas e aos que pouco importan os
mortos do seu "aliado" Asad. Tamén condeno as posturas de partidos e plataformas
que nada dixeron nin fixeron ante o xenocidio asadista, pero que agora saen co
"Non á Guerra". Falo especialmente do BNG e IU, aos que votei en bastantes citas
electorais. Non o volverei facer, dende logo.
Tu te decláraste contrario a calqueira intervención estranxeira,
máis alá de ruptura de relacións e un bloqueo que aisle ao réxime. Que opinión
che merece as declaracións do alcalde de Murás, do PP, que se ben antepuxo que é
"antiguerra", neste caso manifestouse favorable á intervención porque "se trata
de apagar unha guerra que dura dous anos e medio" e que "nunca un pobo sufriu
tanto como nestes anos o pobo sirio"?.
Yassin: Non coñezo o alcalde de Muras. Non podo xulgar as súas intencións,
e prefiro falar da xente de Siria máis do que diga un alcalde galego, por moi de
orixe siria que sexa. Hai que enfrontarse á realidade de que moitos sirios
queren que o réxime se leve unhas labazadas. Xente que vive baixo as bombas e
mísiles de Al-Asad non ve con malos ollos que as plataformas de lanzamento se
ataquen. Eu intento xulgar a realidade e analizar dende a miña postura e a miña
posición, e manifestei (razoando, creo) a miña postura contra a intervención
(que por certo, xa está descartada). Agora ben, non vou a xogar un papel
inquisitorio sinalando, mal ou ben, a quen quere un ataque e quen non, porque
non podo máis que comprender a quen quere que o réxime se leve un pau, aínda que
sexa do mesmo demo. Desta situación tamén culpo ao réxime: Levou ao país ata o
punto de que unha intervención americana sexa un tema que dea lugar a unha
discusión nun país como Siria, onde o papel de EUA sempre foi sinónimo de apoio
a Israel e colaboración coas tiranías árabes.
A oposición a Bashar é diversa e complexa, dende os Irmáns
Musulmáns, a quen algúns medios (mesmo alternativos) vinculan interesadamente
con Al-Qaeda e o terrorismo islámico, pasando por disidentes curdos ata o
chamado “Exercito Libre de Siria" formado por desertores do exército (do que
case non falan estes medios). Poderías aclararnos se vai cada un polo seu lado
ou actúan, en ocasións, xuntos para derrocar o réxime?
Yassin: Non sento ningún cariño cara aos Irmáns Musulmáns, máis ben todo o
contrario, pero relacionalos con Al-Qaeda sería tan demagóxico como dicir que
IU, por exemplo, son "Jemeres Vermellos". Dicir isto denota mala fe, a parte dun
gran descoñecemento das correntes islamitas do século XX e as relacións que
manteñen entre si.
É practicamente imposible facer un mapa "doado" de quen está en contra de
Bashar Al-Asad, xa que o grande actor é unha masa popular, principalmente do
rural empobrecido e as barriadas de periferia das cidades, que non sabe moito de
ideoloxías pero que ten ben definido que é xusto e que non o é. Esta é a parte
clave. É unha maioría "silenciosa" no que a linguaxe política se refire, pero
que ten gran radicalismo sentimental contra o réxime, e firme postura rupturista
con el. Está o Exército Libre, que mestura unha serie de batallóns coordinados e
baixo un mando máis ou menos "profesionalizado" con grupos armados locais,
formados coa idea de "defender" o barrio ou a aldea, e que teñen pouca
experiencia e armamento, e moi pouca coordinación máis alá das zonas veciñas.
Están os grupos yihadistas, que resultan dunha mestura diabólica de xermes
oportunistas que invaden o soar postapocalíptico deixado polo réxime en moitas
zonas de Siria, e do yihadismo internacional que busca sempre un espazo onde
asentarse, e tamén da radicalización de parte da sociedade ante unha violencia
desatada e continuada do réxime, e tamén está o labor de moitos aparatos de
intelixencia rexional e internacional (o máis seguro é que o propio servizo
secreto sirio se infiltrase neles tamén, xa que ten unha probada experiencia no
tema). Os grupos yihadistas pasaron dunha actitude arredista de si mesmos
respecto á sociedade e ao Exército Libre a unha hostilidade manifesta. Os
combates entre fraccións yihadistas e grupos do Exército Libre son case
diarios.
Os curdos, por outro lado, están inmersos nun proceso propio como pobo. O
PKK é o actor clave por ser a milicia con armas e poder, pero hai complicacións
internas no panorama curdo, e que se suman con friccións preocupantes cos seus
veciños árabes, xa sexan islamitas ou non.
En AlasBarricadas dedicaron un artigo ao anarquista sirio Omar Aziz
(cariñosamente alcumado Abu Kamal polos seus amigos) quen públicou un documento
de reflexión sobre os Consellos Locais en Siria onde expuxo a súa visión. Que
opinión te merece? Consideras, como apunta a autora do artigo, que a obra de
Omar Aziz tivo un grande impacto nas organizacións revolucionarias en Siria e
que o movemento opositor de base permaneceu dinámico e innovador e imbuíuse do
espírito anarquista e que moitos mozos xogan papeis activos sen estar afiliados
a ideoloxías políticas tradicionais pero que están motivados polo seu desexo de
liberdade, dignidade e uns dereitos humanos básicos ou cuxo principal obxectivo
segue sendo derrocar o réxime?.
Yassin: Os Consellos Locais existentes hoxe en Siria, e que funcionan con
acertos e desacertos desiguais, segundo a zona, non son exactamente o que pensou
Omar Aziz (quen, por certo, morreu baixo tortura nun cárcere do réxime hai uns
meses), pero si que ten moito razón en que hai moito de espírito "anarquista" no
activismo das zonas liberadas do réxime, sen chamalo así, e probablemente sen
que a inmensa maioría de mozos inmersos en procesos de creación e actividade
oíse falar do anarquismo algunha vez. As noticias do enfrontamento armado é o
que máis ruído fai, pero por debaixo hai un traballo de formigas de miles de
mozos ansiosos por ocupar o espazo público e construír nel, non só contra a
tiranía dos Asad, senón tamén contra calquera proxecto de tiranía futura. Saber
das súas actividades, creadas a partir de pouco recurso material e moitas ganas
de "florecer" por enriba do silencio e o medo son un antídoto contra o desespero
que un non pode evitar ao seguir os acontecementos.
E para rematar: Tu como blogueiro tes contacto con xente
revolucionaria en Siria? Ou hai unha censura exahustiva?
Yassin: Hai grandes zonas do país nas que xa non existe o réxime (a miña
cidade, Raqqa, é unha delas). A censura existiu sempre, pero aprendemos pronto a
saltala con medios electrónicos. O que máis tememos é o corte de conexión, xa
que os aparatos vía satélite son moi caros, e tamén o é conectarse por un país
veciño. O réxime ten un sofisticado sistema de espionaxe en rede froito da
colaboración electrónica con Rusia, Irán, China, e algunha que outra empresa
occidental (isto apareceu nunha das últimas fornadas de Wikileaks), pero aínda
así hai escapatorias sempre.
Comentarios