Por
Jaume Renyer
PER L´ESQUERRA DE LA LLIBERTAT
13
de agosto de 2013
Agora
fara un século, a raíz do estoupido da Primeira Guerra Mundial
(1914-1918), candoa opinión pública catalá polarizouse entre
xermanófilos e aliadófilos, decantándose polos primeiros a xente
propensa ao autoritarismo e adicta á orde establecida en xeral.
Xunto aos segundo aliñáronse os catalanistas (que mesmo recrutaron
voluntarios para loitar no exército francés) e os demócratas de
todas as tendencias.
Un
século despois outro conflito, o enfrontamento entre árabes e
xudeus, confronta antisionistas de todo o abano totalitario
(tardocomunistas, neofranquistas, integristas católicos e
prol-islamitas) e amigos de Israel de todo o espectro catalanista e
demócrata, proxectando nesa pugna as tensións internas da sociedade
catalá sob dominación española.
Hoxe,
ser xermanófilo ten un significado moi diferente ao que tiña hai
cen anos: despois da Segunda Guerra Mundial e do Holocausto provocado
polo nazismo e os seus colaboradores, (singularmente o xenocidio
perpetrado contra os xudeus europeos), Alemaña é unha sociedade
solidamente fundamentada en principios democráticos e de feito é o
estado europeo onde os xudeus séntense máis seguros e mellor
acollidos. A chanciler Angela Merkel declarou reiteradamente que
tratándose de Israel, Alemaña nunca será neutral, asumindo así a
obriga moral de reparar o inmenso dano causado aos seus concidadáns
xudeus baixo o rexime nazi. Esa actitude contrasta coa política da
Unión Europea marcadamente decantada a favor dos países árabes e
reticente cara ao proceso de negociación en curso entre Israel e a
ANP, auspiciado por Estados Unidos co pleno apoio de Alemaña (como
proba o feito que hoxe mesmo o ministro de Asuntos Estranxeiros
alemán está en Xerusalén).
Declararse
xermanófilo na Catalunya de hoxe é apostar por un modelo
socioeconómico orientado á prosperidade e benestar da poboación e
baseado na liberdade política e de mercado. Supón querer para o
noso país unha seguridade pública eficaz inspirada na concepción
policial integral alemá, a que mellor neutraliza as ameazas
terroristas que os totalitarismos propician. Pero non é só isto, o
nacionalismo alemán contemporáneo fundaméntase na concepción de
pobo como unidade cultural, non na artificialidade conxuntural do
multiculturalismo e menos aínda en abstraccións dogmáticas,
relixiosas, raciais ou ideolóxicas. A catalanidade integradora e
dinámica como eixo vertebrador do proceso de construción do estado
propio ten moitas potencialidades se adopta o referente nacional
alemán. Non é ningunha casualidade que o sionismo, o nacionalismo
xudeu, teña elementos en común coa concepción nacional xermánica.
En resumo, a potencia emerxente de Alemaña é a única garantía de
viabilidade do proxecto de Unión Europea e todos os valores
democráticos que en teoría tería que garantir.
 |
| Jaume Renyer (esq) xunto ao histórico galeguista Xoán Bernárdez |
Significativamente,
os nosos antisionistas son tamén antialemáns posto que ven nela a
personificación dos seus obxectivos a derrrubar: o capitalismo
liberal e o sistema democrático occidental. A amálgama ideolóxica
hexemónica en Catalunya desde hai corenta anos é o progresismo de
raíces autoritarias diversas que teñen en común a actitude
refractaria cara ao patriotismo catalán. Josep Fontana e Arcadi
Oliveras, por exemplo, símbolos autóctonos do dogmatismo marxista e
a entelequia católica respectivamente, acabaron achegándose á
causa da liberdade catalá pero negándolle sempre valor en si mesma
caso de non ir acompañada doutra preferente -o socialismo, o
anticapitalismo- sen a cal a independencia non ten para eles
interese. E precisamente poñen como exemplo que se a Catalunya libre
ten que ser un land alemán non paga a pena moverse de como estamos
(é dicir de España). Literalmente coinciden nos mesmos termos con
David Fernández, o campión do anticapitalismo e do antisionismo
local.
Os
cataláns amigos de Israel compartimos a concepción da identidade
nacional catalán como a acumulación histórica de lingua, cultura,
tradición xurídica e política, ademais doutros elementos
evolutivos con sentido da continuidade. Esa concepción integral da
nación xustifica por si mesma o logro de institucións de estado
para preservar a supervivencia do pobo catalán como suxeito
colectivo. Quen non admite o independentismo se non vai asociada a
outro obxectivo ou dogma preferente, acúsanos de ser uns
reaccionarios, mesmo fascistas, simplemente por manter vivo o
nacionalismo integral de Macià, o obxectivo do estado catalán.
O
nacionalismo catalán desde os anos vinte até a década do sesenta
do século pasado, cando o republicanismo era o eixo vertebrador,
mantivo unha forte e clara simpatía cara ao sionismo: Rovira i
Virgili, Pau Casals, Josep Pallach chegando até Jordi Pujol, son
exemplos capitais. Á posguerra e o xa mencionado progresismo
abstracto e refractario á catalanidade defende unha ideoloxía de
substitución complementar coa que desde o poder segrega o
españolismo. O pobo catalán ten vivido na desorientación até
agora que empeza a acordar situando a súa propia liberdade como
obxectivo prioritario por diante de quimeras alleas.
Anticatalanismo
e antisionismo, antes e agora, irán sempre vencellados, só hai que
ver como os neofranquistas afirman que o sionismo está a mover os
fíos do independentismo catalán. Resulta contra-natura a obcecación
do progresismo autóctono para incrustar o seu antisionisme radical,
inxertado do vello antisemitismo rancio máis español, co seu
independentismo abstracto e circunstancial. Defender a liberdade do
pobo catalán e á vez a causa palestina é compatíbel, de feito
Heribert Barrera, un patriota catalán exemplar sostiña
decididamente o dereito dos palestinos a un estado de seu sen que
isto implicase compartir as impostures argumentais de tantos
pacifistas e solidarios internacionalistas que enchen a boca de odio
antixudeu cando falan de Palestina.
 |
| Pedro Gómez-Valadés (esq), Jaume Renyer e Jon Iñarritu (dta) |
Desgraciadamente,
non hai diálogo nin comunicación entre amigos de Israel e
partidarios da causa palestina, nada máis que culpabilización
inquisitorial dos segundos contra os primeiros a trabas dos medios de
comunicación que maioritariamente sonlle favorábeis a causa
palestina (desde Tv3 a AVUI, pasando por Vilaweb). Esas posicións
contrapostas proxectan aparentemente nun conflito alleo as
contradicións ideóloxicas que subxacen no interior da sociedade e
que afloran de xeito a miúdo distorsionado no debate político e
estratéxico inmediato, focalizado no conflito entre o pobo catalán
que aspira á liberdade e a orde española que afana en manterse.
De
feito, insconscientemente, discútese sobre o modelo institucional e
os valores da Catalunya de mañá e bríndase polo éxito desa
aspiración que no proceso dialéctico se desenredar a maraña que
arrastramos desde o trauma colectivo da posguerra española. Un
primeiro punto de encontro podería ser o desexo mutuo que as
negociacións que agora retómanse en Xerusalén entre Israel e a ANP
prosperen, como así queremos os amigos de Israel e terían que
compartir os verdadeiros amigos dos palestinos, non os que só
procuran baixo ese disfrace a destrución de Israel.
Comentarios