Eu son de esquerda, non "da esquerda"



Por Alberto Mazor
 
Confeso: son de esquerda Pero por que me custa tanto confesalo? Non debería ser fácil e normal que unha persoa coma min, defensor da liberdade, da igualdade de oportunidades, da autodeterminación dos pobos, da redistribución da renda e da xustiza social, mostrase unha elemental simpatía por gobernos que poñan en valor eses valores democráticos elementais? Non é certo que os valores de calquera sociedade decente son precisamente os de esquerda e non outros?

A dificultade reside en non poder atopar unha resposta fácil á pregunta.

Que enigmática forza histórica ou que lóxica diabólica fai que "esa esquerda", "a esquerda", a suposta aliada natural do humanismo, do feminismo, da ecoloxía, do pacifismo e da educación para todos, traizoe unha e outra vez os seus principios elementais?

A resposta sería doadal se se expresase este desconcerto só desde as acostumadas posicións reaccionarias ou simplemente conservadoras. Desde esas formas de ver as cousas, un debe supor que asombrarse ante a tan común terxiversación elemental dos seus principios é pecar de infantilismo. Despois de todo, o xénero humano é o que é, de modo que calquera poder político procurará aferrarse a el, consolidar os seus privilexios e esquecer os principios que conceden o voto a quen o piden invocando ilusións e facendo promesas sen a menor intención de aplicalas.

A medida en que esta convicción pesimista sobre a inevitable incapacidade da "esquerda" penetra na mente de quen adoitan definirse como progresistas, está a dala nestes días a indecisión e timidez coa que estes reaccionan coas revoltas populares que tentan acabar coa opresión e as ditaduras no mundo árabe e musulmán.

De súpeto, quen recibía de pé e con aplausos a Hosni Mubarak na Internacional Socialista, decátanse de que el era un ser miserable e corrupto. Seica non o sabían? Gaddafi sempre foi un bárbaro terrorista internacional, pero iso non impedía que fose convidado as universidades de ciencias sociais máis prestixiosas do mundo (esas mesmas que se enorgullecen en organizar boicots académicos contra Israel), e que sen vergoña algunha, centos dos seus sensibles profesores e alumnos charlasen con el sobre democracia e dereitos humanos.

Xunto a iso, o que si se comprende, é que un reaccionario do tipo de Berlusconi teña loubado a Gaddafi co seu harem interminable de mozase as súas orxías romanas. Á fin e ao cabo, ese fantoche é de dereitas.

Un é xa bastante vello, castigado e experimentado como para esperar que algunhas ideas realmente humanistas atopen a alguén -non importa en que partido ou en que movemento social- que lles faga caso, que as tome en serio, que pense que aínda é posible alcanzar na política algo de sentido común; que aínda a batalla por manter tres ou catro principios básicos de esquerda non está perdida.

Con todo, xa son bastante maior para pasarme á dereita, pero non tanto como para non esperar nada de "esa esquerda" que me nega e despreza só porque me animo a apoiar abertamente a Israel por ser este un Estado democrático e meritorio a pesar de todos os seus defectos e erros.

Non pasa nada camaradas; solidarízome totalmente cos levantamentos dos pobos árabes contra eses déspotas que até onte vostedes mesmos admiraban, eloxiaban e apoiaban; seguireime queixando de quen fai todo o posible por acrecentar as diferenzas sociais, que sempre serán os primeiros en borrarse en épocas de crises económicas; moverei a miña cabeza en desaprobación cara a esas tóxicas dereitas infames que non permiten que avance a saúde universal para os máis pobres ou a educación para todos os que non a teñen.


Pero non quero que me confundan e pensen que son da "esquerda", desa "esquerda? imbécil que ve en Israel a causa de todos os males ate que, de súpeto, non sabe como proclamar o contrario porque desatouse a verdadeira treboada en Oriente Medio, ou que diaños facer cando empezan a retumbar os raios que ela mesma provoca, consciente do seu cinismo e hipocrisía.

Comentarios