Por Pilar Rahola
La Vanguardia
Que sucedería nas nosas cidades se o de Siria tiverse lugar un pouco máis abaixo do mapa? É dicir, se no lugar dun ditador árabe masacrando poboación árabe, "as usual" na zona, fóra un ramallazo do conflito árabe-israelí, que pasaría por aquí? As rúas encheríanse de manifestantes prol palestinos pedindo a excomunión de Israel, algunhas universidades exporían boicots, os sospeitosos habituais do artisteo farían vídeos de proselitismo, e nas esquinas das conciencias instalaríase a idea vella idea, de que os xudeus son o problema do mundo. E todo iso ocorrería cuns parámetros que nada teñen que ver coa situación dos outros países.
En Israel ninguén masacra nas manifestacións, non hai un ditador matando á súa poboación, e o complexo conflito bélico de décadas é alimentado ad eternum polos países veciños, interesados en que a guerra contra Israel non se acabe nunca. Mesmo por ter, até ten unha ameaza de Irán de destrución masiva. E con todo, e aínda que caian mísiles a diario sobre a súa poboación, se rearmen grupos fanáticos no seu sur e sufra o acoso de todo un exército islamita no seu norte, cando Israel tira unha soa bala, as nosas rúas gritan a súa indignación. Nunca tivo dereito a defenderse e, para moitos, tampouco ten dereito a existir.
Pero cando os mortos caen baixo as balas dos vellos amigos da Internacional Socialista, eses que hai dous días eran considerados liberadores dos pobos... Que poderoso silencio! Por suposto, ao día seguinte de que caian derrocados, todos levantarán a súa voz contra o tirano e esquecerán as súas vellas complicidades. Non foi un ataque de amnesia o que tiveron algúns con Mubarak, meses antes gran amigo do socialismo mundial? E con Ben Ali? E até con Gadafi, que se paseou pola calle de la Castellana con jaima incluída.
E por suposto Siria, a gran aliada do bloque soviético, "o paraíso da loita dos pobos do terceiro mundo contra o imperialismo sionista e ianqui" aínda teño vivos os panfletos ao uso da esquerda europea, e cuxas vítimas nunca interesaron. De feito, o actual presidente só fai honra ás matanzas que facía o seu pai, con diurnidade e planetaria impunidade.
Pero nada. Nin flotillas nin manifestacións, nin heroes de mochila, nin boicots, nin artistas indignados, nada. Non hai bágoas dos solidarios para os mortos de Siria, porque secaronse todas chorando contra Israel. Así, pois, todos estes devotos pancartistas, onde sitúan o eixo da súa mobilización: no amor a uns ou no odio a outros? Porque se fose amor aos pobos oprimidos, terían moito traballo na zona antes de chegar a Israel, empezando por Siria e Irán, baixando a Iemen ou Arabia e así ir protestando. Con todo, só existe Israel, o cal nos di moito dos seus prexuízos e todo da súa enorme hipocrisía moral.
Comentarios